- 1719
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت ترتیل ابوبکر شاطری سوره مبارکه شوری
تلاوت ترتیل سوره ای ابوبکر شاطری - با ترجمه شیخ حسین انصاریان
شوری
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
حم ﴿1﴾
حم [حا میم] (1)
عسق ﴿2﴾
عسق [عین سین قاف] (2)
کَذَلِکَ یُوحِی إِلَیْکَ وَإِلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکَ اللَّهُ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿3﴾
بدینسان خداوند پیروزمند فرزانه به سوى تو و کسانى که پیش از تو [پیامبر] بودند، وحى مىفرستد (3)
لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَهُوَ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ ﴿4﴾
آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است او راست، و او بلندمرتبه بزرگ است (4)
تَکَادُ السَّمَاوَاتُ یَتَفَطَّرْنَ مِنْ فَوْقِهِنَّ وَالْمَلَائِکَةُ یُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَیَسْتَغْفِرُونَ لِمَنْ فِی الْأَرْضِ أَلَا إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ ﴿5﴾
نزدیک است که آسمانها [از ناروایى بهتان آنان] بر فرازشان پاره پاره شود، و فرشتگان سپاسگزارانه پروردگارشان را تسبیح مىگویند و براى زمینیان آمرزش مىخواهند، هان همانا خداوند است که آمرزگار مهربان است (5)
وَالَّذِینَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِیَاءَ اللَّهُ حَفِیظٌ عَلَیْهِمْ وَمَا أَنْتَ عَلَیْهِمْ بِوَکِیلٍ ﴿6﴾
و کسانى که به جاى او سرورانى را به پرستش مىگیرند، خداوند حاکم بر آنهاست، و تو نگهبان آنان نیستى (6)
وَکَذَلِکَ أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ قُرْآنًا عَرَبِیًّا لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرَى وَمَنْ حَوْلَهَا وَتُنْذِرَ یَوْمَ الْجَمْعِ لَا رَیْبَ فِیهِ فَرِیقٌ فِی الْجَنَّةِ وَفَرِیقٌ فِی السَّعِیرِ ﴿7﴾
و بدینسان قرآنى عربى [شیوا] بر تو وحى کردیم، تا [اهل] مکه و پیرامونیان آن را هشدار دهى، و از روز محشر که شکى در آن نیست، هشدار دهى، که گروهى در بهشتند و گروهى در دوزخ (7)
وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَجَعَلَهُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَلَکِنْ یُدْخِلُ مَنْ یَشَاءُ فِی رَحْمَتِهِ وَالظَّالِمُونَ مَا لَهُمْ مِنْ وَلِیٍّ وَلَا نَصِیرٍ ﴿8﴾
و اگر خداوند مىخواست آنان را امت یگانه اى قرار مى داد، ولى هرکس را که بخواهد در جوار رحمتش در مى آورد، و ستمکاران [مشرک] یار و یاورى ندارند (8)
أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِیَاءَ فَاللَّهُ هُوَ الْوَلِیُّ وَهُوَ یُحْیِی الْمَوْتَى وَهُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿9﴾
یا به جاى او سرورانى را به پرستش گرفته اند، حال آنکه سرور [راستین] خداوند است و اوست که مردگان را زندگى مى بخشد و او بر هر کارى تواناست (9)
وَمَا اخْتَلَفْتُمْ فِیهِ مِنْ شَیْءٍ فَحُکْمُهُ إِلَى اللَّهِ ذَلِکُمُ اللَّهُ رَبِّی عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَإِلَیْهِ أُنِیبُ ﴿10﴾
و در هر آنچه اختلاف نظر پیدا کنید، حکمش با خداوند است، چنین است خداوند، پروردگار من که بر او توکل کرده ام و به درگاهش روى آورده ام (10)
فَاطِرُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ جَعَلَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْوَاجًا وَمِنَ الْأَنْعَامِ أَزْوَاجًا یَذْرَؤُکُمْ فِیهِ لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْءٌ وَهُوَ السَّمِیعُ الْبَصِیرُ﴿11﴾
پدید آورنده آسمانها و زمین که براى شما از نوع خودتان همتایانى آفریده است، و از چارپایان نیز انواعى [قرار داده است]، و شما را در آن آفریده است، همانند او چیزى نیست و اوست که شنواى بیناست (11)
لَهُ مَقَالِیدُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ یَشَاءُ وَیَقْدِرُ إِنَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿12﴾
او راست کلیدهاى آسمانها و زمین، روزى را براى هرکس که بخواهد گشاده یا فروبسته مىدارد، که او به هر کارى داناست (12)
شَرَعَ لَکُمْ مِنَ الدِّینِ مَا وَصَّى بِهِ نُوحًا وَالَّذِی أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ وَمَا وَصَّیْنَا بِهِ إِبْرَاهِیمَ وَمُوسَى وَعِیسَى أَنْ أَقِیمُوا الدِّینَ وَلَا تَتَفَرَّقُوا فِیهِ کَبُرَ عَلَى الْمُشْرِکِینَ مَا تَدْعُوهُمْ إِلَیْهِ اللَّهُ یَجْتَبِی إِلَیْهِ مَنْ یَشَاءُ وَیَهْدِی إِلَیْهِ مَنْ یُنِیبُ ﴿13﴾
در دین شما، هر آنچه به نوح سفارش کرده بود، مقرر داشت، و نیز آنچه به تو وحى کرده ایم، و آنچه به ابراهیم و موسى و عیسى سفارش کرده ایم، که دین را برپا بدارید، و در آن اختلاف نورزید، آنچه مشرکان را به آن مىخوانى، بر ایشان دشوار آید، خداوند است که هرکس را بخواهد به راه خویش برمى گزیند و هرکس را که روى به درگاه او آورد، به سوى خویش هدایت مىکند (13)
وَمَا تَفَرَّقُوا إِلَّا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْیًا بَیْنَهُمْ وَلَوْلَا کَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّکَ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى لَقُضِیَ بَیْنَهُمْ وَإِنَّ الَّذِینَ أُورِثُوا الْکِتَابَ مِنْ بَعْدِهِمْ لَفِی شَکٍّ مِنْهُ مُرِیبٍ ﴿14﴾
و تفرقه پیدا نکردند مگر پس از آنکه علم [وحى] برایشان آمد، آن هم از روى رشک و رقابتى که در میانشان بود، و اگر حکم پیشین پروردگارت تا سرآمدى معین تعلق نگرفته بود، در میانشان داورى مىشد، و کسانى که پس از ایشان کتاب را فراگرفتند از آن سخت در شکاند (14)
فَلِذَلِکَ فَادْعُ وَاسْتَقِمْ کَمَا أُمِرْتَ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ وَقُلْ آمَنْتُ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنْ کِتَابٍ وَأُمِرْتُ لِأَعْدِلَ بَیْنَکُمُ اللَّهُ رَبُّنَا وَرَبُّکُمْ لَنَا أَعْمَالُنَا وَلَکُمْ أَعْمَالُکُمْ لَا حُجَّةَ بَیْنَنَا وَبَیْنَکُمُ اللَّهُ یَجْمَعُ بَیْنَنَا وَإِلَیْهِ الْمَصِیرُ ﴿15﴾
پس براى این [امر] دعوت کن، و چنانکه دستور یافته اى پایدارى کن، و از هوى و هوس آنان پیروى مکن و بگو به هر کتابى که خداوند فرو فرستاده است، ایمان آورده ام، و دستور یافته ام که در میان شما دادگرى کنم، خداوند پروردگار ما و پروردگار شماست، کار و کردار ما از آن ماست، و کار و کردار شما از آن شما، در میان ما و شما گفت و گویى نیست، خداوند ما و شما را [براى داورى] گرد مى آورد و سیر و سرانجام به سوى اوست (15)
وَالَّذِینَ یُحَاجُّونَ فِی اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مَا اسْتُجِیبَ لَهُ حُجَّتُهُمْ دَاحِضَةٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَعَلَیْهِمْ غَضَبٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ ﴿16﴾
و کسانى که پس از پذیرفته شدن دعوت او درباره خداوند محاجه مىکنند، احتجاجشان در نزد پروردگارشان باطل است، و بر آنان خشمى [از جانب خداوند] است، و عذابى سهمگین [در پیش] دارند (16)
اللَّهُ الَّذِی أَنْزَلَ الْکِتَابَ بِالْحَقِّ وَالْمِیزَانَ وَمَا یُدْرِیکَ لَعَلَّ السَّاعَةَ قَرِیبٌ ﴿17﴾
خداوند کسى است که کتاب آسمانى و سنجه را به حق نازل کرده است و چه دانى چه بسا قیامت نزدیک باشد (17)
یَسْتَعْجِلُ بِهَا الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِهَا وَالَّذِینَ آمَنُوا مُشْفِقُونَ مِنْهَا وَیَعْلَمُونَ أَنَّهَا الْحَقُّ أَلَا إِنَّ الَّذِینَ یُمَارُونَ فِی السَّاعَةِ لَفِی ضَلَالٍ بَعِیدٍ﴿18﴾
کسانى که آن را باور ندارند درباره آن شتاب مىورزند، و کسانى که ایمان آوردهاند، از آن ترسانند، و مىدانند که آن حق است، بدانید کسانى که درباره قیامت شک و شبهه دارند، در گمراهى دور و درازند (18)
اللَّهُ لَطِیفٌ بِعِبَادِهِ یَرْزُقُ مَنْ یَشَاءُ وَهُوَ الْقَوِیُّ الْعَزِیزُ ﴿19﴾
خداوند در کار بندگانش باریکبین است، هرکس را که بخواهد روزى مىدهد و اوست تواناى پیروزمند (19)
مَنْ کَانَ یُرِیدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِی حَرْثِهِ وَمَنْ کَانَ یُرِیدُ حَرْثَ الدُّنْیَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَا لَهُ فِی الْآخِرَةِ مِنْ نَصِیبٍ ﴿20﴾
هرکس که بهره کشت اخروى را خواسته باشد، براى او در کشت او مى افزاییم، و هرکس بهره کشت دنیوى را خواسته باشد، از آن به او مى بخشیم، و براى او در آخرت بهر ه ای نیست (20)
أَمْ لَهُمْ شُرَکَاءُ شَرَعُوا لَهُمْ مِنَ الدِّینِ مَا لَمْ یَأْذَنْ بِهِ اللَّهُ وَلَوْلَا کَلِمَةُ الْفَصْلِ لَقُضِیَ بَیْنَهُمْ وَإِنَّ الظَّالِمِینَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿21﴾
یا مگر براى آنان شریکان [معبودان ناحق] ى است که براى آنان احکامى دینى مقرر داشته است که خداوند آن را اجازه نداده است؟ و اگر حکم فیصله بخش [پیشین] نبود، در میان آنان داورى مىشد، و براى ستمکاران [مشرک] عذابى دردناک [در پیش] است (21)
تَرَى الظَّالِمِینَ مُشْفِقِینَ مِمَّا کَسَبُوا وَهُوَ وَاقِعٌ بِهِمْ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فِی رَوْضَاتِ الْجَنَّاتِ لَهُمْ مَا یَشَاءُونَ عِنْدَ رَبِّهِمْ ذَلِکَ هُوَ الْفَضْلُ الْکَبِیرُ ﴿22﴾
[آنگاه] ستمکاران [مشرک] را از کار و کردارشان هراسان بینى و [کیفر] آن به ایشان فرا مىرسد، و کسانى که ایمان آوردهاند و کارهاى شایسته کردهاند، در سرابستانها باشند، آنچه بخواهند براى ایشان نزد پروردگارشان فراهم است، آن همان نعمت بزرگ است (22)
ذَلِکَ الَّذِی یُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُلْ لَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَى وَمَنْ یَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِیهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَکُورٌ ﴿23﴾
این همان است که خداوند به بندگانش که ایمان آوردهاند و کارهاى شایسته کردهاند، مژده داده است، بگو براى آن کار از شما مزدى نمى طلبم، مگر دوستدارى در حق نزدیکان [اهل بیتم]، و هر کس کار نیکى کند، در آن برایش جزاى نیک بیفزاییم، چرا که خداوند آمرزگار قدردان است (23)
أَمْ یَقُولُونَ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ کَذِبًا فَإِنْ یَشَإِ اللَّهُ یَخْتِمْ عَلَى قَلْبِکَ وَیَمْحُ اللَّهُ الْبَاطِلَ وَیُحِقُّ الْحَقَّ بِکَلِمَاتِهِ إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿24﴾
یا مىگویند [پیامبر] بر خداوند دروغ بسته است، بدانید که اگر خداوند بخواهد بر دل تو مهر مى گذارد، و خداوند باطل را مىزداید، و با کلمات خویش [دین] حق را استوار مىدارد، که او داناى راز دلهاست (24)
وَهُوَ الَّذِی یَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِهِ وَیَعْفُو عَنِ السَّیِّئَاتِ وَیَعْلَمُ مَا تَفْعَلُونَ ﴿25﴾
و اوست که توبه بندگانش را مىپذیرد و گناهان را مىبخشد و مىداند که چه مىکنید (25)
وَیَسْتَجِیبُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَیَزِیدُهُمْ مِنْ فَضْلِهِ وَالْکَافِرُونَ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ ﴿26﴾
و [دعاى] کسانى را که ایمان آورده اند و کارهاى شایسته کرده اند، اجابت مىکند، و بر جزاى آنان از فضل خویش مى افزاید، و کافران عذابى سهمگین [در پیش] دارند (26)
وَلَوْ بَسَطَ اللَّهُ الرِّزْقَ لِعِبَادِهِ لَبَغَوْا فِی الْأَرْضِ وَلَکِنْ یُنَزِّلُ بِقَدَرٍ مَا یَشَاءُ إِنَّهُ بِعِبَادِهِ خَبِیرٌ بَصِیرٌ ﴿27﴾
و اگر خداوند روزى را بر همه بندگانش گسترده مىداشت، در روى زمین فتنه و فساد مىکردند، ولى به اندازهاى که بخواهد مقرر مىدارد، که او به کار بندگانش آگاه و بیناست (27)
وَهُوَ الَّذِی یُنَزِّلُ الْغَیْثَ مِنْ بَعْدِ مَا قَنَطُوا وَیَنْشُرُ رَحْمَتَهُ وَهُوَ الْوَلِیُّ الْحَمِیدُ ﴿28﴾
و هموست که باران را پس از آنکه نومید شده اند، فرو مىفرستد، و رحمتش را مىگسترد، و او سرور ستوده است (28)
وَمِنْ آیَاتِهِ خَلْقُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَثَّ فِیهِمَا مِنْ دَابَّةٍ وَهُوَ عَلَى جَمْعِهِمْ إِذَا یَشَاءُ قَدِیرٌ ﴿29﴾
و از آیات او آفرینش آسمانها و زمین است و جانورانى که در آنها پراکنده است، و او هرگاه بخواهد بر گردآوردن آنها تواناست (29)
وَمَا أَصَابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَیَعْفُو عَنْ کَثِیرٍ﴿30﴾
و هر مصیبتى که به شما برسد از کار و کردار خودتان است، و او از بسیارى [گناهان] در مىگذرد (30)
وَمَا أَنْتُمْ بِمُعْجِزِینَ فِی الْأَرْضِ وَمَا لَکُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ وَلِیٍّ وَلَا نَصِیرٍ ﴿31﴾
و شما در روى زمین گزیر و گریزى ندارید، و شما را در برابر خداوند یار و یاورى نیست (31)
وَمِنْ آیَاتِهِ الْجَوَارِ فِی الْبَحْرِ کَالْأَعْلَامِ ﴿32﴾
و از پدیده هاى شگرف او کشتی هاست مانند کوهها در دریا (32)
إِنْ یَشَأْ یُسْکِنِ الرِّیحَ فَیَظْلَلْنَ رَوَاکِدَ عَلَى ظَهْرِهِ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ ﴿33﴾
اگر خواهد باد را نگه دارد، آنگاه آنها بر روى آن [دریا] راکد مانند، در این براى هر شکیباى شاکرى مایه هاى عبرت است (33)
أَوْ یُوبِقْهُنَّ بِمَا کَسَبُوا وَیَعْفُ عَنْ کَثِیرٍ ﴿34﴾
یا آنان [اهل کشتى] را به خاطر کار و کردارشان نابود کند، و او از بسیارى [گناهان] در مى گذرد (34)
وَیَعْلَمَ الَّذِینَ یُجَادِلُونَ فِی آیَاتِنَا مَا لَهُمْ مِنْ مَحِیصٍ ﴿35﴾
و کسانى که در آیات ما مجادله مىکنند، بدانند که گریزگاهى ندارند (35)
فَمَا أُوتِیتُمْ مِنْ شَیْءٍ فَمَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَیْرٌ وَأَبْقَى لِلَّذِینَ آمَنُوا وَعَلَى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ ﴿36﴾
پس آنچه به شما داده شده است، بهره زندگانى دنیاست، و براى کسانى که ایمان آورده اند و به پروردگارشان توکل کرده اند، آنچه نزد خداوند است، بهتر و پایدارتر است (36)
وَالَّذِینَ یَجْتَنِبُونَ کَبَائِرَ الْإِثْمِ وَالْفَوَاحِشَ وَإِذَا مَا غَضِبُوا هُمْ یَغْفِرُونَ﴿37﴾
و همچنین [براى] کسانى که از گناهان کبیره و ناشایستی ها پرهیز مىکنند، و چون خشمگین شوند، گذشت مىکنند (37)
وَالَّذِینَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَمْرُهُمْ شُورَى بَیْنَهُمْ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنْفِقُونَ ﴿38﴾
و کسانى که نداى پروردگارشان را استجابت کردهاند، و نماز را بر پا داشتهاند و کارشان رایزنى با همدیگر است، و از آنچه روزیشان داده ایم، مى بخشند (38)
وَالَّذِینَ إِذَا أَصَابَهُمُ الْبَغْیُ هُمْ یَنْتَصِرُونَ ﴿39﴾
و کسانى که چون به آنان تعدى رسد، انتقام مىگیرند (39)
وَجَزَاءُ سَیِّئَةٍ سَیِّئَةٌ مِثْلُهَا فَمَنْ عَفَا وَأَصْلَحَ فَأَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ إِنَّهُ لَا یُحِبُّ الظَّالِمِینَ ﴿40﴾
و جزاى هر بدى، بدیى همانند آن است، پس هر که عفو و نیکوکارى پیشه کند، پاداش او بر خداوند است، که ستمکاران را دوست ندارد (40)
وَلَمَنِ انْتَصَرَ بَعْدَ ظُلْمِهِ فَأُولَئِکَ مَا عَلَیْهِمْ مِنْ سَبِیلٍ ﴿41﴾
و هرکس بعد از ستمى که دیده است، انتقام گیرد، اینانند که بر آنان ایرادى نیست (41)
إِنَّمَا السَّبِیلُ عَلَى الَّذِینَ یَظْلِمُونَ النَّاسَ وَیَبْغُونَ فِی الْأَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ أُولَئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿42﴾
ایراد تنها بر کسانى است که به مردم ستم مىکنند و در روى زمین به ناحق سرکشى مى نمایند، اینانند که عذابى دردناک در پیش دارند (42)
وَلَمَنْ صَبَرَ وَغَفَرَ إِنَّ ذَلِکَ لَمِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ ﴿43﴾
و هرکس که شکیبایى و گذشت پیشه کند، بىگمان این از کارهاى سترگ است (43)
وَمَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ وَلِیٍّ مِنْ بَعْدِهِ وَتَرَى الظَّالِمِینَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ یَقُولُونَ هَلْ إِلَى مَرَدٍّ مِنْ سَبِیلٍ ﴿44﴾
و هرکس خداوند بیراهش گذارد، دیگر پس از او سرورى ندارد، و ستمکاران [مشرک] را بینى که چون عذاب را بنگرند، گویند آیا راهى براى بازگشت [به دنیا] هست (44)
وَتَرَاهُمْ یُعْرَضُونَ عَلَیْهَا خَاشِعِینَ مِنَ الذُّلِّ یَنْظُرُونَ مِنْ طَرْفٍ خَفِیٍّ وَقَالَ الَّذِینَ آمَنُوا إِنَّ الْخَاسِرِینَ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَأَهْلِیهِمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ أَلَا إِنَّ الظَّالِمِینَ فِی عَذَابٍ مُقِیمٍ ﴿45﴾
و آنان را بینى که بر آن [آتش دوزخ] عرضه دارندشان، از خوارى زبونند، و به گوشه چشم نیم گشاده مىنگرند، و مؤمنان گویند بىگمان زیانکاران کسانى هستند که در روز [حساب و] قیامت به خویشتن و خانواده خویش زیان زدهاند، بدانید که ستمکاران [مشرک] در عذابى پاینده اند (45)
وَمَا کَانَ لَهُمْ مِنْ أَوْلِیَاءَ یَنْصُرُونَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَمَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ سَبِیلٍ ﴿46﴾
و آنان را دوستانى نیست که در برابر خداوند یاریشان کنند، و هرکس که خداوند بیراهش گذارد، او را راهى نیست (46)
اسْتَجِیبُوا لِرَبِّکُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَ یَوْمٌ لَا مَرَدَّ لَهُ مِنَ اللَّهِ مَا لَکُمْ مِنْ مَلْجَإٍ یَوْمَئِذٍ وَمَا لَکُمْ مِنْ نَکِیرٍ ﴿47﴾
نداى پروردگارتان را، پیش از آنکه روزى بیاید که در برابر امر الهى بازگشتى نداشته باشد، بپذیرید، در چنین روزى شما را پناهگاهى نیست، و شما را مجال انکارى نیست (47)
فَإِنْ أَعْرَضُوا فَمَا أَرْسَلْنَاکَ عَلَیْهِمْ حَفِیظًا إِنْ عَلَیْکَ إِلَّا الْبَلَاغُ وَإِنَّا إِذَا أَذَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنَّا رَحْمَةً فَرِحَ بِهَا وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَیِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ فَإِنَّ الْإِنْسَانَ کَفُورٌ ﴿48﴾
پس اگر رویگردان شدند بدان که تو را نگهبان ایشان نفرستاده ایم، بر تو جز پیامرسانى نیست، و ما چون از جانب خویش به انسان رحمتى بچشانیم، به آن شاد شود، و اگر به خاطر کار و کردار پیشینشان به ایشان بلایى رسد، آنگاه است که انسان ناسپاس است (48)
لِلَّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ یَخْلُقُ مَا یَشَاءُ یَهَبُ لِمَنْ یَشَاءُ إِنَاثًا وَیَهَبُ لِمَنْ یَشَاءُ الذُّکُورَ ﴿49﴾
فرمانروایى آسمانها و زمین از آن خداوند است، هر چه مىخواهد مىآفریند، به هرکس که خواهد [فرزند] دختر بخشد، و به هرکس که خواهد [فرزند] پسر (49)
أَوْ یُزَوِّجُهُمْ ذُکْرَانًا وَإِنَاثًا وَیَجْعَلُ مَنْ یَشَاءُ عَقِیمًا إِنَّهُ عَلِیمٌ قَدِیرٌ﴿50﴾
یا به آنان هم پسر و هم دختر دهد، و هرکس را که خواهد سترون گرداند، که او داناى تواناست (50)
وَمَا کَانَ لِبَشَرٍ أَنْ یُکَلِّمَهُ اللَّهُ إِلَّا وَحْیًا أَوْ مِنْ وَرَاءِ حِجَابٍ أَوْ یُرْسِلَ رَسُولًا فَیُوحِیَ بِإِذْنِهِ مَا یَشَاءُ إِنَّهُ عَلِیٌّ حَکِیمٌ ﴿51﴾
و هیچ بشرى را نرسد که خداوند با او سخن گوید مگر از راه وحى، یا از پشت پردهاى، یا فرشتهاى بفرستد و آنچه مىخواهد به اذن خویش وحى کند که او بلندمرتبه فرزانه است (51)
وَکَذَلِکَ أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ رُوحًا مِنْ أَمْرِنَا مَا کُنْتَ تَدْرِی مَا الْکِتَابُ وَلَا الْإِیمَانُ وَلَکِنْ جَعَلْنَاهُ نُورًا نَهْدِی بِهِ مَنْ نَشَاءُ مِنْ عِبَادِنَا وَإِنَّکَ لَتَهْدِی إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ ﴿52﴾
و بدینسان [پیام و کتاب] روحبخشى از امر خویش به تو وحى کردیم، و تو پیشتر نمى دانستى کتاب چیست و ایمان چیست؟ ولى آن را همچون نورى گرداندیم که هرکس را از بندگان خویش که بخواهیم با آن هدایت مىکنیم و بىگمان تو به راهى راست هدایت مىکنى (52)
صِرَاطِ اللَّهِ الَّذِی لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ أَلَا إِلَى اللَّهِ تَصِیرُ الْأُمُورُ ﴿53﴾
راه خداوندى که آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است، او راست، بدانید که کارها به سوى خداوند باز مىگردد (53)
شوری
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
حم ﴿1﴾
حم [حا میم] (1)
عسق ﴿2﴾
عسق [عین سین قاف] (2)
کَذَلِکَ یُوحِی إِلَیْکَ وَإِلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکَ اللَّهُ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿3﴾
بدینسان خداوند پیروزمند فرزانه به سوى تو و کسانى که پیش از تو [پیامبر] بودند، وحى مىفرستد (3)
لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَهُوَ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ ﴿4﴾
آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است او راست، و او بلندمرتبه بزرگ است (4)
تَکَادُ السَّمَاوَاتُ یَتَفَطَّرْنَ مِنْ فَوْقِهِنَّ وَالْمَلَائِکَةُ یُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَیَسْتَغْفِرُونَ لِمَنْ فِی الْأَرْضِ أَلَا إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ ﴿5﴾
نزدیک است که آسمانها [از ناروایى بهتان آنان] بر فرازشان پاره پاره شود، و فرشتگان سپاسگزارانه پروردگارشان را تسبیح مىگویند و براى زمینیان آمرزش مىخواهند، هان همانا خداوند است که آمرزگار مهربان است (5)
وَالَّذِینَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِیَاءَ اللَّهُ حَفِیظٌ عَلَیْهِمْ وَمَا أَنْتَ عَلَیْهِمْ بِوَکِیلٍ ﴿6﴾
و کسانى که به جاى او سرورانى را به پرستش مىگیرند، خداوند حاکم بر آنهاست، و تو نگهبان آنان نیستى (6)
وَکَذَلِکَ أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ قُرْآنًا عَرَبِیًّا لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرَى وَمَنْ حَوْلَهَا وَتُنْذِرَ یَوْمَ الْجَمْعِ لَا رَیْبَ فِیهِ فَرِیقٌ فِی الْجَنَّةِ وَفَرِیقٌ فِی السَّعِیرِ ﴿7﴾
و بدینسان قرآنى عربى [شیوا] بر تو وحى کردیم، تا [اهل] مکه و پیرامونیان آن را هشدار دهى، و از روز محشر که شکى در آن نیست، هشدار دهى، که گروهى در بهشتند و گروهى در دوزخ (7)
وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَجَعَلَهُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَلَکِنْ یُدْخِلُ مَنْ یَشَاءُ فِی رَحْمَتِهِ وَالظَّالِمُونَ مَا لَهُمْ مِنْ وَلِیٍّ وَلَا نَصِیرٍ ﴿8﴾
و اگر خداوند مىخواست آنان را امت یگانه اى قرار مى داد، ولى هرکس را که بخواهد در جوار رحمتش در مى آورد، و ستمکاران [مشرک] یار و یاورى ندارند (8)
أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِیَاءَ فَاللَّهُ هُوَ الْوَلِیُّ وَهُوَ یُحْیِی الْمَوْتَى وَهُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿9﴾
یا به جاى او سرورانى را به پرستش گرفته اند، حال آنکه سرور [راستین] خداوند است و اوست که مردگان را زندگى مى بخشد و او بر هر کارى تواناست (9)
وَمَا اخْتَلَفْتُمْ فِیهِ مِنْ شَیْءٍ فَحُکْمُهُ إِلَى اللَّهِ ذَلِکُمُ اللَّهُ رَبِّی عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَإِلَیْهِ أُنِیبُ ﴿10﴾
و در هر آنچه اختلاف نظر پیدا کنید، حکمش با خداوند است، چنین است خداوند، پروردگار من که بر او توکل کرده ام و به درگاهش روى آورده ام (10)
فَاطِرُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ جَعَلَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْوَاجًا وَمِنَ الْأَنْعَامِ أَزْوَاجًا یَذْرَؤُکُمْ فِیهِ لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْءٌ وَهُوَ السَّمِیعُ الْبَصِیرُ﴿11﴾
پدید آورنده آسمانها و زمین که براى شما از نوع خودتان همتایانى آفریده است، و از چارپایان نیز انواعى [قرار داده است]، و شما را در آن آفریده است، همانند او چیزى نیست و اوست که شنواى بیناست (11)
لَهُ مَقَالِیدُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ یَشَاءُ وَیَقْدِرُ إِنَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿12﴾
او راست کلیدهاى آسمانها و زمین، روزى را براى هرکس که بخواهد گشاده یا فروبسته مىدارد، که او به هر کارى داناست (12)
شَرَعَ لَکُمْ مِنَ الدِّینِ مَا وَصَّى بِهِ نُوحًا وَالَّذِی أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ وَمَا وَصَّیْنَا بِهِ إِبْرَاهِیمَ وَمُوسَى وَعِیسَى أَنْ أَقِیمُوا الدِّینَ وَلَا تَتَفَرَّقُوا فِیهِ کَبُرَ عَلَى الْمُشْرِکِینَ مَا تَدْعُوهُمْ إِلَیْهِ اللَّهُ یَجْتَبِی إِلَیْهِ مَنْ یَشَاءُ وَیَهْدِی إِلَیْهِ مَنْ یُنِیبُ ﴿13﴾
در دین شما، هر آنچه به نوح سفارش کرده بود، مقرر داشت، و نیز آنچه به تو وحى کرده ایم، و آنچه به ابراهیم و موسى و عیسى سفارش کرده ایم، که دین را برپا بدارید، و در آن اختلاف نورزید، آنچه مشرکان را به آن مىخوانى، بر ایشان دشوار آید، خداوند است که هرکس را بخواهد به راه خویش برمى گزیند و هرکس را که روى به درگاه او آورد، به سوى خویش هدایت مىکند (13)
وَمَا تَفَرَّقُوا إِلَّا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْیًا بَیْنَهُمْ وَلَوْلَا کَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّکَ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى لَقُضِیَ بَیْنَهُمْ وَإِنَّ الَّذِینَ أُورِثُوا الْکِتَابَ مِنْ بَعْدِهِمْ لَفِی شَکٍّ مِنْهُ مُرِیبٍ ﴿14﴾
و تفرقه پیدا نکردند مگر پس از آنکه علم [وحى] برایشان آمد، آن هم از روى رشک و رقابتى که در میانشان بود، و اگر حکم پیشین پروردگارت تا سرآمدى معین تعلق نگرفته بود، در میانشان داورى مىشد، و کسانى که پس از ایشان کتاب را فراگرفتند از آن سخت در شکاند (14)
فَلِذَلِکَ فَادْعُ وَاسْتَقِمْ کَمَا أُمِرْتَ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ وَقُلْ آمَنْتُ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنْ کِتَابٍ وَأُمِرْتُ لِأَعْدِلَ بَیْنَکُمُ اللَّهُ رَبُّنَا وَرَبُّکُمْ لَنَا أَعْمَالُنَا وَلَکُمْ أَعْمَالُکُمْ لَا حُجَّةَ بَیْنَنَا وَبَیْنَکُمُ اللَّهُ یَجْمَعُ بَیْنَنَا وَإِلَیْهِ الْمَصِیرُ ﴿15﴾
پس براى این [امر] دعوت کن، و چنانکه دستور یافته اى پایدارى کن، و از هوى و هوس آنان پیروى مکن و بگو به هر کتابى که خداوند فرو فرستاده است، ایمان آورده ام، و دستور یافته ام که در میان شما دادگرى کنم، خداوند پروردگار ما و پروردگار شماست، کار و کردار ما از آن ماست، و کار و کردار شما از آن شما، در میان ما و شما گفت و گویى نیست، خداوند ما و شما را [براى داورى] گرد مى آورد و سیر و سرانجام به سوى اوست (15)
وَالَّذِینَ یُحَاجُّونَ فِی اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مَا اسْتُجِیبَ لَهُ حُجَّتُهُمْ دَاحِضَةٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَعَلَیْهِمْ غَضَبٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ ﴿16﴾
و کسانى که پس از پذیرفته شدن دعوت او درباره خداوند محاجه مىکنند، احتجاجشان در نزد پروردگارشان باطل است، و بر آنان خشمى [از جانب خداوند] است، و عذابى سهمگین [در پیش] دارند (16)
اللَّهُ الَّذِی أَنْزَلَ الْکِتَابَ بِالْحَقِّ وَالْمِیزَانَ وَمَا یُدْرِیکَ لَعَلَّ السَّاعَةَ قَرِیبٌ ﴿17﴾
خداوند کسى است که کتاب آسمانى و سنجه را به حق نازل کرده است و چه دانى چه بسا قیامت نزدیک باشد (17)
یَسْتَعْجِلُ بِهَا الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِهَا وَالَّذِینَ آمَنُوا مُشْفِقُونَ مِنْهَا وَیَعْلَمُونَ أَنَّهَا الْحَقُّ أَلَا إِنَّ الَّذِینَ یُمَارُونَ فِی السَّاعَةِ لَفِی ضَلَالٍ بَعِیدٍ﴿18﴾
کسانى که آن را باور ندارند درباره آن شتاب مىورزند، و کسانى که ایمان آوردهاند، از آن ترسانند، و مىدانند که آن حق است، بدانید کسانى که درباره قیامت شک و شبهه دارند، در گمراهى دور و درازند (18)
اللَّهُ لَطِیفٌ بِعِبَادِهِ یَرْزُقُ مَنْ یَشَاءُ وَهُوَ الْقَوِیُّ الْعَزِیزُ ﴿19﴾
خداوند در کار بندگانش باریکبین است، هرکس را که بخواهد روزى مىدهد و اوست تواناى پیروزمند (19)
مَنْ کَانَ یُرِیدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِی حَرْثِهِ وَمَنْ کَانَ یُرِیدُ حَرْثَ الدُّنْیَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَا لَهُ فِی الْآخِرَةِ مِنْ نَصِیبٍ ﴿20﴾
هرکس که بهره کشت اخروى را خواسته باشد، براى او در کشت او مى افزاییم، و هرکس بهره کشت دنیوى را خواسته باشد، از آن به او مى بخشیم، و براى او در آخرت بهر ه ای نیست (20)
أَمْ لَهُمْ شُرَکَاءُ شَرَعُوا لَهُمْ مِنَ الدِّینِ مَا لَمْ یَأْذَنْ بِهِ اللَّهُ وَلَوْلَا کَلِمَةُ الْفَصْلِ لَقُضِیَ بَیْنَهُمْ وَإِنَّ الظَّالِمِینَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿21﴾
یا مگر براى آنان شریکان [معبودان ناحق] ى است که براى آنان احکامى دینى مقرر داشته است که خداوند آن را اجازه نداده است؟ و اگر حکم فیصله بخش [پیشین] نبود، در میان آنان داورى مىشد، و براى ستمکاران [مشرک] عذابى دردناک [در پیش] است (21)
تَرَى الظَّالِمِینَ مُشْفِقِینَ مِمَّا کَسَبُوا وَهُوَ وَاقِعٌ بِهِمْ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فِی رَوْضَاتِ الْجَنَّاتِ لَهُمْ مَا یَشَاءُونَ عِنْدَ رَبِّهِمْ ذَلِکَ هُوَ الْفَضْلُ الْکَبِیرُ ﴿22﴾
[آنگاه] ستمکاران [مشرک] را از کار و کردارشان هراسان بینى و [کیفر] آن به ایشان فرا مىرسد، و کسانى که ایمان آوردهاند و کارهاى شایسته کردهاند، در سرابستانها باشند، آنچه بخواهند براى ایشان نزد پروردگارشان فراهم است، آن همان نعمت بزرگ است (22)
ذَلِکَ الَّذِی یُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُلْ لَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَى وَمَنْ یَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِیهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَکُورٌ ﴿23﴾
این همان است که خداوند به بندگانش که ایمان آوردهاند و کارهاى شایسته کردهاند، مژده داده است، بگو براى آن کار از شما مزدى نمى طلبم، مگر دوستدارى در حق نزدیکان [اهل بیتم]، و هر کس کار نیکى کند، در آن برایش جزاى نیک بیفزاییم، چرا که خداوند آمرزگار قدردان است (23)
أَمْ یَقُولُونَ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ کَذِبًا فَإِنْ یَشَإِ اللَّهُ یَخْتِمْ عَلَى قَلْبِکَ وَیَمْحُ اللَّهُ الْبَاطِلَ وَیُحِقُّ الْحَقَّ بِکَلِمَاتِهِ إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿24﴾
یا مىگویند [پیامبر] بر خداوند دروغ بسته است، بدانید که اگر خداوند بخواهد بر دل تو مهر مى گذارد، و خداوند باطل را مىزداید، و با کلمات خویش [دین] حق را استوار مىدارد، که او داناى راز دلهاست (24)
وَهُوَ الَّذِی یَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِهِ وَیَعْفُو عَنِ السَّیِّئَاتِ وَیَعْلَمُ مَا تَفْعَلُونَ ﴿25﴾
و اوست که توبه بندگانش را مىپذیرد و گناهان را مىبخشد و مىداند که چه مىکنید (25)
وَیَسْتَجِیبُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَیَزِیدُهُمْ مِنْ فَضْلِهِ وَالْکَافِرُونَ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ ﴿26﴾
و [دعاى] کسانى را که ایمان آورده اند و کارهاى شایسته کرده اند، اجابت مىکند، و بر جزاى آنان از فضل خویش مى افزاید، و کافران عذابى سهمگین [در پیش] دارند (26)
وَلَوْ بَسَطَ اللَّهُ الرِّزْقَ لِعِبَادِهِ لَبَغَوْا فِی الْأَرْضِ وَلَکِنْ یُنَزِّلُ بِقَدَرٍ مَا یَشَاءُ إِنَّهُ بِعِبَادِهِ خَبِیرٌ بَصِیرٌ ﴿27﴾
و اگر خداوند روزى را بر همه بندگانش گسترده مىداشت، در روى زمین فتنه و فساد مىکردند، ولى به اندازهاى که بخواهد مقرر مىدارد، که او به کار بندگانش آگاه و بیناست (27)
وَهُوَ الَّذِی یُنَزِّلُ الْغَیْثَ مِنْ بَعْدِ مَا قَنَطُوا وَیَنْشُرُ رَحْمَتَهُ وَهُوَ الْوَلِیُّ الْحَمِیدُ ﴿28﴾
و هموست که باران را پس از آنکه نومید شده اند، فرو مىفرستد، و رحمتش را مىگسترد، و او سرور ستوده است (28)
وَمِنْ آیَاتِهِ خَلْقُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَثَّ فِیهِمَا مِنْ دَابَّةٍ وَهُوَ عَلَى جَمْعِهِمْ إِذَا یَشَاءُ قَدِیرٌ ﴿29﴾
و از آیات او آفرینش آسمانها و زمین است و جانورانى که در آنها پراکنده است، و او هرگاه بخواهد بر گردآوردن آنها تواناست (29)
وَمَا أَصَابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَیَعْفُو عَنْ کَثِیرٍ﴿30﴾
و هر مصیبتى که به شما برسد از کار و کردار خودتان است، و او از بسیارى [گناهان] در مىگذرد (30)
وَمَا أَنْتُمْ بِمُعْجِزِینَ فِی الْأَرْضِ وَمَا لَکُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ وَلِیٍّ وَلَا نَصِیرٍ ﴿31﴾
و شما در روى زمین گزیر و گریزى ندارید، و شما را در برابر خداوند یار و یاورى نیست (31)
وَمِنْ آیَاتِهِ الْجَوَارِ فِی الْبَحْرِ کَالْأَعْلَامِ ﴿32﴾
و از پدیده هاى شگرف او کشتی هاست مانند کوهها در دریا (32)
إِنْ یَشَأْ یُسْکِنِ الرِّیحَ فَیَظْلَلْنَ رَوَاکِدَ عَلَى ظَهْرِهِ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ ﴿33﴾
اگر خواهد باد را نگه دارد، آنگاه آنها بر روى آن [دریا] راکد مانند، در این براى هر شکیباى شاکرى مایه هاى عبرت است (33)
أَوْ یُوبِقْهُنَّ بِمَا کَسَبُوا وَیَعْفُ عَنْ کَثِیرٍ ﴿34﴾
یا آنان [اهل کشتى] را به خاطر کار و کردارشان نابود کند، و او از بسیارى [گناهان] در مى گذرد (34)
وَیَعْلَمَ الَّذِینَ یُجَادِلُونَ فِی آیَاتِنَا مَا لَهُمْ مِنْ مَحِیصٍ ﴿35﴾
و کسانى که در آیات ما مجادله مىکنند، بدانند که گریزگاهى ندارند (35)
فَمَا أُوتِیتُمْ مِنْ شَیْءٍ فَمَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَیْرٌ وَأَبْقَى لِلَّذِینَ آمَنُوا وَعَلَى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ ﴿36﴾
پس آنچه به شما داده شده است، بهره زندگانى دنیاست، و براى کسانى که ایمان آورده اند و به پروردگارشان توکل کرده اند، آنچه نزد خداوند است، بهتر و پایدارتر است (36)
وَالَّذِینَ یَجْتَنِبُونَ کَبَائِرَ الْإِثْمِ وَالْفَوَاحِشَ وَإِذَا مَا غَضِبُوا هُمْ یَغْفِرُونَ﴿37﴾
و همچنین [براى] کسانى که از گناهان کبیره و ناشایستی ها پرهیز مىکنند، و چون خشمگین شوند، گذشت مىکنند (37)
وَالَّذِینَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَمْرُهُمْ شُورَى بَیْنَهُمْ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنْفِقُونَ ﴿38﴾
و کسانى که نداى پروردگارشان را استجابت کردهاند، و نماز را بر پا داشتهاند و کارشان رایزنى با همدیگر است، و از آنچه روزیشان داده ایم، مى بخشند (38)
وَالَّذِینَ إِذَا أَصَابَهُمُ الْبَغْیُ هُمْ یَنْتَصِرُونَ ﴿39﴾
و کسانى که چون به آنان تعدى رسد، انتقام مىگیرند (39)
وَجَزَاءُ سَیِّئَةٍ سَیِّئَةٌ مِثْلُهَا فَمَنْ عَفَا وَأَصْلَحَ فَأَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ إِنَّهُ لَا یُحِبُّ الظَّالِمِینَ ﴿40﴾
و جزاى هر بدى، بدیى همانند آن است، پس هر که عفو و نیکوکارى پیشه کند، پاداش او بر خداوند است، که ستمکاران را دوست ندارد (40)
وَلَمَنِ انْتَصَرَ بَعْدَ ظُلْمِهِ فَأُولَئِکَ مَا عَلَیْهِمْ مِنْ سَبِیلٍ ﴿41﴾
و هرکس بعد از ستمى که دیده است، انتقام گیرد، اینانند که بر آنان ایرادى نیست (41)
إِنَّمَا السَّبِیلُ عَلَى الَّذِینَ یَظْلِمُونَ النَّاسَ وَیَبْغُونَ فِی الْأَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ أُولَئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿42﴾
ایراد تنها بر کسانى است که به مردم ستم مىکنند و در روى زمین به ناحق سرکشى مى نمایند، اینانند که عذابى دردناک در پیش دارند (42)
وَلَمَنْ صَبَرَ وَغَفَرَ إِنَّ ذَلِکَ لَمِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ ﴿43﴾
و هرکس که شکیبایى و گذشت پیشه کند، بىگمان این از کارهاى سترگ است (43)
وَمَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ وَلِیٍّ مِنْ بَعْدِهِ وَتَرَى الظَّالِمِینَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ یَقُولُونَ هَلْ إِلَى مَرَدٍّ مِنْ سَبِیلٍ ﴿44﴾
و هرکس خداوند بیراهش گذارد، دیگر پس از او سرورى ندارد، و ستمکاران [مشرک] را بینى که چون عذاب را بنگرند، گویند آیا راهى براى بازگشت [به دنیا] هست (44)
وَتَرَاهُمْ یُعْرَضُونَ عَلَیْهَا خَاشِعِینَ مِنَ الذُّلِّ یَنْظُرُونَ مِنْ طَرْفٍ خَفِیٍّ وَقَالَ الَّذِینَ آمَنُوا إِنَّ الْخَاسِرِینَ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَأَهْلِیهِمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ أَلَا إِنَّ الظَّالِمِینَ فِی عَذَابٍ مُقِیمٍ ﴿45﴾
و آنان را بینى که بر آن [آتش دوزخ] عرضه دارندشان، از خوارى زبونند، و به گوشه چشم نیم گشاده مىنگرند، و مؤمنان گویند بىگمان زیانکاران کسانى هستند که در روز [حساب و] قیامت به خویشتن و خانواده خویش زیان زدهاند، بدانید که ستمکاران [مشرک] در عذابى پاینده اند (45)
وَمَا کَانَ لَهُمْ مِنْ أَوْلِیَاءَ یَنْصُرُونَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَمَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ سَبِیلٍ ﴿46﴾
و آنان را دوستانى نیست که در برابر خداوند یاریشان کنند، و هرکس که خداوند بیراهش گذارد، او را راهى نیست (46)
اسْتَجِیبُوا لِرَبِّکُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَ یَوْمٌ لَا مَرَدَّ لَهُ مِنَ اللَّهِ مَا لَکُمْ مِنْ مَلْجَإٍ یَوْمَئِذٍ وَمَا لَکُمْ مِنْ نَکِیرٍ ﴿47﴾
نداى پروردگارتان را، پیش از آنکه روزى بیاید که در برابر امر الهى بازگشتى نداشته باشد، بپذیرید، در چنین روزى شما را پناهگاهى نیست، و شما را مجال انکارى نیست (47)
فَإِنْ أَعْرَضُوا فَمَا أَرْسَلْنَاکَ عَلَیْهِمْ حَفِیظًا إِنْ عَلَیْکَ إِلَّا الْبَلَاغُ وَإِنَّا إِذَا أَذَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنَّا رَحْمَةً فَرِحَ بِهَا وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَیِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ فَإِنَّ الْإِنْسَانَ کَفُورٌ ﴿48﴾
پس اگر رویگردان شدند بدان که تو را نگهبان ایشان نفرستاده ایم، بر تو جز پیامرسانى نیست، و ما چون از جانب خویش به انسان رحمتى بچشانیم، به آن شاد شود، و اگر به خاطر کار و کردار پیشینشان به ایشان بلایى رسد، آنگاه است که انسان ناسپاس است (48)
لِلَّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ یَخْلُقُ مَا یَشَاءُ یَهَبُ لِمَنْ یَشَاءُ إِنَاثًا وَیَهَبُ لِمَنْ یَشَاءُ الذُّکُورَ ﴿49﴾
فرمانروایى آسمانها و زمین از آن خداوند است، هر چه مىخواهد مىآفریند، به هرکس که خواهد [فرزند] دختر بخشد، و به هرکس که خواهد [فرزند] پسر (49)
أَوْ یُزَوِّجُهُمْ ذُکْرَانًا وَإِنَاثًا وَیَجْعَلُ مَنْ یَشَاءُ عَقِیمًا إِنَّهُ عَلِیمٌ قَدِیرٌ﴿50﴾
یا به آنان هم پسر و هم دختر دهد، و هرکس را که خواهد سترون گرداند، که او داناى تواناست (50)
وَمَا کَانَ لِبَشَرٍ أَنْ یُکَلِّمَهُ اللَّهُ إِلَّا وَحْیًا أَوْ مِنْ وَرَاءِ حِجَابٍ أَوْ یُرْسِلَ رَسُولًا فَیُوحِیَ بِإِذْنِهِ مَا یَشَاءُ إِنَّهُ عَلِیٌّ حَکِیمٌ ﴿51﴾
و هیچ بشرى را نرسد که خداوند با او سخن گوید مگر از راه وحى، یا از پشت پردهاى، یا فرشتهاى بفرستد و آنچه مىخواهد به اذن خویش وحى کند که او بلندمرتبه فرزانه است (51)
وَکَذَلِکَ أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ رُوحًا مِنْ أَمْرِنَا مَا کُنْتَ تَدْرِی مَا الْکِتَابُ وَلَا الْإِیمَانُ وَلَکِنْ جَعَلْنَاهُ نُورًا نَهْدِی بِهِ مَنْ نَشَاءُ مِنْ عِبَادِنَا وَإِنَّکَ لَتَهْدِی إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ ﴿52﴾
و بدینسان [پیام و کتاب] روحبخشى از امر خویش به تو وحى کردیم، و تو پیشتر نمى دانستى کتاب چیست و ایمان چیست؟ ولى آن را همچون نورى گرداندیم که هرکس را از بندگان خویش که بخواهیم با آن هدایت مىکنیم و بىگمان تو به راهى راست هدایت مىکنى (52)
صِرَاطِ اللَّهِ الَّذِی لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ أَلَا إِلَى اللَّهِ تَصِیرُ الْأُمُورُ ﴿53﴾
راه خداوندى که آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است، او راست، بدانید که کارها به سوى خداوند باز مىگردد (53)
