- 520
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت ترتیل عامر الکاظمی سوره مبارکه فجر
تلاوت ترتیل سوره ای عامر الکاظمی - با ترجمه شیخ حسین انصاریان
سوره 89: الفجر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالْفَجْرِ ﴿1﴾
سوگند به سپیده دم (1)
وَلَیَالٍ عَشْرٍ ﴿2﴾
و سوگند به شبهاى دهگانه (2)
وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿3﴾
و سوگند به زوج و فرد (5
وَاللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ ﴿4﴾
و سوگند به شب چون سرآید (4)
هَلْ فِی ذَلِکَ قَسَمٌ لِذِی حِجْرٍ ﴿5﴾
آیا در اینها خردمندان را سوگندى سزاوار است؟ (5)
أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ ﴿6﴾
آیا نیندیشیدهاى که پروردگارت در حق [قوم و سرزمین] عاد چگونه عمل کرد؟ (6)
إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿7﴾
که ارم ستون دار داشت (7)
الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلَادِ ﴿8﴾
همان که مانندش در [هیچیک از] شهرها ساخته نشده بود (8)
وَثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿9﴾
و نیز قوم ثمود که در وادىالقرى، [خانه از] سنگ مى بریدند [و مىتراشیدند] (9)
وَفِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتَادِ ﴿10﴾
و فرعون صاحب سپاه (10)
الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلَادِ ﴿11﴾
کسانى که در شهرها سر به طغیان برداشته بودند (11)
فَأَکْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ ﴿12﴾
و در آنجا چه بسیار فتنه و فساد مىکردند (12)
فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿13﴾
و سرانجام پروردگارت تازیانه عذاب را بر سر آنان کشید (13)
إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿14﴾
بىگمان پروردگارت در کمین گاه است (14)
فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ﴿15﴾
اما انسان چون پروردگارش او را بیازماید و او را گرامى دارد و به او نعمت بخشد، [شاد و مغرور شود و] گوید پروردگارم مرا گرامى داشت (15)
وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ﴿16﴾
و اما چون او را [به بلا و محنت] بیازماید و روزى او را بر او تنگ گیرد، [بىصبرى و ناسپاسى کند و] گوید پروردگارم مرا خوار داشت (16)
کَلَّا بَلْ لَا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ ﴿17﴾
چنین نیست، بلکه یتیم را نمى نوازید (17)
وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿18﴾
و بر اطعام بینوا ترغیب نمى کنید (18)
وَتَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلًا لَمًّا ﴿19﴾
و میراث را [به حق و ناحق] یکسره مى خورید (19)
وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿20﴾
و مال را چه بسیار دوست مىدارید (20)
کَلَّا إِذَا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکًّا دَکًّا ﴿21﴾
چنین نیست، آنگاه که زمین پخش و پراکنده شود (21)
وَجَاءَ رَبُّکَ وَالْمَلَکُ صَفًّا صَفًّا ﴿22﴾
و امر پروردگارت فرارسد و فرشتگان صف در صف آیند (22)
وَجِیءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ یَوْمَئِذٍ یَتَذَکَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّکْرَى ﴿23﴾
و در چنین روز جهنم را به میان آورند، در چنین روز انسان پندگیرد و او را چه جاى پند گرفتن است (23)
یَقُولُ یَا لَیْتَنِی قَدَّمْتُ لِحَیَاتِی ﴿24﴾
[از سر حسرت] گوید کاش من براى این زندگانى [اخروى]ام پیش اندیشى کرده بودم (24)
فَیَوْمَئِذٍ لَا یُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿25﴾
پس در چنین روز هیچ کس چون عذاب او [خداوند]، عذاب نکند (25)
وَلَا یُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿26﴾
و هیچ کس چون بند نهادن او، بند ننهد (26)
یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿27﴾
هان اى نفس مطمئنه (27)
ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیَةً مَرْضِیَّةً ﴿28﴾
به سوى پروردگارت که تو از او خشنودى و او از تو خشنود است، باز گرد (28)
فَادْخُلِی فِی عِبَادِی ﴿29﴾
و در زمره بندگان من درآى (29)
وَادْخُلِی جَنَّتِی ﴿30﴾
و به بهشت من وارد شو (30)
سوره 89: الفجر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالْفَجْرِ ﴿1﴾
سوگند به سپیده دم (1)
وَلَیَالٍ عَشْرٍ ﴿2﴾
و سوگند به شبهاى دهگانه (2)
وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿3﴾
و سوگند به زوج و فرد (5
وَاللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ ﴿4﴾
و سوگند به شب چون سرآید (4)
هَلْ فِی ذَلِکَ قَسَمٌ لِذِی حِجْرٍ ﴿5﴾
آیا در اینها خردمندان را سوگندى سزاوار است؟ (5)
أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ ﴿6﴾
آیا نیندیشیدهاى که پروردگارت در حق [قوم و سرزمین] عاد چگونه عمل کرد؟ (6)
إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿7﴾
که ارم ستون دار داشت (7)
الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلَادِ ﴿8﴾
همان که مانندش در [هیچیک از] شهرها ساخته نشده بود (8)
وَثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿9﴾
و نیز قوم ثمود که در وادىالقرى، [خانه از] سنگ مى بریدند [و مىتراشیدند] (9)
وَفِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتَادِ ﴿10﴾
و فرعون صاحب سپاه (10)
الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلَادِ ﴿11﴾
کسانى که در شهرها سر به طغیان برداشته بودند (11)
فَأَکْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ ﴿12﴾
و در آنجا چه بسیار فتنه و فساد مىکردند (12)
فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿13﴾
و سرانجام پروردگارت تازیانه عذاب را بر سر آنان کشید (13)
إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿14﴾
بىگمان پروردگارت در کمین گاه است (14)
فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ﴿15﴾
اما انسان چون پروردگارش او را بیازماید و او را گرامى دارد و به او نعمت بخشد، [شاد و مغرور شود و] گوید پروردگارم مرا گرامى داشت (15)
وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ﴿16﴾
و اما چون او را [به بلا و محنت] بیازماید و روزى او را بر او تنگ گیرد، [بىصبرى و ناسپاسى کند و] گوید پروردگارم مرا خوار داشت (16)
کَلَّا بَلْ لَا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ ﴿17﴾
چنین نیست، بلکه یتیم را نمى نوازید (17)
وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿18﴾
و بر اطعام بینوا ترغیب نمى کنید (18)
وَتَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلًا لَمًّا ﴿19﴾
و میراث را [به حق و ناحق] یکسره مى خورید (19)
وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿20﴾
و مال را چه بسیار دوست مىدارید (20)
کَلَّا إِذَا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکًّا دَکًّا ﴿21﴾
چنین نیست، آنگاه که زمین پخش و پراکنده شود (21)
وَجَاءَ رَبُّکَ وَالْمَلَکُ صَفًّا صَفًّا ﴿22﴾
و امر پروردگارت فرارسد و فرشتگان صف در صف آیند (22)
وَجِیءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ یَوْمَئِذٍ یَتَذَکَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّکْرَى ﴿23﴾
و در چنین روز جهنم را به میان آورند، در چنین روز انسان پندگیرد و او را چه جاى پند گرفتن است (23)
یَقُولُ یَا لَیْتَنِی قَدَّمْتُ لِحَیَاتِی ﴿24﴾
[از سر حسرت] گوید کاش من براى این زندگانى [اخروى]ام پیش اندیشى کرده بودم (24)
فَیَوْمَئِذٍ لَا یُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿25﴾
پس در چنین روز هیچ کس چون عذاب او [خداوند]، عذاب نکند (25)
وَلَا یُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿26﴾
و هیچ کس چون بند نهادن او، بند ننهد (26)
یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿27﴾
هان اى نفس مطمئنه (27)
ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیَةً مَرْضِیَّةً ﴿28﴾
به سوى پروردگارت که تو از او خشنودى و او از تو خشنود است، باز گرد (28)
فَادْخُلِی فِی عِبَادِی ﴿29﴾
و در زمره بندگان من درآى (29)
وَادْخُلِی جَنَّتِی ﴿30﴾
و به بهشت من وارد شو (30)
