- 267
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت ترتیل ودیع الیمنی سوره مبارکه شعرا
ترتیل سوره ای با صدای ودیع الیمنی
سوره 26: الشعراء
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
طا سین میم (1)
طسم ﴿1﴾
این است آیههاى کتاب روشنگر (2)
تِلْکَ آیَاتُ الْکِتَابِ الْمُبِینِ ﴿2﴾
شاید تو از اینکه [مشرکان] ایمان نمىآورند جان خود را تباه سازى (3)
لَعَلَّکَ بَاخِعٌ نَّفْسَکَ أَلَّا یَکُونُوا مُؤْمِنِینَ ﴿3﴾
اگر بخواهیم معجزهاى از آسمان بر آنان فرود مىآوریم تا در برابر آن گردنهایشان خاضع گردد (4)
إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَیْهِم مِّن السَّمَاء آیَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِینَ ﴿4﴾
و هیچ تذکر جدیدى از سوى [خداى] رحمان برایشان نیامد جز اینکه همواره از آن روى برمىتافتند (5)
وَمَا یَأْتِیهِم مِّن ذِکْرٍ مِّنَ الرَّحْمَنِ مُحْدَثٍ إِلَّا کَانُوا عَنْهُ مُعْرِضِینَ ﴿5﴾
[آنان] در حقیقت به تکذیب پرداختند و به زودى خبر آنچه که بدان ریشخند مى کردند بدیشان خواهد رسید (6)
فَقَدْ کَذَّبُوا فَسَیَأْتِیهِمْ أَنبَاء مَا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُون ﴿6﴾
مگر در زمین ننگریستهاند که چه قدر در آن از هر گونه جفتهاى زیبا رویانیدهایم (7)
أَوَلَمْ یَرَوْا إِلَى الْأَرْضِ کَمْ أَنبَتْنَا فِیهَا مِن کُلِّ زَوْجٍ کَرِیمٍ ﴿7﴾
قطعا در این [هنرنمایى] عبرتى است و[لى] بیشترشان ایمانآورنده نیستند (8)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُم مُّؤْمِنِینَ ﴿8﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکستناپذیر مهربان است (9)
وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿9﴾
و [یاد کن] هنگامى را که پروردگارت موسى را ندا درداد که به سوى قوم ستمکار برو (10)
وَإِذْ نَادَى رَبُّکَ مُوسَى أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ ﴿10﴾
قوم فرعون آیا پروا ندارند (11)
قَوْمَ فِرْعَوْنَ أَلَا یَتَّقُونَ ﴿11﴾
گفت پروردگارا مىترسم مرا تکذیب کنند (12)
قَالَ رَبِّ إِنِّی أَخَافُ أَن یُکَذِّبُونِ ﴿12﴾
و سینهام تنگ مىگردد و زبانم باز نمىشود پس به سوى هارون بفرست (13)
وَیَضِیقُ صَدْرِی وَلَا یَنطَلِقُ لِسَانِی فَأَرْسِلْ إِلَى هَارُونَ ﴿13﴾
و [از طرفى] آنان بر [گردن] من خونى دارند و مىترسم مرا بکشند (14)
وَلَهُمْ عَلَیَّ ذَنبٌ فَأَخَافُ أَن یَقْتُلُونِ ﴿14﴾
فرمود نه چنین نیست نشانههاى ما را [براى آنان] بب رید که ما با شما شنوندهایم (15)
قَالَ کَلَّا فَاذْهَبَا بِآیَاتِنَا إِنَّا مَعَکُم مُّسْتَمِعُونَ ﴿15﴾
پس به سوى فرعون بروید و بگویید ما پیامبر پروردگار جهانیانیم (16)
فَأْتِیَا فِرْعَوْنَ فَقُولَا إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿16﴾
فرزندان اسرائیل را با ما بفرست (17)
أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿17﴾
[فرعون] گفت آیا تو را از کودکى در میان خود نپروردیم و سالیانى چند از عمرت را پیش ما نماندى (18)
قَالَ أَلَمْ نُرَبِّکَ فِینَا وَلِیدًا وَلَبِثْتَ فِینَا مِنْ عُمُرِکَ سِنِینَ ﴿18﴾
و [سرانجام] کار خود را کردى و تو از ناسپاسانى (19)
وَفَعَلْتَ فَعْلَتَکَ الَّتِی فَعَلْتَ وَأَنتَ مِنَ الْکَافِرِینَ ﴿19﴾
گفت آن را هنگامى مرتکب شدم که از گمراهان بودم (20)
قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّینَ ﴿20﴾
و چون از شما ترسیدم از شما گریختم تا پروردگارم به من دانش بخشید و مرا از پیامبران قرار داد (21)
فَفَرَرْتُ مِنکُمْ لَمَّا خِفْتُکُمْ فَوَهَبَ لِی رَبِّی حُکْمًا وَجَعَلَنِی مِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿21﴾
و [آیا] اینکه فرزندان اسرائیل را بنده [خود] ساختهاى نعمتى است که منتش را بر من مىنهى (22)
وَتِلْکَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَیَّ أَنْ عَبَّدتَّ بَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿22﴾
فرعون گفت و پروردگار جهانیان چیست (23)
قَالَ فِرْعَوْنُ وَمَا رَبُّ الْعَالَمِینَ ﴿23﴾
گفت پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو استاگر اهل یقین باشید (24)
قَالَ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا إن کُنتُم مُّوقِنِینَ ﴿24﴾
[فرعون] به کسانى که پیرامونش بودند گفت آیا نمىشنوید (25)
قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلَا تَسْتَمِعُونَ ﴿25﴾
[موسى دوباره] گفت پروردگار شما و پروردگار پدران پیشین شما (26)
قَالَ رَبُّکُمْ وَرَبُّ آبَائِکُمُ الْأَوَّلِینَ ﴿26﴾
[فرعون] گفت واقعا این پیامبرى که به سوى شما فرستاده شده سخت دیوانه است (27)
قَالَ إِنَّ رَسُولَکُمُ الَّذِی أُرْسِلَ إِلَیْکُمْ لَمَجْنُونٌ ﴿27﴾
[موسى] گفت پروردگار خاور و باختر و آنچه میان آن دو استاگر تعقل کنید (28)
قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَمَا بَیْنَهُمَا إِن کُنتُمْ تَعْقِلُونَ ﴿28﴾
[فرعون] گفت اگر خدایى غیر از من اختیار کنى قطعا تو را از [جمله] زندانیان خواهم ساخت (29)
قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَهًا غَیْرِی لَأَجْعَلَنَّکَ مِنَ الْمَسْجُونِینَ ﴿29﴾
گفت گر چه براى تو چیزى آشکار بیاورم (30)
قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُکَ بِشَیْءٍ مُّبِینٍ ﴿30﴾
گفت اگر راست مىگویى آن را بیاور (31)
قَالَ فَأْتِ بِهِ إِن کُنتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿31﴾
پس عصاى خود بیفکند و بناگاه آن اژدرى نمایان شد (32)
فَأَلْقَى عَصَاهُ فَإِذَا هِیَ ثُعْبَانٌ مُّبِینٌ ﴿32﴾
و دستش را بیرون کشید و بناگاه آن براى تماشاگران سپید مىنمود (33)
وَنَزَعَ یَدَهُ فَإِذَا هِیَ بَیْضَاء لِلنَّاظِرِینَ ﴿33﴾
[فرعون] به سرانى که پیرامونش بودند گفت واقعا این ساحرى بسیار داناست (34)
قَالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ عَلِیمٌ ﴿34﴾
مىخواهد با سحر خود شما را از سرزمینتان بیرون کند اکنون چه راى مىدهید (35)
یُرِیدُ أَن یُخْرِجَکُم مِّنْ أَرْضِکُم بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ ﴿35﴾
گفتند او و برادرش را در بند دار و گردآورندگان را به شهرها بفرست (36)
قَالُوا أَرْجِهِ وَأَخَاهُ وَابْعَثْ فِی الْمَدَائِنِ حَاشِرِینَ ﴿36﴾
تا هر ساحر ماهرى را نزد تو بیاورند (37)
یَأْتُوکَ بِکُلِّ سَحَّارٍ عَلِیمٍ ﴿37﴾
پس ساحران براى موعد روزى معلوم گردآورى شدند (38)
فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِیقَاتِ یَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿38﴾
و به توده مردم گفته شد آیا شما هم جمع خواهید شد (39)
وَقِیلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنتُم مُّجْتَمِعُونَ ﴿39﴾
بدین امید که اگر ساحران غالب شدند از آنان پیروى کنیم (40)
لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِن کَانُوا هُمُ الْغَالِبِینَ ﴿40﴾
و چون ساحران پیش فرعون آمدند گفتند آیا اگر ما غالب آییم واقعا براى ما مزدى خواهد بود (41)
فَلَمَّا جَاء السَّحَرَةُ قَالُوا لِفِرْعَوْنَ أَئِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِن کُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِینَ ﴿41﴾
گفت آرى و در آن صورت شما حتما از [زمره] مقربان خواهید شد (42)
قَالَ نَعَمْ وَإِنَّکُمْ إِذًا لَّمِنَ الْمُقَرَّبِینَ ﴿42﴾
موسى به آنان گفت آنچه را شما مىاندازید بیندازید (43)
قَالَ لَهُم مُّوسَى أَلْقُوا مَا أَنتُم مُّلْقُونَ ﴿43﴾
پس ریسمانها و چوبدستىهایشان را انداختند و گفتند به عزت فرعون که ما حتما پیروزیم (44)
فَأَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَعِصِیَّهُمْ وَقَالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ ﴿44﴾
پس موسى عصایش را انداخت و بناگاه هر چه را به دروغ برساخته بودند بلعید (45)
فَأَلْقَى مُوسَى عَصَاهُ فَإِذَا هِیَ تَلْقَفُ مَا یَأْفِکُونَ ﴿45﴾
در نتیجه ساحران به حالتسجده درافتادند (46)
فَأُلْقِیَ السَّحَرَةُ سَاجِدِینَ ﴿46﴾
گفتند به پروردگار جهانیان ایمان آوردیم (47)
قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿47﴾
پروردگار موسى و هارون (48)
رَبِّ مُوسَى وَهَارُونَ ﴿48﴾
گفت [آیا] پیش از آنکه به شما اجازه دهم به او ایمان آوردید قطعا او همان بزرگ شماست که به شما سحر آموخته است به زودى خواهید دانستحتما دستها و پاهاى شما را از چپ و راستخواهم برید و همهتان را به دار خواهم آویخت (49)
قَالَ آمَنتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَکُمْ إِنَّهُ لَکَبِیرُکُمُ الَّذِی عَلَّمَکُمُ السِّحْرَ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ لَأُقَطِّعَنَّ أَیْدِیَکُمْ وَأَرْجُلَکُم مِّنْ خِلَافٍ وَلَأُصَلِّبَنَّکُمْ أَجْمَعِینَ ﴿49﴾
گفتند باکى نیست ما روى به سوى پروردگار خود مىآوریم (50)
قَالُوا لَا ضَیْرَ إِنَّا إِلَى رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ ﴿50﴾
ما امیدواریم که پروردگارمان گناهانمان را بر ما ببخشاید [چرا] که نخستین ایمانآورندگان بودیم (51)
إِنَّا نَطْمَعُ أَن یَغْفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَایَانَا أَن کُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿51﴾
و به موسى وحى کردیم که بندگان مرا شبانه حرکت ده زیرا شما مورد تعقیب قرار خواهید گرفت (52)
وَأَوْحَیْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِی إِنَّکُم مُّتَّبَعُونَ ﴿52﴾
پس فرعون ماموران جمعآورى [خود را] به شهرها فرستاد (53)
فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِی الْمَدَائِنِ حَاشِرِینَ ﴿53﴾
[و گفت] اینها عدهاى ناچیزند (54)
إِنَّ هَؤُلَاء لَشِرْذِمَةٌ قَلِیلُونَ ﴿54﴾
و راستى آنها ما را بر سر خشم آوردهاند (55)
وَإِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ ﴿55﴾
و[لى] ما همگى به حال آمادهباش درآمدهایم (56)
وَإِنَّا لَجَمِیعٌ حَاذِرُونَ ﴿56﴾
سرانجام ما آنان را از باغستانها و چشمهسارها (57)
فَأَخْرَجْنَاهُم مِّن جَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿57﴾
و گنجینهها و جایگاههاى پر ناز و نعمت بیرون کردیم (58)
وَکُنُوزٍ وَمَقَامٍ کَرِیمٍ ﴿58﴾
[اراده ما] چنین بود و آن [نعمتها] را به فرزندان اسرائیل میراث دادیم (59)
کَذَلِکَ وَأَوْرَثْنَاهَا بَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿59﴾
پس هنگام برآمدن آفتاب آنها را تعقیب کردند (60)
فَأَتْبَعُوهُم مُّشْرِقِینَ ﴿60﴾
چون دو گروه همدیگر را دیدند یاران موسى گفتند ما قطعا گرفتار خواهیم شد (61)
فَلَمَّا تَرَاءى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَى إِنَّا لَمُدْرَکُونَ ﴿61﴾
گفت چنین نیست زیرا پروردگارم با من است و به زودى مرا راهنمایى خواهد کرد (62)
قَالَ کَلَّا إِنَّ مَعِیَ رَبِّی سَیَهْدِینِ ﴿62﴾
پس به موسى وحى کردیم با عصاى خود بر این دریا بزن تا از هم شکافت و هر پارهاى همچون کوهى سترگ بود (63)
فَأَوْحَیْنَا إِلَى مُوسَى أَنِ اضْرِب بِّعَصَاکَ الْبَحْرَ فَانفَلَقَ فَکَانَ کُلُّ فِرْقٍ کَالطَّوْدِ الْعَظِیمِ ﴿63﴾
و دیگران را بدانجا نزدیک گردانیدیم (64)
وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الْآخَرِینَ ﴿64﴾
و موسى و همه کسانى را که همراه او بودند نجات دادیم (65)
وَأَنجَیْنَا مُوسَى وَمَن مَّعَهُ أَجْمَعِینَ ﴿65﴾
آنگاه دیگران را غرق کردیم (66)
ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِینَ ﴿66﴾
مسلما در این [واقعه] عبرتى بود و[لى] بیشترشان ایمانآورنده نبودند (67)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُم مُّؤْمِنِینَ ﴿67﴾
و قطعا پروردگار تو همان شکستناپذیر مهربان است (68)
وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿68﴾
و بر آنان گزارش ابراهیم را بخوان (69)
وَاتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ إِبْرَاهِیمَ ﴿69﴾
آنگاه که به پدر خود و قومش گفت چه مىپرستید (70)
إِذْ قَالَ لِأَبِیهِ وَقَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ ﴿70﴾
گفتند بتانى را مىپرستیم و همواره ملازم آنهاییم (71)
قَالُوا نَعْبُدُ أَصْنَامًا فَنَظَلُّ لَهَا عَاکِفِینَ ﴿71﴾
گفت آیا وقتى دعا مىکنید از شما مىشنوند (72)
قَالَ هَلْ یَسْمَعُونَکُمْ إِذْ تَدْعُونَ ﴿72﴾
یا به شما سود یا زیان مىرسانند (73)
أَوْ یَنفَعُونَکُمْ أَوْ یَضُرُّونَ ﴿73﴾
گفتند نه بلکه پدران خود را یافتیم که چنین مىکردند (74)
قَالُوا بَلْ وَجَدْنَا آبَاءنَا کَذَلِکَ یَفْعَلُونَ ﴿74﴾
گفت آیا در آنچه مىپرستیدهاید تامل کردهاید (75)
قَالَ أَفَرَأَیْتُم مَّا کُنتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿75﴾
شما و پدران پیشین شما (76)
أَنتُمْ وَآبَاؤُکُمُ الْأَقْدَمُونَ ﴿76﴾
قطعا همه آنها جز پروردگار جهانیان دشمن منند (77)
فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِّی إِلَّا رَبَّ الْعَالَمِینَ ﴿77﴾
آن کس که مرا آفریده و همو راهنماییم مىکند (78)
الَّذِی خَلَقَنِی فَهُوَ یَهْدِینِ ﴿78﴾
و آن کس که او به من خوراک مىدهد و سیرابم مىگرداند (79)
وَالَّذِی هُوَ یُطْعِمُنِی وَیَسْقِینِ ﴿79﴾
و چون بیمار شوم او مرا درمان مىبخشد (80)
وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ یَشْفِینِ ﴿80﴾
و آن کس که مرا مىمیراند و سپس زندهام مىگرداند (81)
وَالَّذِی یُمِیتُنِی ثُمَّ یُحْیِینِ ﴿81﴾
و آن کس که امید دارم روز پاداش گناهم را بر من ببخشاید (82)
وَالَّذِی أَطْمَعُ أَن یَغْفِرَ لِی خَطِیئَتِی یَوْمَ الدِّینِ ﴿82﴾
پروردگارا به من دانش عطا کن و مرا به صالحان ملحق فرماى (83)
رَبِّ هَبْ لِی حُکْمًا وَأَلْحِقْنِی بِالصَّالِحِینَ ﴿83﴾
و براى من در [میان] آیندگان آوازه نیکو گذار (84)
وَاجْعَل لِّی لِسَانَ صِدْقٍ فِی الْآخِرِینَ ﴿84﴾
و مرا از وارثان بهشت پر نعمت گردان (85)
وَاجْعَلْنِی مِن وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِیمِ ﴿85﴾
و بر پدرم ببخشاى که او از گمراهان بود (86)
وَاغْفِرْ لِأَبِی إِنَّهُ کَانَ مِنَ الضَّالِّینَ ﴿86﴾
و روزى که [مردم] برانگیخته مىشوند رسوایم مکن (87)
وَلَا تُخْزِنِی یَوْمَ یُبْعَثُونَ ﴿87﴾
روزى که هیچ مال و فرزندى سود نمىدهد (88)
یَوْمَ لَا یَنفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ ﴿88﴾
مگر کسى که دلى پاک به سوى خدا بیاورد (89)
إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ ﴿89﴾
و [آن روز] بهشت براى پرهیزگاران نزدیک مىگردد (90)
وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِینَ ﴿90﴾
و جهنم براى گمراهان نمودار مىشود (91)
وَبُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِلْغَاوِینَ ﴿91﴾
و به آنان گفته مىشود آنچه جز خدا مىپرستیدید کجایند (92)
وَقِیلَ لَهُمْ أَیْنَ مَا کُنتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿92﴾
آیا یاریتان مىکنند یا خود را یارى مىدهند (93)
مِن دُونِ اللَّهِ هَلْ یَنصُرُونَکُمْ أَوْ یَنتَصِرُونَ ﴿93﴾
پس آنها و همه گمراهان در آن [آتش] افکنده مىشوند (94)
فَکُبْکِبُوا فِیهَا هُمْ وَالْغَاوُونَ ﴿94﴾
و [نیز] همه سپاهیان ابلیس (95)
وَجُنُودُ إِبْلِیسَ أَجْمَعُونَ ﴿95﴾
آنها در آنجا با یکدیگر ستیزه مىکنند [و] مىگویند (96)
قَالُوا وَهُمْ فِیهَا یَخْتَصِمُونَ ﴿96﴾
سوگند به خدا که ما در گمراهى آشکارى بودیم (97)
تَاللَّهِ إِن کُنَّا لَفِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ ﴿97﴾
آنگاه که شما را با پروردگار جهانیان برابر مىکردیم (98)
إِذْ نُسَوِّیکُم بِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿98﴾
و جز تباهکاران ما را گمراه نکردند (99)
وَمَا أَضَلَّنَا إِلَّا الْمُجْرِمُونَ ﴿99﴾
در نتیجه شفاعتگرانى نداریم (100)
فَمَا لَنَا مِن شَافِعِینَ ﴿100﴾
و نه دوستى نزدیک (101)
وَلَا صَدِیقٍ حَمِیمٍ ﴿101﴾
و اى کاش که بازگشتى براى ما بود و از مؤمنان مىشدیم (102)
فَلَوْ أَنَّ لَنَا کَرَّةً فَنَکُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿102﴾
حقا در این [سرگذشت درس] عبرتى است و[لى] بیشترشان مؤمن نبودند (103)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُم مُّؤْمِنِینَ ﴿103﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکستناپذیر مهربان است (104)
وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿104﴾
قوم نوح پیامبران را تکذیب کردند (105)
کَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِینَ ﴿105﴾
چون برادرشان نوح به آنان گفت آیا پروا ندارید (106)
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿106﴾
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم (107)
إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿107﴾
از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (108)
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿108﴾
و بر این [رسالت] اجرى از شما طلب نمىکنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (109)
وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿109﴾
پس از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (110)
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿110﴾
گفتند آیا به تو ایمان بیاوریم و حال آنکه فرومایگان از تو پیروى کردهاند (111)
قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَکَ وَاتَّبَعَکَ الْأَرْذَلُونَ ﴿111﴾
[نوح] گفت به [جزئیات] آنچه مىکردهاند چه آگاهى دارم (112)
قَالَ وَمَا عِلْمِی بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿112﴾
حسابشان اگر درمىیابید جز با پروردگارم نیست (113)
إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَى رَبِّی لَوْ تَشْعُرُونَ ﴿113﴾
و من طردکننده مؤمنان نیستم (114)
وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِینَ ﴿114﴾
من جز هشداردهندهاى آشکار [بیش] نیستم (115)
إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِیرٌ مُّبِینٌ ﴿115﴾
گفتند اى نوح اگر دست برندارى قطعا از [جمله] سنگسارشدگان خواهى بود (116)
قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ یَا نُوحُ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِینَ ﴿116﴾
گفت پروردگارا قوم من مرا تکذیب کردند (117)
قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِی کَذَّبُونِ ﴿117﴾
میان من و آنان فیصله ده و من و هر کس از مؤمنان را که با من است نجات بخش (118)
فَافْتَحْ بَیْنِی وَبَیْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِی وَمَن مَّعِی مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿118﴾
پس او و هر که را در آن کشتى آکنده با او بود رهانیدیم (119)
فَأَنجَیْنَاهُ وَمَن مَّعَهُ فِی الْفُلْکِ الْمَشْحُونِ ﴿119﴾
آنگاه باقىماندگان را غرق کردیم (120)
ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِینَ ﴿120﴾
قطعا در این [ماجرا درس] عبرتى بود و[لى] بیشترشان ایمانآورنده نبودند (121)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُم مُّؤْمِنِینَ ﴿121﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکستناپذیر مهربان است (122)
وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿122﴾
عادیان پیامبران [خدا] را تکذیب کردند (123)
کَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِینَ ﴿123﴾
آنگاه که برادرشان هود به آنان گفت آیا پروا ندارید (124)
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿124﴾
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم (125)
إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿125﴾
از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (126)
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿126﴾
و بر این [رسالت] اجرى از شما طلب نمىکنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (127)
وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿127﴾
آیا بر هر تپهاى بنایى مىسازید که [در آن] دست به بیهودهکارى زنید (128)
أَتَبْنُونَ بِکُلِّ رِیعٍ آیَةً تَعْبَثُونَ ﴿128﴾
و کاخهاى استوار مىگیرید به امید آنکه جاودانه بمانید (129)
وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّکُمْ تَخْلُدُونَ ﴿129﴾
و چون حملهور مىشوید [چون] زورگویان حملهور مىشوید (130)
وَإِذَا بَطَشْتُم بَطَشْتُمْ جَبَّارِینَ ﴿130﴾
پس از خدا پروا دارید و فرمانم ببرید (131)
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿131﴾
و از آن کس که شما را به آنچه مىدانید مدد کرد پروا دارید (132)
وَاتَّقُوا الَّذِی أَمَدَّکُم بِمَا تَعْلَمُونَ ﴿132﴾
شما را به [دادن] دامها و پسران مدد کرد (133)
أَمَدَّکُم بِأَنْعَامٍ وَبَنِینَ ﴿133﴾
و به [دادن] باغها و چشمهساران (134)
وَجَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿134﴾
من از عذاب روزى هولناک بر شما مىترسم (135)
إِنِّی أَخَافُ عَلَیْکُمْ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿135﴾
گفتند خواه اندرز دهى و خواه از اندرزدهندگان نباشى براى ما یکسان است (136)
قَالُوا سَوَاء عَلَیْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَکُن مِّنَ الْوَاعِظِینَ ﴿136﴾
این جز شیوه پیشینیان نیست (137)
إِنْ هَذَا إِلَّا خُلُقُ الْأَوَّلِینَ ﴿137﴾
و ما عذاب نخواهیم شد (138)
وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ ﴿138﴾
پس تکذیبش کردند و هلاکشان کردیم قطعا در این [ماجرا درس] عبرتى بود و[لى] بیشترشان ایمانآورنده نبودند (139)
فَکَذَّبُوهُ فَأَهْلَکْنَاهُمْ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُم مُّؤْمِنِینَ ﴿139﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکستناپذیر مهربان است (140)
وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿140﴾
ثمودیان پیامبران [خدا] را تکذیب کردند (141)
کَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَلِینَ ﴿141﴾
آنگاه که برادرشان صالح به آنان گفت آیا پروا ندارید (142)
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿142﴾
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم (143)
إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿143﴾
از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (144)
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿144﴾
و بر این [رسالت] اجرى از شما طلب نمىکنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (145)
وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿145﴾
آیا شما را در آنچه اینجا دارید آسوده رها مىکنند (146)
أَتُتْرَکُونَ فِی مَا هَاهُنَا آمِنِینَ ﴿146﴾
در باغها و در کنار چشمهساران (147)
فِی جَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿147﴾
و کشتزارها و خرمابنانى که شکوفههایشان لطیف است (148)
وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُهَا هَضِیمٌ ﴿148﴾
و هنرمندانه براى خود از کوهها خانههایى مىتراشید (149)
وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُیُوتًا فَارِهِینَ ﴿149﴾
از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (150)
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿150﴾
و فرمان افراطگران را پیروى مکنید (151)
وَلَا تُطِیعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِینَ ﴿151﴾
آنان که در زمین فساد مىکنند و اصلاح نمىکنند (152)
الَّذِینَ یُفْسِدُونَ فِی الْأَرْضِ وَلَا یُصْلِحُونَ ﴿152﴾
گفتند قطعا تو از افسونشدگانى (153)
قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِینَ ﴿153﴾
تو جز بشرى مانند ما [بیش] نیستى اگر راست مىگویى معجزهاى بیاور (154)
مَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا فَأْتِ بِآیَةٍ إِن کُنتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿154﴾
گفت این مادهشترى است که نوبتى از آب او راست و روزى معین نوبت آب شماست (155)
قَالَ هَذِهِ نَاقَةٌ لَّهَا شِرْبٌ وَلَکُمْ شِرْبُ یَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿155﴾
و به آن گزندى مرسانید که عذاب روزى هولناک شما را فرو مىگیرد (156)
وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَیَأْخُذَکُمْ عَذَابُ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿156﴾
پس آن را پى کردند و پشیمان گشتند (157)
فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِینَ ﴿157﴾
آنگاه آنان را عذاب فرو گرفت قطعا در این [ماجرا] عبرتى است و[لى] بیشترشان ایمانآورنده نبودند (158)
فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُم مُّؤْمِنِینَ ﴿158﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکستناپذیر مهربان است (159)
وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿159﴾
قوم لوط فرستادگان را تکذیب کردند (160)
کَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِینَ ﴿160﴾
آنگاه برادرشان لوط به آنان گفت آیا پروا ندارید (161)
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿161﴾
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم (162)
إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿162﴾
از خدا پروا دارید و فرمانم ببرید (163)
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿163﴾
و بر این [رسالت] اجرى از شما طلب نمىکنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (164)
وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿164﴾
آیا از میان مردم جهان با مردها در مىآمیزید (165)
أَتَأْتُونَ الذُّکْرَانَ مِنَ الْعَالَمِینَ ﴿165﴾
و آنچه را پروردگارتان از همسرانتان براى شما آفریده وامىگذارید [نه] بلکه شما مردمى تجاوزکارید (166)
وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَکُمْ رَبُّکُمْ مِنْ أَزْوَاجِکُم بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ ﴿166﴾
گفتند اى لوط اگر دست برندارى قطعا از اخراجشدگان خواهى بود (167)
قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ یَا لُوطُ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِینَ ﴿167﴾
گفت به راستى من دشمن کردار شمایم (168)
قَالَ إِنِّی لِعَمَلِکُم مِّنَ الْقَالِینَ ﴿168﴾
پروردگارا مرا و کسان مرا از آنچه انجام مىدهند رهایى بخش (169)
رَبِّ نَجِّنِی وَأَهْلِی مِمَّا یَعْمَلُونَ ﴿169﴾
پس او و کسانش را همگى رهانیدیم (170)
فَنَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِینَ ﴿170﴾
جز پیرزنى که از باقىماندگان [در خاکستر آتش] بود (171)
إِلَّا عَجُوزًا فِی الْغَابِرِینَ ﴿171﴾
سپس دیگران را سخت هلاک کردیم (172)
ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِینَ ﴿172﴾
و بر [سر] آنان بارانى [از آتش گوگرد] فرو ریختیم و چه بد بود باران بیمدادهشدگان (173)
وَأَمْطَرْنَا عَلَیْهِم مَّطَرًا فَسَاء مَطَرُ الْمُنذَرِینَ ﴿173﴾
قطعا در این [عقوبت] عبرتى است و[لى] بیشترشان ایمانآورنده نبودند (174)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُم مُّؤْمِنِینَ ﴿174﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکستناپذیر مهربان است (175)
وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿175﴾
اصحاب ایکه فرستادگان را تکذیب کردند (176)
کَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَیْکَةِ الْمُرْسَلِینَ ﴿176﴾
آنگاه که شعیب به آنان گفت آیا پروا ندارید (177)
إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَیْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿177﴾
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم (178)
إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿178﴾
از خدا پروا دارید و فرمانم ببرید (179)
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿179﴾
و بر این [رسالت] اجرى از شما طلب نمىکنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (180)
وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿180﴾
پیمانه را تمام دهید و از کمفروشان مباشید (181)
أَوْفُوا الْکَیْلَ وَلَا تَکُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِینَ ﴿181﴾
و با ترازوى درست بسنجید (182)
وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِیمِ ﴿182﴾
و از ارزش اموال مردم مکاهید و در زمین سر به فساد بر مدارید (183)
وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْیَاءهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِی الْأَرْضِ مُفْسِدِینَ ﴿183﴾
و از آن کس که شما و خلق [انبوه] گذشته را آفریده است پروا کنید (184)
وَاتَّقُوا الَّذِی خَلَقَکُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِینَ ﴿184﴾
گفتند تو واقعا از افسونشدگانى (185)
قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِینَ ﴿185﴾
و تو جز بشرى مانند ما [بیش] نیستى و قطعا تو را از دروغگویان مىدانیم (186)
وَمَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَإِن نَّظُنُّکَ لَمِنَ الْکَاذِبِینَ ﴿186﴾
پس اگر از راستگویانى پارهاى از آسمان بر [سر] ما بیفکن (187)
فَأَسْقِطْ عَلَیْنَا کِسَفًا مِّنَ السَّمَاءِ إِن کُنتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿187﴾
[شعیب] گفت پروردگارم به آنچه مىکنید داناتر است (188)
قَالَ رَبِّی أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿188﴾
پس او را تکذیب کردند و عذاب روز ابر [آتشبار] آنان را فرو گرفت به راستى آن عذاب روزى هولناک بود (189)
فَکَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ یَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ کَانَ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿189﴾
قطعا در این [عقوبت درس] عبرتى است و[لى] بیشترشان ایمان آورنده نبودند (190)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُم مُّؤْمِنِینَ ﴿190﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکستناپذیر مهربان است (191)
وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿191﴾
و راستى که این [قرآن] وحى پروردگار جهانیان است (192)
وَإِنَّهُ لَتَنزِیلُ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿192﴾
روح الامین آن را بر دلت نازل کرد (193)
نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِینُ ﴿193﴾
تا از [جمله] هشداردهندگان باشى (194)
عَلَى قَلْبِکَ لِتَکُونَ مِنَ الْمُنذِرِینَ ﴿194﴾
به زبان عربى روشن (195)
بِلِسَانٍ عَرَبِیٍّ مُّبِینٍ ﴿195﴾
و [وصف] آن در کتابهاى پیشینیان آمده است (196)
وَإِنَّهُ لَفِی زُبُرِ الْأَوَّلِینَ ﴿196﴾
آیا براى آنان این خود دلیلى روشن نیست که علماى بنىاسرائیل از آن اطلاع دارند (197)
أَوَلَمْ یَکُن لَّهُمْ آیَةً أَن یَعْلَمَهُ عُلَمَاء بَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿197﴾
و اگر آن را بر برخى از غیر عرب زبانان نازل مىکردیم (198)
وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِینَ ﴿198﴾
و پیامبر آن را برایشان مىخواند به آن ایمان نمىآوردند (199)
فَقَرَأَهُ عَلَیْهِم مَّا کَانُوا بِهِ مُؤْمِنِینَ ﴿199﴾
این گونه در دلهاى گناهکاران [انکار را] راه مىدهیم (200)
کَذَلِکَ سَلَکْنَاهُ فِی قُلُوبِ الْمُجْرِمِینَ ﴿200﴾
که به آن نگروند تا عذاب پردرد را ببینند (201)
لَا یُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى یَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِیمَ ﴿201﴾
که به طور ناگهانى در حالى که بىخبرند بدیشان برسد (202)
فَیَأْتِیَهُم بَغْتَةً وَهُمْ لَا یَشْعُرُونَ ﴿202﴾
و بگویند آیا مهلتخواهیم یافت (203)
فَیَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنظَرُونَ ﴿203﴾
پس آیا عذاب ما را به شتاب مىخواهند (204)
أَفَبِعَذَابِنَا یَسْتَعْجِلُونَ ﴿204﴾
مگر نمىدانى که اگر سالها آنان را برخوردار کنیم (205)
أَفَرَأَیْتَ إِن مَّتَّعْنَاهُمْ سِنِینَ ﴿205﴾
و آنگاه آنچه که [بدان] بیم داده مىشوند بدیشان برسد (206)
ثُمَّ جَاءهُم مَّا کَانُوا یُوعَدُونَ ﴿206﴾
آنچه از آن برخوردار مىشدند به کارشان نمىآید [و عذاب را از آنان دفع نمىکند] (207)
مَا أَغْنَى عَنْهُم مَّا کَانُوا یُمَتَّعُونَ ﴿207﴾
و هیچ شهرى را هلاک نکردیم مگر آنکه براى آن هشداردهندگانى بود (208)
وَمَا أَهْلَکْنَا مِن قَرْیَةٍ إِلَّا لَهَا مُنذِرُونَ ﴿208﴾
[تا آنان را] تذکر [دهند] و ما ستمکار نبودهایم (209)
ذِکْرَى وَمَا کُنَّا ظَالِمِینَ ﴿209﴾
و شیطانها آن را فرود نیاوردهاند (210)
وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّیَاطِینُ ﴿210﴾
و آنان را نسزد و نمىتوانند [وحى کنند] (211)
وَمَا یَنبَغِی لَهُمْ وَمَا یَسْتَطِیعُونَ ﴿211﴾
در حقیقت آنها از شنیدن معزول [و محروم]اند (212)
إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ ﴿212﴾
پس با خدا خداى دیگر مخوان که از عذابشدگان خواهى شد (213)
فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَتَکُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِینَ ﴿213﴾
و خویشان نزدیکت را هشدار ده (214)
وَأَنذِرْ عَشِیرَتَکَ الْأَقْرَبِینَ ﴿214﴾
و براى آن مؤمنانى که تو را پیروى کردهاند بال خود را فرو گستر (215)
وَاخْفِضْ جَنَاحَکَ لِمَنِ اتَّبَعَکَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿215﴾
و اگر تو را نافرمانى کردند بگو من از آنچه مىکنید بیزارم (216)
فَإِنْ عَصَوْکَ فَقُلْ إِنِّی بَرِیءٌ مِّمَّا تَعْمَلُونَ ﴿216﴾
و بر [خداى] عزیز مهربان توکل کن (217)
وَتَوَکَّلْ عَلَى الْعَزِیزِ الرَّحِیمِ ﴿217﴾
آن کس که چون [به نماز] برمىخیزى تو را مىبیند (218)
الَّذِی یَرَاکَ حِینَ تَقُومُ ﴿218﴾
و حرکت تو را در میان سجدهکنندگان [مىنگرد] (219)
وَتَقَلُّبَکَ فِی السَّاجِدِینَ ﴿219﴾
او همان شنواى داناست (220)
إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿220﴾
آیا شما را خبر دهم که شیاطین بر چه کسى فرود مىآیند (221)
هَلْ أُنَبِّئُکُمْ عَلَى مَن تَنَزَّلُ الشَّیَاطِینُ ﴿221﴾
بر هر دروغزن گناهکارى فرود مىآیند (222)
تَنَزَّلُ عَلَى کُلِّ أَفَّاکٍ أَثِیمٍ ﴿222﴾
که [دزدانه] گوش فرا مىدارند و بیشترشان دروغگویند (223)
یُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَکْثَرُهُمْ کَاذِبُونَ ﴿223﴾
و شاعران را گمراهان پیروى مىکنند (224)
وَالشُّعَرَاء یَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ ﴿224﴾
آیا ندیدهاى که آنان در هر وادیى سرگردانند (225)
أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِی کُلِّ وَادٍ یَهِیمُونَ ﴿225﴾
و آنانند که چیزهایى مىگویند که انجام نمىدهند (226)
وَأَنَّهُمْ یَقُولُونَ مَا لَا یَفْعَلُونَ ﴿226﴾
مگر کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده و خدا را بسیار به یاد آورده و پس از آنکه مورد ستم قرار گرفتهاند یارى خواستهاند و کسانى که ستم کردهاند به زودى خواهند دانست به کدام بازگشتگاه برخواهند گشت (227)
إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَکَرُوا اللَّهَ کَثِیرًا وَانتَصَرُوا مِن بَعْدِ مَا ظُلِمُوا وَسَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنقَلَبٍ یَنقَلِبُونَ ﴿227﴾
سوره 26: الشعراء
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
طا سین میم (1)
طسم ﴿1﴾
این است آیههاى کتاب روشنگر (2)
تِلْکَ آیَاتُ الْکِتَابِ الْمُبِینِ ﴿2﴾
شاید تو از اینکه [مشرکان] ایمان نمىآورند جان خود را تباه سازى (3)
لَعَلَّکَ بَاخِعٌ نَّفْسَکَ أَلَّا یَکُونُوا مُؤْمِنِینَ ﴿3﴾
اگر بخواهیم معجزهاى از آسمان بر آنان فرود مىآوریم تا در برابر آن گردنهایشان خاضع گردد (4)
إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَیْهِم مِّن السَّمَاء آیَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِینَ ﴿4﴾
و هیچ تذکر جدیدى از سوى [خداى] رحمان برایشان نیامد جز اینکه همواره از آن روى برمىتافتند (5)
وَمَا یَأْتِیهِم مِّن ذِکْرٍ مِّنَ الرَّحْمَنِ مُحْدَثٍ إِلَّا کَانُوا عَنْهُ مُعْرِضِینَ ﴿5﴾
[آنان] در حقیقت به تکذیب پرداختند و به زودى خبر آنچه که بدان ریشخند مى کردند بدیشان خواهد رسید (6)
فَقَدْ کَذَّبُوا فَسَیَأْتِیهِمْ أَنبَاء مَا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُون ﴿6﴾
مگر در زمین ننگریستهاند که چه قدر در آن از هر گونه جفتهاى زیبا رویانیدهایم (7)
أَوَلَمْ یَرَوْا إِلَى الْأَرْضِ کَمْ أَنبَتْنَا فِیهَا مِن کُلِّ زَوْجٍ کَرِیمٍ ﴿7﴾
قطعا در این [هنرنمایى] عبرتى است و[لى] بیشترشان ایمانآورنده نیستند (8)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُم مُّؤْمِنِینَ ﴿8﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکستناپذیر مهربان است (9)
وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿9﴾
و [یاد کن] هنگامى را که پروردگارت موسى را ندا درداد که به سوى قوم ستمکار برو (10)
وَإِذْ نَادَى رَبُّکَ مُوسَى أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ ﴿10﴾
قوم فرعون آیا پروا ندارند (11)
قَوْمَ فِرْعَوْنَ أَلَا یَتَّقُونَ ﴿11﴾
گفت پروردگارا مىترسم مرا تکذیب کنند (12)
قَالَ رَبِّ إِنِّی أَخَافُ أَن یُکَذِّبُونِ ﴿12﴾
و سینهام تنگ مىگردد و زبانم باز نمىشود پس به سوى هارون بفرست (13)
وَیَضِیقُ صَدْرِی وَلَا یَنطَلِقُ لِسَانِی فَأَرْسِلْ إِلَى هَارُونَ ﴿13﴾
و [از طرفى] آنان بر [گردن] من خونى دارند و مىترسم مرا بکشند (14)
وَلَهُمْ عَلَیَّ ذَنبٌ فَأَخَافُ أَن یَقْتُلُونِ ﴿14﴾
فرمود نه چنین نیست نشانههاى ما را [براى آنان] بب رید که ما با شما شنوندهایم (15)
قَالَ کَلَّا فَاذْهَبَا بِآیَاتِنَا إِنَّا مَعَکُم مُّسْتَمِعُونَ ﴿15﴾
پس به سوى فرعون بروید و بگویید ما پیامبر پروردگار جهانیانیم (16)
فَأْتِیَا فِرْعَوْنَ فَقُولَا إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿16﴾
فرزندان اسرائیل را با ما بفرست (17)
أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿17﴾
[فرعون] گفت آیا تو را از کودکى در میان خود نپروردیم و سالیانى چند از عمرت را پیش ما نماندى (18)
قَالَ أَلَمْ نُرَبِّکَ فِینَا وَلِیدًا وَلَبِثْتَ فِینَا مِنْ عُمُرِکَ سِنِینَ ﴿18﴾
و [سرانجام] کار خود را کردى و تو از ناسپاسانى (19)
وَفَعَلْتَ فَعْلَتَکَ الَّتِی فَعَلْتَ وَأَنتَ مِنَ الْکَافِرِینَ ﴿19﴾
گفت آن را هنگامى مرتکب شدم که از گمراهان بودم (20)
قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّینَ ﴿20﴾
و چون از شما ترسیدم از شما گریختم تا پروردگارم به من دانش بخشید و مرا از پیامبران قرار داد (21)
فَفَرَرْتُ مِنکُمْ لَمَّا خِفْتُکُمْ فَوَهَبَ لِی رَبِّی حُکْمًا وَجَعَلَنِی مِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿21﴾
و [آیا] اینکه فرزندان اسرائیل را بنده [خود] ساختهاى نعمتى است که منتش را بر من مىنهى (22)
وَتِلْکَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَیَّ أَنْ عَبَّدتَّ بَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿22﴾
فرعون گفت و پروردگار جهانیان چیست (23)
قَالَ فِرْعَوْنُ وَمَا رَبُّ الْعَالَمِینَ ﴿23﴾
گفت پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو استاگر اهل یقین باشید (24)
قَالَ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا إن کُنتُم مُّوقِنِینَ ﴿24﴾
[فرعون] به کسانى که پیرامونش بودند گفت آیا نمىشنوید (25)
قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلَا تَسْتَمِعُونَ ﴿25﴾
[موسى دوباره] گفت پروردگار شما و پروردگار پدران پیشین شما (26)
قَالَ رَبُّکُمْ وَرَبُّ آبَائِکُمُ الْأَوَّلِینَ ﴿26﴾
[فرعون] گفت واقعا این پیامبرى که به سوى شما فرستاده شده سخت دیوانه است (27)
قَالَ إِنَّ رَسُولَکُمُ الَّذِی أُرْسِلَ إِلَیْکُمْ لَمَجْنُونٌ ﴿27﴾
[موسى] گفت پروردگار خاور و باختر و آنچه میان آن دو استاگر تعقل کنید (28)
قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَمَا بَیْنَهُمَا إِن کُنتُمْ تَعْقِلُونَ ﴿28﴾
[فرعون] گفت اگر خدایى غیر از من اختیار کنى قطعا تو را از [جمله] زندانیان خواهم ساخت (29)
قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَهًا غَیْرِی لَأَجْعَلَنَّکَ مِنَ الْمَسْجُونِینَ ﴿29﴾
گفت گر چه براى تو چیزى آشکار بیاورم (30)
قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُکَ بِشَیْءٍ مُّبِینٍ ﴿30﴾
گفت اگر راست مىگویى آن را بیاور (31)
قَالَ فَأْتِ بِهِ إِن کُنتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿31﴾
پس عصاى خود بیفکند و بناگاه آن اژدرى نمایان شد (32)
فَأَلْقَى عَصَاهُ فَإِذَا هِیَ ثُعْبَانٌ مُّبِینٌ ﴿32﴾
و دستش را بیرون کشید و بناگاه آن براى تماشاگران سپید مىنمود (33)
وَنَزَعَ یَدَهُ فَإِذَا هِیَ بَیْضَاء لِلنَّاظِرِینَ ﴿33﴾
[فرعون] به سرانى که پیرامونش بودند گفت واقعا این ساحرى بسیار داناست (34)
قَالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ عَلِیمٌ ﴿34﴾
مىخواهد با سحر خود شما را از سرزمینتان بیرون کند اکنون چه راى مىدهید (35)
یُرِیدُ أَن یُخْرِجَکُم مِّنْ أَرْضِکُم بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ ﴿35﴾
گفتند او و برادرش را در بند دار و گردآورندگان را به شهرها بفرست (36)
قَالُوا أَرْجِهِ وَأَخَاهُ وَابْعَثْ فِی الْمَدَائِنِ حَاشِرِینَ ﴿36﴾
تا هر ساحر ماهرى را نزد تو بیاورند (37)
یَأْتُوکَ بِکُلِّ سَحَّارٍ عَلِیمٍ ﴿37﴾
پس ساحران براى موعد روزى معلوم گردآورى شدند (38)
فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِیقَاتِ یَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿38﴾
و به توده مردم گفته شد آیا شما هم جمع خواهید شد (39)
وَقِیلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنتُم مُّجْتَمِعُونَ ﴿39﴾
بدین امید که اگر ساحران غالب شدند از آنان پیروى کنیم (40)
لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِن کَانُوا هُمُ الْغَالِبِینَ ﴿40﴾
و چون ساحران پیش فرعون آمدند گفتند آیا اگر ما غالب آییم واقعا براى ما مزدى خواهد بود (41)
فَلَمَّا جَاء السَّحَرَةُ قَالُوا لِفِرْعَوْنَ أَئِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِن کُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِینَ ﴿41﴾
گفت آرى و در آن صورت شما حتما از [زمره] مقربان خواهید شد (42)
قَالَ نَعَمْ وَإِنَّکُمْ إِذًا لَّمِنَ الْمُقَرَّبِینَ ﴿42﴾
موسى به آنان گفت آنچه را شما مىاندازید بیندازید (43)
قَالَ لَهُم مُّوسَى أَلْقُوا مَا أَنتُم مُّلْقُونَ ﴿43﴾
پس ریسمانها و چوبدستىهایشان را انداختند و گفتند به عزت فرعون که ما حتما پیروزیم (44)
فَأَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَعِصِیَّهُمْ وَقَالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ ﴿44﴾
پس موسى عصایش را انداخت و بناگاه هر چه را به دروغ برساخته بودند بلعید (45)
فَأَلْقَى مُوسَى عَصَاهُ فَإِذَا هِیَ تَلْقَفُ مَا یَأْفِکُونَ ﴿45﴾
در نتیجه ساحران به حالتسجده درافتادند (46)
فَأُلْقِیَ السَّحَرَةُ سَاجِدِینَ ﴿46﴾
گفتند به پروردگار جهانیان ایمان آوردیم (47)
قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿47﴾
پروردگار موسى و هارون (48)
رَبِّ مُوسَى وَهَارُونَ ﴿48﴾
گفت [آیا] پیش از آنکه به شما اجازه دهم به او ایمان آوردید قطعا او همان بزرگ شماست که به شما سحر آموخته است به زودى خواهید دانستحتما دستها و پاهاى شما را از چپ و راستخواهم برید و همهتان را به دار خواهم آویخت (49)
قَالَ آمَنتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَکُمْ إِنَّهُ لَکَبِیرُکُمُ الَّذِی عَلَّمَکُمُ السِّحْرَ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ لَأُقَطِّعَنَّ أَیْدِیَکُمْ وَأَرْجُلَکُم مِّنْ خِلَافٍ وَلَأُصَلِّبَنَّکُمْ أَجْمَعِینَ ﴿49﴾
گفتند باکى نیست ما روى به سوى پروردگار خود مىآوریم (50)
قَالُوا لَا ضَیْرَ إِنَّا إِلَى رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ ﴿50﴾
ما امیدواریم که پروردگارمان گناهانمان را بر ما ببخشاید [چرا] که نخستین ایمانآورندگان بودیم (51)
إِنَّا نَطْمَعُ أَن یَغْفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَایَانَا أَن کُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿51﴾
و به موسى وحى کردیم که بندگان مرا شبانه حرکت ده زیرا شما مورد تعقیب قرار خواهید گرفت (52)
وَأَوْحَیْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِی إِنَّکُم مُّتَّبَعُونَ ﴿52﴾
پس فرعون ماموران جمعآورى [خود را] به شهرها فرستاد (53)
فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِی الْمَدَائِنِ حَاشِرِینَ ﴿53﴾
[و گفت] اینها عدهاى ناچیزند (54)
إِنَّ هَؤُلَاء لَشِرْذِمَةٌ قَلِیلُونَ ﴿54﴾
و راستى آنها ما را بر سر خشم آوردهاند (55)
وَإِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ ﴿55﴾
و[لى] ما همگى به حال آمادهباش درآمدهایم (56)
وَإِنَّا لَجَمِیعٌ حَاذِرُونَ ﴿56﴾
سرانجام ما آنان را از باغستانها و چشمهسارها (57)
فَأَخْرَجْنَاهُم مِّن جَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿57﴾
و گنجینهها و جایگاههاى پر ناز و نعمت بیرون کردیم (58)
وَکُنُوزٍ وَمَقَامٍ کَرِیمٍ ﴿58﴾
[اراده ما] چنین بود و آن [نعمتها] را به فرزندان اسرائیل میراث دادیم (59)
کَذَلِکَ وَأَوْرَثْنَاهَا بَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿59﴾
پس هنگام برآمدن آفتاب آنها را تعقیب کردند (60)
فَأَتْبَعُوهُم مُّشْرِقِینَ ﴿60﴾
چون دو گروه همدیگر را دیدند یاران موسى گفتند ما قطعا گرفتار خواهیم شد (61)
فَلَمَّا تَرَاءى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَى إِنَّا لَمُدْرَکُونَ ﴿61﴾
گفت چنین نیست زیرا پروردگارم با من است و به زودى مرا راهنمایى خواهد کرد (62)
قَالَ کَلَّا إِنَّ مَعِیَ رَبِّی سَیَهْدِینِ ﴿62﴾
پس به موسى وحى کردیم با عصاى خود بر این دریا بزن تا از هم شکافت و هر پارهاى همچون کوهى سترگ بود (63)
فَأَوْحَیْنَا إِلَى مُوسَى أَنِ اضْرِب بِّعَصَاکَ الْبَحْرَ فَانفَلَقَ فَکَانَ کُلُّ فِرْقٍ کَالطَّوْدِ الْعَظِیمِ ﴿63﴾
و دیگران را بدانجا نزدیک گردانیدیم (64)
وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الْآخَرِینَ ﴿64﴾
و موسى و همه کسانى را که همراه او بودند نجات دادیم (65)
وَأَنجَیْنَا مُوسَى وَمَن مَّعَهُ أَجْمَعِینَ ﴿65﴾
آنگاه دیگران را غرق کردیم (66)
ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِینَ ﴿66﴾
مسلما در این [واقعه] عبرتى بود و[لى] بیشترشان ایمانآورنده نبودند (67)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُم مُّؤْمِنِینَ ﴿67﴾
و قطعا پروردگار تو همان شکستناپذیر مهربان است (68)
وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿68﴾
و بر آنان گزارش ابراهیم را بخوان (69)
وَاتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ إِبْرَاهِیمَ ﴿69﴾
آنگاه که به پدر خود و قومش گفت چه مىپرستید (70)
إِذْ قَالَ لِأَبِیهِ وَقَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ ﴿70﴾
گفتند بتانى را مىپرستیم و همواره ملازم آنهاییم (71)
قَالُوا نَعْبُدُ أَصْنَامًا فَنَظَلُّ لَهَا عَاکِفِینَ ﴿71﴾
گفت آیا وقتى دعا مىکنید از شما مىشنوند (72)
قَالَ هَلْ یَسْمَعُونَکُمْ إِذْ تَدْعُونَ ﴿72﴾
یا به شما سود یا زیان مىرسانند (73)
أَوْ یَنفَعُونَکُمْ أَوْ یَضُرُّونَ ﴿73﴾
گفتند نه بلکه پدران خود را یافتیم که چنین مىکردند (74)
قَالُوا بَلْ وَجَدْنَا آبَاءنَا کَذَلِکَ یَفْعَلُونَ ﴿74﴾
گفت آیا در آنچه مىپرستیدهاید تامل کردهاید (75)
قَالَ أَفَرَأَیْتُم مَّا کُنتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿75﴾
شما و پدران پیشین شما (76)
أَنتُمْ وَآبَاؤُکُمُ الْأَقْدَمُونَ ﴿76﴾
قطعا همه آنها جز پروردگار جهانیان دشمن منند (77)
فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِّی إِلَّا رَبَّ الْعَالَمِینَ ﴿77﴾
آن کس که مرا آفریده و همو راهنماییم مىکند (78)
الَّذِی خَلَقَنِی فَهُوَ یَهْدِینِ ﴿78﴾
و آن کس که او به من خوراک مىدهد و سیرابم مىگرداند (79)
وَالَّذِی هُوَ یُطْعِمُنِی وَیَسْقِینِ ﴿79﴾
و چون بیمار شوم او مرا درمان مىبخشد (80)
وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ یَشْفِینِ ﴿80﴾
و آن کس که مرا مىمیراند و سپس زندهام مىگرداند (81)
وَالَّذِی یُمِیتُنِی ثُمَّ یُحْیِینِ ﴿81﴾
و آن کس که امید دارم روز پاداش گناهم را بر من ببخشاید (82)
وَالَّذِی أَطْمَعُ أَن یَغْفِرَ لِی خَطِیئَتِی یَوْمَ الدِّینِ ﴿82﴾
پروردگارا به من دانش عطا کن و مرا به صالحان ملحق فرماى (83)
رَبِّ هَبْ لِی حُکْمًا وَأَلْحِقْنِی بِالصَّالِحِینَ ﴿83﴾
و براى من در [میان] آیندگان آوازه نیکو گذار (84)
وَاجْعَل لِّی لِسَانَ صِدْقٍ فِی الْآخِرِینَ ﴿84﴾
و مرا از وارثان بهشت پر نعمت گردان (85)
وَاجْعَلْنِی مِن وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِیمِ ﴿85﴾
و بر پدرم ببخشاى که او از گمراهان بود (86)
وَاغْفِرْ لِأَبِی إِنَّهُ کَانَ مِنَ الضَّالِّینَ ﴿86﴾
و روزى که [مردم] برانگیخته مىشوند رسوایم مکن (87)
وَلَا تُخْزِنِی یَوْمَ یُبْعَثُونَ ﴿87﴾
روزى که هیچ مال و فرزندى سود نمىدهد (88)
یَوْمَ لَا یَنفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ ﴿88﴾
مگر کسى که دلى پاک به سوى خدا بیاورد (89)
إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ ﴿89﴾
و [آن روز] بهشت براى پرهیزگاران نزدیک مىگردد (90)
وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِینَ ﴿90﴾
و جهنم براى گمراهان نمودار مىشود (91)
وَبُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِلْغَاوِینَ ﴿91﴾
و به آنان گفته مىشود آنچه جز خدا مىپرستیدید کجایند (92)
وَقِیلَ لَهُمْ أَیْنَ مَا کُنتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿92﴾
آیا یاریتان مىکنند یا خود را یارى مىدهند (93)
مِن دُونِ اللَّهِ هَلْ یَنصُرُونَکُمْ أَوْ یَنتَصِرُونَ ﴿93﴾
پس آنها و همه گمراهان در آن [آتش] افکنده مىشوند (94)
فَکُبْکِبُوا فِیهَا هُمْ وَالْغَاوُونَ ﴿94﴾
و [نیز] همه سپاهیان ابلیس (95)
وَجُنُودُ إِبْلِیسَ أَجْمَعُونَ ﴿95﴾
آنها در آنجا با یکدیگر ستیزه مىکنند [و] مىگویند (96)
قَالُوا وَهُمْ فِیهَا یَخْتَصِمُونَ ﴿96﴾
سوگند به خدا که ما در گمراهى آشکارى بودیم (97)
تَاللَّهِ إِن کُنَّا لَفِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ ﴿97﴾
آنگاه که شما را با پروردگار جهانیان برابر مىکردیم (98)
إِذْ نُسَوِّیکُم بِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿98﴾
و جز تباهکاران ما را گمراه نکردند (99)
وَمَا أَضَلَّنَا إِلَّا الْمُجْرِمُونَ ﴿99﴾
در نتیجه شفاعتگرانى نداریم (100)
فَمَا لَنَا مِن شَافِعِینَ ﴿100﴾
و نه دوستى نزدیک (101)
وَلَا صَدِیقٍ حَمِیمٍ ﴿101﴾
و اى کاش که بازگشتى براى ما بود و از مؤمنان مىشدیم (102)
فَلَوْ أَنَّ لَنَا کَرَّةً فَنَکُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿102﴾
حقا در این [سرگذشت درس] عبرتى است و[لى] بیشترشان مؤمن نبودند (103)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُم مُّؤْمِنِینَ ﴿103﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکستناپذیر مهربان است (104)
وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿104﴾
قوم نوح پیامبران را تکذیب کردند (105)
کَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِینَ ﴿105﴾
چون برادرشان نوح به آنان گفت آیا پروا ندارید (106)
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿106﴾
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم (107)
إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿107﴾
از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (108)
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿108﴾
و بر این [رسالت] اجرى از شما طلب نمىکنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (109)
وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿109﴾
پس از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (110)
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿110﴾
گفتند آیا به تو ایمان بیاوریم و حال آنکه فرومایگان از تو پیروى کردهاند (111)
قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَکَ وَاتَّبَعَکَ الْأَرْذَلُونَ ﴿111﴾
[نوح] گفت به [جزئیات] آنچه مىکردهاند چه آگاهى دارم (112)
قَالَ وَمَا عِلْمِی بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿112﴾
حسابشان اگر درمىیابید جز با پروردگارم نیست (113)
إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَى رَبِّی لَوْ تَشْعُرُونَ ﴿113﴾
و من طردکننده مؤمنان نیستم (114)
وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِینَ ﴿114﴾
من جز هشداردهندهاى آشکار [بیش] نیستم (115)
إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِیرٌ مُّبِینٌ ﴿115﴾
گفتند اى نوح اگر دست برندارى قطعا از [جمله] سنگسارشدگان خواهى بود (116)
قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ یَا نُوحُ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِینَ ﴿116﴾
گفت پروردگارا قوم من مرا تکذیب کردند (117)
قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِی کَذَّبُونِ ﴿117﴾
میان من و آنان فیصله ده و من و هر کس از مؤمنان را که با من است نجات بخش (118)
فَافْتَحْ بَیْنِی وَبَیْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِی وَمَن مَّعِی مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿118﴾
پس او و هر که را در آن کشتى آکنده با او بود رهانیدیم (119)
فَأَنجَیْنَاهُ وَمَن مَّعَهُ فِی الْفُلْکِ الْمَشْحُونِ ﴿119﴾
آنگاه باقىماندگان را غرق کردیم (120)
ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِینَ ﴿120﴾
قطعا در این [ماجرا درس] عبرتى بود و[لى] بیشترشان ایمانآورنده نبودند (121)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُم مُّؤْمِنِینَ ﴿121﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکستناپذیر مهربان است (122)
وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿122﴾
عادیان پیامبران [خدا] را تکذیب کردند (123)
کَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِینَ ﴿123﴾
آنگاه که برادرشان هود به آنان گفت آیا پروا ندارید (124)
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿124﴾
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم (125)
إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿125﴾
از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (126)
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿126﴾
و بر این [رسالت] اجرى از شما طلب نمىکنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (127)
وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿127﴾
آیا بر هر تپهاى بنایى مىسازید که [در آن] دست به بیهودهکارى زنید (128)
أَتَبْنُونَ بِکُلِّ رِیعٍ آیَةً تَعْبَثُونَ ﴿128﴾
و کاخهاى استوار مىگیرید به امید آنکه جاودانه بمانید (129)
وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّکُمْ تَخْلُدُونَ ﴿129﴾
و چون حملهور مىشوید [چون] زورگویان حملهور مىشوید (130)
وَإِذَا بَطَشْتُم بَطَشْتُمْ جَبَّارِینَ ﴿130﴾
پس از خدا پروا دارید و فرمانم ببرید (131)
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿131﴾
و از آن کس که شما را به آنچه مىدانید مدد کرد پروا دارید (132)
وَاتَّقُوا الَّذِی أَمَدَّکُم بِمَا تَعْلَمُونَ ﴿132﴾
شما را به [دادن] دامها و پسران مدد کرد (133)
أَمَدَّکُم بِأَنْعَامٍ وَبَنِینَ ﴿133﴾
و به [دادن] باغها و چشمهساران (134)
وَجَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿134﴾
من از عذاب روزى هولناک بر شما مىترسم (135)
إِنِّی أَخَافُ عَلَیْکُمْ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿135﴾
گفتند خواه اندرز دهى و خواه از اندرزدهندگان نباشى براى ما یکسان است (136)
قَالُوا سَوَاء عَلَیْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَکُن مِّنَ الْوَاعِظِینَ ﴿136﴾
این جز شیوه پیشینیان نیست (137)
إِنْ هَذَا إِلَّا خُلُقُ الْأَوَّلِینَ ﴿137﴾
و ما عذاب نخواهیم شد (138)
وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ ﴿138﴾
پس تکذیبش کردند و هلاکشان کردیم قطعا در این [ماجرا درس] عبرتى بود و[لى] بیشترشان ایمانآورنده نبودند (139)
فَکَذَّبُوهُ فَأَهْلَکْنَاهُمْ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُم مُّؤْمِنِینَ ﴿139﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکستناپذیر مهربان است (140)
وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿140﴾
ثمودیان پیامبران [خدا] را تکذیب کردند (141)
کَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَلِینَ ﴿141﴾
آنگاه که برادرشان صالح به آنان گفت آیا پروا ندارید (142)
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿142﴾
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم (143)
إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿143﴾
از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (144)
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿144﴾
و بر این [رسالت] اجرى از شما طلب نمىکنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (145)
وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿145﴾
آیا شما را در آنچه اینجا دارید آسوده رها مىکنند (146)
أَتُتْرَکُونَ فِی مَا هَاهُنَا آمِنِینَ ﴿146﴾
در باغها و در کنار چشمهساران (147)
فِی جَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿147﴾
و کشتزارها و خرمابنانى که شکوفههایشان لطیف است (148)
وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُهَا هَضِیمٌ ﴿148﴾
و هنرمندانه براى خود از کوهها خانههایى مىتراشید (149)
وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُیُوتًا فَارِهِینَ ﴿149﴾
از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید (150)
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿150﴾
و فرمان افراطگران را پیروى مکنید (151)
وَلَا تُطِیعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِینَ ﴿151﴾
آنان که در زمین فساد مىکنند و اصلاح نمىکنند (152)
الَّذِینَ یُفْسِدُونَ فِی الْأَرْضِ وَلَا یُصْلِحُونَ ﴿152﴾
گفتند قطعا تو از افسونشدگانى (153)
قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِینَ ﴿153﴾
تو جز بشرى مانند ما [بیش] نیستى اگر راست مىگویى معجزهاى بیاور (154)
مَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا فَأْتِ بِآیَةٍ إِن کُنتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿154﴾
گفت این مادهشترى است که نوبتى از آب او راست و روزى معین نوبت آب شماست (155)
قَالَ هَذِهِ نَاقَةٌ لَّهَا شِرْبٌ وَلَکُمْ شِرْبُ یَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿155﴾
و به آن گزندى مرسانید که عذاب روزى هولناک شما را فرو مىگیرد (156)
وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَیَأْخُذَکُمْ عَذَابُ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿156﴾
پس آن را پى کردند و پشیمان گشتند (157)
فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِینَ ﴿157﴾
آنگاه آنان را عذاب فرو گرفت قطعا در این [ماجرا] عبرتى است و[لى] بیشترشان ایمانآورنده نبودند (158)
فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُم مُّؤْمِنِینَ ﴿158﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکستناپذیر مهربان است (159)
وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿159﴾
قوم لوط فرستادگان را تکذیب کردند (160)
کَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِینَ ﴿160﴾
آنگاه برادرشان لوط به آنان گفت آیا پروا ندارید (161)
إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿161﴾
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم (162)
إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿162﴾
از خدا پروا دارید و فرمانم ببرید (163)
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿163﴾
و بر این [رسالت] اجرى از شما طلب نمىکنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (164)
وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿164﴾
آیا از میان مردم جهان با مردها در مىآمیزید (165)
أَتَأْتُونَ الذُّکْرَانَ مِنَ الْعَالَمِینَ ﴿165﴾
و آنچه را پروردگارتان از همسرانتان براى شما آفریده وامىگذارید [نه] بلکه شما مردمى تجاوزکارید (166)
وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَکُمْ رَبُّکُمْ مِنْ أَزْوَاجِکُم بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ ﴿166﴾
گفتند اى لوط اگر دست برندارى قطعا از اخراجشدگان خواهى بود (167)
قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ یَا لُوطُ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِینَ ﴿167﴾
گفت به راستى من دشمن کردار شمایم (168)
قَالَ إِنِّی لِعَمَلِکُم مِّنَ الْقَالِینَ ﴿168﴾
پروردگارا مرا و کسان مرا از آنچه انجام مىدهند رهایى بخش (169)
رَبِّ نَجِّنِی وَأَهْلِی مِمَّا یَعْمَلُونَ ﴿169﴾
پس او و کسانش را همگى رهانیدیم (170)
فَنَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِینَ ﴿170﴾
جز پیرزنى که از باقىماندگان [در خاکستر آتش] بود (171)
إِلَّا عَجُوزًا فِی الْغَابِرِینَ ﴿171﴾
سپس دیگران را سخت هلاک کردیم (172)
ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِینَ ﴿172﴾
و بر [سر] آنان بارانى [از آتش گوگرد] فرو ریختیم و چه بد بود باران بیمدادهشدگان (173)
وَأَمْطَرْنَا عَلَیْهِم مَّطَرًا فَسَاء مَطَرُ الْمُنذَرِینَ ﴿173﴾
قطعا در این [عقوبت] عبرتى است و[لى] بیشترشان ایمانآورنده نبودند (174)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُم مُّؤْمِنِینَ ﴿174﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکستناپذیر مهربان است (175)
وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿175﴾
اصحاب ایکه فرستادگان را تکذیب کردند (176)
کَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَیْکَةِ الْمُرْسَلِینَ ﴿176﴾
آنگاه که شعیب به آنان گفت آیا پروا ندارید (177)
إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَیْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿177﴾
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم (178)
إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ ﴿178﴾
از خدا پروا دارید و فرمانم ببرید (179)
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ﴿179﴾
و بر این [رسالت] اجرى از شما طلب نمىکنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانیان نیست (180)
وَمَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿180﴾
پیمانه را تمام دهید و از کمفروشان مباشید (181)
أَوْفُوا الْکَیْلَ وَلَا تَکُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِینَ ﴿181﴾
و با ترازوى درست بسنجید (182)
وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِیمِ ﴿182﴾
و از ارزش اموال مردم مکاهید و در زمین سر به فساد بر مدارید (183)
وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْیَاءهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِی الْأَرْضِ مُفْسِدِینَ ﴿183﴾
و از آن کس که شما و خلق [انبوه] گذشته را آفریده است پروا کنید (184)
وَاتَّقُوا الَّذِی خَلَقَکُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِینَ ﴿184﴾
گفتند تو واقعا از افسونشدگانى (185)
قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِینَ ﴿185﴾
و تو جز بشرى مانند ما [بیش] نیستى و قطعا تو را از دروغگویان مىدانیم (186)
وَمَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَإِن نَّظُنُّکَ لَمِنَ الْکَاذِبِینَ ﴿186﴾
پس اگر از راستگویانى پارهاى از آسمان بر [سر] ما بیفکن (187)
فَأَسْقِطْ عَلَیْنَا کِسَفًا مِّنَ السَّمَاءِ إِن کُنتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿187﴾
[شعیب] گفت پروردگارم به آنچه مىکنید داناتر است (188)
قَالَ رَبِّی أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿188﴾
پس او را تکذیب کردند و عذاب روز ابر [آتشبار] آنان را فرو گرفت به راستى آن عذاب روزى هولناک بود (189)
فَکَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ یَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ کَانَ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿189﴾
قطعا در این [عقوبت درس] عبرتى است و[لى] بیشترشان ایمان آورنده نبودند (190)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً وَمَا کَانَ أَکْثَرُهُم مُّؤْمِنِینَ ﴿190﴾
و در حقیقت پروردگار تو همان شکستناپذیر مهربان است (191)
وَإِنَّ رَبَّکَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿191﴾
و راستى که این [قرآن] وحى پروردگار جهانیان است (192)
وَإِنَّهُ لَتَنزِیلُ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿192﴾
روح الامین آن را بر دلت نازل کرد (193)
نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِینُ ﴿193﴾
تا از [جمله] هشداردهندگان باشى (194)
عَلَى قَلْبِکَ لِتَکُونَ مِنَ الْمُنذِرِینَ ﴿194﴾
به زبان عربى روشن (195)
بِلِسَانٍ عَرَبِیٍّ مُّبِینٍ ﴿195﴾
و [وصف] آن در کتابهاى پیشینیان آمده است (196)
وَإِنَّهُ لَفِی زُبُرِ الْأَوَّلِینَ ﴿196﴾
آیا براى آنان این خود دلیلى روشن نیست که علماى بنىاسرائیل از آن اطلاع دارند (197)
أَوَلَمْ یَکُن لَّهُمْ آیَةً أَن یَعْلَمَهُ عُلَمَاء بَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿197﴾
و اگر آن را بر برخى از غیر عرب زبانان نازل مىکردیم (198)
وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِینَ ﴿198﴾
و پیامبر آن را برایشان مىخواند به آن ایمان نمىآوردند (199)
فَقَرَأَهُ عَلَیْهِم مَّا کَانُوا بِهِ مُؤْمِنِینَ ﴿199﴾
این گونه در دلهاى گناهکاران [انکار را] راه مىدهیم (200)
کَذَلِکَ سَلَکْنَاهُ فِی قُلُوبِ الْمُجْرِمِینَ ﴿200﴾
که به آن نگروند تا عذاب پردرد را ببینند (201)
لَا یُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى یَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِیمَ ﴿201﴾
که به طور ناگهانى در حالى که بىخبرند بدیشان برسد (202)
فَیَأْتِیَهُم بَغْتَةً وَهُمْ لَا یَشْعُرُونَ ﴿202﴾
و بگویند آیا مهلتخواهیم یافت (203)
فَیَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنظَرُونَ ﴿203﴾
پس آیا عذاب ما را به شتاب مىخواهند (204)
أَفَبِعَذَابِنَا یَسْتَعْجِلُونَ ﴿204﴾
مگر نمىدانى که اگر سالها آنان را برخوردار کنیم (205)
أَفَرَأَیْتَ إِن مَّتَّعْنَاهُمْ سِنِینَ ﴿205﴾
و آنگاه آنچه که [بدان] بیم داده مىشوند بدیشان برسد (206)
ثُمَّ جَاءهُم مَّا کَانُوا یُوعَدُونَ ﴿206﴾
آنچه از آن برخوردار مىشدند به کارشان نمىآید [و عذاب را از آنان دفع نمىکند] (207)
مَا أَغْنَى عَنْهُم مَّا کَانُوا یُمَتَّعُونَ ﴿207﴾
و هیچ شهرى را هلاک نکردیم مگر آنکه براى آن هشداردهندگانى بود (208)
وَمَا أَهْلَکْنَا مِن قَرْیَةٍ إِلَّا لَهَا مُنذِرُونَ ﴿208﴾
[تا آنان را] تذکر [دهند] و ما ستمکار نبودهایم (209)
ذِکْرَى وَمَا کُنَّا ظَالِمِینَ ﴿209﴾
و شیطانها آن را فرود نیاوردهاند (210)
وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّیَاطِینُ ﴿210﴾
و آنان را نسزد و نمىتوانند [وحى کنند] (211)
وَمَا یَنبَغِی لَهُمْ وَمَا یَسْتَطِیعُونَ ﴿211﴾
در حقیقت آنها از شنیدن معزول [و محروم]اند (212)
إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ ﴿212﴾
پس با خدا خداى دیگر مخوان که از عذابشدگان خواهى شد (213)
فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَتَکُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِینَ ﴿213﴾
و خویشان نزدیکت را هشدار ده (214)
وَأَنذِرْ عَشِیرَتَکَ الْأَقْرَبِینَ ﴿214﴾
و براى آن مؤمنانى که تو را پیروى کردهاند بال خود را فرو گستر (215)
وَاخْفِضْ جَنَاحَکَ لِمَنِ اتَّبَعَکَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿215﴾
و اگر تو را نافرمانى کردند بگو من از آنچه مىکنید بیزارم (216)
فَإِنْ عَصَوْکَ فَقُلْ إِنِّی بَرِیءٌ مِّمَّا تَعْمَلُونَ ﴿216﴾
و بر [خداى] عزیز مهربان توکل کن (217)
وَتَوَکَّلْ عَلَى الْعَزِیزِ الرَّحِیمِ ﴿217﴾
آن کس که چون [به نماز] برمىخیزى تو را مىبیند (218)
الَّذِی یَرَاکَ حِینَ تَقُومُ ﴿218﴾
و حرکت تو را در میان سجدهکنندگان [مىنگرد] (219)
وَتَقَلُّبَکَ فِی السَّاجِدِینَ ﴿219﴾
او همان شنواى داناست (220)
إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿220﴾
آیا شما را خبر دهم که شیاطین بر چه کسى فرود مىآیند (221)
هَلْ أُنَبِّئُکُمْ عَلَى مَن تَنَزَّلُ الشَّیَاطِینُ ﴿221﴾
بر هر دروغزن گناهکارى فرود مىآیند (222)
تَنَزَّلُ عَلَى کُلِّ أَفَّاکٍ أَثِیمٍ ﴿222﴾
که [دزدانه] گوش فرا مىدارند و بیشترشان دروغگویند (223)
یُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَکْثَرُهُمْ کَاذِبُونَ ﴿223﴾
و شاعران را گمراهان پیروى مىکنند (224)
وَالشُّعَرَاء یَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ ﴿224﴾
آیا ندیدهاى که آنان در هر وادیى سرگردانند (225)
أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِی کُلِّ وَادٍ یَهِیمُونَ ﴿225﴾
و آنانند که چیزهایى مىگویند که انجام نمىدهند (226)
وَأَنَّهُمْ یَقُولُونَ مَا لَا یَفْعَلُونَ ﴿226﴾
مگر کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده و خدا را بسیار به یاد آورده و پس از آنکه مورد ستم قرار گرفتهاند یارى خواستهاند و کسانى که ستم کردهاند به زودى خواهند دانست به کدام بازگشتگاه برخواهند گشت (227)
إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَکَرُوا اللَّهَ کَثِیرًا وَانتَصَرُوا مِن بَعْدِ مَا ظُلِمُوا وَسَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنقَلَبٍ یَنقَلِبُونَ ﴿227﴾
