- 3007
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت تحقیق عنتر سعید مسلم سوره قمر، رحمن 1 تا 27، حشر 20 تا آخر، حاقه 1 تا 7، تکویر
تلاوت تحقیق عنتر سعید مسلم، این تلاوت در کشور مصر اجرا گردیده است.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَانْشَقَّ الْقَمَرُ ﴿1﴾
نزدیک شد قیامت و از هم شکافت ماه (1)
وَإِنْ یَرَوْا آیَةً یُعْرِضُوا وَیَقُولُوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ ﴿2﴾
و هر گاه نشانه اى ببینند روى بگردانند و گویند سحرى دایم است (2)
وَکَذَّبُوا وَاتَّبَعُوا أَهْوَاءَهُمْ وَکُلُّ أَمْرٍ مُسْتَقِرٌّ ﴿3﴾
و به تکذیب دست زدند و هوسهاى خویش را دنبال کردند و [لى] هر کارى را [آخر] قرارى است (3)
وَلَقَدْ جَاءَهُمْ مِنَ الْأَنْبَاءِ مَا فِیهِ مُزْدَجَرٌ ﴿4﴾
و قطعا از اخبار آنچه در آن مایه انزجار [از کفر] است به ایشان رسید (4)
حِکْمَةٌ بَالِغَةٌ فَمَا تُغْنِ النُّذُرُ ﴿5﴾
حکمت بالغه [حق این بود] ولى هشدارها سود نکرد (5)
فَتَوَلَّ عَنْهُمْ یَوْمَ یَدْعُ الدَّاعِ إِلَى شَیْءٍ نُکُرٍ ﴿6﴾
پس از آنان روى برتاب روزى که داعى [حق] به سوى امرى دهشتناک دعوت مى کند (6)
خُشَّعًا أَبْصَارُهُمْ یَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ کَأَنَّهُمْ جَرَادٌ مُنْتَشِرٌ ﴿7﴾
در حالى که دیدگان خود را فروهشته اند چون ملخهاى پراکنده از گورها[ى خود] برمى آیند (7)
مُهْطِعِینَ إِلَى الدَّاعِ یَقُولُ الْکَافِرُونَ هَذَا یَوْمٌ عَسِرٌ ﴿8﴾
به سرعت سوى آن دعوتگر مى شتابند کافران مى گویند امروز [چه] روز دشوارى است (8)
کَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ فَکَذَّبُوا عَبْدَنَا وَقَالُوا مَجْنُونٌ وَازْدُجِرَ ﴿9﴾
پیش از آنان قوم نوح [نیز] به تکذیب پرداختند و بنده ما را دروغزن خواندند و گفتند دیوانه اى است و [بسى] آزار کشید (9)
فَدَعَا رَبَّهُ أَنِّی مَغْلُوبٌ فَانْتَصِرْ ﴿10﴾
تا پروردگارش را خواند که من مغلوب شدم به داد من برس (10)
فَفَتَحْنَا أَبْوَابَ السَّمَاءِ بِمَاءٍ مُنْهَمِرٍ ﴿11﴾
پس درهاى آسمان را به آبى ریزان گشودیم (11)
وَفَجَّرْنَا الْأَرْضَ عُیُونًا فَالْتَقَى الْمَاءُ عَلَى أَمْرٍ قَدْ قُدِرَ ﴿12﴾
و از زمین چشمه ها جوشانیدیم تا آب [زمین و آسمان] براى امرى که مقدر شده بود به هم پیوستند (12)
وَحَمَلْنَاهُ عَلَى ذَاتِ أَلْوَاحٍ وَدُسُرٍ ﴿13﴾
و او را بر [کشتى] تخته دار و میخ آجین سوار کردیم (13)
تَجْرِی بِأَعْیُنِنَا جَزَاءً لِمَنْ کَانَ کُفِرَ ﴿14﴾
[کشتى] زیر نظر ما روان بود [این] پاداش کسى بود که مورد انکار واقع شده بود (14)
وَلَقَدْ تَرَکْنَاهَا آیَةً فَهَلْ مِنْ مُدَّکِرٍ ﴿15﴾
و به راستى آن [سفینه] را بر جاى نهادیم [تا] عبرتى [باشد] پس آیا پندگیرنده اى هست (15)
فَکَیْفَ کَانَ عَذَابِی وَنُذُرِ ﴿16﴾
پس چگونه بود عذاب من و هشدارها[ى من] (16)
وَلَقَدْ یَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّکْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّکِرٍ ﴿17﴾
و قطعا قرآن را براى پندآموزى آسان کرده ایم پس آیا پندگیرنده اى هست (17)
کَذَّبَتْ عَادٌ فَکَیْفَ کَانَ عَذَابِی وَنُذُرِ ﴿18﴾
عادیان به تکذیب پرداختند پس چگونه بود عذاب من و هشدارها[ى من] (18)
إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَیْهِمْ رِیحًا صَرْصَرًا فِی یَوْمِ نَحْسٍ مُسْتَمِرٍّ ﴿19﴾
ما بر [سر] آنان در روز شومى به طور مداوم تندبادى توفنده فرستادیم (19)
تَنْزِعُ النَّاسَ کَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ مُنْقَعِرٍ ﴿20﴾
[که] مردم را از جا مى کند گویى تنه هاى نخلى بودند که ریشه کن شده بودند (20)
فَکَیْفَ کَانَ عَذَابِی وَنُذُرِ ﴿21﴾
پس چگونه بود عذاب من و هشدارها[ى من] (21)
وَلَقَدْ یَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّکْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّکِرٍ ﴿22﴾
و قطعا قرآن را براى پندآموزى آسان کرده ایم پس آیا پندگیرنده اى هست (22)
کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِالنُّذُرِ ﴿23﴾
قوم ثمود هشداردهندگان را تکذیب کردند (23)
فَقَالُوا أَبَشَرًا مِنَّا وَاحِدًا نَتَّبِعُهُ إِنَّا إِذًا لَفِی ضَلَالٍ وَسُعُرٍ ﴿24﴾
و گفتند آیا تنها بشرى از خودمان را پیروى کنیم در این صورت ما واقعا در گمراهى و جنون خواهیم بود (24)
أَأُلْقِیَ الذِّکْرُ عَلَیْهِ مِنْ بَیْنِنَا بَلْ هُوَ کَذَّابٌ أَشِرٌ ﴿25﴾
آیا از میان ما [وحى] بر او القا شده است [نه] بلکه او دروغگویى گستاخ است (25)
سَیَعْلَمُونَ غَدًا مَنِ الْکَذَّابُ الْأَشِرُ ﴿26﴾
به زودى فردا بدانند دروغگوى گستاخ کیست (26)
إِنَّا مُرْسِلُو النَّاقَةِ فِتْنَةً لَهُمْ فَارْتَقِبْهُمْ وَاصْطَبِرْ ﴿27﴾
ما براى آزمایش آنان [آن] ماده شتر را فرستادیم و [به صالح گفتیم]مراقب آنان باش و شکیبایى کن (27)
وَنَبِّئْهُمْ أَنَّ الْمَاءَ قِسْمَةٌ بَیْنَهُمْ کُلُّ شِرْبٍ مُحْتَضَرٌ ﴿28﴾
و به آنان خبر ده که آب میانشان بخش شده است هر کدام را آب به نوبت خواهد بود (28)
فَنَادَوْا صَاحِبَهُمْ فَتَعَاطَى فَعَقَرَ ﴿29﴾
پس رفیقشان را صدا کردند و [او] شمشیر کشید و [شتر را] پى کرد (29)
فَکَیْفَ کَانَ عَذَابِی وَنُذُرِ ﴿30﴾
پس چگونه بود عذاب من و هشدارها[ى من] (30)
إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَیْهِمْ صَیْحَةً وَاحِدَةً فَکَانُوا کَهَشِیمِ الْمُحْتَظِرِ ﴿31﴾
ما بر [سر]شان یک فریاد [مرگبار] فرستادیم و چون گیاه خشکیده [کومه ها] ریزریز شدند (31)
وَلَقَدْ یَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّکْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّکِرٍ ﴿32﴾
و قطعا قرآن را براى پندآموزى آسان کردیم پس آیا پندگیرنده اى هست (32)
کَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ بِالنُّذُرِ ﴿33﴾
قوم لوط هشداردهندگان را تکذیب کردند (33)
إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَیْهِمْ حَاصِبًا إِلَّا آلَ لُوطٍ نَجَّیْنَاهُمْ بِسَحَرٍ ﴿34﴾
ما بر [سر] آنان سنگبارانى [انفجارى] فروفرستادیم [و] فقط خانواده لوط بودند که سحرگاهشان رهانیدیم (34)
نِعْمَةً مِنْ عِنْدِنَا کَذَلِکَ نَجْزِی مَنْ شَکَرَ ﴿35﴾
[و این] رحمتى از جانب ما بود هر که سپاس دارد بدینسان [او را] پاداش مى دهیم (35)
وَلَقَدْ أَنْذَرَهُمْ بَطْشَتَنَا فَتَمَارَوْا بِالنُّذُرِ ﴿36﴾
و [لوط] آنها را از عذاب ما سخت بیم داده بود و[لى] در تهدیدها[ى ما] به جدال برخاستند (36)
وَلَقَدْ رَاوَدُوهُ عَنْ ضَیْفِهِ فَطَمَسْنَا أَعْیُنَهُمْ فَذُوقُوا عَذَابِی وَنُذُرِ ﴿37﴾
و از مهمان[هاى] او کام دل خواستند پس فروغ دیدگانشان را ستردیم و [گفتیم] [مزه] عذاب و هشدارهاى مرا بچشید (37)
وَلَقَدْ صَبَّحَهُمْ بُکْرَةً عَذَابٌ مُسْتَقِرٌّ ﴿38﴾
و به راستى که سپیده دم عذابى پیگیر به سر وقت آنان آمد (38)
فَذُوقُوا عَذَابِی وَنُذُرِ ﴿39﴾
پس عذاب و هشدارهاى مرا بچشید (39)
وَلَقَدْ یَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّکْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّکِرٍ ﴿40﴾
و قطعا قرآن را براى پندآموزى آسان کردیم پس آیا پندگیرنده اى هست (40)
وَلَقَدْ جَاءَ آلَ فِرْعَوْنَ النُّذُرُ ﴿41﴾
و در حقیقت هشداردهندگان به جانب فرعونیان آمدند (41)
کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا کُلِّهَا فَأَخَذْنَاهُمْ أَخْذَ عَزِیزٍ مُقْتَدِرٍ ﴿42﴾
[اما آنها] همه معجزات ما را تکذیب کردند تا چون زبردستى زورمند [گریبان] آنان را گرفتیم (42)
أَکُفَّارُکُمْ خَیْرٌ مِنْ أُولَئِکُمْ أَمْ لَکُمْ بَرَاءَةٌ فِی الزُّبُرِ ﴿43﴾
آیا کافران شما از اینان [که برشمردیم] برترند یا شما را در نوشته ها[ى آسمانى] خط امانى است (43)
أَمْ یَقُولُونَ نَحْنُ جَمِیعٌ مُنْتَصِرٌ ﴿44﴾
یا مى گویند ما همگى انتقامگیرنده [و یار و یاور همدیگر]یم (44)
سَیُهْزَمُ الْجَمْعُ وَیُوَلُّونَ الدُّبُرَ ﴿45﴾
زودا که این جمع در هم شکسته شود و پشت کنند (45)
بَلِ السَّاعَةُ مَوْعِدُهُمْ وَالسَّاعَةُ أَدْهَى وَأَمَرُّ ﴿46﴾
بلکه موعدشان قیامت است و قیامت [بسى] سخت تر و تلختر است (46)
إِنَّ الْمُجْرِمِینَ فِی ضَلَالٍ وَسُعُرٍ ﴿47﴾
قطعا بزهکاران در گمراهى و جنونند (47)
یَوْمَ یُسْحَبُونَ فِی النَّارِ عَلَى وُجُوهِهِمْ ذُوقُوا مَسَّ سَقَرَ ﴿48﴾
روزى که در آتش به رو کشیده مى شوند [و به آنان گفته مى شود] لهیب آتش را بچشید [و احساس کنید] (48)
إِنَّا کُلَّ شَیْءٍ خَلَقْنَاهُ بِقَدَرٍ ﴿49﴾
ماییم که هر چیزى را به اندازه آفریده ایم (49)
وَمَا أَمْرُنَا إِلَّا وَاحِدَةٌ کَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ ﴿50﴾
و فرمان ما جز یک بار نیست [آن هم] چون چشم به هم زدنى (50)
وَلَقَدْ أَهْلَکْنَا أَشْیَاعَکُمْ فَهَلْ مِنْ مُدَّکِرٍ ﴿51﴾
و هم مسلکان شما را سخت به هلاکت رساندیم پس آیا پندگیرنده اى هست (51)
وَکُلُّ شَیْءٍ فَعَلُوهُ فِی الزُّبُرِ ﴿52﴾
و هر چه کرده اند در کتابها[ى اعمالشان درج] است (52)
وَکُلُّ صَغِیرٍ وَکَبِیرٍ مُسْتَطَرٌ ﴿53﴾
و هر خرد و بزرگى [در آن] نوشته شده (53)
إِنَّ الْمُتَّقِینَ فِی جَنَّاتٍ وَنَهَرٍ ﴿54﴾
در حقیقت مردم پرهیزگار در میان باغها و نهرها (54)
فِی مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِیکٍ مُقْتَدِرٍ ﴿55﴾
در قرارگاه صدق نزد پادشاهى توانایند (55)
سوره 55: الرحمن
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الرَّحْمَنُ ﴿1﴾
[خداى] رحمان (1)
عَلَّمَ الْقُرْآنَ ﴿2﴾
قرآن را یاد داد (2)
خَلَقَ الْإِنْسَانَ ﴿3﴾
انسان را آفرید (3)
عَلَّمَهُ الْبَیَانَ ﴿4﴾
به او بیان آموخت (4)
الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ ﴿5﴾
خورشید و ماه بر حسابى [روان]اند (5)
وَالنَّجْمُ وَالشَّجَرُ یَسْجُدَانِ ﴿6﴾
و بوته و درخت چهره سایانند (6)
وَالسَّمَاءَ رَفَعَهَا وَوَضَعَ الْمِیزَانَ ﴿7﴾
و آسمان را برافراشت و ترازو را گذاشت (7)
أَلَّا تَطْغَوْا فِی الْمِیزَانِ ﴿8﴾
تا مبادا از اندازه درگذرید (8)
وَأَقِیمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَلَا تُخْسِرُوا الْمِیزَانَ ﴿9﴾
و وزن را به انصاف برپا دارید و در سنجش مکاهید (9)
وَالْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ ﴿10﴾
و زمین را براى مردم نهاد (10)
فِیهَا فَاکِهَةٌ وَالنَّخْلُ ذَاتُ الْأَکْمَامِ ﴿11﴾
در آن میوه [ها] و نخلها با خوشه هاى غلاف دار (11)
وَالْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَالرَّیْحَانُ ﴿12﴾
و دانه هاى پوست دار و گیاهان خوشبوست (12)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿13﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (13)
خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ صَلْصَالٍ کَالْفَخَّارِ ﴿14﴾
انسان را از گل خشکیده اى سفال مانند آفرید (14)
وَخَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مَارِجٍ مِنْ نَارٍ ﴿15﴾
و جن را از تشعشعى از آتش خلق کرد (15)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿16﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (16)
رَبُّ الْمَشْرِقَیْنِ وَرَبُّ الْمَغْرِبَیْنِ ﴿17﴾
پروردگار دو خاور و پروردگار دو باختر (17)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿18﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (18)
مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیَانِ ﴿19﴾
دو دریا را [به گونه اى] روان کرد [که] با هم برخورد کنند (19)
بَیْنَهُمَا بَرْزَخٌ لَا یَبْغِیَانِ ﴿20﴾
میان آن دو حد فاصلى است که به هم تجاوز نمى کنند (20)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿21﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (21)
یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ ﴿22﴾
از هر دو [دریا] مروارید و مرجان برآید (22)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿23﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (23)
وَلَهُ الْجَوَارِ الْمُنْشَآتُ فِی الْبَحْرِ کَالْأَعْلَامِ ﴿24﴾
و او راست در دریا سفینه هاى بادباندار بلند همچون کوهها (24)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿25﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (25)
کُلُّ مَنْ عَلَیْهَا فَانٍ ﴿26﴾
هر چه بر [زمین] است فانیشونده است (26)
وَیَبْقَى وَجْهُ رَبِّکَ ذُو الْجَلَالِ وَالْإِکْرَامِ ﴿27﴾
و ذات باشکوه و ارجمند پروردگارت باقى خواهد ماند (27)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
لَا یَسْتَوِی أَصْحَابُ النَّارِ وَأَصْحَابُ الْجَنَّةِ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمُ الْفَائِزُونَ ﴿20﴾دوزخیان با بهشتیان یکسان نیستند بهشتیانند که کامیابانند (20) لَوْ أَنْزَلْنَا هَذَا الْقُرْآنَ عَلَى جَبَلٍ لَرَأَیْتَهُ خَاشِعًا مُتَصَدِّعًا مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ وَتِلْکَ الْأَمْثَالُ نَضْرِبُهَا لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُونَ ﴿21﴾اگر این قرآن را بر کوهى فرومى فرستادیم یقینا آن [کوه] را از بیم خدا فروتن [و] از هم پاشیده مى دیدى و این مثلها را براى مردم مى زنیم باشد که آنان بیندیشند (21) هُوَ اللَّهُ الَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ عَالِمُ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِیمُ ﴿22﴾اوست خدایى که غیر از او معبودى نیست داننده غیب و آشکار است اوست رحمتگر مهربان (22) هُوَ اللَّهُ الَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِکُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَیْمِنُ الْعَزِیزُ الْجَبَّارُ الْمُتَکَبِّرُ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یُشْرِکُونَ ﴿23﴾اوست خدایى که جز او معبودى نیست همان فرمانرواى پاک سلامت[بخش و] مؤمن [به حقیقت حقه خود که] نگهبان عزیز جبار [و] متکبر [است] پاک است خدا از آنچه [با او] شریک مى گردانند (23) هُوَ اللَّهُ الْخَالِقُ الْبَارِئُ الْمُصَوِّرُ لَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى یُسَبِّحُ لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿24﴾اوست خداى خالق نوساز صورتگر [که] بهترین نامها [و صفات] از آن اوست آنچه در آسمانها و زمین است [جمله] تسبیح او مى گویند و او عزیز حکیم است (24)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الْحَاقَّةُ ﴿1﴾آن رخ دهنده (1) مَا الْحَاقَّةُ ﴿2﴾چیست آن رخ دهنده (2) وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحَاقَّةُ ﴿3﴾و چه دانى که آن رخ دهنده چیست (3) کَذَّبَتْ ثَمُودُ وَعَادٌ بِالْقَارِعَةِ ﴿4﴾ثمود و عاد آن حادثه کوبنده را تکذیب کردند (4) فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِکُوا بِالطَّاغِیَةِ ﴿5﴾اما ثمود به [سزاى] سرکشى [خود] به هلاکت رسیدند (5) وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِکُوا بِرِیحٍ صَرْصَرٍ عَاتِیَةٍ ﴿6﴾و اما عاد به [وسیله] تندبادى توفنده سرکش هلاک شدند (6) سَخَّرَهَا عَلَیْهِمْ سَبْعَ لَیَالٍ وَثَمَانِیَةَ أَیَّامٍ حُسُومًا فَتَرَى الْقَوْمَ فِیهَا صَرْعَى کَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِیَةٍ ﴿7﴾[که خدا] آن را هفت شب و هشت روز پیاپى بر آنان بگماشت در آن [مدت] مردم را فرو افتاده مى دیدى گویى آنها تنه هاى نخلهاى میان تهى اند (7)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ ﴿1﴾آنگاه که خورشید به هم درپیچد (1) وَإِذَا النُّجُومُ انْکَدَرَتْ ﴿2﴾و آنگه که ستارگان همى تیره شوند (2) وَإِذَا الْجِبَالُ سُیِّرَتْ ﴿3﴾و آنگاه که کوهها به رفتار آیند (3)
وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ ﴿4﴾
وقتى شتران ماده وانهاده شوند (4)
وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ ﴿5﴾
و آنگه که وحوش را همى گرد آرند (5)
وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ ﴿6﴾
دریاها آنگه که جوشان گردند (6)
وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ ﴿7﴾
و آنگاه که جانها به هم درپیوندند (7)
وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ ﴿8﴾
پرسند چو زان دخترک زنده به گور (8)
بِأَیِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ ﴿9﴾
به کدامین گناه کشته شده است (9)
وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ ﴿10﴾
و آنگاه که نامه ها زهم بگشایند (10)
وَإِذَا السَّمَاءُ کُشِطَتْ ﴿11﴾
و آنگاه که آسمان زجا کنده شود (11)
وَإِذَا الْجَحِیمُ سُعِّرَتْ ﴿12﴾
و آنگه که جحیم را برافروزانند (12)
وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ ﴿13﴾
و آنگه که بهشت را فرا پیش آرند (13)
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ ﴿14﴾
هر نفس بداند چه فراهم دیده (14)
فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ ﴿15﴾
نه نه سوگند به اختران گردان (15)
الْجَوَارِ الْکُنَّسِ ﴿16﴾
[کز دیده] نهان شوند و از نو آیند (16)
وَاللَّیْلِ إِذَا عَسْعَسَ ﴿17﴾
سوگند به شب چون پشت گرداند (17)
وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ ﴿18﴾
سوگند به صبح چون دمیدن گیرد (18)
إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ کَرِیمٍ ﴿19﴾
که [قرآن] سخن فرشته بزرگوارى است (19)
ذِی قُوَّةٍ عِنْدَ ذِی الْعَرْشِ مَکِینٍ ﴿20﴾
نیرومند [که] پیش خداوند عرش بلندپایگاه است (20)
مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِینٍ ﴿21﴾
در آنجا [هم] مطاع [و هم] امین است (21)
وَمَا صَاحِبُکُمْ بِمَجْنُونٍ ﴿22﴾
و رفیق شما مجنون نیست (22)
وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِینِ ﴿23﴾
و قطعا آن [فرشته وحى] را در افق رخشان دیده (23)
وَمَا هُوَ عَلَى الْغَیْبِ بِضَنِینٍ ﴿24﴾
و او در امر غیب بخیل نیست (24)
وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَیْطَانٍ رَجِیمٍ ﴿25﴾
و [قرآن] نیست سخن دیو رجیم (25)
فَأَیْنَ تَذْهَبُونَ ﴿26﴾
پس به کجا مى روید (26)
إِنْ هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِلْعَالَمِینَ ﴿27﴾
این [سخن] بجز پندى براى عالمیان نیست (27)
لِمَنْ شَاءَ مِنْکُمْ أَنْ یَسْتَقِیمَ ﴿28﴾
براى هر یک از شما که خواهد به راه راست رود (28)
وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ یَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ ﴿29﴾
و تا خدا پروردگار جهانها نخواهد [شما نیز] نخواهید خواست (29)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَانْشَقَّ الْقَمَرُ ﴿1﴾
نزدیک شد قیامت و از هم شکافت ماه (1)
وَإِنْ یَرَوْا آیَةً یُعْرِضُوا وَیَقُولُوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ ﴿2﴾
و هر گاه نشانه اى ببینند روى بگردانند و گویند سحرى دایم است (2)
وَکَذَّبُوا وَاتَّبَعُوا أَهْوَاءَهُمْ وَکُلُّ أَمْرٍ مُسْتَقِرٌّ ﴿3﴾
و به تکذیب دست زدند و هوسهاى خویش را دنبال کردند و [لى] هر کارى را [آخر] قرارى است (3)
وَلَقَدْ جَاءَهُمْ مِنَ الْأَنْبَاءِ مَا فِیهِ مُزْدَجَرٌ ﴿4﴾
و قطعا از اخبار آنچه در آن مایه انزجار [از کفر] است به ایشان رسید (4)
حِکْمَةٌ بَالِغَةٌ فَمَا تُغْنِ النُّذُرُ ﴿5﴾
حکمت بالغه [حق این بود] ولى هشدارها سود نکرد (5)
فَتَوَلَّ عَنْهُمْ یَوْمَ یَدْعُ الدَّاعِ إِلَى شَیْءٍ نُکُرٍ ﴿6﴾
پس از آنان روى برتاب روزى که داعى [حق] به سوى امرى دهشتناک دعوت مى کند (6)
خُشَّعًا أَبْصَارُهُمْ یَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ کَأَنَّهُمْ جَرَادٌ مُنْتَشِرٌ ﴿7﴾
در حالى که دیدگان خود را فروهشته اند چون ملخهاى پراکنده از گورها[ى خود] برمى آیند (7)
مُهْطِعِینَ إِلَى الدَّاعِ یَقُولُ الْکَافِرُونَ هَذَا یَوْمٌ عَسِرٌ ﴿8﴾
به سرعت سوى آن دعوتگر مى شتابند کافران مى گویند امروز [چه] روز دشوارى است (8)
کَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ فَکَذَّبُوا عَبْدَنَا وَقَالُوا مَجْنُونٌ وَازْدُجِرَ ﴿9﴾
پیش از آنان قوم نوح [نیز] به تکذیب پرداختند و بنده ما را دروغزن خواندند و گفتند دیوانه اى است و [بسى] آزار کشید (9)
فَدَعَا رَبَّهُ أَنِّی مَغْلُوبٌ فَانْتَصِرْ ﴿10﴾
تا پروردگارش را خواند که من مغلوب شدم به داد من برس (10)
فَفَتَحْنَا أَبْوَابَ السَّمَاءِ بِمَاءٍ مُنْهَمِرٍ ﴿11﴾
پس درهاى آسمان را به آبى ریزان گشودیم (11)
وَفَجَّرْنَا الْأَرْضَ عُیُونًا فَالْتَقَى الْمَاءُ عَلَى أَمْرٍ قَدْ قُدِرَ ﴿12﴾
و از زمین چشمه ها جوشانیدیم تا آب [زمین و آسمان] براى امرى که مقدر شده بود به هم پیوستند (12)
وَحَمَلْنَاهُ عَلَى ذَاتِ أَلْوَاحٍ وَدُسُرٍ ﴿13﴾
و او را بر [کشتى] تخته دار و میخ آجین سوار کردیم (13)
تَجْرِی بِأَعْیُنِنَا جَزَاءً لِمَنْ کَانَ کُفِرَ ﴿14﴾
[کشتى] زیر نظر ما روان بود [این] پاداش کسى بود که مورد انکار واقع شده بود (14)
وَلَقَدْ تَرَکْنَاهَا آیَةً فَهَلْ مِنْ مُدَّکِرٍ ﴿15﴾
و به راستى آن [سفینه] را بر جاى نهادیم [تا] عبرتى [باشد] پس آیا پندگیرنده اى هست (15)
فَکَیْفَ کَانَ عَذَابِی وَنُذُرِ ﴿16﴾
پس چگونه بود عذاب من و هشدارها[ى من] (16)
وَلَقَدْ یَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّکْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّکِرٍ ﴿17﴾
و قطعا قرآن را براى پندآموزى آسان کرده ایم پس آیا پندگیرنده اى هست (17)
کَذَّبَتْ عَادٌ فَکَیْفَ کَانَ عَذَابِی وَنُذُرِ ﴿18﴾
عادیان به تکذیب پرداختند پس چگونه بود عذاب من و هشدارها[ى من] (18)
إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَیْهِمْ رِیحًا صَرْصَرًا فِی یَوْمِ نَحْسٍ مُسْتَمِرٍّ ﴿19﴾
ما بر [سر] آنان در روز شومى به طور مداوم تندبادى توفنده فرستادیم (19)
تَنْزِعُ النَّاسَ کَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ مُنْقَعِرٍ ﴿20﴾
[که] مردم را از جا مى کند گویى تنه هاى نخلى بودند که ریشه کن شده بودند (20)
فَکَیْفَ کَانَ عَذَابِی وَنُذُرِ ﴿21﴾
پس چگونه بود عذاب من و هشدارها[ى من] (21)
وَلَقَدْ یَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّکْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّکِرٍ ﴿22﴾
و قطعا قرآن را براى پندآموزى آسان کرده ایم پس آیا پندگیرنده اى هست (22)
کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِالنُّذُرِ ﴿23﴾
قوم ثمود هشداردهندگان را تکذیب کردند (23)
فَقَالُوا أَبَشَرًا مِنَّا وَاحِدًا نَتَّبِعُهُ إِنَّا إِذًا لَفِی ضَلَالٍ وَسُعُرٍ ﴿24﴾
و گفتند آیا تنها بشرى از خودمان را پیروى کنیم در این صورت ما واقعا در گمراهى و جنون خواهیم بود (24)
أَأُلْقِیَ الذِّکْرُ عَلَیْهِ مِنْ بَیْنِنَا بَلْ هُوَ کَذَّابٌ أَشِرٌ ﴿25﴾
آیا از میان ما [وحى] بر او القا شده است [نه] بلکه او دروغگویى گستاخ است (25)
سَیَعْلَمُونَ غَدًا مَنِ الْکَذَّابُ الْأَشِرُ ﴿26﴾
به زودى فردا بدانند دروغگوى گستاخ کیست (26)
إِنَّا مُرْسِلُو النَّاقَةِ فِتْنَةً لَهُمْ فَارْتَقِبْهُمْ وَاصْطَبِرْ ﴿27﴾
ما براى آزمایش آنان [آن] ماده شتر را فرستادیم و [به صالح گفتیم]مراقب آنان باش و شکیبایى کن (27)
وَنَبِّئْهُمْ أَنَّ الْمَاءَ قِسْمَةٌ بَیْنَهُمْ کُلُّ شِرْبٍ مُحْتَضَرٌ ﴿28﴾
و به آنان خبر ده که آب میانشان بخش شده است هر کدام را آب به نوبت خواهد بود (28)
فَنَادَوْا صَاحِبَهُمْ فَتَعَاطَى فَعَقَرَ ﴿29﴾
پس رفیقشان را صدا کردند و [او] شمشیر کشید و [شتر را] پى کرد (29)
فَکَیْفَ کَانَ عَذَابِی وَنُذُرِ ﴿30﴾
پس چگونه بود عذاب من و هشدارها[ى من] (30)
إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَیْهِمْ صَیْحَةً وَاحِدَةً فَکَانُوا کَهَشِیمِ الْمُحْتَظِرِ ﴿31﴾
ما بر [سر]شان یک فریاد [مرگبار] فرستادیم و چون گیاه خشکیده [کومه ها] ریزریز شدند (31)
وَلَقَدْ یَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّکْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّکِرٍ ﴿32﴾
و قطعا قرآن را براى پندآموزى آسان کردیم پس آیا پندگیرنده اى هست (32)
کَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ بِالنُّذُرِ ﴿33﴾
قوم لوط هشداردهندگان را تکذیب کردند (33)
إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَیْهِمْ حَاصِبًا إِلَّا آلَ لُوطٍ نَجَّیْنَاهُمْ بِسَحَرٍ ﴿34﴾
ما بر [سر] آنان سنگبارانى [انفجارى] فروفرستادیم [و] فقط خانواده لوط بودند که سحرگاهشان رهانیدیم (34)
نِعْمَةً مِنْ عِنْدِنَا کَذَلِکَ نَجْزِی مَنْ شَکَرَ ﴿35﴾
[و این] رحمتى از جانب ما بود هر که سپاس دارد بدینسان [او را] پاداش مى دهیم (35)
وَلَقَدْ أَنْذَرَهُمْ بَطْشَتَنَا فَتَمَارَوْا بِالنُّذُرِ ﴿36﴾
و [لوط] آنها را از عذاب ما سخت بیم داده بود و[لى] در تهدیدها[ى ما] به جدال برخاستند (36)
وَلَقَدْ رَاوَدُوهُ عَنْ ضَیْفِهِ فَطَمَسْنَا أَعْیُنَهُمْ فَذُوقُوا عَذَابِی وَنُذُرِ ﴿37﴾
و از مهمان[هاى] او کام دل خواستند پس فروغ دیدگانشان را ستردیم و [گفتیم] [مزه] عذاب و هشدارهاى مرا بچشید (37)
وَلَقَدْ صَبَّحَهُمْ بُکْرَةً عَذَابٌ مُسْتَقِرٌّ ﴿38﴾
و به راستى که سپیده دم عذابى پیگیر به سر وقت آنان آمد (38)
فَذُوقُوا عَذَابِی وَنُذُرِ ﴿39﴾
پس عذاب و هشدارهاى مرا بچشید (39)
وَلَقَدْ یَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّکْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّکِرٍ ﴿40﴾
و قطعا قرآن را براى پندآموزى آسان کردیم پس آیا پندگیرنده اى هست (40)
وَلَقَدْ جَاءَ آلَ فِرْعَوْنَ النُّذُرُ ﴿41﴾
و در حقیقت هشداردهندگان به جانب فرعونیان آمدند (41)
کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا کُلِّهَا فَأَخَذْنَاهُمْ أَخْذَ عَزِیزٍ مُقْتَدِرٍ ﴿42﴾
[اما آنها] همه معجزات ما را تکذیب کردند تا چون زبردستى زورمند [گریبان] آنان را گرفتیم (42)
أَکُفَّارُکُمْ خَیْرٌ مِنْ أُولَئِکُمْ أَمْ لَکُمْ بَرَاءَةٌ فِی الزُّبُرِ ﴿43﴾
آیا کافران شما از اینان [که برشمردیم] برترند یا شما را در نوشته ها[ى آسمانى] خط امانى است (43)
أَمْ یَقُولُونَ نَحْنُ جَمِیعٌ مُنْتَصِرٌ ﴿44﴾
یا مى گویند ما همگى انتقامگیرنده [و یار و یاور همدیگر]یم (44)
سَیُهْزَمُ الْجَمْعُ وَیُوَلُّونَ الدُّبُرَ ﴿45﴾
زودا که این جمع در هم شکسته شود و پشت کنند (45)
بَلِ السَّاعَةُ مَوْعِدُهُمْ وَالسَّاعَةُ أَدْهَى وَأَمَرُّ ﴿46﴾
بلکه موعدشان قیامت است و قیامت [بسى] سخت تر و تلختر است (46)
إِنَّ الْمُجْرِمِینَ فِی ضَلَالٍ وَسُعُرٍ ﴿47﴾
قطعا بزهکاران در گمراهى و جنونند (47)
یَوْمَ یُسْحَبُونَ فِی النَّارِ عَلَى وُجُوهِهِمْ ذُوقُوا مَسَّ سَقَرَ ﴿48﴾
روزى که در آتش به رو کشیده مى شوند [و به آنان گفته مى شود] لهیب آتش را بچشید [و احساس کنید] (48)
إِنَّا کُلَّ شَیْءٍ خَلَقْنَاهُ بِقَدَرٍ ﴿49﴾
ماییم که هر چیزى را به اندازه آفریده ایم (49)
وَمَا أَمْرُنَا إِلَّا وَاحِدَةٌ کَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ ﴿50﴾
و فرمان ما جز یک بار نیست [آن هم] چون چشم به هم زدنى (50)
وَلَقَدْ أَهْلَکْنَا أَشْیَاعَکُمْ فَهَلْ مِنْ مُدَّکِرٍ ﴿51﴾
و هم مسلکان شما را سخت به هلاکت رساندیم پس آیا پندگیرنده اى هست (51)
وَکُلُّ شَیْءٍ فَعَلُوهُ فِی الزُّبُرِ ﴿52﴾
و هر چه کرده اند در کتابها[ى اعمالشان درج] است (52)
وَکُلُّ صَغِیرٍ وَکَبِیرٍ مُسْتَطَرٌ ﴿53﴾
و هر خرد و بزرگى [در آن] نوشته شده (53)
إِنَّ الْمُتَّقِینَ فِی جَنَّاتٍ وَنَهَرٍ ﴿54﴾
در حقیقت مردم پرهیزگار در میان باغها و نهرها (54)
فِی مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِیکٍ مُقْتَدِرٍ ﴿55﴾
در قرارگاه صدق نزد پادشاهى توانایند (55)
سوره 55: الرحمن
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الرَّحْمَنُ ﴿1﴾
[خداى] رحمان (1)
عَلَّمَ الْقُرْآنَ ﴿2﴾
قرآن را یاد داد (2)
خَلَقَ الْإِنْسَانَ ﴿3﴾
انسان را آفرید (3)
عَلَّمَهُ الْبَیَانَ ﴿4﴾
به او بیان آموخت (4)
الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ ﴿5﴾
خورشید و ماه بر حسابى [روان]اند (5)
وَالنَّجْمُ وَالشَّجَرُ یَسْجُدَانِ ﴿6﴾
و بوته و درخت چهره سایانند (6)
وَالسَّمَاءَ رَفَعَهَا وَوَضَعَ الْمِیزَانَ ﴿7﴾
و آسمان را برافراشت و ترازو را گذاشت (7)
أَلَّا تَطْغَوْا فِی الْمِیزَانِ ﴿8﴾
تا مبادا از اندازه درگذرید (8)
وَأَقِیمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَلَا تُخْسِرُوا الْمِیزَانَ ﴿9﴾
و وزن را به انصاف برپا دارید و در سنجش مکاهید (9)
وَالْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ ﴿10﴾
و زمین را براى مردم نهاد (10)
فِیهَا فَاکِهَةٌ وَالنَّخْلُ ذَاتُ الْأَکْمَامِ ﴿11﴾
در آن میوه [ها] و نخلها با خوشه هاى غلاف دار (11)
وَالْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَالرَّیْحَانُ ﴿12﴾
و دانه هاى پوست دار و گیاهان خوشبوست (12)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿13﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (13)
خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ صَلْصَالٍ کَالْفَخَّارِ ﴿14﴾
انسان را از گل خشکیده اى سفال مانند آفرید (14)
وَخَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مَارِجٍ مِنْ نَارٍ ﴿15﴾
و جن را از تشعشعى از آتش خلق کرد (15)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿16﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (16)
رَبُّ الْمَشْرِقَیْنِ وَرَبُّ الْمَغْرِبَیْنِ ﴿17﴾
پروردگار دو خاور و پروردگار دو باختر (17)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿18﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (18)
مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیَانِ ﴿19﴾
دو دریا را [به گونه اى] روان کرد [که] با هم برخورد کنند (19)
بَیْنَهُمَا بَرْزَخٌ لَا یَبْغِیَانِ ﴿20﴾
میان آن دو حد فاصلى است که به هم تجاوز نمى کنند (20)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿21﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (21)
یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ ﴿22﴾
از هر دو [دریا] مروارید و مرجان برآید (22)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿23﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (23)
وَلَهُ الْجَوَارِ الْمُنْشَآتُ فِی الْبَحْرِ کَالْأَعْلَامِ ﴿24﴾
و او راست در دریا سفینه هاى بادباندار بلند همچون کوهها (24)
فَبِأَیِّ آلَاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿25﴾
پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید (25)
کُلُّ مَنْ عَلَیْهَا فَانٍ ﴿26﴾
هر چه بر [زمین] است فانیشونده است (26)
وَیَبْقَى وَجْهُ رَبِّکَ ذُو الْجَلَالِ وَالْإِکْرَامِ ﴿27﴾
و ذات باشکوه و ارجمند پروردگارت باقى خواهد ماند (27)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
لَا یَسْتَوِی أَصْحَابُ النَّارِ وَأَصْحَابُ الْجَنَّةِ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمُ الْفَائِزُونَ ﴿20﴾دوزخیان با بهشتیان یکسان نیستند بهشتیانند که کامیابانند (20) لَوْ أَنْزَلْنَا هَذَا الْقُرْآنَ عَلَى جَبَلٍ لَرَأَیْتَهُ خَاشِعًا مُتَصَدِّعًا مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ وَتِلْکَ الْأَمْثَالُ نَضْرِبُهَا لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُونَ ﴿21﴾اگر این قرآن را بر کوهى فرومى فرستادیم یقینا آن [کوه] را از بیم خدا فروتن [و] از هم پاشیده مى دیدى و این مثلها را براى مردم مى زنیم باشد که آنان بیندیشند (21) هُوَ اللَّهُ الَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ عَالِمُ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِیمُ ﴿22﴾اوست خدایى که غیر از او معبودى نیست داننده غیب و آشکار است اوست رحمتگر مهربان (22) هُوَ اللَّهُ الَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِکُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَیْمِنُ الْعَزِیزُ الْجَبَّارُ الْمُتَکَبِّرُ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یُشْرِکُونَ ﴿23﴾اوست خدایى که جز او معبودى نیست همان فرمانرواى پاک سلامت[بخش و] مؤمن [به حقیقت حقه خود که] نگهبان عزیز جبار [و] متکبر [است] پاک است خدا از آنچه [با او] شریک مى گردانند (23) هُوَ اللَّهُ الْخَالِقُ الْبَارِئُ الْمُصَوِّرُ لَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى یُسَبِّحُ لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿24﴾اوست خداى خالق نوساز صورتگر [که] بهترین نامها [و صفات] از آن اوست آنچه در آسمانها و زمین است [جمله] تسبیح او مى گویند و او عزیز حکیم است (24)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الْحَاقَّةُ ﴿1﴾آن رخ دهنده (1) مَا الْحَاقَّةُ ﴿2﴾چیست آن رخ دهنده (2) وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحَاقَّةُ ﴿3﴾و چه دانى که آن رخ دهنده چیست (3) کَذَّبَتْ ثَمُودُ وَعَادٌ بِالْقَارِعَةِ ﴿4﴾ثمود و عاد آن حادثه کوبنده را تکذیب کردند (4) فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِکُوا بِالطَّاغِیَةِ ﴿5﴾اما ثمود به [سزاى] سرکشى [خود] به هلاکت رسیدند (5) وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِکُوا بِرِیحٍ صَرْصَرٍ عَاتِیَةٍ ﴿6﴾و اما عاد به [وسیله] تندبادى توفنده سرکش هلاک شدند (6) سَخَّرَهَا عَلَیْهِمْ سَبْعَ لَیَالٍ وَثَمَانِیَةَ أَیَّامٍ حُسُومًا فَتَرَى الْقَوْمَ فِیهَا صَرْعَى کَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِیَةٍ ﴿7﴾[که خدا] آن را هفت شب و هشت روز پیاپى بر آنان بگماشت در آن [مدت] مردم را فرو افتاده مى دیدى گویى آنها تنه هاى نخلهاى میان تهى اند (7)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ ﴿1﴾آنگاه که خورشید به هم درپیچد (1) وَإِذَا النُّجُومُ انْکَدَرَتْ ﴿2﴾و آنگه که ستارگان همى تیره شوند (2) وَإِذَا الْجِبَالُ سُیِّرَتْ ﴿3﴾و آنگاه که کوهها به رفتار آیند (3)
وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ ﴿4﴾
وقتى شتران ماده وانهاده شوند (4)
وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ ﴿5﴾
و آنگه که وحوش را همى گرد آرند (5)
وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ ﴿6﴾
دریاها آنگه که جوشان گردند (6)
وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ ﴿7﴾
و آنگاه که جانها به هم درپیوندند (7)
وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ ﴿8﴾
پرسند چو زان دخترک زنده به گور (8)
بِأَیِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ ﴿9﴾
به کدامین گناه کشته شده است (9)
وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ ﴿10﴾
و آنگاه که نامه ها زهم بگشایند (10)
وَإِذَا السَّمَاءُ کُشِطَتْ ﴿11﴾
و آنگاه که آسمان زجا کنده شود (11)
وَإِذَا الْجَحِیمُ سُعِّرَتْ ﴿12﴾
و آنگه که جحیم را برافروزانند (12)
وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ ﴿13﴾
و آنگه که بهشت را فرا پیش آرند (13)
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ ﴿14﴾
هر نفس بداند چه فراهم دیده (14)
فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ ﴿15﴾
نه نه سوگند به اختران گردان (15)
الْجَوَارِ الْکُنَّسِ ﴿16﴾
[کز دیده] نهان شوند و از نو آیند (16)
وَاللَّیْلِ إِذَا عَسْعَسَ ﴿17﴾
سوگند به شب چون پشت گرداند (17)
وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ ﴿18﴾
سوگند به صبح چون دمیدن گیرد (18)
إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ کَرِیمٍ ﴿19﴾
که [قرآن] سخن فرشته بزرگوارى است (19)
ذِی قُوَّةٍ عِنْدَ ذِی الْعَرْشِ مَکِینٍ ﴿20﴾
نیرومند [که] پیش خداوند عرش بلندپایگاه است (20)
مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِینٍ ﴿21﴾
در آنجا [هم] مطاع [و هم] امین است (21)
وَمَا صَاحِبُکُمْ بِمَجْنُونٍ ﴿22﴾
و رفیق شما مجنون نیست (22)
وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِینِ ﴿23﴾
و قطعا آن [فرشته وحى] را در افق رخشان دیده (23)
وَمَا هُوَ عَلَى الْغَیْبِ بِضَنِینٍ ﴿24﴾
و او در امر غیب بخیل نیست (24)
وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَیْطَانٍ رَجِیمٍ ﴿25﴾
و [قرآن] نیست سخن دیو رجیم (25)
فَأَیْنَ تَذْهَبُونَ ﴿26﴾
پس به کجا مى روید (26)
إِنْ هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِلْعَالَمِینَ ﴿27﴾
این [سخن] بجز پندى براى عالمیان نیست (27)
لِمَنْ شَاءَ مِنْکُمْ أَنْ یَسْتَقِیمَ ﴿28﴾
براى هر یک از شما که خواهد به راه راست رود (28)
وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ یَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ ﴿29﴾
و تا خدا پروردگار جهانها نخواهد [شما نیز] نخواهید خواست (29)
