آیات 217 تا آخر سوره مبارکه شعراء است.
وَتَوَکَّلْ عَلَى الْعَزِیزِ الرَّحِیمِ ﴿217﴾
و بر [خداوند] پیروزمند مهربان توکل کن (217)
الَّذِی یَرَاکَ حِینَ تَقُومُ ﴿218﴾
همان که تو را به هنگامى که [براى عبادت] برمى خیزى مى بیند (218)
وَتَقَلُّبَکَ فِی السَّاجِدِینَ ﴿219﴾
و نیز گشتن تو را در میان نمازگزاران (219)
إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿220﴾
چرا که او شنواى داناست (220)
هَلْ أُنَبِّئُکُمْ عَلَى مَنْ تَنَزَّلُ الشَّیَاطِینُ ﴿221﴾
آیا شما را آگاه کنم که شیاطین بر چه کسى فرود مى آیند؟ (221)
تَنَزَّلُ عَلَى کُلِّ أَفَّاکٍ أَثِیمٍ ﴿222﴾
بر هر تهمت زن گناهکارى فرود مى آیند (222)
یُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَکْثَرُهُمْ کَاذِبُونَ ﴿223﴾
گوش فرا مى دهند و بیشترینه آنان دروغگو هستند (223)
وَالشُّعَرَاءُ یَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ ﴿224﴾
و شاعران [کافر] را گمراهان پیروى مى کنند (224)
أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِی کُلِّ وَادٍ یَهِیمُونَ ﴿225﴾
آیا نمى نگرى که ایشان در هر وادى سرگشته اند (225)
وَأَنَّهُمْ یَقُولُونَ مَا لَا یَفْعَلُونَ ﴿226﴾
و ایشان چیزهایى مىگویند که خود انجام نمى دهند (226)
وَتَوَکَّلْ عَلَى الْعَزِیزِ الرَّحِیمِ ﴿217﴾
و بر [خداوند] پیروزمند مهربان توکل کن (217)
الَّذِی یَرَاکَ حِینَ تَقُومُ ﴿218﴾
همان که تو را به هنگامى که [براى عبادت] برمى خیزى مى بیند (218)
وَتَقَلُّبَکَ فِی السَّاجِدِینَ ﴿219﴾
و نیز گشتن تو را در میان نمازگزاران (219)
إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿220﴾
چرا که او شنواى داناست (220)
هَلْ أُنَبِّئُکُمْ عَلَى مَنْ تَنَزَّلُ الشَّیَاطِینُ ﴿221﴾
آیا شما را آگاه کنم که شیاطین بر چه کسى فرود مى آیند؟ (221)
تَنَزَّلُ عَلَى کُلِّ أَفَّاکٍ أَثِیمٍ ﴿222﴾
بر هر تهمت زن گناهکارى فرود مى آیند (222)
یُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَکْثَرُهُمْ کَاذِبُونَ ﴿223﴾
گوش فرا مى دهند و بیشترینه آنان دروغگو هستند (223)
وَالشُّعَرَاءُ یَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ ﴿224﴾
و شاعران [کافر] را گمراهان پیروى مى کنند (224)
أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِی کُلِّ وَادٍ یَهِیمُونَ ﴿225﴾
آیا نمى نگرى که ایشان در هر وادى سرگشته اند (225)
وَأَنَّهُمْ یَقُولُونَ مَا لَا یَفْعَلُونَ ﴿226﴾
و ایشان چیزهایى مىگویند که خود انجام نمى دهند (226)
