سوره نبأ تا سوره ناس آخرین سوره قرآن به همراه ترجمه استاد حسین انصاریان می باشد .
النبأ
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
عَمَّ یَتَسَاءَلُونَ ﴿1﴾
درباره چه چیز از یکدیگر می پرسند؟ (1)
عَنِ النَّبَإِ الْعَظِیمِ ﴿2﴾
از آن خبر بزرگ [قیامت کبری] (2)
الَّذِی هُمْ فِیهِ مُخْتَلِفُونَ ﴿3﴾
که همواره درباره آن با یکدیگر اختلاف دارند [که واقع می شود یا نه؟] (3)
کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿4﴾
نه چنین است [که می پندارند] به زودی [به حتمی بودن وقوع آن] آگاه خواهند شد. (4)
ثُمَّ کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿5﴾
باز هم نه چنین است [که می پندارند] به زودی [به حتمی بودن وقوع آن] آگاه خواهند شد. (5)
أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا ﴿6﴾
آیا زمین را بستر آرامش قرار ندادیم؟ (6)
وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا ﴿7﴾
و کوه ها را میخ هایی [برای استواری آن؟] (7)
وَخَلَقْنَاکُمْ أَزْوَاجًا ﴿8﴾
و شما را جفت هایی [به صورت نر و ماده] آفریدیم، (8)
وَجَعَلْنَا نَوْمَکُمْ سُبَاتًا ﴿9﴾
و خوابتان را مایه استراحت و آرامش [و تمدّد اعصاب] قرار دادیم، (9)
وَجَعَلْنَا اللَّیْلَ لِبَاسًا ﴿10﴾
و شب راپوششی (10)
وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا ﴿11﴾
و روز را وسیله معاش مقرّر کردیم؛ (11)
وَبَنَیْنَا فَوْقَکُمْ سَبْعًا شِدَادًا ﴿12﴾
و بر فرازتان هفت آسماناستوار بنا نهادیم، (12)
وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا ﴿13﴾
و چراغی روشن و حرارت زا پدید آوردیم، (13)
وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا ﴿14﴾
و از ابرهای متراکم و باران زا آبی ریزان نازل کردیم (14)
لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا ﴿15﴾
تا به وسیله آن دانه و گیاه برویانیم، (15)
وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا ﴿16﴾
و باغ هایی از درختان به هم پیچیده و انبوه بیرون آوریم. (16)
إِنَّ یَوْمَ الْفَصْلِ کَانَ مِیقَاتًا ﴿17﴾
بی تردید روز داوری وعده گاه است. (17)
یَوْمَ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا ﴿18﴾
روزی که در صور می دمند و شما گروه گروه به عرصه محشر می آیید، (18)
وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَکَانَتْ أَبْوَابًا ﴿19﴾
و آسمان گشوده می شود، پس به صورت درهایی درمی آید. (19)
وَسُیِّرَتِ الْجِبَالُ فَکَانَتْ سَرَابًا ﴿20﴾
و کوه ها را [از جای خود] روان کنند و سرابی شوند! (20)
إِنَّ جَهَنَّمَ کَانَتْ مِرْصَادًا ﴿21﴾
بی تردید دوزخ کمین گاه است. (21)
لِلطَّاغِینَ مَآبًا ﴿22﴾
جایگاه بازگشت برای سرکشان و طاغیان است. (22)
لَابِثِینَ فِیهَا أَحْقَابًا ﴿23﴾
روزگاری دراز در آن بمانند. (23)
لَا یَذُوقُونَ فِیهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا ﴿24﴾
در آنجا نه [آب] خنکی می چشند و نه آشامیدنی [باب طبع] (24)
إِلَّا حَمِیمًا وَغَسَّاقًا ﴿25﴾
مگر آب جوشان و چرکاب و خونابه ای [از بدن دوزخیان] (25)
جَزَاءً وِفَاقًا ﴿26﴾
پاداشی است مناسب [اعمالشان.] (26)
إِنَّهُمْ کَانُوا لَا یَرْجُونَ حِسَابًا ﴿27﴾
اینان بودند که به [روز] حساب امیدی نداشتند، (27)
وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا کِذَّابًا ﴿28﴾
و آیات ما را به شدت و با همه وجود انکار می کردند (28)
وَکُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْنَاهُ کِتَابًا ﴿29﴾
و [ما] همه چیز را [از خوبی و بدی آنان] برشمرده و در نامه اعمالشان ثبت کرده ایم. (29)
فَذُوقُوا فَلَنْ نَزِیدَکُمْ إِلَّا عَذَابًا ﴿30﴾
[در قیامت به آنان می گوییم:] پس بچشید که هرگز جز عذاب بر شما نیفزاییم. (30)
إِنَّ لِلْمُتَّقِینَ مَفَازًا ﴿31﴾
بی تردید برای پرهیزکاران پیروزی و کامیابی است. (31)
حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ﴿32﴾
باغ هایی [سرسبز و خرم] و انواع انگورها (32)
وَکَوَاعِبَ أَتْرَابًا ﴿33﴾
و دخترانی نو رسیده و هم سن (33)
وَکَأْسًا دِهَاقًا ﴿34﴾
و جام هایی لبریز [از باده طهور] (34)
لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا کِذَّابًا ﴿35﴾
در آنجا نه سخن بیهوده ای می شنوند و نه دروغ و تکذیبی. (35)
جَزَاءً مِنْ رَبِّکَ عَطَاءً حِسَابًا ﴿36﴾
[این] پاداشی کافی و به اندازه از سوی پروردگار توست. (36)
رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا الرَّحْمَنِ لَا یَمْلِکُونَ مِنْهُ خِطَابًا﴿37﴾
همان پروردگار آسمان ها و زمین و آنچه میان آنهاست، آن مهربانی که هیچ کس را اختیار چون و چرای با او نیست. (37)
یَوْمَ یَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِکَةُ صَفًّا لَا یَتَکَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا ﴿38﴾
روزی که روح و فرشتگان در یک صف می ایستند و سخن نمی گویند مگر کسی که [خدای] رحمان به او اجازه دهد و سخن حق و درست گوید. (38)
ذَلِکَ الْیَوْمُ الْحَقُّ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا ﴿39﴾
آن [روز] روز حق است، پس هرکه بخواهد راه بازگشتی به سوی پروردگارش برگزیند؛ (39)
إِنَّا أَنْذَرْنَاکُمْ عَذَابًا قَرِیبًا یَوْمَ یَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ یَدَاهُ وَیَقُولُ الْکَافِرُ یَا لَیْتَنِی کُنْتُ تُرَابًا ﴿40﴾
ما شما را از عذابی نزدیک هشدار دادیم، روزی که آدم آنچه را [از خیر و شر] پیش فرستاده است بنگرد و کافر گوید: ای کاش من خاک بودم [و موجودی مکلّف آفریده نمی شدم تا چنین روز سختی را ببینم!] (40)
سوره 79: النازعات
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ﴿1﴾
سوگند به فرشتگانی که [روح بدکاران را به شدت از بدن هایشان] بر می کنند، (1)
وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ﴿2﴾
و سوگند به فرشتگانی که [روح نیکوکاران را به نرمی و ملایمت از بدن هایشان] بیرون می آورند؛ (2)
وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ﴿3﴾
و سوگند به فرشتگانی که [برای اجرای فرمان های حق] به سرعت نازل می شوند، (3)
فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ﴿4﴾
و سوگند به فرشتگانی که [در ایمان، عبادت، پرستش و اطاعت] بر یکدیگر [به صورتی ویژه] سبقت می گیرند، (4)
فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ﴿5﴾
و سوگند به فرشتگانی که [به اذن خدا امور آفرینش را] تدبیر می کنند؛ (5)
یَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ﴿6﴾
[که همه برای رسیدن به پاداش و کیفر برانگیخته می شوند در] روزی که لرزاننده همه چیز را به شدت بلرزاند؛ (6)
تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ﴿7﴾
در حالی که لرزاننده دیگری از پی آن در آید. (7)
قُلُوبٌ یَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ﴿8﴾
دل هایی در آن روز مضطرب و هراسان اند (8)
أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ﴿9﴾
دیدگانشان [از ترس و هول قیامت] فرو افتاده است. (9)
یَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِی الْحَافِرَةِ ﴿10﴾
می گویند: آیا ما [پس از مرگ] به همان حالت اول [که در دنیا بودیم] باز گردانده می شویم؟ (10)
أَإِذَا کُنَّا عِظَامًا نَخِرَةً ﴿11﴾
[شگفتا!] آیا زمانی که ما استخوان های پوسیده و ریز ریز شدیم [بازمی گردیم؟!] (11)
قَالُوا تِلْکَ إِذًا کَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ﴿12﴾
[و] گویند: [اگر قیامتی در کار باشد] بازگشت به حیات دوباره در آن زمان بازگشتی زیانبار است. (12)
فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿13﴾
جز این نیست آن بازگشت فقط با یک بانگ عظیم است [و بس] (13)
فَإِذَا هُمْ بِالسَّاهِرَةِ ﴿14﴾
که ناگاه همه بر یک زمین صاف و هموار حاضر شوند. (14)
هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ مُوسَى ﴿15﴾
آیا سرگذشت موسی به تو رسیده است؟ (15)
إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ﴿16﴾
هنگامی که پروردگارش او را در وادی مقدس طوی ندا داد (16)
اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى ﴿17﴾
که به سوی فرعون برو؛ زیرا که طغیان کرده است. (17)
فَقُلْ هَلْ لَکَ إِلَى أَنْ تَزَکَّى ﴿18﴾
پس به او بگو: می خواهی [از آلودگی شرک و طغیان] پاک و پاکیزه شوی؟ (18)
وَأَهْدِیَکَ إِلَى رَبِّکَ فَتَخْشَى ﴿19﴾
من تو را به سوی پروردگارت راهنمایی می کنم تا از او بترسی [و از طغیان دست برداری.] (19)
فَأَرَاهُ الْآیَةَ الْکُبْرَى ﴿20﴾
پس آن معجزه بزرگ تر را به او نشان داد. (20)
فَکَذَّبَ وَعَصَى ﴿21﴾
ولی [او آن را] تکذیب کرد و سرپیچی نمود. (21)
ثُمَّ أَدْبَرَ یَسْعَى ﴿22﴾
سپس [به حق] پشت کرد [و برای نابودی موسی] به تلاش برخاست! (22)
فَحَشَرَ فَنَادَى ﴿23﴾
پس [قومش را] گرد آورد، و ندا داد (23)
فَقَالَ أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلَى ﴿24﴾
و گفت: من پروردگار بزرگ تر شما هستم. (24)
فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَکَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَى ﴿25﴾
پس خدا هم [به کیفر این ادعای نابجا] او را به عذاب آخرت و دنیا دچار ساخت. (25)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَعِبْرَةً لِمَنْ یَخْشَى ﴿26﴾
بی تردید در این سرگذشت برای کسی که [از عذاب خدا] بترسد عبرتی است. (26)
أَأَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ بَنَاهَا ﴿27﴾
آیا آفریدن شما [پس از مرگ] دشوارتر است یا آسمان که او آن را بنا کرد؟ (27)
رَفَعَ سَمْکَهَا فَسَوَّاهَا ﴿28﴾
سقفش را برافراشت، پس آن را درست و نیکو قرار داد، (28)
وَأَغْطَشَ لَیْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ﴿29﴾
و شبش را تاریکو روزش را روشن ساخت، (29)
وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِکَ دَحَاهَا ﴿30﴾
و زمین را پس از آن گسترانید، (30)
أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا ﴿31﴾
و از آن آبو چراگاهش را بیرون آورد، (31)
وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ﴿32﴾
و کوه ها را محکم و استوار نمود (32)
مَتَاعًا لَکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿33﴾
تا مایه بهرهوری شما و دام هایتان باشد. (33)
فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْکُبْرَى ﴿34﴾
پس زمانی که آن حادثه بزرگ تر [و غیر قابل دفع] در رسد، (34)
یَوْمَ یَتَذَکَّرُ الْإِنْسَانُ مَا سَعَى ﴿35﴾
در آن روز انسان آنچه تلاش و کوشش کرده به یاد آورد (35)
وَبُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِمَنْ یَرَى ﴿36﴾
و دوزخ رابرای هر بیننده ای آشکار سازند، (36)
فَأَمَّا مَنْ طَغَى ﴿37﴾
و اما کسی که طغیان و سرکشی کرده (37)
وَآثَرَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿38﴾
و زندگی دنیا را [بر زندگی ابد و جاوید آخرت] ترجیح داده، (38)
فَإِنَّ الْجَحِیمَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿39﴾
پس بی تردید جایگاهش دوزخ است؛ (39)
وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى ﴿40﴾
و اما کسی که از مقام و منزلت پروردگارش ترسیده و نفس را از هوا و هوس بازداشته است؛ (40)
فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿41﴾
پس بی تردید جایگاهش بهشت است. (41)
یَسْأَلُونَکَ عَنِ السَّاعَةِ أَیَّانَ مُرْسَاهَا ﴿42﴾
همواره ازتو درباره قیامت می پرسند که در چه زمانی واقع می شود؟ (42)
فِیمَ أَنْتَ مِنْ ذِکْرَاهَا ﴿43﴾
تو از بسیار یاد کردنش [و سخن گفتن درباره آن] چه به دست می آوری؟ (43)
إِلَى رَبِّکَ مُنْتَهَاهَا ﴿44﴾
نهایتش به سوی پروردگار توست [کیفیت برپا شدن و زمان وقوع و اوصافش را کسی جز خدا نمی داند.] (44)
إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ یَخْشَاهَا ﴿45﴾
وظیفه تو فقط بیم دادن کسانی است که همواره از آن می ترسند. (45)
کَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَهَا لَمْ یَلْبَثُوا إِلَّا عَشِیَّةً أَوْ ضُحَاهَا ﴿46﴾
گویی آنان روزی که قیامت را می بینند چنین می پندارند که در برزخ جز شامگاهی یا صبح گاه آن درنگ نکرده اند! (46)
سوره 80: عبس
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
عَبَسَ وَتَوَلَّى ﴿1﴾
چهره در هم کشید و روی گردانید، (1)
أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَى ﴿2﴾
از اینکه آن مرد نابینا نزد او آمد! (2)
وَمَا یُدْرِیکَ لَعَلَّهُ یَزَّکَّى ﴿3﴾
تو چه می دانی شاید او [در پرتو تعالیم اسلام از آلودگی] پاک و پاکیزه شود (3)
أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّکْرَى ﴿4﴾
یا متذکّر [حقایق] گردد و آن تذکر او را سود دهد؛ (4)
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى ﴿5﴾
اما کسی که خود را ثروتمند نشان می دهد (5)
فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّى ﴿6﴾
تو به او روی می آوری [و نسبت به وی اهتمام می ورزی] (6)
وَمَا عَلَیْکَ أَلَّا یَزَّکَّى ﴿7﴾
در حالی که اگر او نخواهد خود را [از آلودگی های باطنی و عملی] پاک کند تکلیفی بر عهده تو [نسبت به او] نیست؛ (7)
وَأَمَّا مَنْ جَاءَکَ یَسْعَى ﴿8﴾
و اما آنکه شتابان نزد تو آمد (8)
وَهُوَ یَخْشَى ﴿9﴾
در حالی که [از پروردگارش] می ترسد، (9)
فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّى ﴿10﴾
تو [با روی گردانی] از او به دیگران می پردازی. (10)
کَلَّا إِنَّهَا تَذْکِرَةٌ ﴿11﴾
این چنین [برخوردی شایسته] نیست، بی تردید این آیات قرآن مایه پند است. (11)
فَمَنْ شَاءَ ذَکَرَهُ ﴿12﴾
پس هرکه خواست از آن پند گیرد، (12)
فِی صُحُفٍ مُکَرَّمَةٍ ﴿13﴾
در صحیفه هایی است ارزشمند (13)
مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ ﴿14﴾
بلند مرتبه و پاکیزه (14)
بِأَیْدِی سَفَرَةٍ ﴿15﴾
در دست سفیرانی (15)
کِرَامٍ بَرَرَةٍ ﴿16﴾
بزرگوار و نیکوکار. (16)
قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَکْفَرَهُ ﴿17﴾
مرگ بر انسان، چه کافر و ناسپاس است! (17)
مِنْ أَیِّ شَیْءٍ خَلَقَهُ ﴿18﴾
[خدا] او را از چه چیز آفریده؟ (18)
مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ﴿19﴾
از نطفه ای [ناچیز و بی مقدار] آفریده است، پس او را [در ذات، صفات و اندام] اندازه لازم عطا کرد. (19)
ثُمَّ السَّبِیلَ یَسَّرَهُ ﴿20﴾
آن گاه راه [هدایت، سعادت، خیر و طاعت] را برایش آسان ساخت. (20)
ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ﴿21﴾
سپس او را میراند و در گور نهاد، (21)
ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ ﴿22﴾
و سپس چون بخواهد او را زنده می کند. (22)
کَلَّا لَمَّا یَقْضِ مَا أَمَرَهُ ﴿23﴾
این چنین نیست [که وظیفه اش را انجام داده باشد] هنوز آنچه را به او دستور داده به جا نیاورده است. (23)
فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَى طَعَامِهِ ﴿24﴾
پس انسان باید به خوراکش با تأمل بنگرد (24)
أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا ﴿25﴾
که ما [از آسمان] آب فراوانی فرو ریختیم. (25)
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ﴿26﴾
سپس زمین را [به صورتی سودمند] از هم شکافتیم. (26)
فَأَنْبَتْنَا فِیهَا حَبًّا ﴿27﴾
پس در آن دانه های فراوانی رویاندیم، (27)
وَعِنَبًا وَقَضْبًا ﴿28﴾
و انگور و سبزیجات (28)
وَزَیْتُونًا وَنَخْلًا ﴿29﴾
و زیتون و درخت خرما…. (29)
وَحَدَائِقَ غُلْبًا ﴿30﴾
و بوستان های پر از درخت تناور و بزرگ (30)
وَفَاکِهَةً وَأَبًّا ﴿31﴾
و میوه و چراگاه (31)
مَتَاعًا لَکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿32﴾
تا مایه برخورداری شما و دام هایتان باشد. …. (32)
فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ ﴿33﴾
پس زمانی که آن بانگ هولناک و مهیب در رسد، (33)
یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ ﴿34﴾
روزی که آدمی فرار می کند، از برادرش…. (34)
وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ ﴿35﴾
و از مادر و پدرش…. (35)
وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ ﴿36﴾
و از همسر و فرزندانش (36)
لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ ﴿37﴾
در آن روز هرکسی از آنان را کاری است که او را به خود مشغول می کند [تا جایی که نمی گذارد به چیز دیگری بپردازد.] (37)
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ ﴿38﴾
در آن روز چهره هایی درخشان و نورانی است (38)
ضَاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ ﴿39﴾
خندان و خوشحال…. (39)
وَوُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْهَا غَبَرَةٌ ﴿40﴾
و در آن روز چهره هایی است که بر آنان غبار نشسته (40)
تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿41﴾
[و] سیاهی و تاریکی آنان را فرا گرفته است؛ …. (41)
أُولَئِکَ هُمُ الْکَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ﴿42﴾
آنان همان کافران بد کارند. (42)
سوره 81: التکویر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ ﴿1﴾
هنگامی که خورشید را به هم درپیچند (1)
وَإِذَا النُّجُومُ انْکَدَرَتْ ﴿2﴾
و هنگامی که ستارگان تیره و بی نور شوند (2)
وَإِذَا الْجِبَالُ سُیِّرَتْ ﴿3﴾
و هنگامی که کوه ها را به حرکت آرند و از جا برکنند (3)
وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ ﴿4﴾
و هنگامی که اموال نفیس و با ارزش رها و بی صاحب شود (4)
وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ ﴿5﴾
و هنگامی که همه حیوانات وحشی محشور شوند (5)
وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ ﴿6﴾
و هنگامی که دریاها مشتعل و برافروخته گردند (6)
وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ ﴿7﴾
و هنگامی که هرکس [با همسان خود] قرین و جفت شوند [خوبان با خوبان و بدان با بدان] (7)
وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ ﴿8﴾
و هنگامی که از [دختر] زنده به گور بپرسند (8)
بِأَیِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ ﴿9﴾
به کدام گناه کشته شده؟ (9)
وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ ﴿10﴾
و هنگامی که نامه های اعمال را بگشایند…. (10)
وَإِذَا السَّمَاءُ کُشِطَتْ ﴿11﴾
و هنگامی که آسمان را به شدت برکنند و برچینند (11)
وَإِذَا الْجَحِیمُ سُعِّرَتْ ﴿12﴾
و هنگامی که دوزخ افروخته شود…. (12)
وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ ﴿13﴾
و هنگامی که بهشت را نزدیک آرند (13)
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ ﴿14﴾
[در چنین موقعیت و زمانی است که] هر کس هر عملی را [از خیر و شر] حاضر کرده است، بداند. (14)
فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ ﴿15﴾
پس سوگند به ستارگانی که باز می گردند، (15)
الْجَوَارِ الْکُنَّسِ ﴿16﴾
ستارگانی که به سرعت می روند و پنهان می شوند (16)
وَاللَّیْلِ إِذَا عَسْعَسَ ﴿17﴾
و سوگند به شب هنگامی که [روی می آورد، و زمانی که] می رود (17)
وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ ﴿18﴾
و سوگند به صبح هنگامی که می دمد [و با گستردن نورش تاریکی را می زداید] (18)
إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ کَرِیمٍ ﴿19﴾
که قرآن کلام فرستاده ای ارجمند و بزرگوار است. (19)
ذِی قُوَّةٍ عِنْدَ ذِی الْعَرْشِ مَکِینٍ ﴿20﴾
نیرومندی که نزد صاحب عرش دارای مقام و منزلت است؛ …. (20)
مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِینٍ ﴿21﴾
آنجا مورد اطاعت [فرشتگان] و امین است…. (21)
وَمَا صَاحِبُکُمْ بِمَجْنُونٍ ﴿22﴾
و رفیق و یار شما دیوانه نیست. (22)
وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِینِ ﴿23﴾
بی تردید امین وحی را در افق روشن دیده است، (23)
وَمَا هُوَ عَلَى الْغَیْبِ بِضَنِینٍ ﴿24﴾
و او نسبت به [ابلاغ و تعلیم] آنچه به او وحی می شود، بخیل نیست (24)
وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَیْطَانٍ رَجِیمٍ ﴿25﴾
و قرآن، کلام شیطان رانده شده نیست؛ (25)
فَأَیْنَ تَذْهَبُونَ ﴿26﴾
پس [با انکار قرآن و روی گرداندن از آن] کجا می روید؟ (26)
إِنْ هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِلْعَالَمِینَ ﴿27﴾
قرآن فقط وسیله یادآوری و پند برای جهانیان است؛ (27)
لِمَنْ شَاءَ مِنْکُمْ أَنْ یَسْتَقِیمَ ﴿28﴾
برای هرکس از شما که بخواهد [در همه شؤون زندگی مادی و معنوی] راه مستقیم بپیماید (28)
وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ یَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ ﴿29﴾
و شما [طیِ راهِ مستقیم را] نخواهید خواست مگر آنکه خدا پروردگار جهانیان بخواهد. (29)
سوره 82: الإنفطار
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا السَّمَاءُ انْفَطَرَتْ ﴿1﴾
هنگامی که آسمان بشکافد (1)
وَإِذَا الْکَوَاکِبُ انْتَثَرَتْ ﴿2﴾
و هنگامی که ستارگان پراکنده شوند (2)
وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ ﴿3﴾
و هنگامی که دریاها شکافته شوند [و به هم بپیوندند] (3)
وَإِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ ﴿4﴾
و هنگامی که قبرها زیر و رو شوند، (4)
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ ﴿5﴾
هرکسی آنچه را [از خیر و شر] پیش فرستاده و باز پس نهاده بداند. (5)
یَا أَیُّهَا الْإِنْسَانُ مَا غَرَّکَ بِرَبِّکَ الْکَرِیمِ ﴿6﴾
ای انسان! چه چیزی تو را به پروردگار بزرگوارت مغرور کرده است؟ (6)
الَّذِی خَلَقَکَ فَسَوَّاکَ فَعَدَلَکَ ﴿7﴾
همان کسی که تو را آفرید و اندامت را درست و نیکو ساخت و متعادل و متناسب قرار داد، (7)
فِی أَیِّ صُورَةٍ مَا شَاءَ رَکَّبَکَ ﴿8﴾
و تو را در هر نقش و صورتی که خواست ترکیب کرد. (8)
کَلَّا بَلْ تُکَذِّبُونَ بِالدِّینِ ﴿9﴾
این چنین نیست [که سبب ارتکاب گناهانتان مغرور بودنتان به بزرگواری پروردگار باشد]، بلکه روز جزا را تکذیب می کنید [و با این تکذیب، راه گناه را به روی خود باز می نمایید،] (9)
وَإِنَّ عَلَیْکُمْ لَحَافِظِینَ ﴿10﴾
و بی تردید بر شما نگهبانانی گماشته اند (10)
کِرَامًا کَاتِبِینَ ﴿11﴾
بزرگوارانی نویسنده (11)
یَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ ﴿12﴾
که آنچه را [از خیر و شر] انجام می دهید، می دانند [و ضبط می کنند.] (12)
إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ ﴿13﴾
به یقین نیکان در نعمت فراوانی قرار دارند (13)
وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِی جَحِیمٍ ﴿14﴾
و مسلماً گناهکاران در دوزخ اند (14)
یَصْلَوْنَهَا یَوْمَ الدِّینِ ﴿15﴾
[که] روز پاداش در آن درآیند، (15)
وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِینَ ﴿16﴾
و آنان از دوزخ غایب نمی شوند (16)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا یَوْمُ الدِّینِ ﴿17﴾
و تو چه می دانی روز جزا چیست؟ (17)
ثُمَّ مَا أَدْرَاکَ مَا یَوْمُ الدِّینِ ﴿18﴾
باز چه می دانی روز جزا چیست؟ (18)
یَوْمَ لَا تَمْلِکُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَیْئًا وَالْأَمْرُ یَوْمَئِذٍ لِلَّهِ ﴿19﴾
روزی که کسی از کسی چیزی از عذاب را دفع نمی کند، و در آن روز، فرمان و حکم ویژه خداست. (19)
سوره 83: المطففین
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَیْلٌ لِلْمُطَفِّفِینَ ﴿1﴾
وای بر کم فروشان! (1)
الَّذِینَ إِذَا اکْتَالُوا عَلَى النَّاسِ یَسْتَوْفُونَ ﴿2﴾
آنان که چون از مردم کالایی را با پیمانه و وزنمی ستانند، تمام و کامل می ستانند، (2)
وَإِذَا کَالُوهُمْ أَوْ وَزَنُوهُمْ یُخْسِرُونَ ﴿3﴾
و چون برای آنان پیمانه و وزن کنند، کم می دهند. (3)
أَلَا یَظُنُّ أُولَئِکَ أَنَّهُمْ مَبْعُوثُونَ ﴿4﴾
آیا اینان یقین ندارند که حتماً بر انگیخته می شوند؟ (4)
لِیَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿5﴾
برای روزی بزرگ، (5)
یَوْمَ یَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿6﴾
روزی که مردم در برابر پروردگار جهانیان به پا می ایستند. (6)
کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الْفُجَّارِ لَفِی سِجِّینٍ ﴿7﴾
این چنین نیست که می پندارند [در آن روز] یقیناً پرونده بدکاران در سجّین است. (7)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا سِجِّینٌ ﴿8﴾
و تو چه می دانی که سجّین چیست؟ (8)
کِتَابٌ مَرْقُومٌ ﴿9﴾
قضا و سرنوشتی حتمی [برای خائنان] است. (9)
وَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِلْمُکَذِّبِینَ ﴿10﴾
وای در آن روز بر تکذیب کنندگان. (10)
الَّذِینَ یُکَذِّبُونَ بِیَوْمِ الدِّینِ ﴿11﴾
آنان که همواره روز جزا را تکذیب می کنند. (11)
وَمَا یُکَذِّبُ بِهِ إِلَّا کُلُّ مُعْتَدٍ أَثِیمٍ ﴿12﴾
و آن را جز هر متجاوز گناه پیشه تکذیب نکند، (12)
إِذَا تُتْلَى عَلَیْهِ آیَاتُنَا قَالَ أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ ﴿13﴾
[که] هرگاه آیات ما را بر او خوانند می گوید: افسانه های پیشینیان است. (13)
کَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِمْ مَا کَانُوا یَکْسِبُونَ ﴿14﴾
این چنین نیست که می گویند، بلکه گناهانی که همواره مرتکب شده اند بر دل هایشان چرک و زنگار بسته است [که حقایق را افسانه می پندارند.] (14)
کَلَّا إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ یَوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُونَ ﴿15﴾
این چنین نیست که آنان می پندارند، بلکه اینان در آن روز از پروردگارشان محجوب اند. (15)
ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُو الْجَحِیمِ ﴿16﴾
سپس آنان بی تردید وارد دوزخ می شوند. (16)
ثُمَّ یُقَالُ هَذَا الَّذِی کُنْتُمْ بِهِ تُکَذِّبُونَ ﴿17﴾
[به آنان] گویند: این است آن دوزخی که همواره تکذیبش می کردید. (17)
کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِی عِلِّیِّینَ ﴿18﴾
این چنین نیست [که این سبک مغزان درباره نیکان می پندارند] بلکه پرونده نیکان در علیّین است (18)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا عِلِّیُّونَ ﴿19﴾
تو چه می دانی علیّین چیست؟ (19)
کِتَابٌ مَرْقُومٌ ﴿20﴾
قضا و سرنوشتی حتمی [برای نیکان] است. (20)
یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ ﴿21﴾
مقربان آن را مشاهده می کنند. (21)
إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ ﴿22﴾
بی تردید نیکان در نعمتی فراوانند (22)
عَلَى الْأَرَائِکِ یَنْظُرُونَ ﴿23﴾
بر تخت ها [ی آراسته و پرارزش تکیه زده و مناظر زیبای بهشت را با چشم سر و جمال محبوب را با چشم دل] می نگرند. (23)
تَعْرِفُ فِی وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِیمِ ﴿24﴾
در چهره هایشان شادابی و طراوت نعمت را می یابی. (24)
یُسْقَوْنَ مِنْ رَحِیقٍ مَخْتُومٍ ﴿25﴾
آنان را از باده ناب و طهوری که سربسته و مُهر و موم شده است، می نوشانند. (25)
خِتَامُهُ مِسْکٌ وَفِی ذَلِکَ فَلْیَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ ﴿26﴾
مُهر و مومش مشک است، و رقابت کنندگان و مسابقه گران باید به سوی این نعمت ها بر یکدیگر پیشی گیرند، (26)
وَمِزَاجُهُ مِنْ تَسْنِیمٍ ﴿27﴾
و [این باده ناب مُهر و موم شده،] آمیخته ای از «تسنیم» است (27)
عَیْنًا یَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ ﴿28﴾
[آن] چشمه ای که همواره مقربان از آن می نوشند. (28)
إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَمُوا کَانُوا مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا یَضْحَکُونَ ﴿29﴾
بدکاران همواره [در دنیا از روی ریشخند و استهزا] به مؤمنان می خندیدند (29)
وَإِذَا مَرُّوا بِهِمْ یَتَغَامَزُونَ ﴿30﴾
و هنگامی که بر آنان می گذشتند آنان را با اشاره چشم وابرو به مسخره می گرفتند، (30)
وَإِذَا انْقَلَبُوا إِلَى أَهْلِهِمُ انْقَلَبُوا فَکِهِینَ ﴿31﴾
و چون به خانواده خود بازمی گشتند [به سبب تمسخر مؤمنان] خوشحال و شادمان باز می گشتند، (31)
وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَؤُلَاءِ لَضَالُّونَ ﴿32﴾
و هنگامی که مؤمنان را می دیدند، می گفتند: بی تردید اینان گمراه اند؛ (32)
وَمَا أُرْسِلُوا عَلَیْهِمْ حَافِظِینَ ﴿33﴾
و حال آنکه کافران را بر مؤمنان نگهبان و مراقب نفرستاده بودند [که مراقب هدایت و گمراهی آنان باشند.] (33)
فَالْیَوْمَ الَّذِینَ آمَنُوا مِنَ الْکُفَّارِ یَضْحَکُونَ ﴿34﴾
پس امروز همواره مؤمنان به کافران می خندند. (34)
عَلَى الْأَرَائِکِ یَنْظُرُونَ ﴿35﴾
بر تخت ها [ی آراسته و پرارزش تکیه زده] می نگرند (35)
هَلْ ثُوِّبَ الْکُفَّارُ مَا کَانُوا یَفْعَلُونَ ﴿36﴾
که آیا کافران را در برابر آنچه همواره انجام می دادند کیفر داده اند؟ (36)
سوره 84: الانشقاق
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا السَّمَاءُ انْشَقَّتْ ﴿1﴾
هنگامی که آسمان بشکافد (1)
وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ ﴿2﴾
و فرمان پروردگارش را اطاعت کند، و [به این اطاعت از فرمان،] سزاوارتر گردد (2)
وَإِذَا الْأَرْضُ مُدَّتْ ﴿3﴾
و هنگامی که زمین گسترده شود (3)
وَأَلْقَتْ مَا فِیهَا وَتَخَلَّتْ ﴿4﴾
و آنچه را در درون دارد بیرون افکند، و تهی گردد (4)
وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ ﴿5﴾
و فرمان پروردگارش را اطاعت کند، و [به این اطاعتِ از فرمان،] سزاوارتر گردد، (5)
یَا أَیُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّکَ کَادِحٌ إِلَى رَبِّکَ کَدْحًا فَمُلَاقِیهِ ﴿6﴾
ای انسان! یقیناً تو با کوشش و تلاشی سخت به سوی پروردگارت در حرکتی، پس او را [در حالی که مقام فرمانروایی مطلق و حکومت بر همه چیز ویژه اوست و هیچ حکومتی در برابرش وجود ندارد،] دیدار می کنی، (6)
فَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ ﴿7﴾
اما کسی که نامه اعمالش را به دست راستش دهند، (7)
فَسَوْفَ یُحَاسَبُ حِسَابًا یَسِیرًا ﴿8﴾
به زودی با حسابی آسان به حسابش رسیدگیشود، (8)
وَیَنْقَلِبُ إِلَى أَهْلِهِ مَسْرُورًا ﴿9﴾
و خوشحال و شادمان به سوی خانواده اش [در بهشت] باز گردد، (9)
وَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ وَرَاءَ ظَهْرِهِ ﴿10﴾
و اما کسی که نامه اعمالش را از پشت سرش دهند، (10)
فَسَوْفَ یَدْعُو ثُبُورًا ﴿11﴾
به زودی با فریادی حسرت بار، هلاکت و نابودی خود را خواهد، (11)
وَیَصْلَى سَعِیرًا ﴿12﴾
و در آتش افروخته در آید. (12)
إِنَّهُ کَانَ فِی أَهْلِهِ مَسْرُورًا ﴿13﴾
او همواره در میان خانواده اش [به ثروت و مال و مقام] خوشحال و شادمان بود. (13)
إِنَّهُ ظَنَّ أَنْ لَنْ یَحُورَ ﴿14﴾
او می پنداشت که هرگز پس از مرگ [به حیات دوباره] باز نخواهد گشت. (14)
بَلَى إِنَّ رَبَّهُ کَانَ بِهِ بَصِیرًا ﴿15﴾
آری، بی تردید پروردگارش نسبت به [همه امور] او بینا بود [از این جهت تمام اعمال و دست آوردش را برای پاداش و کیفر ثبت کرد.] (15)
فَلَا أُقْسِمُ بِالشَّفَقِ ﴿16﴾
سوگند به سرخی کنار افق به هنگام غروب خورشید (16)
وَاللَّیْلِ وَمَا وَسَقَ ﴿17﴾
و سوگند به شب و آنچه را [از موجودات پراکنده شده در روز، در خانه ها و لانه ها] جمع می کند (17)
وَالْقَمَرِ إِذَا اتَّسَقَ ﴿18﴾
و سوگند به ماه هنگامی که بَدْر کامل می شود (18)
لَتَرْکَبُنَّ طَبَقًا عَنْ طَبَقٍ ﴿19﴾
که شما حالی را پس از حالی [که مراحل مختلف زندگی است و در سختی و زحمت مطابق یکدیگرند] طی می کنید [تا به دیدار پروردگارتان نایل آیید.] (19)
فَمَا لَهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿20﴾
پس اینان را چه می شود که ایمان نمی آورند؟! (20)
وَإِذَا قُرِئَ عَلَیْهِمُ الْقُرْآنُ لَا یَسْجُدُونَ ﴿21﴾
و هرگاه قرآن را بر آنان خوانند، خاضع و تسلیم نمی شوند؟! (21)
بَلِ الَّذِینَ کَفَرُوا یُکَذِّبُونَ ﴿22﴾
بلکه کافران همواره انکار هم می کنند! (22)
وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا یُوعُونَ ﴿23﴾
و خدا به آنچه [از انکار، کفر، نفاق، حسد و...] در دل خود جمع می کنند، داناتر است. (23)
فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿24﴾
پس آنان را به عذابی دردناک بشارت ده. …. (24)
إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ ﴿25﴾
مگر آنان را که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند، که آنان را پاداشی جاودان و بی منت است. (25)
سوره 85: البروج
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الْبُرُوجِ ﴿1﴾
سوگند به آسمان که دارای برج هاست (1)
وَالْیَوْمِ الْمَوْعُودِ ﴿2﴾
و سوگند به روزی که [برپا شدنش را برای داوری میان مردم] وعده داده اند (2)
وَشَاهِدٍ وَمَشْهُودٍ ﴿3﴾
و سوگند به شاهد [که پیامبر هر امت است] و مورد مشاهده [که اعمال هر امت است؛] (3)
قُتِلَ أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ ﴿4﴾
مرده باد صاحبان آن خندق [که مؤمنان را در آن سوزاندند.] (4)
النَّارِ ذَاتِ الْوَقُودِ ﴿5﴾
آن آتشی که آتش گیرانه اش فراوان و بسیار بود، (5)
إِذْ هُمْ عَلَیْهَا قُعُودٌ ﴿6﴾
هنگامی که آنان پیرامونش [به تماشا] نشسته بودند (6)
وَهُمْ عَلَى مَا یَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنِینَ شُهُودٌ ﴿7﴾
و آنچه را از شکنجه و آسیب درباره مؤمنان انجام می دادند تماشاگر و ناظر بودند (7)
وَمَا نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَنْ یُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَمِیدِ ﴿8﴾
و از مؤمنان چیزی را منفور و ناپسند نمی داشتند مگر ایمانشان را به خدای توانای شکست ناپذیر و ستوده؛ (8)
الَّذِی لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ ﴿9﴾
خدایی که مالکیّت و فرمانروایی آسمان ها و زمین در سیطره اوست و خدا بر همه چیز گواه است. (9)
إِنَّ الَّذِینَ فَتَنُوا الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ لَمْ یَتُوبُوا فَلَهُمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَلَهُمْ عَذَابُ الْحَرِیقِ ﴿10﴾
کسانی که مردان و زنان مؤمن را مورد شکنجه و آزار قرار دادند، سپس توبه نکردند، نهایتاً عذاب دوزخ و عذاب سوزان برای آنان است. (10)
إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ذَلِکَ الْفَوْزُ الْکَبِیرُ ﴿11﴾
بی تردید کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند بهشت هایی که از زیرِ [درختانِ] آن نهرها جاری است، ویژه آنان است، این است کامیابی بزرگ. (11)
إِنَّ بَطْشَ رَبِّکَ لَشَدِیدٌ ﴿12﴾
بی تردید به قهر گرفتن و مجازات پروردگارت بسیار سخت است. …. (12)
إِنَّهُ هُوَ یُبْدِئُ وَیُعِیدُ ﴿13﴾
اوست که [مخلوقات را] می آفریند، و [پس از مرگ] باز می گرداند…. (13)
وَهُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ ﴿14﴾
و او بسیار آمرزنده و دوستدار [مؤمنان] است. (14)
ذُو الْعَرْشِ الْمَجِیدُ ﴿15﴾
صاحب عرش و ارجمند [و عالی صفات] است. …. (15)
فَعَّالٌ لِمَا یُرِیدُ ﴿16﴾
آنچه را بخواهد [بی آنکه بازدارنده ای در برابرش باشد] انجام می دهد. …. (16)
هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ الْجُنُودِ ﴿17﴾
آیا خبر آن سپاهیان به تو رسیده است؟ (17)
فِرْعَوْنَ وَثَمُودَ ﴿18﴾
[سپاهیان] فرعون و ثمود [که به سبب تکذیبشان به عذابی دردناک دچار شدند؛] (18)
بَلِ الَّذِینَ کَفَرُوا فِی تَکْذِیبٍ ﴿19﴾
[فقط آنان تکذیب گر نبودند] بلکه کافران [قوم تو] در تکذیبی سخت ترند…. (19)
وَاللَّهُ مِنْ وَرَائِهِمْ مُحِیطٌ ﴿20﴾
و خدا از همه سو بر آنان احاطه دارد. (20)
بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَجِیدٌ ﴿21﴾
[چنین نیست که درباره قرآن می پندارند] بلکه آن، قرآنی باعظمت و بلند مرتبه است (21)
فِی لَوْحٍ مَحْفُوظٍ ﴿22﴾
که در لوح محفوظ است [به همین خاطر از دستبرد هر تحریف گری مصون است.] (22)
سوره 86: الطارق
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالسَّمَاءِ وَالطَّارِقِ ﴿1﴾
سوگند به آسمان و به چیزی که در شب پدیدار می شود؛ (1)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا الطَّارِقُ ﴿2﴾
و تو چه می دانی چیزی که در شب پدیدار می شود، چیست؟ (2)
النَّجْمُ الثَّاقِبُ ﴿3﴾
همان ستاره درخشانی است که پرده ظلمت را می شکافد. (3)
إِنْ کُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَیْهَا حَافِظٌ ﴿4﴾
هیچ کس نیست مگر اینکه بر او نگهبانی است. (4)
فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسَانُ مِمَّ خُلِقَ ﴿5﴾
پس انسان باید با تأمل بنگرد که از چه چیز آفریده شده است؟ (5)
خُلِقَ مِنْ مَاءٍ دَافِقٍ ﴿6﴾
از آبی جهنده آفریده شده است؛ (6)
یَخْرُجُ مِنْ بَیْنِ الصُّلْبِ وَالتَّرَائِبِ ﴿7﴾
[آبی که] از صلب مرد و از میان استخوان های سینه زن بیرون می آید. (7)
إِنَّهُ عَلَى رَجْعِهِ لَقَادِرٌ ﴿8﴾
بی تردید خدا بر بازگرداندن انسان [پس از مرگش] تواناست، (8)
یَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ ﴿9﴾
روزی که رازها فاش می شود. (9)
فَمَا لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَلَا نَاصِرٍ ﴿10﴾
پس انسان را [در آن روز در برابر عذاب] نه نیرویی است و نه یاوری. (10)
وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الرَّجْعِ ﴿11﴾
سوگند به آسمان که دارای باران فراوان و پرریزش است. (11)
وَالْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ ﴿12﴾
و سوگند به زمین که [برای جوشیدن چشمه ها و کشت و زرع و روییدن نباتات] دارای شکاف است. (12)
إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ ﴿13﴾
بی تردید که این قرآن، سخنی جداکننده [میان حق و باطل] است (13)
وَمَا هُوَ بِالْهَزْلِ ﴿14﴾
و آن هرگز شوخی نیست. (14)
إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْدًا ﴿15﴾
آنان همواره [برای خاموش کردن نور حق] حیله می کنند (15)
وَأَکِیدُ کَیْدًا ﴿16﴾
و من [هم در برابر آنان] چاره و تدبیری [مناسب] می کنم. (16)
فَمَهِّلِ الْکَافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْدًا ﴿17﴾
پس کافران را مهلت ده و مدت اندکی آنان را در این حالی که هستند، واگذار. (17)
سوره 87: الأعلى
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَى ﴿1﴾
نام پروردگار برتر و بلند مرتبه ات را [از هرچه رنگ شرک خفی و جلی دارد] منزّه و پاک بدار. (1)
الَّذِی خَلَقَ فَسَوَّى ﴿2﴾
آنکه آفرید، پس درست و نیکو گردانید. (2)
وَالَّذِی قَدَّرَ فَهَدَى ﴿3﴾
و آنکه اندازه قرار داد و هدایت کرد، (3)
وَالَّذِی أَخْرَجَ الْمَرْعَى ﴿4﴾
و آنکه چراگاه را رویانید، (4)
فَجَعَلَهُ غُثَاءً أَحْوَى ﴿5﴾
و آن را خاشاکی سیاه گردانید، (5)
سَنُقْرِئُکَ فَلَا تَنْسَى ﴿6﴾
به زودی قرآن را بر تو می خوانیم، پس هرگز فراموش نخواهی کرد، (6)
إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا یَخْفَى ﴿7﴾
جز آنچه را خدا بخواهد، که او آشکار و آنچه را پنهان است، می داند. (7)
وَنُیَسِّرُکَ لِلْیُسْرَى ﴿8﴾
و تو را برای آسان ترین راه [که شریعت سمحه و سهله است] آماده می کنیم. (8)
فَذَکِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّکْرَى ﴿9﴾
پس [مردم را] اندرز ده، اگر اندرز سودمند افتد. (9)
سَیَذَّکَّرُ مَنْ یَخْشَى ﴿10﴾
کسی که از خدا می ترسد، به زودی متذکّر می شود. (10)
وَیَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى ﴿11﴾
و کسی که از همه بدبخت تر است از آن کناره می گیرد. (11)
الَّذِی یَصْلَى النَّارَ الْکُبْرَى ﴿12﴾
همان کسی که در آتش بزرگ تر در می آید. (12)
ثُمَّ لَا یَمُوتُ فِیهَا وَلَا یَحْیَى ﴿13﴾
آن گاه در آنجا نه می میرد و نه به خوشی زندگی می کند. (13)
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَکَّى ﴿14﴾
بی تردید کسی که خود را [از زشتی های باطن و ظاهر] پاک کرد، رستگار شد. (14)
وَذَکَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى ﴿15﴾
و نام پروردگارش را یاد کرد، پس نماز خواند. (15)
بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿16﴾
[ولی شما منکران لجوج به سوی راه رستگاری نمی روید] بلکه زندگی دنیا را [بر آن] ترجیح می دهید. (16)
وَالْآخِرَةُ خَیْرٌ وَأَبْقَى ﴿17﴾
در حالی که آخرت بهتر و پایدارتر است. (17)
إِنَّ هَذَا لَفِی الصُّحُفِ الْأُولَى ﴿18﴾
همانا این [حقایق] در کتاب های آسمانی پیشین هست. (18)
صُحُفِ إِبْرَاهِیمَ وَمُوسَى ﴿19﴾
[در] کتاب های ابراهیم وموسی. (19)
سوره 88: الغاشیة
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ الْغَاشِیَةِ ﴿1﴾
آیا خبر حادثه هولناکی که [همه انسان ها را از هر سو] فرا می گیرد، به تو رسیده است؟ (1)
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ ﴿2﴾
در آن روز چهره هایی زبون و شرمسارند؛ (2)
عَامِلَةٌ نَاصِبَةٌ ﴿3﴾
[آنان که همواره در دنیا] کوشیده اند و خسته شده اند [و سرانجام سودی نیافته اند] (3)
تَصْلَى نَارًا حَامِیَةً ﴿4﴾
در آتشی سوزان درآیند. (4)
تُسْقَى مِنْ عَیْنٍ آنِیَةٍ ﴿5﴾
آنان را از چشمه ای بسیار داغ می نوشانند؛ (5)
لَیْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِنْ ضَرِیعٍ ﴿6﴾
برای آنان طعامی جز خار خشک و زهرآگین وجود ندارد (6)
لَا یُسْمِنُ وَلَا یُغْنِی مِنْ جُوعٍ ﴿7﴾
که نه فربه می کند و نه از گرسنگی بی نیاز می نماید. (7)
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ نَاعِمَةٌ ﴿8﴾
در آن روز چهره هایی شاداب و باطراوت اند (8)
لِسَعْیِهَا رَاضِیَةٌ ﴿9﴾
از تلاش و کوشش خود خشنودند (9)
فِی جَنَّةٍ عَالِیَةٍ ﴿10﴾
در بهشتی برین اند (10)
لَا تَسْمَعُ فِیهَا لَاغِیَةً ﴿11﴾
در آنجا سخن لغو وبیهوده نشنوند (11)
فِیهَا عَیْنٌ جَارِیَةٌ ﴿12﴾
در آن چشمه ای روان است (12)
فِیهَا سُرُرٌ مَرْفُوعَةٌ ﴿13﴾
[و] در آنجا تخت هایی بلند و با ارزش قرار دارد (13)
وَأَکْوَابٌ مَوْضُوعَةٌ ﴿14﴾
و [در کنار چشمه هایش] قدح ها نهاده شده است (14)
وَنَمَارِقُ مَصْفُوفَةٌ ﴿15﴾
و [دیگر از نعمت هایش] بالش هایی پهلوی هم چیده [برای تکیه زدن بهشتی ها] ست (15)
وَزَرَابِیُّ مَبْثُوثَةٌ ﴿16﴾
و فرش هایی زربافت و گسترده [که روی آن می نشینند.] (16)
أَفَلَا یَنْظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ کَیْفَ خُلِقَتْ ﴿17﴾
آیا با تأمل به شتر نمی نگرند که چگونه آفریده شده؟ (17)
وَإِلَى السَّمَاءِ کَیْفَ رُفِعَتْ ﴿18﴾
و به آسمان که چگونه بر افراشته شده؟ (18)
وَإِلَى الْجِبَالِ کَیْفَ نُصِبَتْ ﴿19﴾
و به کوه ها که چگونه در جای خود نصب شده؟ (19)
وَإِلَى الْأَرْضِ کَیْفَ سُطِحَتْ ﴿20﴾
و به زمین که چگونه گسترده شده؟ (20)
فَذَکِّرْ إِنَّمَا أَنْتَ مُذَکِّرٌ ﴿21﴾
پس تذکر ده که تو فقط تذکر دهنده ای؛ (21)
لَسْتَ عَلَیْهِمْ بِمُصَیْطِرٍ ﴿22﴾
تو بر آنان مسلط نیستی [که به قبول ایمان مجبورشان کنی،] (22)
إِلَّا مَنْ تَوَلَّى وَکَفَرَ ﴿23﴾
ولی کسی که [به دنبال تذکر پی در پی] روی گردانید و کفر ورزید. (23)
فَیُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذَابَ الْأَکْبَرَ ﴿24﴾
پس خدا او را به عذاب بزرگ تر عذاب خواهد کرد. (24)
إِنَّ إِلَیْنَا إِیَابَهُمْ ﴿25﴾
قطعاً بازگشت آنان به سوی ماست. (25)
ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا حِسَابَهُمْ ﴿26﴾
آن گاه بی تردید حسابشان بر عهده ماست. (26)
سوره 89: الفجر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالْفَجْرِ ﴿1﴾
سوگند به سپیده دم (1)
وَلَیَالٍ عَشْرٍ ﴿2﴾
و به شب های ده گانه (2)
وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿3﴾
و به زوج و فرد (3)
وَاللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ ﴿4﴾
و به شب هنگامی که می گذرد. (4)
هَلْ فِی ذَلِکَ قَسَمٌ لِذِی حِجْرٍ ﴿5﴾
آیا در آنچه گفته شد، سوگندی برای خردمند هست؟ (5)
أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ ﴿6﴾
آیا ندانسته ای که پروردگارت با قوم عاد چه کرد؟ (6)
إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿7﴾
و [با آن شهر] اِرم که دارای کاخ های باعظمت و ساختمان های بلند بود؟ (7)
الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلَادِ ﴿8﴾
همان که مانندش در شهرها ساخته نشده بود؟ (8)
وَثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿9﴾
و با قوم ثمود آنان که در آن وادی [برای ساختن بناهای استوار و محکم] تخته سنگ ها را می بریدند؟ (9)
وَفِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتَادِ ﴿10﴾
و با فرعون نیرومند که دارای میخ های شکنجه بود؟ (10)
الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلَادِ ﴿11﴾
همانان که در شهرها، طغیان وسرکشی کردند؟ (11)
فَأَکْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ ﴿12﴾
و در آنها فساد وتباه کاری فراوانی به بار آوردند؟ (12)
فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿13﴾
پس پروردگارت تازیانه عذاب های گوناگون را بر آنان فرو ریخت. (13)
إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿14﴾
بی تردید پروردگارت در کمین گاه است؛ (14)
فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ ﴿15﴾
اما انسان، هنگامی که پروردگارش او را بیازماید و گرامی داردش و نعمتش بخشد، می گوید: پروردگارم [چون شایسته و سزاوار بودم] مرا گرامی داشت، (15)
وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ﴿16﴾
و اما چون او را بیازماید، پس روزی اش را بر او تنگ گیرد، گوید: پروردگارم مرا خوار و زبون کرد. (16)
کَلَّا بَلْ لَا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ ﴿17﴾
این چنین نیست که می پندارید، بلکه [زبونی، خواری و دور شدن شما از رحمت خدا برای این است که] یتیم را گرامی نمی دارید (17)
وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿18﴾
و یکدیگر را بر طعام دادن به مستمند تشویق نمی کنید (18)
وَتَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلًا لَمًّا ﴿19﴾
و میراث خود را [با میراث دیگران بی توجه به حلال وحرام بودنش] یک جا و کامل می خورید (19)
وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿20﴾
وثروت را بسیار دوست دارید. (20)
کَلَّا إِذَا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکًّا دَکًّا ﴿21﴾
این چنین نیست که می پندارید، هنگامی که زمین را به شدت درهم کوبند (21)
وَجَاءَ رَبُّکَ وَالْمَلَکُ صَفًّا صَفًّا ﴿22﴾
و [فرمان] پروردگارت برسد، وفرشتگان صف اندر صف حاضر شوند، (22)
وَجِیءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ یَوْمَئِذٍ یَتَذَکَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّکْرَى ﴿23﴾
در آن روز دوزخ را بیاورند، در آن روز انسان متذکّر شود و کجا این تذکر برای او سودمند افتد؟! (23)
یَقُولُ یَا لَیْتَنِی قَدَّمْتُ لِحَیَاتِی ﴿24﴾
می گوید: ای کاش برای این زندگی ام [عبادت خالصانه و کار نیک] پیش فرستاده بودم. (24)
فَیَوْمَئِذٍ لَا یُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿25﴾
پس در آن روز هیچ کس چون عذاب کردن او عذاب نکند، (25)
وَلَا یُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿26﴾
و هیچ کس چون به بند کشیدن او به بند نکشد. (26)
یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿27﴾
ای جان آرام گرفته و اطمینان یافته! (27)
ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیَةً مَرْضِیَّةً ﴿28﴾
به سوی پروردگارت در حالی که از او خشنودی و او هم از تو خشنود است، باز گرد. (28)
فَادْخُلِی فِی عِبَادِی ﴿29﴾
پس در میان بندگانم درآی (29)
وَادْخُلِی جَنَّتِی ﴿30﴾
و در بهشتم وارد شو. (30)
سوره 90: البلد
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿1﴾
قسم می خورم به این شهر، (1)
وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿2﴾
در حالی که تو در آن جای داری (2)
وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿3﴾
و سوگند به پدر و آنچه زاده است؛ (3)
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی کَبَدٍ ﴿4﴾
همانا ما انسان را در رنج و زحمت آفریدیم. (4)
أَیَحْسَبُ أَنْ لَنْ یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ ﴿5﴾
آیا گمان می کند که هرگز کسی بر او دست نیابد؟! (5)
یَقُولُ أَهْلَکْتُ مَالًا لُبَدًا ﴿6﴾
می گوید: ثروت فراوانی را [برای مبارزه با پیامبر و اسلام] تباه کرده ام! (6)
أَیَحْسَبُ أَنْ لَمْ یَرَهُ أَحَدٌ ﴿7﴾
آیا گمان می کند که هیچ کس او را ندیده است [که همه اعمال و کردارش را ثبت کند؟] (7)
أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَیْنَیْنِ ﴿8﴾
آیا برای او دو چشم قرار ندادیم؟ (8)
وَلِسَانًا وَشَفَتَیْنِ ﴿9﴾
و یک زبان و دو لب؟ (9)
وَهَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ ﴿10﴾
و او را به راه خیر و شر هدایت نکردیم [تا راه خیر را بگزیند و راه شر را واگذارد؟] (10)
فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿11﴾
پس شتابان و با شدت به آن گردنه سخت وارد نشد؛ (11)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿12﴾
و تو چه می دانی آن گردنه سخت چیست؟ (12)
فَکُّ رَقَبَةٍ ﴿13﴾
آزاد کردن برده، (13)
أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ ﴿14﴾
یا طعام دادن در روز گرسنگی و قحطی، (14)
یَتِیمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿15﴾
به یتیمی خویشاوند، (15)
أَوْ مِسْکِینًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿16﴾
یا مستمندی خاک نشین؛ (16)
ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿17﴾
علاوه بر [انجام] این [تکالیف]، از کسانی باشد که ایمان آورده اند و یکدیگر را به صبر و مهربانی سفارش کرده اند؛ (17)
أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ ﴿18﴾
اینان سعادتمندان اند؛ (18)
وَالَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿19﴾
و کسانی که به آیات ما کفر ورزیدند، آنان شقاوتمندان اند (19)
عَلَیْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ ﴿20﴾
بر آنان آتشی سرپوشیده احاطه دارد [که هیچ راه گریزی از آن ندارند.] (20)
سوره 91: الشمس
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿1﴾
سوگند به خورشید و گسترش روشنی اش (1)
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿2﴾
و به ماه هنگامی که از پی آن برآید (2)
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿3﴾
و به روزچون خورشید را به خوبی آشکار کند (3)
وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا ﴿4﴾
و به شب هنگامی که خورشید را فرو پوشد (4)
وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ﴿5﴾
و به آسمان و آنکه آن را بنا کرد (5)
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿6﴾
و به زمین و آنکه آن را گستراند (6)
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿7﴾
و به نفس و آنکه آن را درست و نیکو نمود، (7)
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿8﴾
پس بزه کاری و پرهیزکاری اش را به او الهام کرد. (8)
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاهَا ﴿9﴾
بی تردید کسی که نفس را [از آلودگی پاک کرد و] رشد داد، رستگار شد. (9)
وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا ﴿10﴾
و کسی که آن را [به آلودگی ها و امور بازدارنده از رشد] بیالود [از رحمت حق] نومید شد. (10)
کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿11﴾
قوم ثمود به سبب سرکشی و طغیانش [پیامبرشان را] تکذیب کرد، (11)
إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿12﴾
زمانی که بدبخت ترینشان به پا خاست. (12)
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْیَاهَا ﴿13﴾
پس فرستاده خدا به آنان گفت: ناقه خدا و آبشخورش را [واگذارید] (13)
فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿14﴾
ولی به تکذیب او برخاستند و ناقه را پی کردند، و در نتیجه پروردگارشان به خاطر گناهشان عذاب سختی بر آنان فرو ریخت و همه قوم را با خاک یکسان و برابر ساخت؛ (14)
وَلَا یَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿15﴾
و خدا از سرانجام آن کار [که نابودی ستمکاران است] پروایی ندارد. (15)
سوره 92: اللیل
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَى ﴿1﴾
سوگند به شب هنگامی که فرو پوشد (1)
وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى ﴿2﴾
و به روز هنگامی که آشکار شود (2)
وَمَا خَلَقَ الذَّکَرَ وَالْأُنْثَى ﴿3﴾
و به آنکه نر و ماده آفرید؛ (3)
إِنَّ سَعْیَکُمْ لَشَتَّى ﴿4﴾
همانا تلاشتان گوناگون و پراکنده است؛ (4)
فَأَمَّا مَنْ أَعْطَى وَاتَّقَى ﴿5﴾
اما کسی که [ثروتش را در راه خدا] انفاق کرد و پرهیزکاری پیشه ساخت (5)
وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَى ﴿6﴾
و وعده نیکوتر را [که وعده خدا نسبت به پاداش انفاق و پرهیزکاری است] باور کرد؛ (6)
فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیُسْرَى ﴿7﴾
پس به زودی او را برای راه آسانی [که انجام همه اعمال نیک به توفیق خداست] آماده می کنیم (7)
وَأَمَّا مَنْ بَخِلَ وَاسْتَغْنَى ﴿8﴾
و اما کسی که [از انفاق ثروت] بخل ورزید و خود را بی نیاز نشان داد (8)
وَکَذَّبَ بِالْحُسْنَى ﴿9﴾
و وعده نیکوتر را تکذیب کرد، (9)
فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْعُسْرَى ﴿10﴾
پس او را برای راه سخت و دشواری [که سلب هرگونه توفیق از اوست] آماده می کنیم، (10)
وَمَا یُغْنِی عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّى ﴿11﴾
و هنگامی که [به چاه هلاکت و گودال گور] سقوط کند ثروتش [چیزی از عذاب خدا] را از او دفع نمی کند. (11)
إِنَّ عَلَیْنَا لَلْهُدَى ﴿12﴾
بی تردید هدایت کردن بر عهده ماست. (12)
وَإِنَّ لَنَا لَلْآخِرَةَ وَالْأُولَى ﴿13﴾
و به یقین دنیا و آخرت در سیطره مالکیّت ماست. (13)
فَأَنْذَرْتُکُمْ نَارًا تَلَظَّى ﴿14﴾
پس شما را از آتشی که زبانه می کشد بیم می دهم. (14)
لَا یَصْلَاهَا إِلَّا الْأَشْقَى ﴿15﴾
[که] جز بدبخت ترین مردم در آن در نیایند. (15)
الَّذِی کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿16﴾
همان که [دین را] تکذیب کرد و از آن روی گردانید. (16)
وَسَیُجَنَّبُهَا الْأَتْقَى ﴿17﴾
و به زودی پرهیزکارترین [مردم] را از آن دور می دارند. (17)
الَّذِی یُؤْتِی مَالَهُ یَتَزَکَّى ﴿18﴾
همان که مال خود را انفاق می کند تا [مال] رشد و نمو کند. (18)
وَمَا لِأَحَدٍ عِنْدَهُ مِنْ نِعْمَةٍ تُجْزَى ﴿19﴾
و هیچ کس را نزد خدا حق نعمتی نیست تا این مالی که انفاق کرده به عنوان پاداش آن نعمت به حساب او گذارد. (19)
إِلَّا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَى ﴿20﴾
بلکه [انفاق کننده با تقوا مال خود را در راه خدا انفاق می کند] تا خشنودی پروردگار والایش را به دست آورد. (20)
وَلَسَوْفَ یَرْضَى ﴿21﴾
و [بی تردید] به زودی [در قیامت با دریافت لطف، رحمت حق و پاداش بی پایان او] خشنود خواهد شد. (21)
سوره 93: الضحى
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالضُّحَى ﴿1﴾
سوگند به ابتدای روز [وقتی که خورشید پرتو افشانی می کند] (1)
وَاللَّیْلِ إِذَا سَجَى ﴿2﴾
و سوگند به شب آن گاه که آرام گیرد، (2)
مَا وَدَّعَکَ رَبُّکَ وَمَا قَلَى ﴿3﴾
که پروردگارت تو را رها نکرده و مورد خشم و کینه قرار نداده است. (3)
وَلَلْآخِرَةُ خَیْرٌ لَکَ مِنَ الْأُولَى ﴿4﴾
و بی تردید آخرت برای تو از دنیا بهتر است، (4)
وَلَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَى ﴿5﴾
و به زودی پروردگارت بخششی به تو خواهد کرد تا خشنود شوی. (5)
أَلَمْ یَجِدْکَ یَتِیمًا فَآوَى ﴿6﴾
آیا تو را یتیم نیافت، پس پناه داد؟ (6)
وَوَجَدَکَ ضَالًّا فَهَدَى ﴿7﴾
و تو را بدون شریعت نیافت، پس به شریعت هدایت کرد؟ (7)
وَوَجَدَکَ عَائِلًا فَأَغْنَى ﴿8﴾
و تو را تهیدست نیافت، پس بی نیاز ساخت؟ (8)
فَأَمَّا الْیَتِیمَ فَلَا تَقْهَرْ ﴿9﴾
و اما [به شکرانه این همه نعمت] یتیم را خوار و رانده مکن (9)
وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ ﴿10﴾
و تهیدست حاجت خواه را [به بانگ زدن] از خود مران (10)
وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ ﴿11﴾
و نعمت های پروردگارت را بازگو کن. (11)
سوره 94: الشرح
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
أَلَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَکَ ﴿1﴾
آیا سینه ات را [به نوری از سوی خود] گشاده نکردیم؟ (1)
وَوَضَعْنَا عَنْکَ وِزْرَکَ ﴿2﴾
و بار گرانت را فرو ننهادیم؟ (2)
الَّذِی أَنْقَضَ ظَهْرَکَ ﴿3﴾
همان بار گرانی که پشتت را شکست. (3)
وَرَفَعْنَا لَکَ ذِکْرَکَ ﴿4﴾
و آوازه ات را برایت بلند نکردیم؟ (4)
فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا ﴿5﴾
پس بی تردید با دشواری آسانی است. (5)
إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا ﴿6﴾
[آری] بی تردید با دشواری آسانی است. (6)
فَإِذَا فَرَغْتَ فَانْصَبْ ﴿7﴾
پس هنگامی که [از کار بسیار مهم تبلیغ] فراغت می یابی، به عبادت و دعا بکوش (7)
وَإِلَى رَبِّکَ فَارْغَبْ ﴿8﴾
و مشتاقانه به سوی پروردگارت رو آور. (8)
سوره 95: التین
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالتِّینِ وَالزَّیْتُونِ ﴿1﴾
سوگند به انجیر و زیتون (1)
وَطُورِ سِینِینَ ﴿2﴾
و سوگند به طور سینا (2)
وَهَذَا الْبَلَدِ الْأَمِینِ ﴿3﴾
و سوگند به این [مکه] شهر امن (3)
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ ﴿4﴾
که ما انسان را در نیکوترین نظم و اعتدال و ارزش آفریدیم. (4)
ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِینَ ﴿5﴾
آن گاه او را [به سبب گناهکاری] به [مرحله] پست ترینِ پَستان بازگرداندیم. (5)
إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ ﴿6﴾
مگر آنان که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند، پس آنان را پاداشی بی منت و همیشگی است. (6)
فَمَا یُکَذِّبُکَ بَعْدُ بِالدِّینِ ﴿7﴾
[ای انسان!] پس چه چیزی تو را بعد [از این همه دلایل] به تکذیب دین و [روز قیامت]، وامی دارد؟ (7)
أَلَیْسَ اللَّهُ بِأَحْکَمِ الْحَاکِمِینَ ﴿8﴾
آیا خدا بهترین داوران نیست؟ (8)
سوره 96: العلق
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ ﴿1﴾
بخوان به نام پروردگارت که [همه آفریده ها را] آفریده؛ (1)
خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ ﴿2﴾
[همان که] انسان را از علق به وجود آورد. (2)
اقْرَأْ وَرَبُّکَ الْأَکْرَمُ ﴿3﴾
بخوان در حالی که پروردگارت کریم ترین [کریمان] است. (3)
الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ ﴿4﴾
همان که به وسیله قلم آموخت، (4)
عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ ﴿5﴾
[و] به انسان آنچه را نمی دانست تعلیم داد. (5)
کَلَّا إِنَّ الْإِنْسَانَ لَیَطْغَى ﴿6﴾
این چنین نیست [که انسان سپاس گزار باشد] مسلماً انسان سرکشی می کند. (6)
أَنْ رَآهُ اسْتَغْنَى ﴿7﴾
برای اینکه خود را بی نیاز می پندارد. (7)
إِنَّ إِلَى رَبِّکَ الرُّجْعَى ﴿8﴾
بی تردید بازگشت به سوی پروردگار توست. (8)
أَرَأَیْتَ الَّذِی یَنْهَى ﴿9﴾
مرا خبر ده، آیا آن کسی که باز می دارد، (9)
عَبْدًا إِذَا صَلَّى ﴿10﴾
بنده ای را هنگامی که نماز می خواند؟ (10)
أَرَأَیْتَ إِنْ کَانَ عَلَى الْهُدَى ﴿11﴾
مرا خبر ده، اگر این بنده نمازگزار بر راه راست باشد (11)
أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى ﴿12﴾
یا [دیگران را] به پرهیزکاری وادارد؟ [آیا آن بازدارنده سزاوار کیفر سخت نیست؟] (12)
أَرَأَیْتَ إِنْ کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿13﴾
مرا خبر ده، اگر این بازدارنده [دین را] تکذیب کند و [از فرمان حق] روی برگرداند [مستحق مجازات سخت نیست؟!] (13)
أَلَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَى ﴿14﴾
مگر ندانسته که قطعاً خدا [همه کارهایش را] می بیند؟ (14)
کَلَّا لَئِنْ لَمْ یَنْتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِیَةِ ﴿15﴾
این چنین نیست که می پندارد [که ما کارهایش را زیرنظر نداریم،] اگر [از کارهایش] باز نایستد، به شدت موی جلوی سرش را می گیریم [و به سوی دوزخ می کشانیم.] (15)
نَاصِیَةٍ کَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ ﴿16﴾
[آری] موی جلوی سر دروغگوی خطاپیشه را (16)
فَلْیَدْعُ نَادِیَهُ ﴿17﴾
پس [اگر بخواهد] اهل مجلس و انجمنش را [برای یاری دادنش] فرا خواند، (17)
سَنَدْعُ الزَّبَانِیَةَ ﴿18﴾
ما هم به زودی مأموران آتش دوزخ را فرا می خوانیم. (18)
کَلَّا لَا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ ﴿19﴾
این چنین نیست [که بتواند برای نجات خود کاری کند]، هرگز از او اطاعت مکن، و سجده کن و به خدا تقرب جوی. (19)
سوره 97: القدر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ ﴿1﴾
ما قرآن را در شب قدر نازل کردیم. (1)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا لَیْلَةُ الْقَدْرِ ﴿2﴾
تو چه می دانی شب قدر چیست؟ (2)
لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ ﴿3﴾
شب قدر، بهتر از هزار ماه است. (3)
تَنَزَّلُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ فِیهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ کُلِّ أَمْرٍ ﴿4﴾
فرشتگان و روح در آن شب به اذن پروردگارشان برای [تقدیر و تنظیم] هر کاری نازل می شوند. (4)
سَلَامٌ هِیَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ ﴿5﴾
این شب تا برآمدن سپیده دم [سراسر] سلام و رحمت است. (5)
سوره 98: البینة
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
لَمْ یَکُنِ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ مُنْفَکِّینَ حَتَّى تَأْتِیَهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿1﴾
کافران از اهل کتاب و مشرکان [از آیین خود] جدا نمی شدند تا آن دلیل روشن برای آنان بیاید. (1)
رَسُولٌ مِنَ اللَّهِ یَتْلُو صُحُفًا مُطَهَّرَةً ﴿2﴾
[آن دلیل روشن] فرستاده ای [چون پیامبر اسلام] از سوی خداست که صحیفه هایی پاک را می خواند. (2)
فِیهَا کُتُبٌ قَیِّمَةٌ ﴿3﴾
در آنها نوشته هایی استوار و باارزش است؛ (3)
وَمَا تَفَرَّقَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ إِلَّا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿4﴾
و اهل کتاب درباره دین، [گروه گروه و] پراکنده نشدند مگر پس از آنکه آن دلیل روشن برای آنان آمد [و به طور کامل نسبت به آنان اتمام حجت شد.] (4)
وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفَاءَ وَیُقِیمُوا الصَّلَاةَ وَیُؤْتُوا الزَّکَاةَ وَذَلِکَ دِینُ الْقَیِّمَةِ ﴿5﴾
در حالی که فرمان نیافته بودند جز آنکه خدا را بپرستند، و ایمان و عبادت را برای او از هرگونه شرکی خالص کنند، و حق گرا باشند، و نماز را برپا دارند، و زکات بپردازند؛ و این است آیین استوار و ثابت. (5)
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ فِی نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا أُولَئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ ﴿6﴾
به یقین کافرانِ از اهل کتاب و مشرکان در آتش دوزخ اند و در آن جاودانه اند؛ اینانند که بدترین مخلوقاتند. (6)
إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ ﴿7﴾
مسلماً کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند، اینانند که بهترین مخلوقاتند. (7)
جَزَاؤُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ذَلِکَ لِمَنْ خَشِیَ رَبَّهُ ﴿8﴾
پاداششان نزد پروردگارشان بهشت های پاینده ای است که از زیرِ [درختانِ] آن نهرها جاری است، در آنها جاودانه اند، خدا از آنان خشنود است و آنان هم از خدا خشنودند؛ این [پاداش]
برای کسی است که از پروردگارش بترسد. (8)
سوره 99: الزلزلة
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا ﴿1﴾
هنگامی که زمین را با [شدیدترین] لرزشش بلرزانند، (1)
وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا ﴿2﴾
و زمین بارهای گرانش را بیرون اندازد، (2)
وَقَالَ الْإِنْسَانُ مَا لَهَا ﴿3﴾
و انسان بگوید: زمین را چه شده است؟ (3)
یَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا ﴿4﴾
آن روز است که زمین اخبار خود را می گوید؛ (4)
بِأَنَّ رَبَّکَ أَوْحَى لَهَا ﴿5﴾
زیرا که پروردگارت به او وحی کرده است. (5)
یَوْمَئِذٍ یَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتًا لِیُرَوْا أَعْمَالَهُمْ ﴿6﴾
آن روز مردم [پس از پایان حساب] به صورت گروه های پراکنده [به سوی منزل های ابدی خود بهشت یا دوزخ] باز می گردند، تا اعمالشان را [به صورت تجسم یافته] به آنان نشان دهند. (6)
فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْرًا یَرَهُ ﴿7﴾
پس هرکس هموزن ذره ای نیکی کند، آن نیکی را ببیند. (7)
وَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ ﴿8﴾
و هرکس هموزن ذره ای بدی کند، آن بدی را ببیند. (8)
سوره 100: العادیات
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالْعَادِیَاتِ ضَبْحًا ﴿1﴾
سوگند به اسبان دونده ای که همهمه کنان [به سوی جنگ] می تازند (1)
فَالْمُورِیَاتِ قَدْحًا ﴿2﴾
و سوگند به اسبانی که با کوبیدن سمشان از سنگ ها جرقه می جهانند (2)
فَالْمُغِیرَاتِ صُبْحًا ﴿3﴾
و سوگند به سوارانی که هنگام صبح غافل گیرانه به دشمن هجوم می برند (3)
فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا ﴿4﴾
و به وسیله آن هجوم، گرد و غبار فراوانی بر انگیزند (4)
فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا ﴿5﴾
و ناگاه در آن وقت در میان گروهی دشمن در آیند؛ (5)
إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ ﴿6﴾
[که] قطعاً انسان نسبت به پروردگارش بسیار ناسپاس است، (6)
وَإِنَّهُ عَلَى ذَلِکَ لَشَهِیدٌ ﴿7﴾
و بی تردید خود او بر این ناسپاسی گواه است، (7)
وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ ﴿8﴾
و همانا او نسبت به ثروت و مال سخت علاقه مند است [و به این سبب بخل می ورزد.] (8)
أَفَلَا یَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِی الْقُبُورِ ﴿9﴾
آیا نمی داند هنگامی که آنچه در گورهاست برانگیخته شود. (9)
وَحُصِّلَ مَا فِی الصُّدُورِ ﴿10﴾
و آنچه در سینه هاست پدیدار گردد، (10)
إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ یَوْمَئِذٍ لَخَبِیرٌ ﴿11﴾
بی تردید در آن روز پروردگارشان نسبت به آنان آگاه است [و بر پایه اعمال نیک و بدشان به آنان پاداش و کیفر دهد.] (11)
سوره 101: القارعة
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الْقَارِعَةُ ﴿1﴾
آن کوبنده (1)
مَا الْقَارِعَةُ ﴿2﴾
چیست آن کوبنده؟ (2)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْقَارِعَةُ ﴿3﴾
و تو چه می دانی آن کوبنده چیست؟ (3)
یَوْمَ یَکُونُ النَّاسُ کَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ ﴿4﴾
روزی که مردم [در سراسیمگی] چون پروانه های پراکنده اند (4)
وَتَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ ﴿5﴾
و کوه ها مانند پشم رنگین حلاجی شده گردد! (5)
فَأَمَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِینُهُ ﴿6﴾
اما هرکس اعمال وزن شده اش سنگین و باارزش است؛ (6)
فَهُوَ فِی عِیشَةٍ رَاضِیَةٍ ﴿7﴾
پس او در یک زندگی خوش و پسندیده ای است، (7)
وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِینُهُ ﴿8﴾
و اما هرکساعمال وزن شده اش سبک و بی ارزش است، (8)
فَأُمُّهُ هَاوِیَةٌ ﴿9﴾
پس جایگاه و پناهگاهش هاویه است، (9)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا هِیَهْ ﴿10﴾
و تو چه می دانی هاویه چیست؟ (10)
نَارٌ حَامِیَةٌ ﴿11﴾
آتشی بسیار داغ و سوزاناست. (11)
سوره 102: التکاثر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
أَلْهَاکُمُ التَّکَاثُرُ ﴿1﴾
مباهات و افتخار بر یکدیگر [به ثروت و کثرت نفرات] شما را [از پرداختن به تکالیف دینی و یاد آخرت] بازداشت؛ (1)
حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقَابِرَ ﴿2﴾
تا جایی که گورها را دیدار کردید [و به تعداد مردگان هم به یکدیگر مباهات و افتخار نمودید!!] (2)
کَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿3﴾
این چنین نیست [که شما می پندارید]، به زودی [به آثار شوم این اوضاع و احوالی که دارید] آگاه خواهید شد. (3)
ثُمَّ کَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿4﴾
باز هم این چنین نیست، به زودی آگاه خواهید شد. (4)
کَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْیَقِینِ ﴿5﴾
[زندگی واقعی] این چنین نیست [که می پندارید]، اگر به علم الیقین [که علم استوار و غیر قابل تردید است به آخرت] آگاه بودید [از تکالیف دینی و توجه به آباد کردن آخرت باز نمی ماندید.] (5)
لَتَرَوُنَّ الْجَحِیمَ ﴿6﴾
بی تردید دوزخ را خواهید دید. (6)
ثُمَّ لَتَرَوُنَّهَا عَیْنَ الْیَقِینِ ﴿7﴾
سپس [با وارد شدن در آن،] قطعاً آن را به دیده یقین و باور خواهید دید. (7)
ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِیمِ ﴿8﴾
آن گاه شما در آن روز از نعمت ها بازپرسی خواهید شد. (8)
سوره 103: العصر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالْعَصْرِ ﴿1﴾
سوگند به عصر [ظهور پیامبر اسلام] (1)
إِنَّ الْإِنْسَانَ لَفِی خُسْرٍ ﴿2﴾
[که] بی تردید انسان در زیان کاری بزرگی است؛ (2)
إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ ﴿3﴾
مگر کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند و یکدیگر را به حق توصیه نموده و به شکیبایی سفارش کرده اند. (3)
سوره 104: الهمزة
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَیْلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ ﴿1﴾
وای بر هر عیب جوی بدگوی! (1)
الَّذِی جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ ﴿2﴾
همان که ثروتی فراهم آورده و [پی در پی] آن را شمرد [و ذخیره کرد.] (2)
یَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ ﴿3﴾
گمان می کند که ثروتش او را جاودانه خواهد کرد. (3)
کَلَّا لَیُنْبَذَنَّ فِی الْحُطَمَةِ ﴿4﴾
این چنین نیست، بی تردید او را در آن شکننده، اندازند؛ (4)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحُطَمَةُ ﴿5﴾
و تو چه می دانی آن شکننده چیست؟ (5)
نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ ﴿6﴾
آتش برافروخته خداست (6)
الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ ﴿7﴾
[آتشی] که بر دل ها برآید و چیره شود. (7)
إِنَّهَا عَلَیْهِمْ مُؤْصَدَةٌ ﴿8﴾
آن آتش بر آنان سربسته است [که هیچ راه گریزی از آن ندارند؛] (8)
فِی عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ ﴿9﴾
[آتشی] در ستون هایی بلند و کشیده. (9)
سوره 105: الفیل
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِأَصْحَابِ الْفِیلِ ﴿1﴾
آیا ندانسته ای که پروردگارت با فیل سواران چه کرد؟ (1)
أَلَمْ یَجْعَلْ کَیْدَهُمْ فِی تَضْلِیلٍ ﴿2﴾
آیا نیرنگشان را در تباهی قرار نداد [ونقشه آنان را نقش بر آب نساخت؟!] (2)
وَأَرْسَلَ عَلَیْهِمْ طَیْرًا أَبَابِیلَ ﴿3﴾
و بر ضد آنان گروه گروه پرندگانی فرستاد؛ (3)
تَرْمِیهِمْ بِحِجَارَةٍ مِنْ سِجِّیلٍ ﴿4﴾
[که] بر آنان سنگ هایی از نوع سنگ گِل می افکندند. (4)
فَجَعَلَهُمْ کَعَصْفٍ مَأْکُولٍ ﴿5﴾
سرانجام همه آنان را چون کاه جویده شده قرار داد. (5)
سوره 106: قریش
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
لِإِیلَافِ قُرَیْشٍ ﴿1﴾
[خدا فیل سواران را هلاک کرد] تا قریش را [با یکدیگر و با مردم و با حرم امن] الفت دهد؛ (1)
إِیلَافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاءِ وَالصَّیْفِ ﴿2﴾
[و نیز] به سفرهای [تجارتی] زمستانی و [سفرهای تجارتی] تابستانی پیوند و انس دهد [تا در آرامش و امنیت، امر معاششان را تأمین کنند.] (2)
فَلْیَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَیْتِ ﴿3﴾
پس باید پروردگار این خانه را بپرستند؛ (3)
الَّذِی أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَآمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ ﴿4﴾
پروردگاری که آنان را از گرسنگی نجات داد، و از بیمی [که از دشمن داشتند] ایمنی شان بخشید. (4)
سوره 107: الماعون
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
أَرَأَیْتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ ﴿1﴾
آیا کسی که همواره روز جزا را انکار می کند، دیدی؟ (1)
فَذَلِکَ الَّذِی یَدُعُّ الْیَتِیمَ ﴿2﴾
همان که یتیم را به خشونت و جفا از خود می راند، (2)
وَلَا یَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿3﴾
و [کسی را] به طعام دادن به مستمند تشویق نمی کند. (3)
فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ ﴿4﴾
پس وای بر نمازگزاران (4)
الَّذِینَ هُمْ عَنْ صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ ﴿5﴾
که از نمازشان غافل و نسبت به آن سهل انگارند. (5)
الَّذِینَ هُمْ یُرَاءُونَ ﴿6﴾
همانان که همواره ریا می کنند (6)
وَیَمْنَعُونَ الْمَاعُونَ ﴿7﴾
و از [دادن] وسایل و ابزار ضروری زندگی [و زکات، هدیه و صدقه به نیازمندان] دریغ می ورزند. (7)
سوره 108: الکوثر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ ﴿1﴾
بی تردید ما به تو خیر فراوان [که برکت در نسل است و از فاطمه ریشه می گیرد] عطا کردیم. (1)
فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانْحَرْ ﴿2﴾
پس [به شکرانه آن] برای پروردگارت نماز بخوان و شتر قربانی کن. (2)
إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ ﴿3﴾
یقیناً دشمن [که به] تو [زخم زبان می زند] خود بدون تبار و نسل [و بریده از همه خیرات و برکات] است. (3)
سوره 109: الکافرون
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
قُلْ یَا أَیُّهَا الْکَافِرُونَ ﴿1﴾
بگو: ای کافران! (1)
لَا أَعْبُدُ مَا تَعْبُدُونَ ﴿2﴾
آنچه را شما می پرستید، من نمی پرستم، (2)
وَلَا أَنْتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ ﴿3﴾
و نه شما آنچه را من می پرستم، می پرستید، (3)
وَلَا أَنَا عَابِدٌ مَا عَبَدْتُمْ ﴿4﴾
و نه من آنچه را شما پرستیده اید، می پرستم، (4)
وَلَا أَنْتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ ﴿5﴾
و نه شما آنچه را که من می پرستم، می پرستید. (5)
لَکُمْ دِینُکُمْ وَلِیَ دِینِ ﴿6﴾
دین شما برای خودتان، و دین من برای خودم. (6)
سوره 110: النصر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ ﴿1﴾
هنگامی که یاری خدا و [آن] پیروزی فرا رسد، (1)
وَرَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فِی دِینِ اللَّهِ أَفْوَاجًا ﴿2﴾
و مردم را ببینی که گروه گروه در دین خدا درآیند، (2)
فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ وَاسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ کَانَ تَوَّابًا ﴿3﴾
پس پروردگارت را همراه با سپاس و ستایش تسبیح گوی، و از او آمرزش بخواه، که او همواره توبه پذیر است. (3)
سوره 111: المسد
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
تَبَّتْ یَدَا أَبِی لَهَبٍ وَتَبَّ ﴿1﴾
نابود باد قدرت ابولهب، و نابود باد خودش؛ (1)
مَا أَغْنَى عَنْهُ مَالُهُ وَمَا کَسَبَ ﴿2﴾
ثروتش و آنچه از امکانات به دست آورد چیزی [از عذاب خدا را که در دنیا عذاب استیصال است] از او دفع نکرد. (2)
سَیَصْلَى نَارًا ذَاتَ لَهَبٍ ﴿3﴾
به زودی در آتشی زبانه دار درآید؛ (3)
وَامْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ ﴿4﴾
و [نیز] همسرش که هیزم کش است [در آتش زبانه دار در آید.] (4)
فِی جِیدِهَا حَبْلٌ مِنْ مَسَدٍ ﴿5﴾
[همان که] بر گردنش طنابی تابیده از لیف خرماست. (5)
سوره 112: الإخلاص
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ ﴿1﴾
بگو: او خدای یکتاست؛ (1)
اللَّهُ الصَّمَدُ ﴿2﴾
خدای بی نیاز [همه موجودات هستی که نیازمند و عین فقرند برای رفع نیازشان روی به او کنند و از حضرتش گدایی نمایند.] (2)
لَمْ یَلِدْ وَلَمْ یُولَدْ ﴿3﴾
نزاده، و زاییده نشده است، (3)
وَلَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُوًا أَحَدٌ ﴿4﴾
و هیچ کس [در ذات و صفات] همانند و همتا و شبیه او نمی باشد. (4)
سوره 113: الفلق
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ ﴿1﴾
بگو: به پروردگار سپیده دم پناه می برم، (1)
مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ ﴿2﴾
از زیان مخلوقاتی که [با انحرافشان از قوانین الهی به انسان] ضرر می رسانند، (2)
وَمِنْ شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ ﴿3﴾
و از زیان شب هنگامی که با تاریکی اش درآید [که در آن تاریکی انواع حیوانات موذی و انسان های فاسق و فاجر برای ضربه زدن به انسان در کمین اند] (3)
وَمِنْ شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِی الْعُقَدِ ﴿4﴾
و از زیان زنان دمنده [که افسون و جادو] در گره ها [می دمند و با این کار شیطانی در زندگی فرد، خانواده و جامعه خسارت به بار می آورند] (4)
وَمِنْ شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ ﴿5﴾
و از زیان حسود، زمانی که حسد می ورزد. (5)
سوره 114: الناس
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ ﴿1﴾
بگو: پناه می برم به پروردگار مردم (1)
مَلِکِ النَّاسِ ﴿2﴾
[به] پادشاه مردم (2)
إِلَهِ النَّاسِ ﴿3﴾
[به] معبود مردم (3)
مِنْ شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ ﴿4﴾
از زیان وسوسه گر کمین گرفته و پنهان، (4)
الَّذِی یُوَسْوِسُ فِی صُدُورِ النَّاسِ ﴿5﴾
آنکه همواره در سینه های مردم وسوسه می کند (5)
مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ ﴿6﴾
از جنّیان و آدمیان. (6)
النبأ
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
عَمَّ یَتَسَاءَلُونَ ﴿1﴾
درباره چه چیز از یکدیگر می پرسند؟ (1)
عَنِ النَّبَإِ الْعَظِیمِ ﴿2﴾
از آن خبر بزرگ [قیامت کبری] (2)
الَّذِی هُمْ فِیهِ مُخْتَلِفُونَ ﴿3﴾
که همواره درباره آن با یکدیگر اختلاف دارند [که واقع می شود یا نه؟] (3)
کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿4﴾
نه چنین است [که می پندارند] به زودی [به حتمی بودن وقوع آن] آگاه خواهند شد. (4)
ثُمَّ کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿5﴾
باز هم نه چنین است [که می پندارند] به زودی [به حتمی بودن وقوع آن] آگاه خواهند شد. (5)
أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا ﴿6﴾
آیا زمین را بستر آرامش قرار ندادیم؟ (6)
وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا ﴿7﴾
و کوه ها را میخ هایی [برای استواری آن؟] (7)
وَخَلَقْنَاکُمْ أَزْوَاجًا ﴿8﴾
و شما را جفت هایی [به صورت نر و ماده] آفریدیم، (8)
وَجَعَلْنَا نَوْمَکُمْ سُبَاتًا ﴿9﴾
و خوابتان را مایه استراحت و آرامش [و تمدّد اعصاب] قرار دادیم، (9)
وَجَعَلْنَا اللَّیْلَ لِبَاسًا ﴿10﴾
و شب راپوششی (10)
وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا ﴿11﴾
و روز را وسیله معاش مقرّر کردیم؛ (11)
وَبَنَیْنَا فَوْقَکُمْ سَبْعًا شِدَادًا ﴿12﴾
و بر فرازتان هفت آسماناستوار بنا نهادیم، (12)
وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا ﴿13﴾
و چراغی روشن و حرارت زا پدید آوردیم، (13)
وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا ﴿14﴾
و از ابرهای متراکم و باران زا آبی ریزان نازل کردیم (14)
لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا ﴿15﴾
تا به وسیله آن دانه و گیاه برویانیم، (15)
وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا ﴿16﴾
و باغ هایی از درختان به هم پیچیده و انبوه بیرون آوریم. (16)
إِنَّ یَوْمَ الْفَصْلِ کَانَ مِیقَاتًا ﴿17﴾
بی تردید روز داوری وعده گاه است. (17)
یَوْمَ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا ﴿18﴾
روزی که در صور می دمند و شما گروه گروه به عرصه محشر می آیید، (18)
وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَکَانَتْ أَبْوَابًا ﴿19﴾
و آسمان گشوده می شود، پس به صورت درهایی درمی آید. (19)
وَسُیِّرَتِ الْجِبَالُ فَکَانَتْ سَرَابًا ﴿20﴾
و کوه ها را [از جای خود] روان کنند و سرابی شوند! (20)
إِنَّ جَهَنَّمَ کَانَتْ مِرْصَادًا ﴿21﴾
بی تردید دوزخ کمین گاه است. (21)
لِلطَّاغِینَ مَآبًا ﴿22﴾
جایگاه بازگشت برای سرکشان و طاغیان است. (22)
لَابِثِینَ فِیهَا أَحْقَابًا ﴿23﴾
روزگاری دراز در آن بمانند. (23)
لَا یَذُوقُونَ فِیهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا ﴿24﴾
در آنجا نه [آب] خنکی می چشند و نه آشامیدنی [باب طبع] (24)
إِلَّا حَمِیمًا وَغَسَّاقًا ﴿25﴾
مگر آب جوشان و چرکاب و خونابه ای [از بدن دوزخیان] (25)
جَزَاءً وِفَاقًا ﴿26﴾
پاداشی است مناسب [اعمالشان.] (26)
إِنَّهُمْ کَانُوا لَا یَرْجُونَ حِسَابًا ﴿27﴾
اینان بودند که به [روز] حساب امیدی نداشتند، (27)
وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا کِذَّابًا ﴿28﴾
و آیات ما را به شدت و با همه وجود انکار می کردند (28)
وَکُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْنَاهُ کِتَابًا ﴿29﴾
و [ما] همه چیز را [از خوبی و بدی آنان] برشمرده و در نامه اعمالشان ثبت کرده ایم. (29)
فَذُوقُوا فَلَنْ نَزِیدَکُمْ إِلَّا عَذَابًا ﴿30﴾
[در قیامت به آنان می گوییم:] پس بچشید که هرگز جز عذاب بر شما نیفزاییم. (30)
إِنَّ لِلْمُتَّقِینَ مَفَازًا ﴿31﴾
بی تردید برای پرهیزکاران پیروزی و کامیابی است. (31)
حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ﴿32﴾
باغ هایی [سرسبز و خرم] و انواع انگورها (32)
وَکَوَاعِبَ أَتْرَابًا ﴿33﴾
و دخترانی نو رسیده و هم سن (33)
وَکَأْسًا دِهَاقًا ﴿34﴾
و جام هایی لبریز [از باده طهور] (34)
لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا کِذَّابًا ﴿35﴾
در آنجا نه سخن بیهوده ای می شنوند و نه دروغ و تکذیبی. (35)
جَزَاءً مِنْ رَبِّکَ عَطَاءً حِسَابًا ﴿36﴾
[این] پاداشی کافی و به اندازه از سوی پروردگار توست. (36)
رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا الرَّحْمَنِ لَا یَمْلِکُونَ مِنْهُ خِطَابًا﴿37﴾
همان پروردگار آسمان ها و زمین و آنچه میان آنهاست، آن مهربانی که هیچ کس را اختیار چون و چرای با او نیست. (37)
یَوْمَ یَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِکَةُ صَفًّا لَا یَتَکَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا ﴿38﴾
روزی که روح و فرشتگان در یک صف می ایستند و سخن نمی گویند مگر کسی که [خدای] رحمان به او اجازه دهد و سخن حق و درست گوید. (38)
ذَلِکَ الْیَوْمُ الْحَقُّ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا ﴿39﴾
آن [روز] روز حق است، پس هرکه بخواهد راه بازگشتی به سوی پروردگارش برگزیند؛ (39)
إِنَّا أَنْذَرْنَاکُمْ عَذَابًا قَرِیبًا یَوْمَ یَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ یَدَاهُ وَیَقُولُ الْکَافِرُ یَا لَیْتَنِی کُنْتُ تُرَابًا ﴿40﴾
ما شما را از عذابی نزدیک هشدار دادیم، روزی که آدم آنچه را [از خیر و شر] پیش فرستاده است بنگرد و کافر گوید: ای کاش من خاک بودم [و موجودی مکلّف آفریده نمی شدم تا چنین روز سختی را ببینم!] (40)
سوره 79: النازعات
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ﴿1﴾
سوگند به فرشتگانی که [روح بدکاران را به شدت از بدن هایشان] بر می کنند، (1)
وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ﴿2﴾
و سوگند به فرشتگانی که [روح نیکوکاران را به نرمی و ملایمت از بدن هایشان] بیرون می آورند؛ (2)
وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ﴿3﴾
و سوگند به فرشتگانی که [برای اجرای فرمان های حق] به سرعت نازل می شوند، (3)
فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ﴿4﴾
و سوگند به فرشتگانی که [در ایمان، عبادت، پرستش و اطاعت] بر یکدیگر [به صورتی ویژه] سبقت می گیرند، (4)
فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ﴿5﴾
و سوگند به فرشتگانی که [به اذن خدا امور آفرینش را] تدبیر می کنند؛ (5)
یَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ﴿6﴾
[که همه برای رسیدن به پاداش و کیفر برانگیخته می شوند در] روزی که لرزاننده همه چیز را به شدت بلرزاند؛ (6)
تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ﴿7﴾
در حالی که لرزاننده دیگری از پی آن در آید. (7)
قُلُوبٌ یَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ﴿8﴾
دل هایی در آن روز مضطرب و هراسان اند (8)
أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ﴿9﴾
دیدگانشان [از ترس و هول قیامت] فرو افتاده است. (9)
یَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِی الْحَافِرَةِ ﴿10﴾
می گویند: آیا ما [پس از مرگ] به همان حالت اول [که در دنیا بودیم] باز گردانده می شویم؟ (10)
أَإِذَا کُنَّا عِظَامًا نَخِرَةً ﴿11﴾
[شگفتا!] آیا زمانی که ما استخوان های پوسیده و ریز ریز شدیم [بازمی گردیم؟!] (11)
قَالُوا تِلْکَ إِذًا کَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ﴿12﴾
[و] گویند: [اگر قیامتی در کار باشد] بازگشت به حیات دوباره در آن زمان بازگشتی زیانبار است. (12)
فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿13﴾
جز این نیست آن بازگشت فقط با یک بانگ عظیم است [و بس] (13)
فَإِذَا هُمْ بِالسَّاهِرَةِ ﴿14﴾
که ناگاه همه بر یک زمین صاف و هموار حاضر شوند. (14)
هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ مُوسَى ﴿15﴾
آیا سرگذشت موسی به تو رسیده است؟ (15)
إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ﴿16﴾
هنگامی که پروردگارش او را در وادی مقدس طوی ندا داد (16)
اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى ﴿17﴾
که به سوی فرعون برو؛ زیرا که طغیان کرده است. (17)
فَقُلْ هَلْ لَکَ إِلَى أَنْ تَزَکَّى ﴿18﴾
پس به او بگو: می خواهی [از آلودگی شرک و طغیان] پاک و پاکیزه شوی؟ (18)
وَأَهْدِیَکَ إِلَى رَبِّکَ فَتَخْشَى ﴿19﴾
من تو را به سوی پروردگارت راهنمایی می کنم تا از او بترسی [و از طغیان دست برداری.] (19)
فَأَرَاهُ الْآیَةَ الْکُبْرَى ﴿20﴾
پس آن معجزه بزرگ تر را به او نشان داد. (20)
فَکَذَّبَ وَعَصَى ﴿21﴾
ولی [او آن را] تکذیب کرد و سرپیچی نمود. (21)
ثُمَّ أَدْبَرَ یَسْعَى ﴿22﴾
سپس [به حق] پشت کرد [و برای نابودی موسی] به تلاش برخاست! (22)
فَحَشَرَ فَنَادَى ﴿23﴾
پس [قومش را] گرد آورد، و ندا داد (23)
فَقَالَ أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلَى ﴿24﴾
و گفت: من پروردگار بزرگ تر شما هستم. (24)
فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَکَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَى ﴿25﴾
پس خدا هم [به کیفر این ادعای نابجا] او را به عذاب آخرت و دنیا دچار ساخت. (25)
إِنَّ فِی ذَلِکَ لَعِبْرَةً لِمَنْ یَخْشَى ﴿26﴾
بی تردید در این سرگذشت برای کسی که [از عذاب خدا] بترسد عبرتی است. (26)
أَأَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ بَنَاهَا ﴿27﴾
آیا آفریدن شما [پس از مرگ] دشوارتر است یا آسمان که او آن را بنا کرد؟ (27)
رَفَعَ سَمْکَهَا فَسَوَّاهَا ﴿28﴾
سقفش را برافراشت، پس آن را درست و نیکو قرار داد، (28)
وَأَغْطَشَ لَیْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ﴿29﴾
و شبش را تاریکو روزش را روشن ساخت، (29)
وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِکَ دَحَاهَا ﴿30﴾
و زمین را پس از آن گسترانید، (30)
أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا ﴿31﴾
و از آن آبو چراگاهش را بیرون آورد، (31)
وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ﴿32﴾
و کوه ها را محکم و استوار نمود (32)
مَتَاعًا لَکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿33﴾
تا مایه بهرهوری شما و دام هایتان باشد. (33)
فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْکُبْرَى ﴿34﴾
پس زمانی که آن حادثه بزرگ تر [و غیر قابل دفع] در رسد، (34)
یَوْمَ یَتَذَکَّرُ الْإِنْسَانُ مَا سَعَى ﴿35﴾
در آن روز انسان آنچه تلاش و کوشش کرده به یاد آورد (35)
وَبُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِمَنْ یَرَى ﴿36﴾
و دوزخ رابرای هر بیننده ای آشکار سازند، (36)
فَأَمَّا مَنْ طَغَى ﴿37﴾
و اما کسی که طغیان و سرکشی کرده (37)
وَآثَرَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿38﴾
و زندگی دنیا را [بر زندگی ابد و جاوید آخرت] ترجیح داده، (38)
فَإِنَّ الْجَحِیمَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿39﴾
پس بی تردید جایگاهش دوزخ است؛ (39)
وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى ﴿40﴾
و اما کسی که از مقام و منزلت پروردگارش ترسیده و نفس را از هوا و هوس بازداشته است؛ (40)
فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿41﴾
پس بی تردید جایگاهش بهشت است. (41)
یَسْأَلُونَکَ عَنِ السَّاعَةِ أَیَّانَ مُرْسَاهَا ﴿42﴾
همواره ازتو درباره قیامت می پرسند که در چه زمانی واقع می شود؟ (42)
فِیمَ أَنْتَ مِنْ ذِکْرَاهَا ﴿43﴾
تو از بسیار یاد کردنش [و سخن گفتن درباره آن] چه به دست می آوری؟ (43)
إِلَى رَبِّکَ مُنْتَهَاهَا ﴿44﴾
نهایتش به سوی پروردگار توست [کیفیت برپا شدن و زمان وقوع و اوصافش را کسی جز خدا نمی داند.] (44)
إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ یَخْشَاهَا ﴿45﴾
وظیفه تو فقط بیم دادن کسانی است که همواره از آن می ترسند. (45)
کَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَهَا لَمْ یَلْبَثُوا إِلَّا عَشِیَّةً أَوْ ضُحَاهَا ﴿46﴾
گویی آنان روزی که قیامت را می بینند چنین می پندارند که در برزخ جز شامگاهی یا صبح گاه آن درنگ نکرده اند! (46)
سوره 80: عبس
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
عَبَسَ وَتَوَلَّى ﴿1﴾
چهره در هم کشید و روی گردانید، (1)
أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَى ﴿2﴾
از اینکه آن مرد نابینا نزد او آمد! (2)
وَمَا یُدْرِیکَ لَعَلَّهُ یَزَّکَّى ﴿3﴾
تو چه می دانی شاید او [در پرتو تعالیم اسلام از آلودگی] پاک و پاکیزه شود (3)
أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّکْرَى ﴿4﴾
یا متذکّر [حقایق] گردد و آن تذکر او را سود دهد؛ (4)
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى ﴿5﴾
اما کسی که خود را ثروتمند نشان می دهد (5)
فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّى ﴿6﴾
تو به او روی می آوری [و نسبت به وی اهتمام می ورزی] (6)
وَمَا عَلَیْکَ أَلَّا یَزَّکَّى ﴿7﴾
در حالی که اگر او نخواهد خود را [از آلودگی های باطنی و عملی] پاک کند تکلیفی بر عهده تو [نسبت به او] نیست؛ (7)
وَأَمَّا مَنْ جَاءَکَ یَسْعَى ﴿8﴾
و اما آنکه شتابان نزد تو آمد (8)
وَهُوَ یَخْشَى ﴿9﴾
در حالی که [از پروردگارش] می ترسد، (9)
فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّى ﴿10﴾
تو [با روی گردانی] از او به دیگران می پردازی. (10)
کَلَّا إِنَّهَا تَذْکِرَةٌ ﴿11﴾
این چنین [برخوردی شایسته] نیست، بی تردید این آیات قرآن مایه پند است. (11)
فَمَنْ شَاءَ ذَکَرَهُ ﴿12﴾
پس هرکه خواست از آن پند گیرد، (12)
فِی صُحُفٍ مُکَرَّمَةٍ ﴿13﴾
در صحیفه هایی است ارزشمند (13)
مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ ﴿14﴾
بلند مرتبه و پاکیزه (14)
بِأَیْدِی سَفَرَةٍ ﴿15﴾
در دست سفیرانی (15)
کِرَامٍ بَرَرَةٍ ﴿16﴾
بزرگوار و نیکوکار. (16)
قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَکْفَرَهُ ﴿17﴾
مرگ بر انسان، چه کافر و ناسپاس است! (17)
مِنْ أَیِّ شَیْءٍ خَلَقَهُ ﴿18﴾
[خدا] او را از چه چیز آفریده؟ (18)
مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ﴿19﴾
از نطفه ای [ناچیز و بی مقدار] آفریده است، پس او را [در ذات، صفات و اندام] اندازه لازم عطا کرد. (19)
ثُمَّ السَّبِیلَ یَسَّرَهُ ﴿20﴾
آن گاه راه [هدایت، سعادت، خیر و طاعت] را برایش آسان ساخت. (20)
ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ﴿21﴾
سپس او را میراند و در گور نهاد، (21)
ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ ﴿22﴾
و سپس چون بخواهد او را زنده می کند. (22)
کَلَّا لَمَّا یَقْضِ مَا أَمَرَهُ ﴿23﴾
این چنین نیست [که وظیفه اش را انجام داده باشد] هنوز آنچه را به او دستور داده به جا نیاورده است. (23)
فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَى طَعَامِهِ ﴿24﴾
پس انسان باید به خوراکش با تأمل بنگرد (24)
أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا ﴿25﴾
که ما [از آسمان] آب فراوانی فرو ریختیم. (25)
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ﴿26﴾
سپس زمین را [به صورتی سودمند] از هم شکافتیم. (26)
فَأَنْبَتْنَا فِیهَا حَبًّا ﴿27﴾
پس در آن دانه های فراوانی رویاندیم، (27)
وَعِنَبًا وَقَضْبًا ﴿28﴾
و انگور و سبزیجات (28)
وَزَیْتُونًا وَنَخْلًا ﴿29﴾
و زیتون و درخت خرما…. (29)
وَحَدَائِقَ غُلْبًا ﴿30﴾
و بوستان های پر از درخت تناور و بزرگ (30)
وَفَاکِهَةً وَأَبًّا ﴿31﴾
و میوه و چراگاه (31)
مَتَاعًا لَکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿32﴾
تا مایه برخورداری شما و دام هایتان باشد. …. (32)
فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ ﴿33﴾
پس زمانی که آن بانگ هولناک و مهیب در رسد، (33)
یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ ﴿34﴾
روزی که آدمی فرار می کند، از برادرش…. (34)
وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ ﴿35﴾
و از مادر و پدرش…. (35)
وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ ﴿36﴾
و از همسر و فرزندانش (36)
لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ ﴿37﴾
در آن روز هرکسی از آنان را کاری است که او را به خود مشغول می کند [تا جایی که نمی گذارد به چیز دیگری بپردازد.] (37)
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ ﴿38﴾
در آن روز چهره هایی درخشان و نورانی است (38)
ضَاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ ﴿39﴾
خندان و خوشحال…. (39)
وَوُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْهَا غَبَرَةٌ ﴿40﴾
و در آن روز چهره هایی است که بر آنان غبار نشسته (40)
تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿41﴾
[و] سیاهی و تاریکی آنان را فرا گرفته است؛ …. (41)
أُولَئِکَ هُمُ الْکَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ﴿42﴾
آنان همان کافران بد کارند. (42)
سوره 81: التکویر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ ﴿1﴾
هنگامی که خورشید را به هم درپیچند (1)
وَإِذَا النُّجُومُ انْکَدَرَتْ ﴿2﴾
و هنگامی که ستارگان تیره و بی نور شوند (2)
وَإِذَا الْجِبَالُ سُیِّرَتْ ﴿3﴾
و هنگامی که کوه ها را به حرکت آرند و از جا برکنند (3)
وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ ﴿4﴾
و هنگامی که اموال نفیس و با ارزش رها و بی صاحب شود (4)
وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ ﴿5﴾
و هنگامی که همه حیوانات وحشی محشور شوند (5)
وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ ﴿6﴾
و هنگامی که دریاها مشتعل و برافروخته گردند (6)
وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ ﴿7﴾
و هنگامی که هرکس [با همسان خود] قرین و جفت شوند [خوبان با خوبان و بدان با بدان] (7)
وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ ﴿8﴾
و هنگامی که از [دختر] زنده به گور بپرسند (8)
بِأَیِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ ﴿9﴾
به کدام گناه کشته شده؟ (9)
وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ ﴿10﴾
و هنگامی که نامه های اعمال را بگشایند…. (10)
وَإِذَا السَّمَاءُ کُشِطَتْ ﴿11﴾
و هنگامی که آسمان را به شدت برکنند و برچینند (11)
وَإِذَا الْجَحِیمُ سُعِّرَتْ ﴿12﴾
و هنگامی که دوزخ افروخته شود…. (12)
وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ ﴿13﴾
و هنگامی که بهشت را نزدیک آرند (13)
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ ﴿14﴾
[در چنین موقعیت و زمانی است که] هر کس هر عملی را [از خیر و شر] حاضر کرده است، بداند. (14)
فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ ﴿15﴾
پس سوگند به ستارگانی که باز می گردند، (15)
الْجَوَارِ الْکُنَّسِ ﴿16﴾
ستارگانی که به سرعت می روند و پنهان می شوند (16)
وَاللَّیْلِ إِذَا عَسْعَسَ ﴿17﴾
و سوگند به شب هنگامی که [روی می آورد، و زمانی که] می رود (17)
وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ ﴿18﴾
و سوگند به صبح هنگامی که می دمد [و با گستردن نورش تاریکی را می زداید] (18)
إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ کَرِیمٍ ﴿19﴾
که قرآن کلام فرستاده ای ارجمند و بزرگوار است. (19)
ذِی قُوَّةٍ عِنْدَ ذِی الْعَرْشِ مَکِینٍ ﴿20﴾
نیرومندی که نزد صاحب عرش دارای مقام و منزلت است؛ …. (20)
مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِینٍ ﴿21﴾
آنجا مورد اطاعت [فرشتگان] و امین است…. (21)
وَمَا صَاحِبُکُمْ بِمَجْنُونٍ ﴿22﴾
و رفیق و یار شما دیوانه نیست. (22)
وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِینِ ﴿23﴾
بی تردید امین وحی را در افق روشن دیده است، (23)
وَمَا هُوَ عَلَى الْغَیْبِ بِضَنِینٍ ﴿24﴾
و او نسبت به [ابلاغ و تعلیم] آنچه به او وحی می شود، بخیل نیست (24)
وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَیْطَانٍ رَجِیمٍ ﴿25﴾
و قرآن، کلام شیطان رانده شده نیست؛ (25)
فَأَیْنَ تَذْهَبُونَ ﴿26﴾
پس [با انکار قرآن و روی گرداندن از آن] کجا می روید؟ (26)
إِنْ هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِلْعَالَمِینَ ﴿27﴾
قرآن فقط وسیله یادآوری و پند برای جهانیان است؛ (27)
لِمَنْ شَاءَ مِنْکُمْ أَنْ یَسْتَقِیمَ ﴿28﴾
برای هرکس از شما که بخواهد [در همه شؤون زندگی مادی و معنوی] راه مستقیم بپیماید (28)
وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ یَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ ﴿29﴾
و شما [طیِ راهِ مستقیم را] نخواهید خواست مگر آنکه خدا پروردگار جهانیان بخواهد. (29)
سوره 82: الإنفطار
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا السَّمَاءُ انْفَطَرَتْ ﴿1﴾
هنگامی که آسمان بشکافد (1)
وَإِذَا الْکَوَاکِبُ انْتَثَرَتْ ﴿2﴾
و هنگامی که ستارگان پراکنده شوند (2)
وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ ﴿3﴾
و هنگامی که دریاها شکافته شوند [و به هم بپیوندند] (3)
وَإِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ ﴿4﴾
و هنگامی که قبرها زیر و رو شوند، (4)
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ ﴿5﴾
هرکسی آنچه را [از خیر و شر] پیش فرستاده و باز پس نهاده بداند. (5)
یَا أَیُّهَا الْإِنْسَانُ مَا غَرَّکَ بِرَبِّکَ الْکَرِیمِ ﴿6﴾
ای انسان! چه چیزی تو را به پروردگار بزرگوارت مغرور کرده است؟ (6)
الَّذِی خَلَقَکَ فَسَوَّاکَ فَعَدَلَکَ ﴿7﴾
همان کسی که تو را آفرید و اندامت را درست و نیکو ساخت و متعادل و متناسب قرار داد، (7)
فِی أَیِّ صُورَةٍ مَا شَاءَ رَکَّبَکَ ﴿8﴾
و تو را در هر نقش و صورتی که خواست ترکیب کرد. (8)
کَلَّا بَلْ تُکَذِّبُونَ بِالدِّینِ ﴿9﴾
این چنین نیست [که سبب ارتکاب گناهانتان مغرور بودنتان به بزرگواری پروردگار باشد]، بلکه روز جزا را تکذیب می کنید [و با این تکذیب، راه گناه را به روی خود باز می نمایید،] (9)
وَإِنَّ عَلَیْکُمْ لَحَافِظِینَ ﴿10﴾
و بی تردید بر شما نگهبانانی گماشته اند (10)
کِرَامًا کَاتِبِینَ ﴿11﴾
بزرگوارانی نویسنده (11)
یَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ ﴿12﴾
که آنچه را [از خیر و شر] انجام می دهید، می دانند [و ضبط می کنند.] (12)
إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ ﴿13﴾
به یقین نیکان در نعمت فراوانی قرار دارند (13)
وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِی جَحِیمٍ ﴿14﴾
و مسلماً گناهکاران در دوزخ اند (14)
یَصْلَوْنَهَا یَوْمَ الدِّینِ ﴿15﴾
[که] روز پاداش در آن درآیند، (15)
وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِینَ ﴿16﴾
و آنان از دوزخ غایب نمی شوند (16)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا یَوْمُ الدِّینِ ﴿17﴾
و تو چه می دانی روز جزا چیست؟ (17)
ثُمَّ مَا أَدْرَاکَ مَا یَوْمُ الدِّینِ ﴿18﴾
باز چه می دانی روز جزا چیست؟ (18)
یَوْمَ لَا تَمْلِکُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَیْئًا وَالْأَمْرُ یَوْمَئِذٍ لِلَّهِ ﴿19﴾
روزی که کسی از کسی چیزی از عذاب را دفع نمی کند، و در آن روز، فرمان و حکم ویژه خداست. (19)
سوره 83: المطففین
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَیْلٌ لِلْمُطَفِّفِینَ ﴿1﴾
وای بر کم فروشان! (1)
الَّذِینَ إِذَا اکْتَالُوا عَلَى النَّاسِ یَسْتَوْفُونَ ﴿2﴾
آنان که چون از مردم کالایی را با پیمانه و وزنمی ستانند، تمام و کامل می ستانند، (2)
وَإِذَا کَالُوهُمْ أَوْ وَزَنُوهُمْ یُخْسِرُونَ ﴿3﴾
و چون برای آنان پیمانه و وزن کنند، کم می دهند. (3)
أَلَا یَظُنُّ أُولَئِکَ أَنَّهُمْ مَبْعُوثُونَ ﴿4﴾
آیا اینان یقین ندارند که حتماً بر انگیخته می شوند؟ (4)
لِیَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿5﴾
برای روزی بزرگ، (5)
یَوْمَ یَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿6﴾
روزی که مردم در برابر پروردگار جهانیان به پا می ایستند. (6)
کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الْفُجَّارِ لَفِی سِجِّینٍ ﴿7﴾
این چنین نیست که می پندارند [در آن روز] یقیناً پرونده بدکاران در سجّین است. (7)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا سِجِّینٌ ﴿8﴾
و تو چه می دانی که سجّین چیست؟ (8)
کِتَابٌ مَرْقُومٌ ﴿9﴾
قضا و سرنوشتی حتمی [برای خائنان] است. (9)
وَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِلْمُکَذِّبِینَ ﴿10﴾
وای در آن روز بر تکذیب کنندگان. (10)
الَّذِینَ یُکَذِّبُونَ بِیَوْمِ الدِّینِ ﴿11﴾
آنان که همواره روز جزا را تکذیب می کنند. (11)
وَمَا یُکَذِّبُ بِهِ إِلَّا کُلُّ مُعْتَدٍ أَثِیمٍ ﴿12﴾
و آن را جز هر متجاوز گناه پیشه تکذیب نکند، (12)
إِذَا تُتْلَى عَلَیْهِ آیَاتُنَا قَالَ أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ ﴿13﴾
[که] هرگاه آیات ما را بر او خوانند می گوید: افسانه های پیشینیان است. (13)
کَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِمْ مَا کَانُوا یَکْسِبُونَ ﴿14﴾
این چنین نیست که می گویند، بلکه گناهانی که همواره مرتکب شده اند بر دل هایشان چرک و زنگار بسته است [که حقایق را افسانه می پندارند.] (14)
کَلَّا إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ یَوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُونَ ﴿15﴾
این چنین نیست که آنان می پندارند، بلکه اینان در آن روز از پروردگارشان محجوب اند. (15)
ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُو الْجَحِیمِ ﴿16﴾
سپس آنان بی تردید وارد دوزخ می شوند. (16)
ثُمَّ یُقَالُ هَذَا الَّذِی کُنْتُمْ بِهِ تُکَذِّبُونَ ﴿17﴾
[به آنان] گویند: این است آن دوزخی که همواره تکذیبش می کردید. (17)
کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِی عِلِّیِّینَ ﴿18﴾
این چنین نیست [که این سبک مغزان درباره نیکان می پندارند] بلکه پرونده نیکان در علیّین است (18)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا عِلِّیُّونَ ﴿19﴾
تو چه می دانی علیّین چیست؟ (19)
کِتَابٌ مَرْقُومٌ ﴿20﴾
قضا و سرنوشتی حتمی [برای نیکان] است. (20)
یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ ﴿21﴾
مقربان آن را مشاهده می کنند. (21)
إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ ﴿22﴾
بی تردید نیکان در نعمتی فراوانند (22)
عَلَى الْأَرَائِکِ یَنْظُرُونَ ﴿23﴾
بر تخت ها [ی آراسته و پرارزش تکیه زده و مناظر زیبای بهشت را با چشم سر و جمال محبوب را با چشم دل] می نگرند. (23)
تَعْرِفُ فِی وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِیمِ ﴿24﴾
در چهره هایشان شادابی و طراوت نعمت را می یابی. (24)
یُسْقَوْنَ مِنْ رَحِیقٍ مَخْتُومٍ ﴿25﴾
آنان را از باده ناب و طهوری که سربسته و مُهر و موم شده است، می نوشانند. (25)
خِتَامُهُ مِسْکٌ وَفِی ذَلِکَ فَلْیَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ ﴿26﴾
مُهر و مومش مشک است، و رقابت کنندگان و مسابقه گران باید به سوی این نعمت ها بر یکدیگر پیشی گیرند، (26)
وَمِزَاجُهُ مِنْ تَسْنِیمٍ ﴿27﴾
و [این باده ناب مُهر و موم شده،] آمیخته ای از «تسنیم» است (27)
عَیْنًا یَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ ﴿28﴾
[آن] چشمه ای که همواره مقربان از آن می نوشند. (28)
إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَمُوا کَانُوا مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا یَضْحَکُونَ ﴿29﴾
بدکاران همواره [در دنیا از روی ریشخند و استهزا] به مؤمنان می خندیدند (29)
وَإِذَا مَرُّوا بِهِمْ یَتَغَامَزُونَ ﴿30﴾
و هنگامی که بر آنان می گذشتند آنان را با اشاره چشم وابرو به مسخره می گرفتند، (30)
وَإِذَا انْقَلَبُوا إِلَى أَهْلِهِمُ انْقَلَبُوا فَکِهِینَ ﴿31﴾
و چون به خانواده خود بازمی گشتند [به سبب تمسخر مؤمنان] خوشحال و شادمان باز می گشتند، (31)
وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَؤُلَاءِ لَضَالُّونَ ﴿32﴾
و هنگامی که مؤمنان را می دیدند، می گفتند: بی تردید اینان گمراه اند؛ (32)
وَمَا أُرْسِلُوا عَلَیْهِمْ حَافِظِینَ ﴿33﴾
و حال آنکه کافران را بر مؤمنان نگهبان و مراقب نفرستاده بودند [که مراقب هدایت و گمراهی آنان باشند.] (33)
فَالْیَوْمَ الَّذِینَ آمَنُوا مِنَ الْکُفَّارِ یَضْحَکُونَ ﴿34﴾
پس امروز همواره مؤمنان به کافران می خندند. (34)
عَلَى الْأَرَائِکِ یَنْظُرُونَ ﴿35﴾
بر تخت ها [ی آراسته و پرارزش تکیه زده] می نگرند (35)
هَلْ ثُوِّبَ الْکُفَّارُ مَا کَانُوا یَفْعَلُونَ ﴿36﴾
که آیا کافران را در برابر آنچه همواره انجام می دادند کیفر داده اند؟ (36)
سوره 84: الانشقاق
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا السَّمَاءُ انْشَقَّتْ ﴿1﴾
هنگامی که آسمان بشکافد (1)
وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ ﴿2﴾
و فرمان پروردگارش را اطاعت کند، و [به این اطاعت از فرمان،] سزاوارتر گردد (2)
وَإِذَا الْأَرْضُ مُدَّتْ ﴿3﴾
و هنگامی که زمین گسترده شود (3)
وَأَلْقَتْ مَا فِیهَا وَتَخَلَّتْ ﴿4﴾
و آنچه را در درون دارد بیرون افکند، و تهی گردد (4)
وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ ﴿5﴾
و فرمان پروردگارش را اطاعت کند، و [به این اطاعتِ از فرمان،] سزاوارتر گردد، (5)
یَا أَیُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّکَ کَادِحٌ إِلَى رَبِّکَ کَدْحًا فَمُلَاقِیهِ ﴿6﴾
ای انسان! یقیناً تو با کوشش و تلاشی سخت به سوی پروردگارت در حرکتی، پس او را [در حالی که مقام فرمانروایی مطلق و حکومت بر همه چیز ویژه اوست و هیچ حکومتی در برابرش وجود ندارد،] دیدار می کنی، (6)
فَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ ﴿7﴾
اما کسی که نامه اعمالش را به دست راستش دهند، (7)
فَسَوْفَ یُحَاسَبُ حِسَابًا یَسِیرًا ﴿8﴾
به زودی با حسابی آسان به حسابش رسیدگیشود، (8)
وَیَنْقَلِبُ إِلَى أَهْلِهِ مَسْرُورًا ﴿9﴾
و خوشحال و شادمان به سوی خانواده اش [در بهشت] باز گردد، (9)
وَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ وَرَاءَ ظَهْرِهِ ﴿10﴾
و اما کسی که نامه اعمالش را از پشت سرش دهند، (10)
فَسَوْفَ یَدْعُو ثُبُورًا ﴿11﴾
به زودی با فریادی حسرت بار، هلاکت و نابودی خود را خواهد، (11)
وَیَصْلَى سَعِیرًا ﴿12﴾
و در آتش افروخته در آید. (12)
إِنَّهُ کَانَ فِی أَهْلِهِ مَسْرُورًا ﴿13﴾
او همواره در میان خانواده اش [به ثروت و مال و مقام] خوشحال و شادمان بود. (13)
إِنَّهُ ظَنَّ أَنْ لَنْ یَحُورَ ﴿14﴾
او می پنداشت که هرگز پس از مرگ [به حیات دوباره] باز نخواهد گشت. (14)
بَلَى إِنَّ رَبَّهُ کَانَ بِهِ بَصِیرًا ﴿15﴾
آری، بی تردید پروردگارش نسبت به [همه امور] او بینا بود [از این جهت تمام اعمال و دست آوردش را برای پاداش و کیفر ثبت کرد.] (15)
فَلَا أُقْسِمُ بِالشَّفَقِ ﴿16﴾
سوگند به سرخی کنار افق به هنگام غروب خورشید (16)
وَاللَّیْلِ وَمَا وَسَقَ ﴿17﴾
و سوگند به شب و آنچه را [از موجودات پراکنده شده در روز، در خانه ها و لانه ها] جمع می کند (17)
وَالْقَمَرِ إِذَا اتَّسَقَ ﴿18﴾
و سوگند به ماه هنگامی که بَدْر کامل می شود (18)
لَتَرْکَبُنَّ طَبَقًا عَنْ طَبَقٍ ﴿19﴾
که شما حالی را پس از حالی [که مراحل مختلف زندگی است و در سختی و زحمت مطابق یکدیگرند] طی می کنید [تا به دیدار پروردگارتان نایل آیید.] (19)
فَمَا لَهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿20﴾
پس اینان را چه می شود که ایمان نمی آورند؟! (20)
وَإِذَا قُرِئَ عَلَیْهِمُ الْقُرْآنُ لَا یَسْجُدُونَ ﴿21﴾
و هرگاه قرآن را بر آنان خوانند، خاضع و تسلیم نمی شوند؟! (21)
بَلِ الَّذِینَ کَفَرُوا یُکَذِّبُونَ ﴿22﴾
بلکه کافران همواره انکار هم می کنند! (22)
وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا یُوعُونَ ﴿23﴾
و خدا به آنچه [از انکار، کفر، نفاق، حسد و...] در دل خود جمع می کنند، داناتر است. (23)
فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿24﴾
پس آنان را به عذابی دردناک بشارت ده. …. (24)
إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ ﴿25﴾
مگر آنان را که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند، که آنان را پاداشی جاودان و بی منت است. (25)
سوره 85: البروج
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الْبُرُوجِ ﴿1﴾
سوگند به آسمان که دارای برج هاست (1)
وَالْیَوْمِ الْمَوْعُودِ ﴿2﴾
و سوگند به روزی که [برپا شدنش را برای داوری میان مردم] وعده داده اند (2)
وَشَاهِدٍ وَمَشْهُودٍ ﴿3﴾
و سوگند به شاهد [که پیامبر هر امت است] و مورد مشاهده [که اعمال هر امت است؛] (3)
قُتِلَ أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ ﴿4﴾
مرده باد صاحبان آن خندق [که مؤمنان را در آن سوزاندند.] (4)
النَّارِ ذَاتِ الْوَقُودِ ﴿5﴾
آن آتشی که آتش گیرانه اش فراوان و بسیار بود، (5)
إِذْ هُمْ عَلَیْهَا قُعُودٌ ﴿6﴾
هنگامی که آنان پیرامونش [به تماشا] نشسته بودند (6)
وَهُمْ عَلَى مَا یَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنِینَ شُهُودٌ ﴿7﴾
و آنچه را از شکنجه و آسیب درباره مؤمنان انجام می دادند تماشاگر و ناظر بودند (7)
وَمَا نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَنْ یُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَمِیدِ ﴿8﴾
و از مؤمنان چیزی را منفور و ناپسند نمی داشتند مگر ایمانشان را به خدای توانای شکست ناپذیر و ستوده؛ (8)
الَّذِی لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ ﴿9﴾
خدایی که مالکیّت و فرمانروایی آسمان ها و زمین در سیطره اوست و خدا بر همه چیز گواه است. (9)
إِنَّ الَّذِینَ فَتَنُوا الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ لَمْ یَتُوبُوا فَلَهُمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَلَهُمْ عَذَابُ الْحَرِیقِ ﴿10﴾
کسانی که مردان و زنان مؤمن را مورد شکنجه و آزار قرار دادند، سپس توبه نکردند، نهایتاً عذاب دوزخ و عذاب سوزان برای آنان است. (10)
إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ذَلِکَ الْفَوْزُ الْکَبِیرُ ﴿11﴾
بی تردید کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند بهشت هایی که از زیرِ [درختانِ] آن نهرها جاری است، ویژه آنان است، این است کامیابی بزرگ. (11)
إِنَّ بَطْشَ رَبِّکَ لَشَدِیدٌ ﴿12﴾
بی تردید به قهر گرفتن و مجازات پروردگارت بسیار سخت است. …. (12)
إِنَّهُ هُوَ یُبْدِئُ وَیُعِیدُ ﴿13﴾
اوست که [مخلوقات را] می آفریند، و [پس از مرگ] باز می گرداند…. (13)
وَهُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ ﴿14﴾
و او بسیار آمرزنده و دوستدار [مؤمنان] است. (14)
ذُو الْعَرْشِ الْمَجِیدُ ﴿15﴾
صاحب عرش و ارجمند [و عالی صفات] است. …. (15)
فَعَّالٌ لِمَا یُرِیدُ ﴿16﴾
آنچه را بخواهد [بی آنکه بازدارنده ای در برابرش باشد] انجام می دهد. …. (16)
هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ الْجُنُودِ ﴿17﴾
آیا خبر آن سپاهیان به تو رسیده است؟ (17)
فِرْعَوْنَ وَثَمُودَ ﴿18﴾
[سپاهیان] فرعون و ثمود [که به سبب تکذیبشان به عذابی دردناک دچار شدند؛] (18)
بَلِ الَّذِینَ کَفَرُوا فِی تَکْذِیبٍ ﴿19﴾
[فقط آنان تکذیب گر نبودند] بلکه کافران [قوم تو] در تکذیبی سخت ترند…. (19)
وَاللَّهُ مِنْ وَرَائِهِمْ مُحِیطٌ ﴿20﴾
و خدا از همه سو بر آنان احاطه دارد. (20)
بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَجِیدٌ ﴿21﴾
[چنین نیست که درباره قرآن می پندارند] بلکه آن، قرآنی باعظمت و بلند مرتبه است (21)
فِی لَوْحٍ مَحْفُوظٍ ﴿22﴾
که در لوح محفوظ است [به همین خاطر از دستبرد هر تحریف گری مصون است.] (22)
سوره 86: الطارق
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالسَّمَاءِ وَالطَّارِقِ ﴿1﴾
سوگند به آسمان و به چیزی که در شب پدیدار می شود؛ (1)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا الطَّارِقُ ﴿2﴾
و تو چه می دانی چیزی که در شب پدیدار می شود، چیست؟ (2)
النَّجْمُ الثَّاقِبُ ﴿3﴾
همان ستاره درخشانی است که پرده ظلمت را می شکافد. (3)
إِنْ کُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَیْهَا حَافِظٌ ﴿4﴾
هیچ کس نیست مگر اینکه بر او نگهبانی است. (4)
فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسَانُ مِمَّ خُلِقَ ﴿5﴾
پس انسان باید با تأمل بنگرد که از چه چیز آفریده شده است؟ (5)
خُلِقَ مِنْ مَاءٍ دَافِقٍ ﴿6﴾
از آبی جهنده آفریده شده است؛ (6)
یَخْرُجُ مِنْ بَیْنِ الصُّلْبِ وَالتَّرَائِبِ ﴿7﴾
[آبی که] از صلب مرد و از میان استخوان های سینه زن بیرون می آید. (7)
إِنَّهُ عَلَى رَجْعِهِ لَقَادِرٌ ﴿8﴾
بی تردید خدا بر بازگرداندن انسان [پس از مرگش] تواناست، (8)
یَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ ﴿9﴾
روزی که رازها فاش می شود. (9)
فَمَا لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَلَا نَاصِرٍ ﴿10﴾
پس انسان را [در آن روز در برابر عذاب] نه نیرویی است و نه یاوری. (10)
وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الرَّجْعِ ﴿11﴾
سوگند به آسمان که دارای باران فراوان و پرریزش است. (11)
وَالْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ ﴿12﴾
و سوگند به زمین که [برای جوشیدن چشمه ها و کشت و زرع و روییدن نباتات] دارای شکاف است. (12)
إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ ﴿13﴾
بی تردید که این قرآن، سخنی جداکننده [میان حق و باطل] است (13)
وَمَا هُوَ بِالْهَزْلِ ﴿14﴾
و آن هرگز شوخی نیست. (14)
إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْدًا ﴿15﴾
آنان همواره [برای خاموش کردن نور حق] حیله می کنند (15)
وَأَکِیدُ کَیْدًا ﴿16﴾
و من [هم در برابر آنان] چاره و تدبیری [مناسب] می کنم. (16)
فَمَهِّلِ الْکَافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْدًا ﴿17﴾
پس کافران را مهلت ده و مدت اندکی آنان را در این حالی که هستند، واگذار. (17)
سوره 87: الأعلى
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَى ﴿1﴾
نام پروردگار برتر و بلند مرتبه ات را [از هرچه رنگ شرک خفی و جلی دارد] منزّه و پاک بدار. (1)
الَّذِی خَلَقَ فَسَوَّى ﴿2﴾
آنکه آفرید، پس درست و نیکو گردانید. (2)
وَالَّذِی قَدَّرَ فَهَدَى ﴿3﴾
و آنکه اندازه قرار داد و هدایت کرد، (3)
وَالَّذِی أَخْرَجَ الْمَرْعَى ﴿4﴾
و آنکه چراگاه را رویانید، (4)
فَجَعَلَهُ غُثَاءً أَحْوَى ﴿5﴾
و آن را خاشاکی سیاه گردانید، (5)
سَنُقْرِئُکَ فَلَا تَنْسَى ﴿6﴾
به زودی قرآن را بر تو می خوانیم، پس هرگز فراموش نخواهی کرد، (6)
إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا یَخْفَى ﴿7﴾
جز آنچه را خدا بخواهد، که او آشکار و آنچه را پنهان است، می داند. (7)
وَنُیَسِّرُکَ لِلْیُسْرَى ﴿8﴾
و تو را برای آسان ترین راه [که شریعت سمحه و سهله است] آماده می کنیم. (8)
فَذَکِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّکْرَى ﴿9﴾
پس [مردم را] اندرز ده، اگر اندرز سودمند افتد. (9)
سَیَذَّکَّرُ مَنْ یَخْشَى ﴿10﴾
کسی که از خدا می ترسد، به زودی متذکّر می شود. (10)
وَیَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى ﴿11﴾
و کسی که از همه بدبخت تر است از آن کناره می گیرد. (11)
الَّذِی یَصْلَى النَّارَ الْکُبْرَى ﴿12﴾
همان کسی که در آتش بزرگ تر در می آید. (12)
ثُمَّ لَا یَمُوتُ فِیهَا وَلَا یَحْیَى ﴿13﴾
آن گاه در آنجا نه می میرد و نه به خوشی زندگی می کند. (13)
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَکَّى ﴿14﴾
بی تردید کسی که خود را [از زشتی های باطن و ظاهر] پاک کرد، رستگار شد. (14)
وَذَکَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى ﴿15﴾
و نام پروردگارش را یاد کرد، پس نماز خواند. (15)
بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿16﴾
[ولی شما منکران لجوج به سوی راه رستگاری نمی روید] بلکه زندگی دنیا را [بر آن] ترجیح می دهید. (16)
وَالْآخِرَةُ خَیْرٌ وَأَبْقَى ﴿17﴾
در حالی که آخرت بهتر و پایدارتر است. (17)
إِنَّ هَذَا لَفِی الصُّحُفِ الْأُولَى ﴿18﴾
همانا این [حقایق] در کتاب های آسمانی پیشین هست. (18)
صُحُفِ إِبْرَاهِیمَ وَمُوسَى ﴿19﴾
[در] کتاب های ابراهیم وموسی. (19)
سوره 88: الغاشیة
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ الْغَاشِیَةِ ﴿1﴾
آیا خبر حادثه هولناکی که [همه انسان ها را از هر سو] فرا می گیرد، به تو رسیده است؟ (1)
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ ﴿2﴾
در آن روز چهره هایی زبون و شرمسارند؛ (2)
عَامِلَةٌ نَاصِبَةٌ ﴿3﴾
[آنان که همواره در دنیا] کوشیده اند و خسته شده اند [و سرانجام سودی نیافته اند] (3)
تَصْلَى نَارًا حَامِیَةً ﴿4﴾
در آتشی سوزان درآیند. (4)
تُسْقَى مِنْ عَیْنٍ آنِیَةٍ ﴿5﴾
آنان را از چشمه ای بسیار داغ می نوشانند؛ (5)
لَیْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِنْ ضَرِیعٍ ﴿6﴾
برای آنان طعامی جز خار خشک و زهرآگین وجود ندارد (6)
لَا یُسْمِنُ وَلَا یُغْنِی مِنْ جُوعٍ ﴿7﴾
که نه فربه می کند و نه از گرسنگی بی نیاز می نماید. (7)
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ نَاعِمَةٌ ﴿8﴾
در آن روز چهره هایی شاداب و باطراوت اند (8)
لِسَعْیِهَا رَاضِیَةٌ ﴿9﴾
از تلاش و کوشش خود خشنودند (9)
فِی جَنَّةٍ عَالِیَةٍ ﴿10﴾
در بهشتی برین اند (10)
لَا تَسْمَعُ فِیهَا لَاغِیَةً ﴿11﴾
در آنجا سخن لغو وبیهوده نشنوند (11)
فِیهَا عَیْنٌ جَارِیَةٌ ﴿12﴾
در آن چشمه ای روان است (12)
فِیهَا سُرُرٌ مَرْفُوعَةٌ ﴿13﴾
[و] در آنجا تخت هایی بلند و با ارزش قرار دارد (13)
وَأَکْوَابٌ مَوْضُوعَةٌ ﴿14﴾
و [در کنار چشمه هایش] قدح ها نهاده شده است (14)
وَنَمَارِقُ مَصْفُوفَةٌ ﴿15﴾
و [دیگر از نعمت هایش] بالش هایی پهلوی هم چیده [برای تکیه زدن بهشتی ها] ست (15)
وَزَرَابِیُّ مَبْثُوثَةٌ ﴿16﴾
و فرش هایی زربافت و گسترده [که روی آن می نشینند.] (16)
أَفَلَا یَنْظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ کَیْفَ خُلِقَتْ ﴿17﴾
آیا با تأمل به شتر نمی نگرند که چگونه آفریده شده؟ (17)
وَإِلَى السَّمَاءِ کَیْفَ رُفِعَتْ ﴿18﴾
و به آسمان که چگونه بر افراشته شده؟ (18)
وَإِلَى الْجِبَالِ کَیْفَ نُصِبَتْ ﴿19﴾
و به کوه ها که چگونه در جای خود نصب شده؟ (19)
وَإِلَى الْأَرْضِ کَیْفَ سُطِحَتْ ﴿20﴾
و به زمین که چگونه گسترده شده؟ (20)
فَذَکِّرْ إِنَّمَا أَنْتَ مُذَکِّرٌ ﴿21﴾
پس تذکر ده که تو فقط تذکر دهنده ای؛ (21)
لَسْتَ عَلَیْهِمْ بِمُصَیْطِرٍ ﴿22﴾
تو بر آنان مسلط نیستی [که به قبول ایمان مجبورشان کنی،] (22)
إِلَّا مَنْ تَوَلَّى وَکَفَرَ ﴿23﴾
ولی کسی که [به دنبال تذکر پی در پی] روی گردانید و کفر ورزید. (23)
فَیُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذَابَ الْأَکْبَرَ ﴿24﴾
پس خدا او را به عذاب بزرگ تر عذاب خواهد کرد. (24)
إِنَّ إِلَیْنَا إِیَابَهُمْ ﴿25﴾
قطعاً بازگشت آنان به سوی ماست. (25)
ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا حِسَابَهُمْ ﴿26﴾
آن گاه بی تردید حسابشان بر عهده ماست. (26)
سوره 89: الفجر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالْفَجْرِ ﴿1﴾
سوگند به سپیده دم (1)
وَلَیَالٍ عَشْرٍ ﴿2﴾
و به شب های ده گانه (2)
وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿3﴾
و به زوج و فرد (3)
وَاللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ ﴿4﴾
و به شب هنگامی که می گذرد. (4)
هَلْ فِی ذَلِکَ قَسَمٌ لِذِی حِجْرٍ ﴿5﴾
آیا در آنچه گفته شد، سوگندی برای خردمند هست؟ (5)
أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ ﴿6﴾
آیا ندانسته ای که پروردگارت با قوم عاد چه کرد؟ (6)
إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿7﴾
و [با آن شهر] اِرم که دارای کاخ های باعظمت و ساختمان های بلند بود؟ (7)
الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلَادِ ﴿8﴾
همان که مانندش در شهرها ساخته نشده بود؟ (8)
وَثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿9﴾
و با قوم ثمود آنان که در آن وادی [برای ساختن بناهای استوار و محکم] تخته سنگ ها را می بریدند؟ (9)
وَفِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتَادِ ﴿10﴾
و با فرعون نیرومند که دارای میخ های شکنجه بود؟ (10)
الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلَادِ ﴿11﴾
همانان که در شهرها، طغیان وسرکشی کردند؟ (11)
فَأَکْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ ﴿12﴾
و در آنها فساد وتباه کاری فراوانی به بار آوردند؟ (12)
فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿13﴾
پس پروردگارت تازیانه عذاب های گوناگون را بر آنان فرو ریخت. (13)
إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿14﴾
بی تردید پروردگارت در کمین گاه است؛ (14)
فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ ﴿15﴾
اما انسان، هنگامی که پروردگارش او را بیازماید و گرامی داردش و نعمتش بخشد، می گوید: پروردگارم [چون شایسته و سزاوار بودم] مرا گرامی داشت، (15)
وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ﴿16﴾
و اما چون او را بیازماید، پس روزی اش را بر او تنگ گیرد، گوید: پروردگارم مرا خوار و زبون کرد. (16)
کَلَّا بَلْ لَا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ ﴿17﴾
این چنین نیست که می پندارید، بلکه [زبونی، خواری و دور شدن شما از رحمت خدا برای این است که] یتیم را گرامی نمی دارید (17)
وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿18﴾
و یکدیگر را بر طعام دادن به مستمند تشویق نمی کنید (18)
وَتَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلًا لَمًّا ﴿19﴾
و میراث خود را [با میراث دیگران بی توجه به حلال وحرام بودنش] یک جا و کامل می خورید (19)
وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿20﴾
وثروت را بسیار دوست دارید. (20)
کَلَّا إِذَا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکًّا دَکًّا ﴿21﴾
این چنین نیست که می پندارید، هنگامی که زمین را به شدت درهم کوبند (21)
وَجَاءَ رَبُّکَ وَالْمَلَکُ صَفًّا صَفًّا ﴿22﴾
و [فرمان] پروردگارت برسد، وفرشتگان صف اندر صف حاضر شوند، (22)
وَجِیءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ یَوْمَئِذٍ یَتَذَکَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّکْرَى ﴿23﴾
در آن روز دوزخ را بیاورند، در آن روز انسان متذکّر شود و کجا این تذکر برای او سودمند افتد؟! (23)
یَقُولُ یَا لَیْتَنِی قَدَّمْتُ لِحَیَاتِی ﴿24﴾
می گوید: ای کاش برای این زندگی ام [عبادت خالصانه و کار نیک] پیش فرستاده بودم. (24)
فَیَوْمَئِذٍ لَا یُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿25﴾
پس در آن روز هیچ کس چون عذاب کردن او عذاب نکند، (25)
وَلَا یُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿26﴾
و هیچ کس چون به بند کشیدن او به بند نکشد. (26)
یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿27﴾
ای جان آرام گرفته و اطمینان یافته! (27)
ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیَةً مَرْضِیَّةً ﴿28﴾
به سوی پروردگارت در حالی که از او خشنودی و او هم از تو خشنود است، باز گرد. (28)
فَادْخُلِی فِی عِبَادِی ﴿29﴾
پس در میان بندگانم درآی (29)
وَادْخُلِی جَنَّتِی ﴿30﴾
و در بهشتم وارد شو. (30)
سوره 90: البلد
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿1﴾
قسم می خورم به این شهر، (1)
وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿2﴾
در حالی که تو در آن جای داری (2)
وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿3﴾
و سوگند به پدر و آنچه زاده است؛ (3)
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی کَبَدٍ ﴿4﴾
همانا ما انسان را در رنج و زحمت آفریدیم. (4)
أَیَحْسَبُ أَنْ لَنْ یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ ﴿5﴾
آیا گمان می کند که هرگز کسی بر او دست نیابد؟! (5)
یَقُولُ أَهْلَکْتُ مَالًا لُبَدًا ﴿6﴾
می گوید: ثروت فراوانی را [برای مبارزه با پیامبر و اسلام] تباه کرده ام! (6)
أَیَحْسَبُ أَنْ لَمْ یَرَهُ أَحَدٌ ﴿7﴾
آیا گمان می کند که هیچ کس او را ندیده است [که همه اعمال و کردارش را ثبت کند؟] (7)
أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَیْنَیْنِ ﴿8﴾
آیا برای او دو چشم قرار ندادیم؟ (8)
وَلِسَانًا وَشَفَتَیْنِ ﴿9﴾
و یک زبان و دو لب؟ (9)
وَهَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ ﴿10﴾
و او را به راه خیر و شر هدایت نکردیم [تا راه خیر را بگزیند و راه شر را واگذارد؟] (10)
فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿11﴾
پس شتابان و با شدت به آن گردنه سخت وارد نشد؛ (11)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿12﴾
و تو چه می دانی آن گردنه سخت چیست؟ (12)
فَکُّ رَقَبَةٍ ﴿13﴾
آزاد کردن برده، (13)
أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ ﴿14﴾
یا طعام دادن در روز گرسنگی و قحطی، (14)
یَتِیمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿15﴾
به یتیمی خویشاوند، (15)
أَوْ مِسْکِینًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿16﴾
یا مستمندی خاک نشین؛ (16)
ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿17﴾
علاوه بر [انجام] این [تکالیف]، از کسانی باشد که ایمان آورده اند و یکدیگر را به صبر و مهربانی سفارش کرده اند؛ (17)
أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ ﴿18﴾
اینان سعادتمندان اند؛ (18)
وَالَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿19﴾
و کسانی که به آیات ما کفر ورزیدند، آنان شقاوتمندان اند (19)
عَلَیْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ ﴿20﴾
بر آنان آتشی سرپوشیده احاطه دارد [که هیچ راه گریزی از آن ندارند.] (20)
سوره 91: الشمس
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿1﴾
سوگند به خورشید و گسترش روشنی اش (1)
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿2﴾
و به ماه هنگامی که از پی آن برآید (2)
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿3﴾
و به روزچون خورشید را به خوبی آشکار کند (3)
وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا ﴿4﴾
و به شب هنگامی که خورشید را فرو پوشد (4)
وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ﴿5﴾
و به آسمان و آنکه آن را بنا کرد (5)
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿6﴾
و به زمین و آنکه آن را گستراند (6)
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿7﴾
و به نفس و آنکه آن را درست و نیکو نمود، (7)
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿8﴾
پس بزه کاری و پرهیزکاری اش را به او الهام کرد. (8)
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاهَا ﴿9﴾
بی تردید کسی که نفس را [از آلودگی پاک کرد و] رشد داد، رستگار شد. (9)
وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا ﴿10﴾
و کسی که آن را [به آلودگی ها و امور بازدارنده از رشد] بیالود [از رحمت حق] نومید شد. (10)
کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿11﴾
قوم ثمود به سبب سرکشی و طغیانش [پیامبرشان را] تکذیب کرد، (11)
إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿12﴾
زمانی که بدبخت ترینشان به پا خاست. (12)
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْیَاهَا ﴿13﴾
پس فرستاده خدا به آنان گفت: ناقه خدا و آبشخورش را [واگذارید] (13)
فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿14﴾
ولی به تکذیب او برخاستند و ناقه را پی کردند، و در نتیجه پروردگارشان به خاطر گناهشان عذاب سختی بر آنان فرو ریخت و همه قوم را با خاک یکسان و برابر ساخت؛ (14)
وَلَا یَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿15﴾
و خدا از سرانجام آن کار [که نابودی ستمکاران است] پروایی ندارد. (15)
سوره 92: اللیل
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَى ﴿1﴾
سوگند به شب هنگامی که فرو پوشد (1)
وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى ﴿2﴾
و به روز هنگامی که آشکار شود (2)
وَمَا خَلَقَ الذَّکَرَ وَالْأُنْثَى ﴿3﴾
و به آنکه نر و ماده آفرید؛ (3)
إِنَّ سَعْیَکُمْ لَشَتَّى ﴿4﴾
همانا تلاشتان گوناگون و پراکنده است؛ (4)
فَأَمَّا مَنْ أَعْطَى وَاتَّقَى ﴿5﴾
اما کسی که [ثروتش را در راه خدا] انفاق کرد و پرهیزکاری پیشه ساخت (5)
وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَى ﴿6﴾
و وعده نیکوتر را [که وعده خدا نسبت به پاداش انفاق و پرهیزکاری است] باور کرد؛ (6)
فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیُسْرَى ﴿7﴾
پس به زودی او را برای راه آسانی [که انجام همه اعمال نیک به توفیق خداست] آماده می کنیم (7)
وَأَمَّا مَنْ بَخِلَ وَاسْتَغْنَى ﴿8﴾
و اما کسی که [از انفاق ثروت] بخل ورزید و خود را بی نیاز نشان داد (8)
وَکَذَّبَ بِالْحُسْنَى ﴿9﴾
و وعده نیکوتر را تکذیب کرد، (9)
فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْعُسْرَى ﴿10﴾
پس او را برای راه سخت و دشواری [که سلب هرگونه توفیق از اوست] آماده می کنیم، (10)
وَمَا یُغْنِی عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّى ﴿11﴾
و هنگامی که [به چاه هلاکت و گودال گور] سقوط کند ثروتش [چیزی از عذاب خدا] را از او دفع نمی کند. (11)
إِنَّ عَلَیْنَا لَلْهُدَى ﴿12﴾
بی تردید هدایت کردن بر عهده ماست. (12)
وَإِنَّ لَنَا لَلْآخِرَةَ وَالْأُولَى ﴿13﴾
و به یقین دنیا و آخرت در سیطره مالکیّت ماست. (13)
فَأَنْذَرْتُکُمْ نَارًا تَلَظَّى ﴿14﴾
پس شما را از آتشی که زبانه می کشد بیم می دهم. (14)
لَا یَصْلَاهَا إِلَّا الْأَشْقَى ﴿15﴾
[که] جز بدبخت ترین مردم در آن در نیایند. (15)
الَّذِی کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿16﴾
همان که [دین را] تکذیب کرد و از آن روی گردانید. (16)
وَسَیُجَنَّبُهَا الْأَتْقَى ﴿17﴾
و به زودی پرهیزکارترین [مردم] را از آن دور می دارند. (17)
الَّذِی یُؤْتِی مَالَهُ یَتَزَکَّى ﴿18﴾
همان که مال خود را انفاق می کند تا [مال] رشد و نمو کند. (18)
وَمَا لِأَحَدٍ عِنْدَهُ مِنْ نِعْمَةٍ تُجْزَى ﴿19﴾
و هیچ کس را نزد خدا حق نعمتی نیست تا این مالی که انفاق کرده به عنوان پاداش آن نعمت به حساب او گذارد. (19)
إِلَّا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَى ﴿20﴾
بلکه [انفاق کننده با تقوا مال خود را در راه خدا انفاق می کند] تا خشنودی پروردگار والایش را به دست آورد. (20)
وَلَسَوْفَ یَرْضَى ﴿21﴾
و [بی تردید] به زودی [در قیامت با دریافت لطف، رحمت حق و پاداش بی پایان او] خشنود خواهد شد. (21)
سوره 93: الضحى
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالضُّحَى ﴿1﴾
سوگند به ابتدای روز [وقتی که خورشید پرتو افشانی می کند] (1)
وَاللَّیْلِ إِذَا سَجَى ﴿2﴾
و سوگند به شب آن گاه که آرام گیرد، (2)
مَا وَدَّعَکَ رَبُّکَ وَمَا قَلَى ﴿3﴾
که پروردگارت تو را رها نکرده و مورد خشم و کینه قرار نداده است. (3)
وَلَلْآخِرَةُ خَیْرٌ لَکَ مِنَ الْأُولَى ﴿4﴾
و بی تردید آخرت برای تو از دنیا بهتر است، (4)
وَلَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَى ﴿5﴾
و به زودی پروردگارت بخششی به تو خواهد کرد تا خشنود شوی. (5)
أَلَمْ یَجِدْکَ یَتِیمًا فَآوَى ﴿6﴾
آیا تو را یتیم نیافت، پس پناه داد؟ (6)
وَوَجَدَکَ ضَالًّا فَهَدَى ﴿7﴾
و تو را بدون شریعت نیافت، پس به شریعت هدایت کرد؟ (7)
وَوَجَدَکَ عَائِلًا فَأَغْنَى ﴿8﴾
و تو را تهیدست نیافت، پس بی نیاز ساخت؟ (8)
فَأَمَّا الْیَتِیمَ فَلَا تَقْهَرْ ﴿9﴾
و اما [به شکرانه این همه نعمت] یتیم را خوار و رانده مکن (9)
وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ ﴿10﴾
و تهیدست حاجت خواه را [به بانگ زدن] از خود مران (10)
وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ ﴿11﴾
و نعمت های پروردگارت را بازگو کن. (11)
سوره 94: الشرح
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
أَلَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَکَ ﴿1﴾
آیا سینه ات را [به نوری از سوی خود] گشاده نکردیم؟ (1)
وَوَضَعْنَا عَنْکَ وِزْرَکَ ﴿2﴾
و بار گرانت را فرو ننهادیم؟ (2)
الَّذِی أَنْقَضَ ظَهْرَکَ ﴿3﴾
همان بار گرانی که پشتت را شکست. (3)
وَرَفَعْنَا لَکَ ذِکْرَکَ ﴿4﴾
و آوازه ات را برایت بلند نکردیم؟ (4)
فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا ﴿5﴾
پس بی تردید با دشواری آسانی است. (5)
إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا ﴿6﴾
[آری] بی تردید با دشواری آسانی است. (6)
فَإِذَا فَرَغْتَ فَانْصَبْ ﴿7﴾
پس هنگامی که [از کار بسیار مهم تبلیغ] فراغت می یابی، به عبادت و دعا بکوش (7)
وَإِلَى رَبِّکَ فَارْغَبْ ﴿8﴾
و مشتاقانه به سوی پروردگارت رو آور. (8)
سوره 95: التین
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالتِّینِ وَالزَّیْتُونِ ﴿1﴾
سوگند به انجیر و زیتون (1)
وَطُورِ سِینِینَ ﴿2﴾
و سوگند به طور سینا (2)
وَهَذَا الْبَلَدِ الْأَمِینِ ﴿3﴾
و سوگند به این [مکه] شهر امن (3)
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ ﴿4﴾
که ما انسان را در نیکوترین نظم و اعتدال و ارزش آفریدیم. (4)
ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِینَ ﴿5﴾
آن گاه او را [به سبب گناهکاری] به [مرحله] پست ترینِ پَستان بازگرداندیم. (5)
إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ ﴿6﴾
مگر آنان که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند، پس آنان را پاداشی بی منت و همیشگی است. (6)
فَمَا یُکَذِّبُکَ بَعْدُ بِالدِّینِ ﴿7﴾
[ای انسان!] پس چه چیزی تو را بعد [از این همه دلایل] به تکذیب دین و [روز قیامت]، وامی دارد؟ (7)
أَلَیْسَ اللَّهُ بِأَحْکَمِ الْحَاکِمِینَ ﴿8﴾
آیا خدا بهترین داوران نیست؟ (8)
سوره 96: العلق
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ ﴿1﴾
بخوان به نام پروردگارت که [همه آفریده ها را] آفریده؛ (1)
خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ ﴿2﴾
[همان که] انسان را از علق به وجود آورد. (2)
اقْرَأْ وَرَبُّکَ الْأَکْرَمُ ﴿3﴾
بخوان در حالی که پروردگارت کریم ترین [کریمان] است. (3)
الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ ﴿4﴾
همان که به وسیله قلم آموخت، (4)
عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ ﴿5﴾
[و] به انسان آنچه را نمی دانست تعلیم داد. (5)
کَلَّا إِنَّ الْإِنْسَانَ لَیَطْغَى ﴿6﴾
این چنین نیست [که انسان سپاس گزار باشد] مسلماً انسان سرکشی می کند. (6)
أَنْ رَآهُ اسْتَغْنَى ﴿7﴾
برای اینکه خود را بی نیاز می پندارد. (7)
إِنَّ إِلَى رَبِّکَ الرُّجْعَى ﴿8﴾
بی تردید بازگشت به سوی پروردگار توست. (8)
أَرَأَیْتَ الَّذِی یَنْهَى ﴿9﴾
مرا خبر ده، آیا آن کسی که باز می دارد، (9)
عَبْدًا إِذَا صَلَّى ﴿10﴾
بنده ای را هنگامی که نماز می خواند؟ (10)
أَرَأَیْتَ إِنْ کَانَ عَلَى الْهُدَى ﴿11﴾
مرا خبر ده، اگر این بنده نمازگزار بر راه راست باشد (11)
أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى ﴿12﴾
یا [دیگران را] به پرهیزکاری وادارد؟ [آیا آن بازدارنده سزاوار کیفر سخت نیست؟] (12)
أَرَأَیْتَ إِنْ کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿13﴾
مرا خبر ده، اگر این بازدارنده [دین را] تکذیب کند و [از فرمان حق] روی برگرداند [مستحق مجازات سخت نیست؟!] (13)
أَلَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَى ﴿14﴾
مگر ندانسته که قطعاً خدا [همه کارهایش را] می بیند؟ (14)
کَلَّا لَئِنْ لَمْ یَنْتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِیَةِ ﴿15﴾
این چنین نیست که می پندارد [که ما کارهایش را زیرنظر نداریم،] اگر [از کارهایش] باز نایستد، به شدت موی جلوی سرش را می گیریم [و به سوی دوزخ می کشانیم.] (15)
نَاصِیَةٍ کَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ ﴿16﴾
[آری] موی جلوی سر دروغگوی خطاپیشه را (16)
فَلْیَدْعُ نَادِیَهُ ﴿17﴾
پس [اگر بخواهد] اهل مجلس و انجمنش را [برای یاری دادنش] فرا خواند، (17)
سَنَدْعُ الزَّبَانِیَةَ ﴿18﴾
ما هم به زودی مأموران آتش دوزخ را فرا می خوانیم. (18)
کَلَّا لَا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ ﴿19﴾
این چنین نیست [که بتواند برای نجات خود کاری کند]، هرگز از او اطاعت مکن، و سجده کن و به خدا تقرب جوی. (19)
سوره 97: القدر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ ﴿1﴾
ما قرآن را در شب قدر نازل کردیم. (1)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا لَیْلَةُ الْقَدْرِ ﴿2﴾
تو چه می دانی شب قدر چیست؟ (2)
لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ ﴿3﴾
شب قدر، بهتر از هزار ماه است. (3)
تَنَزَّلُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ فِیهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ کُلِّ أَمْرٍ ﴿4﴾
فرشتگان و روح در آن شب به اذن پروردگارشان برای [تقدیر و تنظیم] هر کاری نازل می شوند. (4)
سَلَامٌ هِیَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ ﴿5﴾
این شب تا برآمدن سپیده دم [سراسر] سلام و رحمت است. (5)
سوره 98: البینة
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
لَمْ یَکُنِ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ مُنْفَکِّینَ حَتَّى تَأْتِیَهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿1﴾
کافران از اهل کتاب و مشرکان [از آیین خود] جدا نمی شدند تا آن دلیل روشن برای آنان بیاید. (1)
رَسُولٌ مِنَ اللَّهِ یَتْلُو صُحُفًا مُطَهَّرَةً ﴿2﴾
[آن دلیل روشن] فرستاده ای [چون پیامبر اسلام] از سوی خداست که صحیفه هایی پاک را می خواند. (2)
فِیهَا کُتُبٌ قَیِّمَةٌ ﴿3﴾
در آنها نوشته هایی استوار و باارزش است؛ (3)
وَمَا تَفَرَّقَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ إِلَّا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿4﴾
و اهل کتاب درباره دین، [گروه گروه و] پراکنده نشدند مگر پس از آنکه آن دلیل روشن برای آنان آمد [و به طور کامل نسبت به آنان اتمام حجت شد.] (4)
وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفَاءَ وَیُقِیمُوا الصَّلَاةَ وَیُؤْتُوا الزَّکَاةَ وَذَلِکَ دِینُ الْقَیِّمَةِ ﴿5﴾
در حالی که فرمان نیافته بودند جز آنکه خدا را بپرستند، و ایمان و عبادت را برای او از هرگونه شرکی خالص کنند، و حق گرا باشند، و نماز را برپا دارند، و زکات بپردازند؛ و این است آیین استوار و ثابت. (5)
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ فِی نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا أُولَئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ ﴿6﴾
به یقین کافرانِ از اهل کتاب و مشرکان در آتش دوزخ اند و در آن جاودانه اند؛ اینانند که بدترین مخلوقاتند. (6)
إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ ﴿7﴾
مسلماً کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند، اینانند که بهترین مخلوقاتند. (7)
جَزَاؤُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ذَلِکَ لِمَنْ خَشِیَ رَبَّهُ ﴿8﴾
پاداششان نزد پروردگارشان بهشت های پاینده ای است که از زیرِ [درختانِ] آن نهرها جاری است، در آنها جاودانه اند، خدا از آنان خشنود است و آنان هم از خدا خشنودند؛ این [پاداش]
برای کسی است که از پروردگارش بترسد. (8)
سوره 99: الزلزلة
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا ﴿1﴾
هنگامی که زمین را با [شدیدترین] لرزشش بلرزانند، (1)
وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا ﴿2﴾
و زمین بارهای گرانش را بیرون اندازد، (2)
وَقَالَ الْإِنْسَانُ مَا لَهَا ﴿3﴾
و انسان بگوید: زمین را چه شده است؟ (3)
یَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا ﴿4﴾
آن روز است که زمین اخبار خود را می گوید؛ (4)
بِأَنَّ رَبَّکَ أَوْحَى لَهَا ﴿5﴾
زیرا که پروردگارت به او وحی کرده است. (5)
یَوْمَئِذٍ یَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتًا لِیُرَوْا أَعْمَالَهُمْ ﴿6﴾
آن روز مردم [پس از پایان حساب] به صورت گروه های پراکنده [به سوی منزل های ابدی خود بهشت یا دوزخ] باز می گردند، تا اعمالشان را [به صورت تجسم یافته] به آنان نشان دهند. (6)
فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْرًا یَرَهُ ﴿7﴾
پس هرکس هموزن ذره ای نیکی کند، آن نیکی را ببیند. (7)
وَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ ﴿8﴾
و هرکس هموزن ذره ای بدی کند، آن بدی را ببیند. (8)
سوره 100: العادیات
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالْعَادِیَاتِ ضَبْحًا ﴿1﴾
سوگند به اسبان دونده ای که همهمه کنان [به سوی جنگ] می تازند (1)
فَالْمُورِیَاتِ قَدْحًا ﴿2﴾
و سوگند به اسبانی که با کوبیدن سمشان از سنگ ها جرقه می جهانند (2)
فَالْمُغِیرَاتِ صُبْحًا ﴿3﴾
و سوگند به سوارانی که هنگام صبح غافل گیرانه به دشمن هجوم می برند (3)
فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا ﴿4﴾
و به وسیله آن هجوم، گرد و غبار فراوانی بر انگیزند (4)
فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا ﴿5﴾
و ناگاه در آن وقت در میان گروهی دشمن در آیند؛ (5)
إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ ﴿6﴾
[که] قطعاً انسان نسبت به پروردگارش بسیار ناسپاس است، (6)
وَإِنَّهُ عَلَى ذَلِکَ لَشَهِیدٌ ﴿7﴾
و بی تردید خود او بر این ناسپاسی گواه است، (7)
وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ ﴿8﴾
و همانا او نسبت به ثروت و مال سخت علاقه مند است [و به این سبب بخل می ورزد.] (8)
أَفَلَا یَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِی الْقُبُورِ ﴿9﴾
آیا نمی داند هنگامی که آنچه در گورهاست برانگیخته شود. (9)
وَحُصِّلَ مَا فِی الصُّدُورِ ﴿10﴾
و آنچه در سینه هاست پدیدار گردد، (10)
إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ یَوْمَئِذٍ لَخَبِیرٌ ﴿11﴾
بی تردید در آن روز پروردگارشان نسبت به آنان آگاه است [و بر پایه اعمال نیک و بدشان به آنان پاداش و کیفر دهد.] (11)
سوره 101: القارعة
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الْقَارِعَةُ ﴿1﴾
آن کوبنده (1)
مَا الْقَارِعَةُ ﴿2﴾
چیست آن کوبنده؟ (2)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْقَارِعَةُ ﴿3﴾
و تو چه می دانی آن کوبنده چیست؟ (3)
یَوْمَ یَکُونُ النَّاسُ کَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ ﴿4﴾
روزی که مردم [در سراسیمگی] چون پروانه های پراکنده اند (4)
وَتَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ ﴿5﴾
و کوه ها مانند پشم رنگین حلاجی شده گردد! (5)
فَأَمَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِینُهُ ﴿6﴾
اما هرکس اعمال وزن شده اش سنگین و باارزش است؛ (6)
فَهُوَ فِی عِیشَةٍ رَاضِیَةٍ ﴿7﴾
پس او در یک زندگی خوش و پسندیده ای است، (7)
وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِینُهُ ﴿8﴾
و اما هرکساعمال وزن شده اش سبک و بی ارزش است، (8)
فَأُمُّهُ هَاوِیَةٌ ﴿9﴾
پس جایگاه و پناهگاهش هاویه است، (9)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا هِیَهْ ﴿10﴾
و تو چه می دانی هاویه چیست؟ (10)
نَارٌ حَامِیَةٌ ﴿11﴾
آتشی بسیار داغ و سوزاناست. (11)
سوره 102: التکاثر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
أَلْهَاکُمُ التَّکَاثُرُ ﴿1﴾
مباهات و افتخار بر یکدیگر [به ثروت و کثرت نفرات] شما را [از پرداختن به تکالیف دینی و یاد آخرت] بازداشت؛ (1)
حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقَابِرَ ﴿2﴾
تا جایی که گورها را دیدار کردید [و به تعداد مردگان هم به یکدیگر مباهات و افتخار نمودید!!] (2)
کَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿3﴾
این چنین نیست [که شما می پندارید]، به زودی [به آثار شوم این اوضاع و احوالی که دارید] آگاه خواهید شد. (3)
ثُمَّ کَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿4﴾
باز هم این چنین نیست، به زودی آگاه خواهید شد. (4)
کَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْیَقِینِ ﴿5﴾
[زندگی واقعی] این چنین نیست [که می پندارید]، اگر به علم الیقین [که علم استوار و غیر قابل تردید است به آخرت] آگاه بودید [از تکالیف دینی و توجه به آباد کردن آخرت باز نمی ماندید.] (5)
لَتَرَوُنَّ الْجَحِیمَ ﴿6﴾
بی تردید دوزخ را خواهید دید. (6)
ثُمَّ لَتَرَوُنَّهَا عَیْنَ الْیَقِینِ ﴿7﴾
سپس [با وارد شدن در آن،] قطعاً آن را به دیده یقین و باور خواهید دید. (7)
ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِیمِ ﴿8﴾
آن گاه شما در آن روز از نعمت ها بازپرسی خواهید شد. (8)
سوره 103: العصر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالْعَصْرِ ﴿1﴾
سوگند به عصر [ظهور پیامبر اسلام] (1)
إِنَّ الْإِنْسَانَ لَفِی خُسْرٍ ﴿2﴾
[که] بی تردید انسان در زیان کاری بزرگی است؛ (2)
إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ ﴿3﴾
مگر کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند و یکدیگر را به حق توصیه نموده و به شکیبایی سفارش کرده اند. (3)
سوره 104: الهمزة
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَیْلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ ﴿1﴾
وای بر هر عیب جوی بدگوی! (1)
الَّذِی جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ ﴿2﴾
همان که ثروتی فراهم آورده و [پی در پی] آن را شمرد [و ذخیره کرد.] (2)
یَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ ﴿3﴾
گمان می کند که ثروتش او را جاودانه خواهد کرد. (3)
کَلَّا لَیُنْبَذَنَّ فِی الْحُطَمَةِ ﴿4﴾
این چنین نیست، بی تردید او را در آن شکننده، اندازند؛ (4)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحُطَمَةُ ﴿5﴾
و تو چه می دانی آن شکننده چیست؟ (5)
نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ ﴿6﴾
آتش برافروخته خداست (6)
الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ ﴿7﴾
[آتشی] که بر دل ها برآید و چیره شود. (7)
إِنَّهَا عَلَیْهِمْ مُؤْصَدَةٌ ﴿8﴾
آن آتش بر آنان سربسته است [که هیچ راه گریزی از آن ندارند؛] (8)
فِی عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ ﴿9﴾
[آتشی] در ستون هایی بلند و کشیده. (9)
سوره 105: الفیل
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِأَصْحَابِ الْفِیلِ ﴿1﴾
آیا ندانسته ای که پروردگارت با فیل سواران چه کرد؟ (1)
أَلَمْ یَجْعَلْ کَیْدَهُمْ فِی تَضْلِیلٍ ﴿2﴾
آیا نیرنگشان را در تباهی قرار نداد [ونقشه آنان را نقش بر آب نساخت؟!] (2)
وَأَرْسَلَ عَلَیْهِمْ طَیْرًا أَبَابِیلَ ﴿3﴾
و بر ضد آنان گروه گروه پرندگانی فرستاد؛ (3)
تَرْمِیهِمْ بِحِجَارَةٍ مِنْ سِجِّیلٍ ﴿4﴾
[که] بر آنان سنگ هایی از نوع سنگ گِل می افکندند. (4)
فَجَعَلَهُمْ کَعَصْفٍ مَأْکُولٍ ﴿5﴾
سرانجام همه آنان را چون کاه جویده شده قرار داد. (5)
سوره 106: قریش
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
لِإِیلَافِ قُرَیْشٍ ﴿1﴾
[خدا فیل سواران را هلاک کرد] تا قریش را [با یکدیگر و با مردم و با حرم امن] الفت دهد؛ (1)
إِیلَافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاءِ وَالصَّیْفِ ﴿2﴾
[و نیز] به سفرهای [تجارتی] زمستانی و [سفرهای تجارتی] تابستانی پیوند و انس دهد [تا در آرامش و امنیت، امر معاششان را تأمین کنند.] (2)
فَلْیَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَیْتِ ﴿3﴾
پس باید پروردگار این خانه را بپرستند؛ (3)
الَّذِی أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَآمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ ﴿4﴾
پروردگاری که آنان را از گرسنگی نجات داد، و از بیمی [که از دشمن داشتند] ایمنی شان بخشید. (4)
سوره 107: الماعون
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
أَرَأَیْتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ ﴿1﴾
آیا کسی که همواره روز جزا را انکار می کند، دیدی؟ (1)
فَذَلِکَ الَّذِی یَدُعُّ الْیَتِیمَ ﴿2﴾
همان که یتیم را به خشونت و جفا از خود می راند، (2)
وَلَا یَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿3﴾
و [کسی را] به طعام دادن به مستمند تشویق نمی کند. (3)
فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ ﴿4﴾
پس وای بر نمازگزاران (4)
الَّذِینَ هُمْ عَنْ صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ ﴿5﴾
که از نمازشان غافل و نسبت به آن سهل انگارند. (5)
الَّذِینَ هُمْ یُرَاءُونَ ﴿6﴾
همانان که همواره ریا می کنند (6)
وَیَمْنَعُونَ الْمَاعُونَ ﴿7﴾
و از [دادن] وسایل و ابزار ضروری زندگی [و زکات، هدیه و صدقه به نیازمندان] دریغ می ورزند. (7)
سوره 108: الکوثر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ ﴿1﴾
بی تردید ما به تو خیر فراوان [که برکت در نسل است و از فاطمه ریشه می گیرد] عطا کردیم. (1)
فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانْحَرْ ﴿2﴾
پس [به شکرانه آن] برای پروردگارت نماز بخوان و شتر قربانی کن. (2)
إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ ﴿3﴾
یقیناً دشمن [که به] تو [زخم زبان می زند] خود بدون تبار و نسل [و بریده از همه خیرات و برکات] است. (3)
سوره 109: الکافرون
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
قُلْ یَا أَیُّهَا الْکَافِرُونَ ﴿1﴾
بگو: ای کافران! (1)
لَا أَعْبُدُ مَا تَعْبُدُونَ ﴿2﴾
آنچه را شما می پرستید، من نمی پرستم، (2)
وَلَا أَنْتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ ﴿3﴾
و نه شما آنچه را من می پرستم، می پرستید، (3)
وَلَا أَنَا عَابِدٌ مَا عَبَدْتُمْ ﴿4﴾
و نه من آنچه را شما پرستیده اید، می پرستم، (4)
وَلَا أَنْتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ ﴿5﴾
و نه شما آنچه را که من می پرستم، می پرستید. (5)
لَکُمْ دِینُکُمْ وَلِیَ دِینِ ﴿6﴾
دین شما برای خودتان، و دین من برای خودم. (6)
سوره 110: النصر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ ﴿1﴾
هنگامی که یاری خدا و [آن] پیروزی فرا رسد، (1)
وَرَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فِی دِینِ اللَّهِ أَفْوَاجًا ﴿2﴾
و مردم را ببینی که گروه گروه در دین خدا درآیند، (2)
فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ وَاسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ کَانَ تَوَّابًا ﴿3﴾
پس پروردگارت را همراه با سپاس و ستایش تسبیح گوی، و از او آمرزش بخواه، که او همواره توبه پذیر است. (3)
سوره 111: المسد
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
تَبَّتْ یَدَا أَبِی لَهَبٍ وَتَبَّ ﴿1﴾
نابود باد قدرت ابولهب، و نابود باد خودش؛ (1)
مَا أَغْنَى عَنْهُ مَالُهُ وَمَا کَسَبَ ﴿2﴾
ثروتش و آنچه از امکانات به دست آورد چیزی [از عذاب خدا را که در دنیا عذاب استیصال است] از او دفع نکرد. (2)
سَیَصْلَى نَارًا ذَاتَ لَهَبٍ ﴿3﴾
به زودی در آتشی زبانه دار درآید؛ (3)
وَامْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ ﴿4﴾
و [نیز] همسرش که هیزم کش است [در آتش زبانه دار در آید.] (4)
فِی جِیدِهَا حَبْلٌ مِنْ مَسَدٍ ﴿5﴾
[همان که] بر گردنش طنابی تابیده از لیف خرماست. (5)
سوره 112: الإخلاص
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ ﴿1﴾
بگو: او خدای یکتاست؛ (1)
اللَّهُ الصَّمَدُ ﴿2﴾
خدای بی نیاز [همه موجودات هستی که نیازمند و عین فقرند برای رفع نیازشان روی به او کنند و از حضرتش گدایی نمایند.] (2)
لَمْ یَلِدْ وَلَمْ یُولَدْ ﴿3﴾
نزاده، و زاییده نشده است، (3)
وَلَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُوًا أَحَدٌ ﴿4﴾
و هیچ کس [در ذات و صفات] همانند و همتا و شبیه او نمی باشد. (4)
سوره 113: الفلق
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ ﴿1﴾
بگو: به پروردگار سپیده دم پناه می برم، (1)
مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ ﴿2﴾
از زیان مخلوقاتی که [با انحرافشان از قوانین الهی به انسان] ضرر می رسانند، (2)
وَمِنْ شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ ﴿3﴾
و از زیان شب هنگامی که با تاریکی اش درآید [که در آن تاریکی انواع حیوانات موذی و انسان های فاسق و فاجر برای ضربه زدن به انسان در کمین اند] (3)
وَمِنْ شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِی الْعُقَدِ ﴿4﴾
و از زیان زنان دمنده [که افسون و جادو] در گره ها [می دمند و با این کار شیطانی در زندگی فرد، خانواده و جامعه خسارت به بار می آورند] (4)
وَمِنْ شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ ﴿5﴾
و از زیان حسود، زمانی که حسد می ورزد. (5)
سوره 114: الناس
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ ﴿1﴾
بگو: پناه می برم به پروردگار مردم (1)
مَلِکِ النَّاسِ ﴿2﴾
[به] پادشاه مردم (2)
إِلَهِ النَّاسِ ﴿3﴾
[به] معبود مردم (3)
مِنْ شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ ﴿4﴾
از زیان وسوسه گر کمین گرفته و پنهان، (4)
الَّذِی یُوَسْوِسُ فِی صُدُورِ النَّاسِ ﴿5﴾
آنکه همواره در سینه های مردم وسوسه می کند (5)
مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ ﴿6﴾
از جنّیان و آدمیان. (6)
