این تلاوت شامل آیات 1 تا 19 سوره مبارکه علق و آیات 1 تا 5 سوره مبارکه قدر و آیات 1 تا 8 سوره مبارکه بینه و آیات 1 تا 8 سوره مبارکه زلزال و آیات 1 تا 11 سوره مبارکه عادیات است .
سوره 96: العلق
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
بخوان به نام پروردگارت که آفرید (1)
اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ ﴿1﴾
انسان را از علق آفرید (2)
خَلَقَ الْإِنسَانَ مِنْ عَلَقٍ ﴿2﴾
بخوان و پروردگار تو کریمترین [کریمان] است (3)
اقْرَأْ وَرَبُّکَ الْأَکْرَمُ ﴿3﴾
همان کس که به وسیله قلم آموخت (4)
الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ ﴿4﴾
آنچه را که انسان نمىدانست [بتدریج به او] آموخت (5)
عَلَّمَ الْإِنسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ ﴿5﴾
حقا که انسان سرکشى مىکند (6)
کَلَّا إِنَّ الْإِنسَانَ لَیَطْغَى ﴿6﴾
همین که خود را بىنیاز پندارد (7)
أَن رَّآهُ اسْتَغْنَى ﴿7﴾
در حقیقت بازگشت به سوى پروردگار توست (8)
إِنَّ إِلَى رَبِّکَ الرُّجْعَى ﴿8﴾
آیا دیدى آن کس را که باز مىداشت (9)
أَرَأَیْتَ الَّذِی یَنْهَى ﴿9﴾
بندهاى را آنگاه که نماز مىگزارد (10)
عَبْدًا إِذَا صَلَّى ﴿10﴾
چه پندارى اگر او بر هدایت باشد (11)
أَرَأَیْتَ إِن کَانَ عَلَى الْهُدَى ﴿11﴾
یا به پرهیزگارى وادارد [براى او بهتر نیست] (12)
أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى ﴿12﴾
[و باز] آیا چه پندارى [که] اگر او به تکذیب پردازد و روى برگرداند [چه کیفرى در پیش دارد] (13)
أَرَأَیْتَ إِن کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿13﴾
مگر ندانسته که خدا مىبیند (14)
أَلَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَى ﴿14﴾
زنهار اگر باز نایستد موى پیشانى [او] را سخت بگیریم (15)
کَلَّا لَئِن لَّمْ یَنتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِیَةِ ﴿15﴾
[همان] موى پیشانى دروغزن گناهپیشه را (16)
نَاصِیَةٍ کَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ ﴿16﴾
[بگو] تا گروه خود را بخواند (17)
فَلْیَدْعُ نَادِیَه ﴿17﴾
بزودى آتشبانان را فرا خوانیم (18)
سَنَدْعُ الزَّبَانِیَةَ ﴿18﴾
زنهار فرمانش مبر و سجده کن و خود را [به خدا] نزدیک گردان (19)
کَلَّا لَا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ ﴿19﴾
سوره 97: القدر
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
ما [قرآن را] در شب قدر نازل کردیم (1)
إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ ﴿1﴾
و از شب قدر چه آگاهت کرد (2)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا لَیْلَةُ الْقَدْرِ ﴿2﴾
شب قدر از هزار ماه ارجمندتر است (3)
لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِّنْ أَلْفِ شَهْرٍ ﴿3﴾
در آن [شب] فرشتگان با روح به فرمان پروردگارشان براى هر کارى [که مقرر شده است] فرود آیند (4)
تَنَزَّلُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ فِیهَا بِإِذْنِ رَبِّهِم مِّن کُلِّ أَمْرٍ ﴿4﴾
[آن شب] تا دم صبح صلح و سلام است (5)
سَلَامٌ هِیَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ ﴿5﴾
سوره 98: البینة
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
کافران اهل کتاب و مشرکان دستبردار نبودند تا دلیلى آشکار بر ایشان آید (1)
لَمْ یَکُنِ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ مُنفَکِّینَ حَتَّى تَأْتِیَهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿1﴾
فرستادهاى از جانب خدا که [بر آنان] صحیفههایى پاک را تلاوت کند (2)
رَسُولٌ مِّنَ اللَّهِ یَتْلُو صُحُفًا مُّطَهَّرَةً ﴿2﴾
که در آنها نوشتههاى استوار است (3)
فِیهَا کُتُبٌ قَیِّمَةٌ ﴿3﴾
و اهل کتاب دستخوش پراکندگى نشدند مگر پس از آنکه برهان آشکار براى آنان آمد (4)
وَمَا تَفَرَّقَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ إِلَّا مِن بَعْدِ مَا جَاءتْهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿4﴾
و فرمان نیافته بودند جز اینکه خدا را بپرستند و در حالى که به توحید گراییدهاند دین [خود] را براى او خالص گردانند و نماز برپا دارند و زکات بدهند و دین [ثابت و] پایدار همین است (5)
وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفَاء وَیُقِیمُوا الصَّلَاةَ وَیُؤْتُوا الزَّکَاةَ وَذَلِکَ دِینُ الْقَیِّمَةِ ﴿5﴾
کسانى از اهل کتاب که کفر ورزیدهاند و [نیز] مشرکان در آتش دوزخند [و] در آن همواره مىمانند اینانند که بدترین آفریدگانند (6)
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ فِی نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا أُوْلَئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ ﴿6﴾
در حقیقت کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کردهاند آنانند که بهترین آفریدگانند (7)
إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُوْلَئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ ﴿7﴾
پاداش آنان نزد پروردگارشان باغهاى همیشگى است که از زیر [درختان] آن نهرها روان است جاودانه در آن همى مانند خدا از آنان خشنود است و [آنان نیز] از او خشنود این [پاداش] براى کسى است که از پروردگارش بترسد (8)
جَزَاؤُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا رَّضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ذَلِکَ لِمَنْ خَشِیَ رَبَّهُ ﴿8﴾
سوره 99: الزلزلة
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
آنگاه که زمین به لرزش [شدید] خود لرزانیده شود (1)
إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا ﴿1﴾
و زمین بارهاى سنگین خود را برون افکند (2)
وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا ﴿2﴾
و انسان گوید [زمین] را چه شده است (3)
وَقَالَ الْإِنسَانُ مَا لَهَا ﴿3﴾
آن روز است که [زمین] خبرهاى خود را باز گوید (4)
یَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا ﴿4﴾
[همان گونه] که پروردگارت بدان وحى کرده است (5)
بِأَنَّ رَبَّکَ أَوْحَى لَهَا ﴿5﴾
آن روز مردم [به حال] پراکنده برآیند تا [نتیجه] کارهایشان به آنان نشان داده شود (6)
یَوْمَئِذٍ یَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتًا لِّیُرَوْا أَعْمَالَهُمْ ﴿6﴾
پس هر که هموزن ذرهاى نیکى کند [نتیجه] آن را خواهد دید (7)
فَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْرًا یَرَهُ ﴿7﴾
و هر که هموزن ذرهاى بدى کند [نتیجه] آن را خواهد دید (8)
وَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ ﴿8﴾
سوره 100: العادیات
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به مادیانهائى که با همهمه تازانند و با سم[هاى] خود از سنگ آتش مىجهانند (1)
وَالْعَادِیَاتِ ضَبْحًا ﴿1﴾
و برق [از سنگ] همى جهانند (2)
فَالْمُورِیَاتِ قَدْحًا ﴿2﴾
و صبحگاهان هجوم آرند (3)
فَالْمُغِیرَاتِ صُبْحًا ﴿3﴾
و با آن [یورش] گردى برانگیزند (4)
فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا ﴿4﴾
و بدان [هجوم] در دل گروهى درآیند (5)
فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا ﴿5﴾
که انسان نسبت به پروردگارش سخت ناسپاس است (6)
إِنَّ الْإِنسَانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ ﴿6﴾
و او خود بر این [امر] نیک گواه است (7)
وَإِنَّهُ عَلَى ذَلِکَ لَشَهِیدٌ ﴿7﴾
و راستى او سختشیفته مال است (8)
وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ ﴿8﴾
مگر نمىداند که چون آنچه در گورهاست بیرون ریخته گردد (9)
أَفَلَا یَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِی الْقُبُورِ ﴿9﴾
و آنچه در سینههاست فاش شود (10)
وَحُصِّلَ مَا فِی الصُّدُورِ ﴿10﴾
در چنان روزى پروردگارشان به [حال] ایشان نیک آگاه است (11)
إِنَّ رَبَّهُم بِهِمْ یَوْمَئِذٍ لَّخَبِیرٌ ﴿11﴾
سوره 96: العلق
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
بخوان به نام پروردگارت که آفرید (1)
اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ ﴿1﴾
انسان را از علق آفرید (2)
خَلَقَ الْإِنسَانَ مِنْ عَلَقٍ ﴿2﴾
بخوان و پروردگار تو کریمترین [کریمان] است (3)
اقْرَأْ وَرَبُّکَ الْأَکْرَمُ ﴿3﴾
همان کس که به وسیله قلم آموخت (4)
الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ ﴿4﴾
آنچه را که انسان نمىدانست [بتدریج به او] آموخت (5)
عَلَّمَ الْإِنسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ ﴿5﴾
حقا که انسان سرکشى مىکند (6)
کَلَّا إِنَّ الْإِنسَانَ لَیَطْغَى ﴿6﴾
همین که خود را بىنیاز پندارد (7)
أَن رَّآهُ اسْتَغْنَى ﴿7﴾
در حقیقت بازگشت به سوى پروردگار توست (8)
إِنَّ إِلَى رَبِّکَ الرُّجْعَى ﴿8﴾
آیا دیدى آن کس را که باز مىداشت (9)
أَرَأَیْتَ الَّذِی یَنْهَى ﴿9﴾
بندهاى را آنگاه که نماز مىگزارد (10)
عَبْدًا إِذَا صَلَّى ﴿10﴾
چه پندارى اگر او بر هدایت باشد (11)
أَرَأَیْتَ إِن کَانَ عَلَى الْهُدَى ﴿11﴾
یا به پرهیزگارى وادارد [براى او بهتر نیست] (12)
أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى ﴿12﴾
[و باز] آیا چه پندارى [که] اگر او به تکذیب پردازد و روى برگرداند [چه کیفرى در پیش دارد] (13)
أَرَأَیْتَ إِن کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿13﴾
مگر ندانسته که خدا مىبیند (14)
أَلَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَى ﴿14﴾
زنهار اگر باز نایستد موى پیشانى [او] را سخت بگیریم (15)
کَلَّا لَئِن لَّمْ یَنتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِیَةِ ﴿15﴾
[همان] موى پیشانى دروغزن گناهپیشه را (16)
نَاصِیَةٍ کَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ ﴿16﴾
[بگو] تا گروه خود را بخواند (17)
فَلْیَدْعُ نَادِیَه ﴿17﴾
بزودى آتشبانان را فرا خوانیم (18)
سَنَدْعُ الزَّبَانِیَةَ ﴿18﴾
زنهار فرمانش مبر و سجده کن و خود را [به خدا] نزدیک گردان (19)
کَلَّا لَا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ ﴿19﴾
سوره 97: القدر
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
ما [قرآن را] در شب قدر نازل کردیم (1)
إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ ﴿1﴾
و از شب قدر چه آگاهت کرد (2)
وَمَا أَدْرَاکَ مَا لَیْلَةُ الْقَدْرِ ﴿2﴾
شب قدر از هزار ماه ارجمندتر است (3)
لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِّنْ أَلْفِ شَهْرٍ ﴿3﴾
در آن [شب] فرشتگان با روح به فرمان پروردگارشان براى هر کارى [که مقرر شده است] فرود آیند (4)
تَنَزَّلُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ فِیهَا بِإِذْنِ رَبِّهِم مِّن کُلِّ أَمْرٍ ﴿4﴾
[آن شب] تا دم صبح صلح و سلام است (5)
سَلَامٌ هِیَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ ﴿5﴾
سوره 98: البینة
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
کافران اهل کتاب و مشرکان دستبردار نبودند تا دلیلى آشکار بر ایشان آید (1)
لَمْ یَکُنِ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ مُنفَکِّینَ حَتَّى تَأْتِیَهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿1﴾
فرستادهاى از جانب خدا که [بر آنان] صحیفههایى پاک را تلاوت کند (2)
رَسُولٌ مِّنَ اللَّهِ یَتْلُو صُحُفًا مُّطَهَّرَةً ﴿2﴾
که در آنها نوشتههاى استوار است (3)
فِیهَا کُتُبٌ قَیِّمَةٌ ﴿3﴾
و اهل کتاب دستخوش پراکندگى نشدند مگر پس از آنکه برهان آشکار براى آنان آمد (4)
وَمَا تَفَرَّقَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ إِلَّا مِن بَعْدِ مَا جَاءتْهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿4﴾
و فرمان نیافته بودند جز اینکه خدا را بپرستند و در حالى که به توحید گراییدهاند دین [خود] را براى او خالص گردانند و نماز برپا دارند و زکات بدهند و دین [ثابت و] پایدار همین است (5)
وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفَاء وَیُقِیمُوا الصَّلَاةَ وَیُؤْتُوا الزَّکَاةَ وَذَلِکَ دِینُ الْقَیِّمَةِ ﴿5﴾
کسانى از اهل کتاب که کفر ورزیدهاند و [نیز] مشرکان در آتش دوزخند [و] در آن همواره مىمانند اینانند که بدترین آفریدگانند (6)
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ فِی نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا أُوْلَئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ ﴿6﴾
در حقیقت کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کردهاند آنانند که بهترین آفریدگانند (7)
إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُوْلَئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ ﴿7﴾
پاداش آنان نزد پروردگارشان باغهاى همیشگى است که از زیر [درختان] آن نهرها روان است جاودانه در آن همى مانند خدا از آنان خشنود است و [آنان نیز] از او خشنود این [پاداش] براى کسى است که از پروردگارش بترسد (8)
جَزَاؤُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا رَّضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ذَلِکَ لِمَنْ خَشِیَ رَبَّهُ ﴿8﴾
سوره 99: الزلزلة
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
آنگاه که زمین به لرزش [شدید] خود لرزانیده شود (1)
إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا ﴿1﴾
و زمین بارهاى سنگین خود را برون افکند (2)
وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا ﴿2﴾
و انسان گوید [زمین] را چه شده است (3)
وَقَالَ الْإِنسَانُ مَا لَهَا ﴿3﴾
آن روز است که [زمین] خبرهاى خود را باز گوید (4)
یَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا ﴿4﴾
[همان گونه] که پروردگارت بدان وحى کرده است (5)
بِأَنَّ رَبَّکَ أَوْحَى لَهَا ﴿5﴾
آن روز مردم [به حال] پراکنده برآیند تا [نتیجه] کارهایشان به آنان نشان داده شود (6)
یَوْمَئِذٍ یَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتًا لِّیُرَوْا أَعْمَالَهُمْ ﴿6﴾
پس هر که هموزن ذرهاى نیکى کند [نتیجه] آن را خواهد دید (7)
فَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْرًا یَرَهُ ﴿7﴾
و هر که هموزن ذرهاى بدى کند [نتیجه] آن را خواهد دید (8)
وَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ ﴿8﴾
سوره 100: العادیات
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به مادیانهائى که با همهمه تازانند و با سم[هاى] خود از سنگ آتش مىجهانند (1)
وَالْعَادِیَاتِ ضَبْحًا ﴿1﴾
و برق [از سنگ] همى جهانند (2)
فَالْمُورِیَاتِ قَدْحًا ﴿2﴾
و صبحگاهان هجوم آرند (3)
فَالْمُغِیرَاتِ صُبْحًا ﴿3﴾
و با آن [یورش] گردى برانگیزند (4)
فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا ﴿4﴾
و بدان [هجوم] در دل گروهى درآیند (5)
فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا ﴿5﴾
که انسان نسبت به پروردگارش سخت ناسپاس است (6)
إِنَّ الْإِنسَانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ ﴿6﴾
و او خود بر این [امر] نیک گواه است (7)
وَإِنَّهُ عَلَى ذَلِکَ لَشَهِیدٌ ﴿7﴾
و راستى او سختشیفته مال است (8)
وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ ﴿8﴾
مگر نمىداند که چون آنچه در گورهاست بیرون ریخته گردد (9)
أَفَلَا یَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِی الْقُبُورِ ﴿9﴾
و آنچه در سینههاست فاش شود (10)
وَحُصِّلَ مَا فِی الصُّدُورِ ﴿10﴾
در چنان روزى پروردگارشان به [حال] ایشان نیک آگاه است (11)
إِنَّ رَبَّهُم بِهِمْ یَوْمَئِذٍ لَّخَبِیرٌ ﴿11﴾
