این تلاوت شامل آیات 1 تا آخر سوره انسان و کوثر است که در منزل موسوی درچه‌ای تلاوت شده است .
سوره 76: الإنسان
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
آیا زمانى طولانى بر انسان گذشت که چیز قابل ذکرى نبود (1)
هَلْ أَتَى عَلَى الْإِنسَانِ حِینٌ مِّنَ الدَّهْرِ لَمْ یَکُن شَیْئًا مَّذْکُورًا ﴿1﴾
ما انسان را از نطفه مختلطى آفریدیم و او را مىآزماییم بدین جهت او را شنوا و بینا قرار دادیم (2)
إِنَّا خَلَقْنَا الْإِنسَانَ مِن نُّطْفَةٍ أَمْشَاجٍ نَّبْتَلِیهِ فَجَعَلْنَاهُ سَمِیعًا بَصِیرًا ﴿2﴾
ما راه را به او نشان دادیم خواه شاکر باشد و پذیرا گردد یا ناسپاس (3)
إِنَّا هَدَیْنَاهُ السَّبِیلَ إِمَّا شَاکِرًا وَإِمَّا کَفُورًا ﴿3﴾
ما براى کافران زنجیرها و غلها و شعلههاى سوزان آتش آماده کردهایم (4)
إِنَّا أَعْتَدْنَا لِلْکَافِرِینَ سَلَاسِلَا وَأَغْلَالًا وَسَعِیرًا ﴿4﴾
به یقین ابرار و نیکان از جامى مىنوشند که با عطر خوشى آمیخته است (5)
إِنَّ الْأَبْرَارَ یَشْرَبُونَ مِن کَأْسٍ کَانَ مِزَاجُهَا کَافُورًا ﴿5﴾
چشمهاى که بندگان خدا از آن مىنوشند و [به دلخواه خویش] جاریش مىکنند (6)
عَیْنًا یَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ یُفَجِّرُونَهَا تَفْجِیرًا ﴿6﴾
[همان بندگانى که] به نذر خود وفا مىکردند و از روزى که گزند آن فراگیرنده است مىترسیدند (7)
یُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَیَخَافُونَ یَوْمًا کَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِیرًا ﴿7﴾
و به [پاس] دوستى [خدا] بینوا و یتیم و اسیر را خوراک مىدادند (8)
وَیُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْکِینًا وَیَتِیمًا وَأَسِیرًا ﴿8﴾
ما براى خشنودى خداست که به شما مىخورانیم و پاداش و سپاسى از شما نمىخواهیم (9)
إِنَّمَا نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِیدُ مِنکُمْ جَزَاء وَلَا شُکُورًا ﴿9﴾
ما از پروردگارمان از روز عبوسى سخت هراسناکیم (10)
إِنَّا نَخَافُ مِن رَّبِّنَا یَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِیرًا ﴿10﴾
پس خدا [هم] آنان را از آسیب آن روز نگاه داشت و شادابى و شادمانى به آنان ارزانى داشت (11)
فَوَقَاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذَلِکَ الْیَوْمِ وَلَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَسُرُورًا ﴿11﴾
و به [پاس] آنکه صبر کردند بهشت و پرنیان پاداششان داد (12)
وَجَزَاهُم بِمَا صَبَرُوا جَنَّةً وَحَرِیرًا ﴿12﴾
در آن [بهشت] بر تختها[ى خویش] تکیه زنند در آنجا نه آفتابى بینند و نه سرمایى (13)
مُتَّکِئِینَ فِیهَا عَلَى الْأَرَائِکِ لَا یَرَوْنَ فِیهَا شَمْسًا وَلَا زَمْهَرِیرًا ﴿13﴾
و سایهها[ى درختان] به آنان نزدیک است و میوههایش [براى چیدن] رام (14)
وَدَانِیَةً عَلَیْهِمْ ظِلَالُهَا وَذُلِّلَتْ قُطُوفُهَا تَذْلِیلًا ﴿14﴾
و ظروف سیمین و جامهاى بلورین پیرامون آنان گردانده مىشود (15)
وَیُطَافُ عَلَیْهِم بِآنِیَةٍ مِّن فِضَّةٍ وَأَکْوَابٍ کَانَتْ قَوَارِیرَا ﴿15﴾
جامهایى از سیم که درست به اندازه [و با کمال ظرافت] آنها را از کار در آوردهاند (16)
قَوَارِیرَ مِن فِضَّةٍ قَدَّرُوهَا تَقْدِیرًا ﴿16﴾
و در آنجا از جامى که آمیزه زنجبیل دارد به آنان مىنوشانند (17)
وَیُسْقَوْنَ فِیهَا کَأْسًا کَانَ مِزَاجُهَا زَنجَبِیلًا ﴿17﴾
از چشمهاى در آنجا که سلسبیل نامیده مىشود (18)
عَیْنًا فِیهَا تُسَمَّى سَلْسَبِیلًا ﴿18﴾
و بر گرد آنان پسرانى جاودانى مىگردند چون آنها را ببینى گویى که مرواریدهایى پراکندهاند (19)
وَیَطُوفُ عَلَیْهِمْ وِلْدَانٌ مُّخَلَّدُونَ إِذَا رَأَیْتَهُمْ حَسِبْتَهُمْ لُؤْلُؤًا مَّنثُورًا ﴿19﴾
و چون بدانجا نگرى [سرزمینى از] نعمت و کشورى پهناور مىبینى (20)
وَإِذَا رَأَیْتَ ثَمَّ رَأَیْتَ نَعِیمًا وَمُلْکًا کَبِیرًا ﴿20﴾
[بهشتیان را] جامههاى ابریشمى سبز و دیباى ستبر در بر است و پیرایه آنان دستبندهاى سیمین است و پروردگارشان بادهاى پاک به آنان مىنوشاند (21)
عَالِیَهُمْ ثِیَابُ سُندُسٍ خُضْرٌ وَإِسْتَبْرَقٌ وَحُلُّوا أَسَاوِرَ مِن فِضَّةٍ وَسَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا ﴿21﴾
این [پاداش] براى شماست و کوشش شما مقبول افتاده است (22)
إِنَّ هَذَا کَانَ لَکُمْ جَزَاء وَکَانَ سَعْیُکُم مَّشْکُورًا ﴿22﴾
در حقیقت ما قرآن را بر تو به تدریج فرو فرستادیم (23)
إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا عَلَیْکَ الْقُرْآنَ تَنزِیلًا ﴿23﴾
پس در برابر فرمان پروردگارت شکیبایى کن و از آنان گناهکار یا ناسپاسگزار را فرمان مبر (24)
فَاصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ وَلَا تُطِعْ مِنْهُمْ آثِمًا أَوْ کَفُورًا ﴿24﴾
و نام پروردگارت را بامدادان و شامگاهان یاد کن (25)
وَاذْکُرِ اسْمَ رَبِّکَ بُکْرَةً وَأَصِیلًا ﴿25﴾
و بخشى از شب را در برابر او سجده کن و شب[هاى] دراز او را به پاکى بستاى (26)
وَمِنَ اللَّیْلِ فَاسْجُدْ لَهُ وَسَبِّحْهُ لَیْلًا طَوِیلًا ﴿26﴾
اینان دنیاى زودگذر را دوست دارند و روزى گرانبار را [به غفلت] پشتسر مىافکنند (27)
إِنَّ هَؤُلَاء یُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ وَیَذَرُونَ وَرَاءهُمْ یَوْمًا ثَقِیلًا ﴿27﴾
ماییم که آنان را آفریده و پیوند مفاصل آنها را استوار کردهایم و چون بخواهیم [آنان را] به نظایرشان تبدیل مىکنیم (28)
نَحْنُ خَلَقْنَاهُمْ وَشَدَدْنَا أَسْرَهُمْ وَإِذَا شِئْنَا بَدَّلْنَا أَمْثَالَهُمْ تَبْدِیلًا ﴿28﴾
این [آیات] پندنامهاى است تا هر که خواهد راهى به سوى پروردگار خود پیش گیرد (29)
إِنَّ هَذِهِ تَذْکِرَةٌ فَمَن شَاء اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِیلًا ﴿29﴾
و تا خدا نخواهد [شما] نخواهید خواست قطعا خدا داناى حکیم است (30)
وَمَا تَشَاؤُونَ إِلَّا أَن یَشَاءَ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ کَانَ عَلِیمًا حَکِیمًا ﴿30﴾
هر که را خواهد به رحمتخویش در مىآورد و براى ظالمان عذابى پردرد آماده کرده است (31)
یُدْخِلُ مَن یَشَاءُ فِی رَحْمَتِهِ وَالظَّالِمِینَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا أَلِیمًا ﴿31﴾
سوره 108: الکوثر
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
ما تو را [چشمه] کوثر دادیم (1)
إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ ﴿1﴾
پس براى پروردگارت نماز گزار و قربانى کن (2)
فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانْحَرْ ﴿2﴾
دشمنتخود بىتبار خواهد بود (3)
إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ ﴿3﴾
سوره 76: الإنسان
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
آیا زمانى طولانى بر انسان گذشت که چیز قابل ذکرى نبود (1)
هَلْ أَتَى عَلَى الْإِنسَانِ حِینٌ مِّنَ الدَّهْرِ لَمْ یَکُن شَیْئًا مَّذْکُورًا ﴿1﴾
ما انسان را از نطفه مختلطى آفریدیم و او را مىآزماییم بدین جهت او را شنوا و بینا قرار دادیم (2)
إِنَّا خَلَقْنَا الْإِنسَانَ مِن نُّطْفَةٍ أَمْشَاجٍ نَّبْتَلِیهِ فَجَعَلْنَاهُ سَمِیعًا بَصِیرًا ﴿2﴾
ما راه را به او نشان دادیم خواه شاکر باشد و پذیرا گردد یا ناسپاس (3)
إِنَّا هَدَیْنَاهُ السَّبِیلَ إِمَّا شَاکِرًا وَإِمَّا کَفُورًا ﴿3﴾
ما براى کافران زنجیرها و غلها و شعلههاى سوزان آتش آماده کردهایم (4)
إِنَّا أَعْتَدْنَا لِلْکَافِرِینَ سَلَاسِلَا وَأَغْلَالًا وَسَعِیرًا ﴿4﴾
به یقین ابرار و نیکان از جامى مىنوشند که با عطر خوشى آمیخته است (5)
إِنَّ الْأَبْرَارَ یَشْرَبُونَ مِن کَأْسٍ کَانَ مِزَاجُهَا کَافُورًا ﴿5﴾
چشمهاى که بندگان خدا از آن مىنوشند و [به دلخواه خویش] جاریش مىکنند (6)
عَیْنًا یَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ یُفَجِّرُونَهَا تَفْجِیرًا ﴿6﴾
[همان بندگانى که] به نذر خود وفا مىکردند و از روزى که گزند آن فراگیرنده است مىترسیدند (7)
یُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَیَخَافُونَ یَوْمًا کَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِیرًا ﴿7﴾
و به [پاس] دوستى [خدا] بینوا و یتیم و اسیر را خوراک مىدادند (8)
وَیُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْکِینًا وَیَتِیمًا وَأَسِیرًا ﴿8﴾
ما براى خشنودى خداست که به شما مىخورانیم و پاداش و سپاسى از شما نمىخواهیم (9)
إِنَّمَا نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِیدُ مِنکُمْ جَزَاء وَلَا شُکُورًا ﴿9﴾
ما از پروردگارمان از روز عبوسى سخت هراسناکیم (10)
إِنَّا نَخَافُ مِن رَّبِّنَا یَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِیرًا ﴿10﴾
پس خدا [هم] آنان را از آسیب آن روز نگاه داشت و شادابى و شادمانى به آنان ارزانى داشت (11)
فَوَقَاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذَلِکَ الْیَوْمِ وَلَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَسُرُورًا ﴿11﴾
و به [پاس] آنکه صبر کردند بهشت و پرنیان پاداششان داد (12)
وَجَزَاهُم بِمَا صَبَرُوا جَنَّةً وَحَرِیرًا ﴿12﴾
در آن [بهشت] بر تختها[ى خویش] تکیه زنند در آنجا نه آفتابى بینند و نه سرمایى (13)
مُتَّکِئِینَ فِیهَا عَلَى الْأَرَائِکِ لَا یَرَوْنَ فِیهَا شَمْسًا وَلَا زَمْهَرِیرًا ﴿13﴾
و سایهها[ى درختان] به آنان نزدیک است و میوههایش [براى چیدن] رام (14)
وَدَانِیَةً عَلَیْهِمْ ظِلَالُهَا وَذُلِّلَتْ قُطُوفُهَا تَذْلِیلًا ﴿14﴾
و ظروف سیمین و جامهاى بلورین پیرامون آنان گردانده مىشود (15)
وَیُطَافُ عَلَیْهِم بِآنِیَةٍ مِّن فِضَّةٍ وَأَکْوَابٍ کَانَتْ قَوَارِیرَا ﴿15﴾
جامهایى از سیم که درست به اندازه [و با کمال ظرافت] آنها را از کار در آوردهاند (16)
قَوَارِیرَ مِن فِضَّةٍ قَدَّرُوهَا تَقْدِیرًا ﴿16﴾
و در آنجا از جامى که آمیزه زنجبیل دارد به آنان مىنوشانند (17)
وَیُسْقَوْنَ فِیهَا کَأْسًا کَانَ مِزَاجُهَا زَنجَبِیلًا ﴿17﴾
از چشمهاى در آنجا که سلسبیل نامیده مىشود (18)
عَیْنًا فِیهَا تُسَمَّى سَلْسَبِیلًا ﴿18﴾
و بر گرد آنان پسرانى جاودانى مىگردند چون آنها را ببینى گویى که مرواریدهایى پراکندهاند (19)
وَیَطُوفُ عَلَیْهِمْ وِلْدَانٌ مُّخَلَّدُونَ إِذَا رَأَیْتَهُمْ حَسِبْتَهُمْ لُؤْلُؤًا مَّنثُورًا ﴿19﴾
و چون بدانجا نگرى [سرزمینى از] نعمت و کشورى پهناور مىبینى (20)
وَإِذَا رَأَیْتَ ثَمَّ رَأَیْتَ نَعِیمًا وَمُلْکًا کَبِیرًا ﴿20﴾
[بهشتیان را] جامههاى ابریشمى سبز و دیباى ستبر در بر است و پیرایه آنان دستبندهاى سیمین است و پروردگارشان بادهاى پاک به آنان مىنوشاند (21)
عَالِیَهُمْ ثِیَابُ سُندُسٍ خُضْرٌ وَإِسْتَبْرَقٌ وَحُلُّوا أَسَاوِرَ مِن فِضَّةٍ وَسَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا ﴿21﴾
این [پاداش] براى شماست و کوشش شما مقبول افتاده است (22)
إِنَّ هَذَا کَانَ لَکُمْ جَزَاء وَکَانَ سَعْیُکُم مَّشْکُورًا ﴿22﴾
در حقیقت ما قرآن را بر تو به تدریج فرو فرستادیم (23)
إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا عَلَیْکَ الْقُرْآنَ تَنزِیلًا ﴿23﴾
پس در برابر فرمان پروردگارت شکیبایى کن و از آنان گناهکار یا ناسپاسگزار را فرمان مبر (24)
فَاصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ وَلَا تُطِعْ مِنْهُمْ آثِمًا أَوْ کَفُورًا ﴿24﴾
و نام پروردگارت را بامدادان و شامگاهان یاد کن (25)
وَاذْکُرِ اسْمَ رَبِّکَ بُکْرَةً وَأَصِیلًا ﴿25﴾
و بخشى از شب را در برابر او سجده کن و شب[هاى] دراز او را به پاکى بستاى (26)
وَمِنَ اللَّیْلِ فَاسْجُدْ لَهُ وَسَبِّحْهُ لَیْلًا طَوِیلًا ﴿26﴾
اینان دنیاى زودگذر را دوست دارند و روزى گرانبار را [به غفلت] پشتسر مىافکنند (27)
إِنَّ هَؤُلَاء یُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ وَیَذَرُونَ وَرَاءهُمْ یَوْمًا ثَقِیلًا ﴿27﴾
ماییم که آنان را آفریده و پیوند مفاصل آنها را استوار کردهایم و چون بخواهیم [آنان را] به نظایرشان تبدیل مىکنیم (28)
نَحْنُ خَلَقْنَاهُمْ وَشَدَدْنَا أَسْرَهُمْ وَإِذَا شِئْنَا بَدَّلْنَا أَمْثَالَهُمْ تَبْدِیلًا ﴿28﴾
این [آیات] پندنامهاى است تا هر که خواهد راهى به سوى پروردگار خود پیش گیرد (29)
إِنَّ هَذِهِ تَذْکِرَةٌ فَمَن شَاء اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِیلًا ﴿29﴾
و تا خدا نخواهد [شما] نخواهید خواست قطعا خدا داناى حکیم است (30)
وَمَا تَشَاؤُونَ إِلَّا أَن یَشَاءَ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ کَانَ عَلِیمًا حَکِیمًا ﴿30﴾
هر که را خواهد به رحمتخویش در مىآورد و براى ظالمان عذابى پردرد آماده کرده است (31)
یُدْخِلُ مَن یَشَاءُ فِی رَحْمَتِهِ وَالظَّالِمِینَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا أَلِیمًا ﴿31﴾
سوره 108: الکوثر
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
ما تو را [چشمه] کوثر دادیم (1)
إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ ﴿1﴾
پس براى پروردگارت نماز گزار و قربانى کن (2)
فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانْحَرْ ﴿2﴾
دشمنتخود بىتبار خواهد بود (3)
إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ ﴿3﴾
