- 759
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت ترتیل عبدالله خیاط تلاوت ترتیل عبدالله خیاط (تحدیر) - جزء 22
آیات 31 تا آخر احزاب و سوره های مبارکه سباء، فاطر، و آیات 1 تا 27 سوره مبارکه یس، با ترجمه استاد شیخ حسین انصاریان
وَمَنْ یَقْنُتْ مِنْکُنَّ لِلَّهِ وَرَسُولِهِ وَتَعْمَلْ صَالِحًا نُؤْتِهَا أَجْرَهَا مَرَّتَیْنِ وَأَعْتَدْنَا لَهَا رِزْقًا کَرِیمًا ﴿31﴾
و هر کس از شما در برابر خداوند و پیامبرش فروتنى و تسلیم پیشه کند، و کار شایسته پیش گیرد، پاداش او را دوبار [دو چندان] مىدهیم، و براى او روزى ارزشمند فراهم سازیم (31)
یَا نِسَاءَ النَّبِیِّ لَسْتُنَّ کَأَحَدٍ مِنَ النِّسَاءِ إِنِ اتَّقَیْتُنَّ فَلَا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیَطْمَعَ الَّذِی فِی قَلْبِهِ مَرَضٌ وَقُلْنَ قَوْلًا مَعْرُوفًا ﴿32﴾
اى زنان پیامبر شما همانند هیچ یک از زنان نیستید [و برتر و مسؤولترید]، اگر تقوا پیشه کنید پس در سخن نرمى نکنید که فرد بیماردل به طمع [خام] افتد، و به نیکى [و سنجیدگى] سخن گویید (32)
وَقَرْنَ فِی بُیُوتِکُنَّ وَلَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِیَّةِ الْأُولَى وَأَقِمْنَ الصَّلَاةَ وَآتِینَ الزَّکَاةَ وَأَطِعْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِنَّمَا یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَیُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیرًا ﴿33﴾
و در خانه هایتان قرار و آرام گیرید و همانند زینت نمایى روزگار جاهلیت پیشین، زینت نمایى نکنید، و نماز را برپا دارید و زکات را بپردازید و از خداوند و پیامبر او اطاعت کنید، همانا خداوند مىخواهد که از شما اهل بیت هر پلیدى [احتمالى / شک و شبهه] را بزداید، و شما را چنانکه باید و شاید پاکیزه بدارد (33)
وَاذْکُرْنَ مَا یُتْلَى فِی بُیُوتِکُنَّ مِنْ آیَاتِ اللَّهِ وَالْحِکْمَةِ إِنَّ اللَّهَ کَانَ لَطِیفًا خَبِیرًا ﴿34﴾
و هر آنچه از آیات الهى و حکمت که در خانه هاى شما خوانده مىشود، در یاد گیرید، خداوند باریک بین آگاه است (34)
إِنَّ الْمُسْلِمِینَ وَالْمُسْلِمَاتِ وَالْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَالْقَانِتِینَ وَالْقَانِتَاتِ وَالصَّادِقِینَ وَالصَّادِقَاتِ وَالصَّابِرِینَ وَالصَّابِرَاتِ وَالْخَاشِعِینَ وَالْخَاشِعَاتِ وَالْمُتَصَدِّقِینَ وَالْمُتَصَدِّقَاتِ وَالصَّائِمِینَ وَالصَّائِمَاتِ وَالْحَافِظِینَ فُرُوجَهُمْ وَالْحَافِظَاتِ وَالذَّاکِرِینَ اللَّهَ کَثِیرًا وَالذَّاکِرَاتِ أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ مَغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِیمًا ﴿35﴾
بى گمان مردان و زنان مسلمان، و مردان و زنان مؤمن، و مردان و زنان فرمانبر، و مردان و زنان درستکار، و مردان و زنان شکیبا، و مردان و زنان فروتن، و مردان و زنان صدقه بخش، و مردان و زنان روزه دار، و مردان و زنان پاکدامن، و مردان و زنانى که خداوند را بسیار یاد مىکنند، خداوند براى همگیشان آمرزش و پاداشى بزرگ آماده ساخته است (35)
وَمَا کَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْرًا أَنْ یَکُونَ لَهُمُ الْخِیَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَنْ یَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا مُبِینًا﴿36﴾
و هیچ مرد و زن مؤمنى را نرسد که چون خداوند و پیامبرش امرى را مقرر دارند، آنان را در کارشان اختیار [و چون و چرایى] باشد، و هر کس از [امر] خداوند و پیامبر او سرپیچى کند در گمراهى آشکارى افتاده است (36)
وَإِذْ تَقُولُ لِلَّذِی أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِ وَأَنْعَمْتَ عَلَیْهِ أَمْسِکْ عَلَیْکَ زَوْجَکَ وَاتَّقِ اللَّهَ وَتُخْفِی فِی نَفْسِکَ مَا اللَّهُ مُبْدِیهِ وَتَخْشَى النَّاسَ وَاللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَاهُ فَلَمَّا قَضَى زَیْدٌ مِنْهَا وَطَرًا زَوَّجْنَاکَهَا لِکَیْ لَا یَکُونَ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ حَرَجٌ فِی أَزْوَاجِ أَدْعِیَائِهِمْ إِذَا قَضَوْا مِنْهُنَّ وَطَرًا وَکَانَ أَمْرُ اللَّهِ مَفْعُولًا ﴿37﴾
چنین بود که به کسى که هم خداوند و هم خود تو در حق او نیکى کرده بودید، گفتى که همسرت را نزد خویش نگهدار [و طلاق مده] و از خداوند پروا کن و چیزى را در دل خود پنهان داشتى که خداوند آشکارکننده آن بود، و از مردم بیم داشتى، و حال آنکه خداوند سزاوارتر است به اینکه از او بیم داشته باشى، آنگاه چون زید از او حاجت خویش برآورد، او را به همسرى تو درآوردیم، تا براى مؤمنان در مورد همسران پسر خواندگانشان -به ویژه آنگاه که از اینان حاجت خویش را برآورده باشند محظورى نباشد، و امر الهى انجام یافتنى است (37)
مَا کَانَ عَلَى النَّبِیِّ مِنْ حَرَجٍ فِیمَا فَرَضَ اللَّهُ لَهُ سُنَّةَ اللَّهِ فِی الَّذِینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ وَکَانَ أَمْرُ اللَّهِ قَدَرًا مَقْدُورًا ﴿38﴾
بر پیامبر در آنچه خداوند برایش مقرر داشته است، محظورى نیست، این سنت الهى است که در حق پیشینیان هم معمول بوده است، و امر الهى سنجیده و بسامان است (38)
الَّذِینَ یُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَیَخْشَوْنَهُ وَلَا یَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ وَکَفَى بِاللَّهِ حَسِیبًا ﴿39﴾
همان کسانى که پیامهاى الهى را مىرسانند و از او پروا دارند و از هیچ کس جز خداوند پروا ندارند و خداوند حسابرسى را بسنده است (39)
مَا کَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِنْ رِجَالِکُمْ وَلَکِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِیِّینَ وَکَانَ اللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمًا ﴿40﴾
محمد هرگز پدر هیچ یک از مردان شما نیست، بلکه پیامبر خدا و خاتم پیامبران است، و خداوند به هر چیزى داناست (40)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْرًا کَثِیرًا ﴿41﴾
اى مؤمنان خداوند را بسیار یاد کنید (41)
وَسَبِّحُوهُ بُکْرَةً وَأَصِیلًا ﴿42﴾
و او را در بامداد و شامگاه نیایش کنید (42)
هُوَ الَّذِی یُصَلِّی عَلَیْکُمْ وَمَلَائِکَتُهُ لِیُخْرِجَکُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَکَانَ بِالْمُؤْمِنِینَ رَحِیمًا ﴿43﴾
او کسى است که خود و فرشتگانش به شما درود مى فرستند، تا سرانجام شما را از تاریکی ها به سوى روشنایى برآورد، و او در حق مؤمنان مهربان است (43)
تَحِیَّتُهُمْ یَوْمَ یَلْقَوْنَهُ سَلَامٌ وَأَعَدَّ لَهُمْ أَجْرًا کَرِیمًا ﴿44﴾
درود [خاص] آنان در روزى که به لقاى او نایل شوند، سلام است، و او براى ایشان پاداشى ارجمند آماده ساخته است (44)
یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِیرًا ﴿45﴾
اى پیامبر ما تو را گواه و مژده رسان و هشداردهنده فرستاده ایم (45)
وَدَاعِیًا إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَسِرَاجًا مُنِیرًا ﴿46﴾
و نیز دعوتگر به سوى خداوند به اذن او، و همچون چراغى تابان (46)
وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِینَ بِأَنَّ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ فَضْلًا کَبِیرًا ﴿47﴾
و مؤمنان را بشارت ده که براى آنان از جانب خداوند بخشش و بخشایش بزرگى [در پیش] است (47)
وَلَا تُطِعِ الْکَافِرِینَ وَالْمُنَافِقِینَ وَدَعْ أَذَاهُمْ وَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ وَکَفَى بِاللَّهِ وَکِیلًا ﴿48﴾
و از کافران و منافقان اطاعت مکن و آزارشان را [بدون مقابله و تلافى] بگذار و بر خداوند توکل کن و خداوند کارسازى را بسنده است (48)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِذَا نَکَحْتُمُ الْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَمَسُّوهُنَّ فَمَا لَکُمْ عَلَیْهِنَّ مِنْ عِدَّةٍ تَعْتَدُّونَهَا فَمَتِّعُوهُنَّ وَسَرِّحُوهُنَّ سَرَاحًا جَمِیلًا ﴿49﴾
اى مؤمنان چون با زنان مؤمن ازدواج کردید، سپس پیش از آنکه با آنان هم آغوشى کنید، طلاقشان دادید، براى شما به عهده آنان عده اى نیست که حسابش را نگه دارید، پس آنان را [به نیمه مهر، یا هدیه اى] برخوردار سازید و به خیر و خوشى رهایشان کنید (49)
یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ إِنَّا أَحْلَلْنَا لَکَ أَزْوَاجَکَ اللَّاتِی آتَیْتَ أُجُورَهُنَّ وَمَا مَلَکَتْ یَمِینُکَ مِمَّا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَیْکَ وَبَنَاتِ عَمِّکَ وَبَنَاتِ عَمَّاتِکَ وَبَنَاتِ خَالِکَ وَبَنَاتِ خَالَاتِکَ اللَّاتِی هَاجَرْنَ مَعَکَ وَامْرَأَةً مُؤْمِنَةً إِنْ وَهَبَتْ نَفْسَهَا لِلنَّبِیِّ إِنْ أَرَادَ النَّبِیُّ أَنْ یَسْتَنْکِحَهَا خَالِصَةً لَکَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِینَ قَدْ عَلِمْنَا مَا فَرَضْنَا عَلَیْهِمْ فِی أَزْوَاجِهِمْ وَمَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُمْ لِکَیْلَا یَکُونَ عَلَیْکَ حَرَجٌ وَکَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِیمًا ﴿50﴾
اى پیامبر، ما همسرانت را بر تو حلال داشتهایم، [یعنى] آنانى را که مهرشان را دادهاى، و آنانى را که خداوند از طریق فىء و غنیمت به تو بخشیده است، و ملک یمین تو هستند، و همچنین دختران عمویت و دختران عمه ات و دختران دایى ات، و دختران خاله ات که همراه با تو هجرت کرده اند، و نیز زن مؤمنى را که خویشتن را به پیامبر ببخشد -به شرط آنکه پیامبر بخواهد او را به همسرى خود درآورد که این خاص تو و نه سایر مؤمنان است، خود به خوبى مىدانیم که براى ایشان در مورد همسرانشان و ملک یمین هایشان چه چیزهایى مقرر داشته ایم، تا [در نهایت] براى تو محظورى نباشد، و خداوند آمرزگار مهربان است (50)
تُرْجِی مَنْ تَشَاءُ مِنْهُنَّ وَتُؤْوِی إِلَیْکَ مَنْ تَشَاءُ وَمَنِ ابْتَغَیْتَ مِمَّنْ عَزَلْتَ فَلَا جُنَاحَ عَلَیْکَ ذَلِکَ أَدْنَى أَنْ تَقَرَّ أَعْیُنُهُنَّ وَلَا یَحْزَنَّ وَیَرْضَیْنَ بِمَا آتَیْتَهُنَّ کُلُّهُنَّ وَاللَّهُ یَعْلَمُ مَا فِی قُلُوبِکُمْ وَکَانَ اللَّهُ عَلِیمًا حَلِیمًا ﴿51﴾
هر کدام از آنان [همسرانت] را که مىخواهى از خود دور بدار و هر کدام را که مىخواهى نزدیک بدار، و نیز اگر هر یک از آنانى که از ایشان کناره گرفته اى جویا شوى، در همه حال، هیچ گناهى بر تو نیست، این نزدیکتر است به آنکه دل و دیدگانشان روشن شود، و اندوهگین نشوند و همگیشان به آنچه به آنان بخشیدهاى خشنود شوند، و خداوند مىداند که در دلهاى شما چیست، و خداوند داناى بردبار است (51)
لَا یَحِلُّ لَکَ النِّسَاءُ مِنْ بَعْدُ وَلَا أَنْ تَبَدَّلَ بِهِنَّ مِنْ أَزْوَاجٍ وَلَوْ أَعْجَبَکَ حُسْنُهُنَّ إِلَّا مَا مَلَکَتْ یَمِینُکَ وَکَانَ اللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ رَقِیبًا ﴿52﴾
پس از آن دیگر هیچ زنى بر تو حلال نیست، و نشاید که همسرانى را جانشین آنان سازى، و گرچه زیبایى آنان تو را خوش آید، مگر آنچه ملک یمینت باشد، و خداوند نگاهبان و ناظر همه چیز است (52)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُیُوتَ النَّبِیِّ إِلَّا أَنْ یُؤْذَنَ لَکُمْ إِلَى طَعَامٍ غَیْرَ نَاظِرِینَ إِنَاهُ وَلَکِنْ إِذَا دُعِیتُمْ فَادْخُلُوا فَإِذَا طَعِمْتُمْ فَانْتَشِرُوا وَلَا مُسْتَأْنِسِینَ لِحَدِیثٍ إِنَّ ذَلِکُمْ کَانَ یُؤْذِی النَّبِیَّ فَیَسْتَحْیِی مِنْکُمْ وَاللَّهُ لَا یَسْتَحْیِی مِنَ الْحَقِّ وَإِذَا سَأَلْتُمُوهُنَّ مَتَاعًا فَاسْأَلُوهُنَّ مِنْ وَرَاءِ حِجَابٍ ذَلِکُمْ أَطْهَرُ لِقُلُوبِکُمْ وَقُلُوبِهِنَّ وَمَا کَانَ لَکُمْ أَنْ تُؤْذُوا رَسُولَ اللَّهِ وَلَا أَنْ تَنْکِحُوا أَزْوَاجَهُ مِنْ بَعْدِهِ أَبَدًا إِنَّ ذَلِکُمْ کَانَ عِنْدَ اللَّهِ عَظِیمًا ﴿53﴾
اى مؤمنان وارد حجره هاى پیامبر نشوید مگر آنکه به شما براى صرف طعامى اجازه داده شود، بىآنکه [بىتابانه] منتظر آماده شدنش باشید، ولى چون دعوت شدید، وارد شوید، و چون غذا خوردید، پراکنده شوید، و سرگرم سخنگویى نشوید، چرا که این کارتان پیامبر را رنج مىدهد و او از شما شرم مىکند [که حقیقت را بگوید] ولى خداوند از گفتن حق، شرم نمىکند، و نیز هنگامى که از همسران او [کالایى /] چیزى خواستید، از پشت حجاب و حایلى آن را از ایشان بخواهید، که این کارتان براى دلهاى شما و دلهاى ایشان پاکیزه تر است، و شما را نرسد که پیامبر خدا را آزار برسانید، و نیز نرسد که هرگز پس از او با همسرانش ازدواج کنید بىگمان این کارتان از نظر خداوند سهمگین است (53)
إِنْ تُبْدُوا شَیْئًا أَوْ تُخْفُوهُ فَإِنَّ اللَّهَ کَانَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمًا ﴿54﴾
اگر چیزى را آشکار کنید یا پنهانش بدارید، بدانید که خداوند به هر چیزى داناست (54)
لَا جُنَاحَ عَلَیْهِنَّ فِی آبَائِهِنَّ وَلَا أَبْنَائِهِنَّ وَلَا إِخْوَانِهِنَّ وَلَا أَبْنَاءِ إِخْوَانِهِنَّ وَلَا أَبْنَاءِ أَخَوَاتِهِنَّ وَلَا نِسَائِهِنَّ وَلَا مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُنَّ وَاتَّقِینَ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ کَانَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدًا ﴿55﴾
[ولى] بر آنان [در مورد فروگذاشتن حجاب] در مورد پدرانشان، و پسرانشان، و برادرانشان، و پسران برادرشان، و پسران خواهرشان، و نیز زنان همنشین شان و ملک یمین هایشان گناهى نیست، و از خداوند پروا کنید که خدا بر هر چیزى گواه است (55)
إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَى النَّبِیِّ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِیمًا ﴿56﴾
همانا خداوند و فرشتگانش به پیامبر درود مىفرستند، اى مؤمنان [شما نیز] بر او درود بفرستید و سلام [و تسلیم] عرضه دارید (56)
إِنَّ الَّذِینَ یُؤْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُهِینًا ﴿57﴾
کسانى که [مىخواهند] خداوند و پیامبر او را "برنجانند"، خداوند در دنیا و آخرت ایشان را لعنت مىکند و برایشان عذابى خفت بار آماده ساخته است (57)
وَالَّذِینَ یُؤْذُونَ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ بِغَیْرِ مَا اکْتَسَبُوا فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتَانًا وَإِثْمًا مُبِینًا ﴿58﴾
و کسانى که مردان و زنان مؤمن را، بدون آنکه مرتکب عملى [ناروا] شده باشند، آزار مىرسانند، زیر بار بهتان و گناهى آشکار رفتهاند (58)
یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ قُلْ لِأَزْوَاجِکَ وَبَنَاتِکَ وَنِسَاءِ الْمُؤْمِنِینَ یُدْنِینَ عَلَیْهِنَّ مِنْ جَلَابِیبِهِنَّ ذَلِکَ أَدْنَى أَنْ یُعْرَفْنَ فَلَا یُؤْذَیْنَ وَکَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِیمًا﴿59﴾
اى پیامبر به همسرانت و دخترانت و زنان مسلمان بگو که روسریهاى خود را بر خود بپوشند، که به این وسیله محتملترست که شناخته شوند و رنجانده نشوند، و خداوند آمرزگار مهربان است (59)
لَئِنْ لَمْ یَنْتَهِ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَالْمُرْجِفُونَ فِی الْمَدِینَةِ لَنُغْرِیَنَّکَ بِهِمْ ثُمَّ لَا یُجَاوِرُونَکَ فِیهَا إِلَّا قَلِیلًا ﴿60﴾
اگر منافقان و بیماردلان و شایعه سازان در مدینه [از کارهاى خود] دست برندارند، تو را به ایشان تسلط دهیم و سپس جز اندک مدتى در آن [شهر مدینه] در جوار تو نباشند (60)
مَلْعُونِینَ أَیْنَمَا ثُقِفُوا أُخِذُوا وَقُتِّلُوا تَقْتِیلًا ﴿61﴾
اینان ملعونند و هر جا که یافته شوند، باید بى محابا به اسارت و قتل درآیند (61)
سُنَّةَ اللَّهِ فِی الَّذِینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِیلًا ﴿62﴾
این سنت الهى است که در باب پیشینیان جارى بوده است، و هرگز در سنت الهى تغییر و تبدیلى نخواهى یافت (62)
یَسْأَلُکَ النَّاسُ عَنِ السَّاعَةِ قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِنْدَ اللَّهِ وَمَا یُدْرِیکَ لَعَلَّ السَّاعَةَ تَکُونُ قَرِیبًا ﴿63﴾
مردم از تو درباره قیامت مىپرسند، بگو علم آن [و اطلاع از زمانش] با خداوند است، و تو چه دانى چه بسا قیامت نزدیک باشد (63)
إِنَّ اللَّهَ لَعَنَ الْکَافِرِینَ وَأَعَدَّ لَهُمْ سَعِیرًا ﴿64﴾
بىگمان خداوند کافران را لعنت کرده است، و براى آنان آتشى [سهمگین] آماده ساخته است (64)
خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا لَا یَجِدُونَ وَلِیًّا وَلَا نَصِیرًا ﴿65﴾
که جاودانه در آنند، و یار و یاورى نمىیابند (65)
یَوْمَ تُقَلَّبُ وُجُوهُهُمْ فِی النَّارِ یَقُولُونَ یَا لَیْتَنَا أَطَعْنَا اللَّهَ وَأَطَعْنَا الرَّسُولَا﴿66﴾
روزى که چهره هایشان در آتش [دوزخ] گردانده شود، گویند کاش از خداوند اطاعت مىکردیم و از پیامبر اطاعت مىکردیم (66)
وَقَالُوا رَبَّنَا إِنَّا أَطَعْنَا سَادَتَنَا وَکُبَرَاءَنَا فَأَضَلُّونَا السَّبِیلَا ﴿67﴾
و گویند پروردگارا ما از پیشوایان و بزرگترانمان اطاعت کردیم، آنگاه ما را به گمراهى کشاندند (67)
رَبَّنَا آتِهِمْ ضِعْفَیْنِ مِنَ الْعَذَابِ وَالْعَنْهُمْ لَعْنًا کَبِیرًا ﴿68﴾
پروردگار را به آنان دوچندان [سهم] از عذاب بده و عظیم لعنتشان کن (68)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَکُونُوا کَالَّذِینَ آذَوْا مُوسَى فَبَرَّأَهُ اللَّهُ مِمَّا قَالُوا وَکَانَ عِنْدَ اللَّهِ وَجِیهًا ﴿69﴾
اى مؤمنان مانند کسانى که موسى را آزار دادند مباشید که خداوند از آنچه مىگفتند [و بهتان مىزدند] برى و برکنارش داشت، و نزد خداوند آبرومند بود (69)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَقُولُوا قَوْلًا سَدِیدًا ﴿70﴾
اى مؤمنان از خداوند پروا کنید و سخنى درست و استوار بگویید (70)
یُصْلِحْ لَکُمْ أَعْمَالَکُمْ وَیَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ وَمَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ فَازَ فَوْزًا عَظِیمًا ﴿71﴾
تا اعمالتان و پیامبر او اطاعت کند، به راستى به رستگارى بزرگى نایل شده است (71)
إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَیْنَ أَنْ یَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ إِنَّهُ کَانَ ظَلُومًا جَهُولًا ﴿72﴾
ما امانت [خویش] را بر آسمانها و زمین و کوهها عرضه داشتیم، ولى از پذیرفتن آن سر باززدند، و از آن هراسیدند، و انسان آن را پذیرفت، که او [در حق خویش] ستمکار نادانى بود (72)
لِیُعَذِّبَ اللَّهُ الْمُنَافِقِینَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْمُشْرِکِینَ وَالْمُشْرِکَاتِ وَیَتُوبَ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَکَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِیمًا ﴿73﴾
تا سرانجام خداوند مردان و زنان منافق و مردان و زنان مشرک را عذاب کند، و از [غفلت و قصور] مردان و زنان مؤمن درگذرد، و خداوند آمرزگار مهربان است (73)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَلَهُ الْحَمْدُ فِی الْآخِرَةِ وَهُوَ الْحَکِیمُ الْخَبِیرُ ﴿1﴾
سپاس خداوندى را که آنچه در آسمانها و زمین است، از آن اوست، و در [آغاز و] آخرت نیز سپاس او راست و او فرزانه آگاه است (1)
یَعْلَمُ مَا یَلِجُ فِی الْأَرْضِ وَمَا یَخْرُجُ مِنْهَا وَمَا یَنْزِلُ مِنَ السَّمَاءِ وَمَا یَعْرُجُ فِیهَا وَهُوَ الرَّحِیمُ الْغَفُورُ ﴿2﴾
مىداند که چه چیزى در زمین فرو مىرود، و چه چیزى از آن برون مىآید، و چه چیزى از آسمان فرود مى آید، و چه چیزى به آن فرا مىرود، و او مهربان آمرزگار است (2)
وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لَا تَأْتِینَا السَّاعَةُ قُلْ بَلَى وَرَبِّی لَتَأْتِیَنَّکُمْ عَالِمِ الْغَیْبِ لَا یَعْزُبُ عَنْهُ مِثْقَالُ ذَرَّةٍ فِی السَّمَاوَاتِ وَلَا فِی الْأَرْضِ وَلَا أَصْغَرُ مِنْ ذَلِکَ وَلَا أَکْبَرُ إِلَّا فِی کِتَابٍ مُبِینٍ ﴿3﴾
و کافران گویند قیامت براى ما فرا نمىرسد، بگو چرا، سوگند به پروردگارم که بى شبهه به شما فرا مىرسد، همو که داناى نهان است، و هم سنگ ذره اى در آسمانها و زمین از او پنهان نیست، نیز چیزى کوچکتر از این و نه بزرگتر نیست مگر آنکه در کتابى مبین [ثبت] است (3)
لِیَجْزِیَ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَئِکَ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ کَرِیمٌ﴿4﴾
تا بدینسان کسانى را که ایمان آورده اند و کارهاى شایسته کرده اند، پاداش دهد، اینانند که بر ایشان آمرزش و روزى ارجمند مقرر است (4)
وَالَّذِینَ سَعَوْا فِی آیَاتِنَا مُعَاجِزِینَ أُولَئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ مِنْ رِجْزٍ أَلِیمٌ﴿5﴾
و کسانى که در [رد و انکار] آیات ما مقابله کنان [و بىحاصل] مىکوشند، اینانند که عذابى از عقوبتى دردناک در انتظار آنان است (5)
وَیَرَى الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ الَّذِی أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ هُوَ الْحَقَّ وَیَهْدِی إِلَى صِرَاطِ الْعَزِیزِ الْحَمِیدِ ﴿6﴾
و دانش یافتگان آنچه از جانب پروردگارت بر تو نازل شده است، حق مىدانند، که به راه خداوند پیروزمند ستوده، هدایت مىکند (6)
وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا هَلْ نَدُلُّکُمْ عَلَى رَجُلٍ یُنَبِّئُکُمْ إِذَا مُزِّقْتُمْ کُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّکُمْ لَفِی خَلْقٍ جَدِیدٍ ﴿7﴾
و کافران گویند آیا بشناسانیم به شما مردى را که خبر مىدهد به شما که چون پاره و پراکنده شدید، آنگاه آفرینش [و هیئت] جدیدى خواهید یافت (7)
أَفْتَرَى عَلَى اللَّهِ کَذِبًا أَمْ بِهِ جِنَّةٌ بَلِ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ فِی الْعَذَابِ وَالضَّلَالِ الْبَعِیدِ ﴿8﴾
آیا بر خداوند دروغ بسته است، یا [به خیال آنان] جنونى دارد؟ [هیچ کدام] بلکه نامؤمنان به آخرت در عذاب و گمراهى دور و دراز هستند (8)
أَفَلَمْ یَرَوْا إِلَى مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ إِنْ نَشَأْ نَخْسِفْ بِهِمُ الْأَرْضَ أَوْ نُسْقِطْ عَلَیْهِمْ کِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً لِکُلِّ عَبْدٍ مُنِیبٍ ﴿9﴾
آیا آسمان و زمینى را که پیش روى و پشت ایشان است ننگریسته اند؟، اگر خواهیم به زمین فرو بریمشان، یا بر آنان پارهاى از آسمان را فرو اندازیم، در این امر براى هر بنده توبه کار، مایه عبرتى است (9)
وَلَقَدْ آتَیْنَا دَاوُودَ مِنَّا فَضْلًا یَا جِبَالُ أَوِّبِی مَعَهُ وَالطَّیْرَ وَأَلَنَّا لَهُ الْحَدِیدَ﴿10﴾
و به راستى از خود به داوود بخششى [و موهبتى] ارزانى داشتیم [و گفتیم] اى کوهها و اى مرغان با او [در تسبیح] همنوایى کنید، و آهن را براى او نرم گردانیدیم (10)
أَنِ اعْمَلْ سَابِغَاتٍ وَقَدِّرْ فِی السَّرْدِ وَاعْمَلُوا صَالِحًا إِنِّی بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿11﴾
[و گفتیم] که زره هاى بلند و رسا بساز و در زرهبافى سنجیده و بسامان کار کن، و همگان نیکوکارى کنید، که من به آنچه مىکنید آگاهم (11)
وَلِسُلَیْمَانَ الرِّیحَ غُدُوُّهَا شَهْرٌ وَرَوَاحُهَا شَهْرٌ وَأَسَلْنَا لَهُ عَیْنَ الْقِطْرِ وَمِنَ الْجِنِّ مَنْ یَعْمَلُ بَیْنَ یَدَیْهِ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَمَنْ یَزِغْ مِنْهُمْ عَنْ أَمْرِنَا نُذِقْهُ مِنْ عَذَابِ السَّعِیرِ ﴿12﴾
و براى سلیمان باد را [رام گردانیدیم]، که سیر بامدادیش یکماهه راه و سیر شامگاهیش یک ماهه راه بود، و براى او چشمه مس [گداخته و جوشان] را روان ساختیم، و از جنیان گروهى در نزد او و به اذن پروردگارش کار مىکردند، و هر کدام از آنان که از فرمان ما سرپیچید، به او از عذاب آتش [دوزخ] مىچشانیم (12)
یَعْمَلُونَ لَهُ مَا یَشَاءُ مِنْ مَحَارِیبَ وَتَمَاثِیلَ وَجِفَانٍ کَالْجَوَابِ وَقُدُورٍ رَاسِیَاتٍ اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُکْرًا وَقَلِیلٌ مِنْ عِبَادِیَ الشَّکُورُ ﴿13﴾
[آنان] براى او هر چه مىخواست از محرابها و نقش و نگارها و کاسه هاى بزرگ حوض مانند، و دیگدان هاى استوار [و غیر قابل نقل] مىساختند، [و گفتیم] اى خاندان داوود سپاس ورزید، و از بندگان من اندکى سپاسگزار هستند (13)
فَلَمَّا قَضَیْنَا عَلَیْهِ الْمَوْتَ مَا دَلَّهُمْ عَلَى مَوْتِهِ إِلَّا دَابَّةُ الْأَرْضِ تَأْکُلُ مِنْسَأَتَهُ فَلَمَّا خَرَّ تَبَیَّنَتِ الْجِنُّ أَنْ لَوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ الْغَیْبَ مَا لَبِثُوا فِی الْعَذَابِ الْمُهِینِ ﴿14﴾
و چون مرگ او را مقرر داشتیم، چیزى جز کرم چوبخواره، مرگ او را به آنان نشان نداد، که عصایش را خورد و چون [جسدش] در افتاد، جنیان پى بردند که اگر غیب مىدانستند، در آن رنج و عذاب خفتبار نمى ماندند (14)
لَقَدْ کَانَ لِسَبَإٍ فِی مَسْکَنِهِمْ آیَةٌ جَنَّتَانِ عَنْ یَمِینٍ وَشِمَالٍ کُلُوا مِنْ رِزْقِ رَبِّکُمْ وَاشْکُرُوا لَهُ بَلْدَةٌ طَیِّبَةٌ وَرَبٌّ غَفُورٌ ﴿15﴾
براى قوم سبا در مسکن هایشان پدیده شگرفى بود [از جمله] دو بوستان در جانب راست و چپ، [که به ایشان گفتیم] از روزى پروردگارتان بخورید، و او را سپاس بگزارید، [شما را] شهرى پاکیزه و پروردگارى آمرزگار است (15)
فَأَعْرَضُوا فَأَرْسَلْنَا عَلَیْهِمْ سَیْلَ الْعَرِمِ وَبَدَّلْنَاهُمْ بِجَنَّتَیْهِمْ جَنَّتَیْنِ ذَوَاتَیْ أُکُلٍ خَمْطٍ وَأَثْلٍ وَشَیْءٍ مِنْ سِدْرٍ قَلِیلٍ ﴿16﴾
ولى رویگردان شدند، آنگاه بر آنان سیل بنیانکن را روانه کردیم، و به جاى آن دو بوستانشان دو بوستان داراى میوه هاى ناگوار و درخت گز و اندک مایه اى از درخت سدر جانشین کردیم (16)
ذَلِکَ جَزَیْنَاهُمْ بِمَا کَفَرُوا وَهَلْ نُجَازِی إِلَّا الْکَفُورَ ﴿17﴾
به خاطر کفرانى که ورزیده بودند این گونه جز ایشان دادیم، و آیا جز ناسپاس را کیفر مىدهیم؟ (17)
وَجَعَلْنَا بَیْنَهُمْ وَبَیْنَ الْقُرَى الَّتِی بَارَکْنَا فِیهَا قُرًى ظَاهِرَةً وَقَدَّرْنَا فِیهَا السَّیْرَ سِیرُوا فِیهَا لَیَالِیَ وَأَیَّامًا آمِنِینَ ﴿18﴾
و در بین آنان و آبادیهایى که به آنها برکت بخشیده بودیم، آبادیهاى به هم پیوسته قرار داده بودیم، و در میان آنها سیر و سفر مقرر داشته بودیم، و [به آنان مىگفتیم] شبها و روزها با کمال امن و امان در آنها سیر و سفر کنید (18)
فَقَالُوا رَبَّنَا بَاعِدْ بَیْنَ أَسْفَارِنَا وَظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِیثَ وَمَزَّقْنَاهُمْ کُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ ﴿19﴾
پس گفتند پروردگارا بین سفرهاى ما فاصله انداز، و بدینسان بر خویشتن ستم کردند، آنگاه همچون افسانهشان گرداندیم و پاره و پراکنده شان ساختیم، بىگمان در این براى هر شکیباى شاکرى مایههاى عبرت است (19)
وَلَقَدْ صَدَّقَ عَلَیْهِمْ إِبْلِیسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعُوهُ إِلَّا فَرِیقًا مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿20﴾
و به راستى شیطان ظن خود را درباره ایشان راست یافت، آنگاه [همگى] جز گروهى از مؤمنان از او پیروى کردند (20)
وَمَا کَانَ لَهُ عَلَیْهِمْ مِنْ سُلْطَانٍ إِلَّا لِنَعْلَمَ مَنْ یُؤْمِنُ بِالْآخِرَةِ مِمَّنْ هُوَ مِنْهَا فِی شَکٍّ وَرَبُّکَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ حَفِیظٌ ﴿21﴾
و او [شیطان] را بر آنان سلطه اى نبود، مگر آنکه سرانجام کسى را که به آخرت ایمان دارد، از کسى که از آن شک دارد، باز شناسانیم، و پروردگارت بر همه چیز نگهبان است (21)
قُلِ ادْعُوا الَّذِینَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ لَا یَمْلِکُونَ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ فِی السَّمَاوَاتِ وَلَا فِی الْأَرْضِ وَمَا لَهُمْ فِیهِمَا مِنْ شِرْکٍ وَمَا لَهُ مِنْهُمْ مِنْ ظَهِیرٍ ﴿22﴾
بگو کسانى را که در برابر خدا قائلید بخوانید، [خواهید دید] که هم سنگ ذره اى در آسمان و زمین اختیار و دست ندارند، و در [اداره و آفرینش آنها] ایشان را شرکتى نیست، و او [خداوند] را از میان آنان پشتیبانى نیست (22)
وَلَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ حَتَّى إِذَا فُزِّعَ عَنْ قُلُوبِهِمْ قَالُوا مَاذَا قَالَ رَبُّکُمْ قَالُوا الْحَقَّ وَهُوَ الْعَلِیُّ الْکَبِیرُ ﴿23﴾
و شفاعت نزد او سودى ندهد، مگر درباره کسى که براى او اجازه دهد، تا چون هراس از دلهاى ایشان برطرف شود، گویند پروردگارتان چه گفت؟ گویند حق، و او بلندمرتبه بزرگ است (23)
قُلْ مَنْ یَرْزُقُکُمْ مِنَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قُلِ اللَّهُ وَإِنَّا أَوْ إِیَّاکُمْ لَعَلَى هُدًى أَوْ فِی ضَلَالٍ مُبِینٍ ﴿24﴾
بگو چه کسى از آسمانها و زمین شما را روزى مىدهد؟ بگو خداوند و ما یا شما بر طریق هدایت، یا در گمراهى آشکاریم (24)
قُلْ لَا تُسْأَلُونَ عَمَّا أَجْرَمْنَا وَلَا نُسْأَلُ عَمَّا تَعْمَلُونَ ﴿25﴾
بگو نه از شما درباره گناهى که ما کرده ایم مىپرسند و نه از ما درباره آنچه شما مىکنید خواهند پرسید (25)
قُلْ یَجْمَعُ بَیْنَنَا رَبُّنَا ثُمَّ یَفْتَحُ بَیْنَنَا بِالْحَقِّ وَهُوَ الْفَتَّاحُ الْعَلِیمُ ﴿26﴾
بگو پروردگار ما، ما و شما را گرد مى آورد، سپس در میان ما به حق داورى مىکند و اوست داور دانا (26)
قُلْ أَرُونِیَ الَّذِینَ أَلْحَقْتُمْ بِهِ شُرَکَاءَ کَلَّا بَلْ هُوَ اللَّهُ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ﴿27﴾
بگو به من بنمایانید کسانى را که در مقام شریک به او نسبت مىدهید چنین نیست، بلکه او خداوند پیروزمند فرزانه است (27)
وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا کَافَّةً لِلنَّاسِ بَشِیرًا وَنَذِیرًا وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ ﴿28﴾
و تو را جز مژدهآور و هشداردهنده براى همگى مردم نفرستاده ایم، ولى بیشترینه مردم نمىدانند (28)
وَیَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ﴿29﴾
و گویند اگر راست مىگویید این وعده کى فرا مىرسد (29)
قُلْ لَکُمْ مِیعَادُ یَوْمٍ لَا تَسْتَأْخِرُونَ عَنْهُ سَاعَةً وَلَا تَسْتَقْدِمُونَ ﴿30﴾
بگو براى شما موعد روزى مقرر است که نه از آن ساعتى پس افتید و نه پیش افتید (30)
وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لَنْ نُؤْمِنَ بِهَذَا الْقُرْآنِ وَلَا بِالَّذِی بَیْنَ یَدَیْهِ وَلَوْ تَرَى إِذِ الظَّالِمُونَ مَوْقُوفُونَ عِنْدَ رَبِّهِمْ یَرْجِعُ بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ الْقَوْلَ یَقُولُ الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا لَوْلَا أَنْتُمْ لَکُنَّا مُؤْمِنِینَ﴿31﴾
و کافران گویند هرگز به این قرآن، و به آنچه پیش از آن بود، ایمان نمى آوریم، و اگر ستمکاران [مشرک] را بنگرى که نزد پروردگارشان بازداشته شوند، بعضى با بعضى دیگر بگو مگو کنند مستضعفان به مستکبران گویند اگر شما نبودید بى شک، ما مؤمن بودیم (31)
قَالَ الَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا لِلَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا أَنَحْنُ صَدَدْنَاکُمْ عَنِ الْهُدَى بَعْدَ إِذْ جَاءَکُمْ بَلْ کُنْتُمْ مُجْرِمِینَ ﴿32﴾
مستکبران به مستضعفان گویند آیا ما شما را از هدایتى که به سراغ شما آمد بازداشتیم؟ چنین نیست، بلکه خودتان گناهکار بودید (32)
وَقَالَ الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا بَلْ مَکْرُ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ إِذْ تَأْمُرُونَنَا أَنْ نَکْفُرَ بِاللَّهِ وَنَجْعَلَ لَهُ أَنْدَادًا وَأَسَرُّوا النَّدَامَةَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ وَجَعَلْنَا الْأَغْلَالَ فِی أَعْنَاقِ الَّذِینَ کَفَرُوا هَلْ یُجْزَوْنَ إِلَّا مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿33﴾
و مستضعفان به مستکبران گویند چنین نیست، بلکه مکر [شما در] شب و روز بود، آنگاه که به ما فرمان مىدادید که به خداوند کفر بورزیم و براى او شریک قائل شویم، و چون عذاب را ببینند پشیمانى خود را پنهان دارند، و غل ها را در گردن هاى کافران بگذاریم، آیا جز در برابر آنچه کردهاند، جزا مى یابند؟ (33)
وَمَا أَرْسَلْنَا فِی قَرْیَةٍ مِنْ نَذِیرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ کَافِرُونَ ﴿34﴾
و هیچ هشدار دهنده اى به هیچ شهرى نفرستادیم مگر آنکه نازپروردگان آن گفتند ما رسالت شما را منکریم (34)
وَقَالُوا نَحْنُ أَکْثَرُ أَمْوَالًا وَأَوْلَادًا وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ ﴿35﴾
گفتند ما پرمال و منال تر و پرزاد و رودتر هستیم، و ما عذاب دیده نخواهیم بود (35)
قُلْ إِنَّ رَبِّی یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ یَشَاءُ وَیَقْدِرُ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ ﴿36﴾
بگو بى گمان پروردگار من روزى را براى هر کس که بخواهد گشاده یا تنگ مىدارد، ولى بیشترینه مردم نمى دانند (36)
وَمَا أَمْوَالُکُمْ وَلَا أَوْلَادُکُمْ بِالَّتِی تُقَرِّبُکُمْ عِنْدَنَا زُلْفَى إِلَّا مَنْ آمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا فَأُولَئِکَ لَهُمْ جَزَاءُ الضِّعْفِ بِمَا عَمِلُوا وَهُمْ فِی الْغُرُفَاتِ آمِنُونَ ﴿37﴾
و اموال و اولاد شما چیزى نیست که شما را چنانکه باید و شاید به ما نزدیک گرداند، مگر [در مورد] کسى که ایمان آورده و کار شایسته کند، اینانند که به خاطر کار و کردارشان پاداش دوچندانى دارند، و هم ایشان در غرفه ها[ى بهشتى] در امن و امانند (37)
وَالَّذِینَ یَسْعَوْنَ فِی آیَاتِنَا مُعَاجِزِینَ أُولَئِکَ فِی الْعَذَابِ مُحْضَرُونَ﴿38﴾
و آنان که در [رد و انکار] آیات ما مقابله کنان [و بىحاصل] مىکوشند، اینان براى عذاب احضار شوند (38)
قُلْ إِنَّ رَبِّی یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَیَقْدِرُ لَهُ وَمَا أَنْفَقْتُمْ مِنْ شَیْءٍ فَهُوَ یُخْلِفُهُ وَهُوَ خَیْرُ الرَّازِقِینَ ﴿39﴾
بگو بىگمان پروردگار من روزى را براى هر کس از بندگانش که بخواهد گشاده یا براى او تنگ مىدارد، و هر آنچه انفاق کنید او [خداوند] عوض آن را مىدهد، و او بهترین روزىدهندگان است (39)
وَیَوْمَ یَحْشُرُهُمْ جَمِیعًا ثُمَّ یَقُولُ لِلْمَلَائِکَةِ أَهَؤُلَاءِ إِیَّاکُمْ کَانُوا یَعْبُدُونَ ﴿40﴾
و روزى که همگى آنان را محشور گرداند، سپس به فرشتگان گوید آیا اینان شما را مى پرستیدند؟ (40)
قَالُوا سُبْحَانَکَ أَنْتَ وَلِیُّنَا مِنْ دُونِهِمْ بَلْ کَانُوا یَعْبُدُونَ الْجِنَّ أَکْثَرُهُمْ بِهِمْ مُؤْمِنُونَ ﴿41﴾
گویند پاکا که تویى، تو سرور ما هستى نه آنان، خیر، ایشان جنیان را مى پرستیدند [و] بیشترینشان به آنان مؤمن بودند (41)
فَالْیَوْمَ لَا یَمْلِکُ بَعْضُکُمْ لِبَعْضٍ نَفْعًا وَلَا ضَرًّا وَنَقُولُ لِلَّذِینَ ظَلَمُوا ذُوقُوا عَذَابَ النَّارِ الَّتِی کُنْتُمْ بِهَا تُکَذِّبُونَ ﴿42﴾
و امروز هیچیک از آنان در حق دیگرى اختیار سود و زیانى ندارد، و به کسانى که ستم [شرک] ورزیده اند گوییم عذاب آتش [دوزخ] را که آن را تکذیب مىکردید، بچشید (42)
وَإِذَا تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ قَالُوا مَا هَذَا إِلَّا رَجُلٌ یُرِیدُ أَنْ یَصُدَّکُمْ عَمَّا کَانَ یَعْبُدُ آبَاؤُکُمْ وَقَالُوا مَا هَذَا إِلَّا إِفْکٌ مُفْتَرًى وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِینٌ ﴿43﴾
و چون آیات روشنگر ما بر آنان خوانده شود، گویند این جز مردى نیست که مىخواهد شما را از آنچه پدرانتان مىپرستیدند بازدارد، و گویند این جز بهتانى برساخته نیست، و کافران درباره حق -چون فراز آیدشان گویند این جز جادویى آشکار نیست (43)
وَمَا آتَیْنَاهُمْ مِنْ کُتُبٍ یَدْرُسُونَهَا وَمَا أَرْسَلْنَا إِلَیْهِمْ قَبْلَکَ مِنْ نَذِیرٍ﴿44﴾
و به آنان کتابهایى [آسمانى] نداده بودیم، که آنها را بخوانند و بیاموزند، و پیش از تو به سوى آنان [پیامبر] هشدار دهنده اى نفرستاده ایم (44)
وَکَذَّبَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَمَا بَلَغُوا مِعْشَارَ مَا آتَیْنَاهُمْ فَکَذَّبُوا رُسُلِی فَکَیْفَ کَانَ نَکِیرِ ﴿45﴾
و کسانى که پیش از آنان بودند، تکذیب پیشه کردند، و به یک دهم آنچه [از مکنت و نعمت به پیشینیان] آنان داده بودیم، نایل نشدند، آنگاه پیامبران مرا دروغ زن شمردند، [بنگر] تا عقوبت من چگونه بود (45)
قُلْ إِنَّمَا أَعِظُکُمْ بِوَاحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَى وَفُرَادَى ثُمَّ تَتَفَکَّرُوا مَا بِصَاحِبِکُمْ مِنْ جِنَّةٍ إِنْ هُوَ إِلَّا نَذِیرٌ لَکُمْ بَیْنَ یَدَیْ عَذَابٍ شَدِیدٍ﴿46﴾
بگو شما را فقط به کلمه اى یگانه پند مى دهیم، و آن این است که دوگان دوگان، و یکان یکان به کار خداوند برخیزید و سپس اندیشه کنید، هم سخن شما جنونى ندارد، او جز هشدار دهنده اى براى شما در پیشاپیش عذابى شدید نیست (46)
قُلْ مَا سَأَلْتُکُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَکُمْ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَهُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ ﴿47﴾
بگو هر مزدى که از شما طلبیده باشم متعلق به خودتان، مزد من جز با خداوند نیست، و او بر هر چیزى گواه است (47)
قُلْ إِنَّ رَبِّی یَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَّامُ الْغُیُوبِ ﴿48﴾
بگو بىگمان پروردگار من حق را به میان مىآورد و او داناى رازهاى نهانى است (48)
قُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَمَا یُبْدِئُ الْبَاطِلُ وَمَا یُعِیدُ ﴿49﴾
بگو حق به میان آمد [معبود] باطل نه [آفرینش چیزى را] آغاز کند و نه بازگرداند (49)
قُلْ إِنْ ضَلَلْتُ فَإِنَّمَا أَضِلُّ عَلَى نَفْسِی وَإِنِ اهْتَدَیْتُ فَبِمَا یُوحِی إِلَیَّ رَبِّی إِنَّهُ سَمِیعٌ قَرِیبٌ ﴿50﴾
بگو اگر گمراه باشم، فقط به زیان خویش گمراه بوده ام، و اگر رهیافته باشم، آن به برکت وحى است که پروردگار من به من فرستاده است، چرا که او شنواى نزدیک است (50)
وَلَوْ تَرَى إِذْ فَزِعُوا فَلَا فَوْتَ وَأُخِذُوا مِنْ مَکَانٍ قَرِیبٍ ﴿51﴾
و چون بنگرى آنگاه که هراسان شوند گریزى در کار نیست، و از جایى نزدیک فرو گرفته شوند (51)
وَقَالُوا آمَنَّا بِهِ وَأَنَّى لَهُمُ التَّنَاوُشُ مِنْ مَکَانٍ بَعِیدٍ ﴿52﴾
و گویند [اکنون] به آن [قرآن/ قیامت/ پیامبر] ایمان آوردیم، و چگونه از جایى [چنین] دور، دسترس [به آن] براى آنان میسر باشد؟ (52)
وَقَدْ کَفَرُوا بِهِ مِنْ قَبْلُ وَیَقْذِفُونَ بِالْغَیْبِ مِنْ مَکَانٍ بَعِیدٍ ﴿53﴾
و پیشتر هم به آن انکار ورزیده بودند، و از دور دستها، تیرى در تاریکى مى اندازند (53)
وَحِیلَ بَیْنَهُمْ وَبَیْنَ مَا یَشْتَهُونَ کَمَا فُعِلَ بِأَشْیَاعِهِمْ مِنْ قَبْلُ إِنَّهُمْ کَانُوا فِی شَکٍّ مُرِیبٍ ﴿54﴾
و بین آنان و آنچه خوش دارند، فاصله افتد، چنانکه پیشترها در حق همانندانشان هم چنین شده بود که آنان سخت در شک بودند (54)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الْحَمْدُ لِلَّهِ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ جَاعِلِ الْمَلَائِکَةِ رُسُلًا أُولِی أَجْنِحَةٍ مَثْنَى وَثُلَاثَ وَرُبَاعَ یَزِیدُ فِی الْخَلْقِ مَا یَشَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿1﴾
سپاس خداوند را، پدید آورنده آسمانها و زمین، که فرشتگان را پیام رسان گردانده است، [فرشتگانى] که داراى بالهاى دوگانه و سهگانه و چهارگانهاند، در آفرینش هر چه خواهد مىافزاید، بىگمان خداوند بر همه چیز تواناست (1)
مَا یَفْتَحِ اللَّهُ لِلنَّاسِ مِنْ رَحْمَةٍ فَلَا مُمْسِکَ لَهَا وَمَا یُمْسِکْ فَلَا مُرْسِلَ لَهُ مِنْ بَعْدِهِ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿2﴾
هر رحمتى که خداوند در حق مردم گشاده سازد، بازدارندهاى ندارد، و هر آنچه فروبندد، گشایندهاى جز او ندارد، و او پیروزمند فرزانه است (2)
یَا أَیُّهَا النَّاسُ اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ هَلْ مِنْ خَالِقٍ غَیْرُ اللَّهِ یَرْزُقُکُمْ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ فَأَنَّى تُؤْفَکُونَ ﴿3﴾
اى مردم نعمت الهى را بر خودتان یاد آورید، آیا آفریدگارى غیر از خداوند هست که شما را از آسمان و زمین روزى دهد؟ خدایى جز او نیست، پس چگونه بیراهه مىروید؟ (3)
وَإِنْ یُکَذِّبُوکَ فَقَدْ کُذِّبَتْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِکَ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ﴿4﴾
و اگر تو را دروغزن شمردند بدان که پیامبران پیش از تو هم با تکذیب روبهرو شدند، و کارها به سوى خداوند بازگردانده مىشود (4)
یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَلَا تَغُرَّنَّکُمُ الْحَیَاةُ الدُّنْیَا وَلَا یَغُرَّنَّکُمْ بِاللَّهِ الْغَرُورُ ﴿5﴾
اى مردم بىگمان وعده الهى حق است، پس زندگانى دنیا شما را مفریبد، و [شیطان] فریبکار شما را نسبت به خداوند فریفته نگرداند (5)
إِنَّ الشَّیْطَانَ لَکُمْ عَدُوٌّ فَاتَّخِذُوهُ عَدُوًّا إِنَّمَا یَدْعُو حِزْبَهُ لِیَکُونُوا مِنْ أَصْحَابِ السَّعِیرِ ﴿6﴾
بىگمان شیطان دشمن شماست، شما هم او را دشمن گیرید، جز این نیست که او حزبش را دعوت مىکند که سرانجام از دوزخیان باشند (6)
الَّذِینَ کَفَرُوا لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ کَبِیرٌ ﴿7﴾
کسانى که کفرورزیدهاند عذابى شدید [در پیش] دارند، و کسانى که ایمان آوردهاند و کارهاى شایسته کردهاند، از آمرزش و پاداشى عظیم برخوردارند (7)
أَفَمَنْ زُیِّنَ لَهُ سُوءُ عَمَلِهِ فَرَآهُ حَسَنًا فَإِنَّ اللَّهَ یُضِلُّ مَنْ یَشَاءُ وَیَهْدِی مَنْ یَشَاءُ فَلَا تَذْهَبْ نَفْسُکَ عَلَیْهِمْ حَسَرَاتٍ إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ بِمَا یَصْنَعُونَ ﴿8﴾
آیا کسى که بدى عملش در نظرش آراسته جلوه داده شده است، و لذا آن را نیک مىبیند [مانند کسى است که خداوند هدایتش کرده باشد] بىگمان خداوند هر کس را که خواهد بیراه دارد، و هر کس را که خواهد هدایت کند مبادا جان تو از حسرت خوردن بر ایشان بفرساید، بىگمان خداوند به آنچه مىکنند آگاه است (8)
وَاللَّهُ الَّذِی أَرْسَلَ الرِّیَاحَ فَتُثِیرُ سَحَابًا فَسُقْنَاهُ إِلَى بَلَدٍ مَیِّتٍ فَأَحْیَیْنَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا کَذَلِکَ النُّشُورُ ﴿9﴾
و خداوند کسى است که بادها را مىفرستد که ابرى را بر مىانگیزد، آنگاه آن را به سوى سرزمینى پژمرده مىرانیم، و بدان زمین را بعد از پژمردنش زنده مىداریم، رستاخیز هم همینگونه است (9)
مَنْ کَانَ یُرِیدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِیعًا إِلَیْهِ یَصْعَدُ الْکَلِمُ الطَّیِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ یَرْفَعُهُ وَالَّذِینَ یَمْکُرُونَ السَّیِّئَاتِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ وَمَکْرُ أُولَئِکَ هُوَ یَبُورُ ﴿10﴾
هر کس عزت مىخواهد [بداند که] هر چه عزت است، نزد خداوند است، سخنان پاکیزه به سوى او بالا مىرود، و کار نیک آن را بالا مىبرد، و کسانى که بدسگالى مىکنند، عذابى شدید [در پیش] دارند، و مکر اینان بر باد است (10)
وَاللَّهُ خَلَقَکُمْ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ جَعَلَکُمْ أَزْوَاجًا وَمَا تَحْمِلُ مِنْ أُنْثَى وَلَا تَضَعُ إِلَّا بِعِلْمِهِ وَمَا یُعَمَّرُ مِنْ مُعَمَّرٍ وَلَا یُنْقَصُ مِنْ عُمُرِهِ إِلَّا فِی کِتَابٍ إِنَّ ذَلِکَ عَلَى اللَّهِ یَسِیرٌ ﴿11﴾
و خداوند شما را از خاک، سپس از نطفه آفریده است، سپس شما را زوج [نر و ماده] گردانده است، و هیچ زنى باردار نمىشود و وضع حمل نمىکند مگر با علم او، و هیچ کهنسالى عمر داده یا از عمر او کاسته نمىشود، مگر آنکه در کتابى [مسطور] است، این امر بر خداوند آسان است (11)
وَمَا یَسْتَوِی الْبَحْرَانِ هَذَا عَذْبٌ فُرَاتٌ سَائِغٌ شَرَابُهُ وَهَذَا مِلْحٌ أُجَاجٌ وَمِنْ کُلٍّ تَأْکُلُونَ لَحْمًا طَرِیًّا وَتَسْتَخْرِجُونَ حِلْیَةً تَلْبَسُونَهَا وَتَرَى الْفُلْکَ فِیهِ مَوَاخِرَ لِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿12﴾
و آن دو دریا برابر نیستند، این یک شیرین خوشگوار که نوشیدنش گواراست، و این یک شور و تلخ، و از هر کدام گوشت تر و تازه مىخورید، و [از آنها] زیورى بیرون مىآورید و آن را "مىپوشید" کشتیى [ها] را در آن، دریا شکاف مىبینى تا در طلب روزى مقرر از جانب او برآیید، و باشد که سپاس بگزارید (12)
یُولِجُ اللَّیْلَ فِی النَّهَارِ وَیُولِجُ النَّهَارَ فِی اللَّیْلِ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ کُلٌّ یَجْرِی لِأَجَلٍ مُسَمًّى ذَلِکُمُ اللَّهُ رَبُّکُمْ لَهُ الْمُلْکُ وَالَّذِینَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ مَا یَمْلِکُونَ مِنْ قِطْمِیرٍ ﴿13﴾
از شب مىکاهد و بر روز مىافزاید و از روز مىکاهد و بر شب مىافزاید، و خورشید و ماه را رام کرده است که هر یک تا سرآمدى معین جریان دارند، چنین است خداوند پروردگارتان، که فرمانروایى او راست، و کسانى که [اى ناباوران] به جاى او مىخوانید، مالک [چیزى حتى به اندازه] پوست هسته خرما نیستند (13)
إِنْ تَدْعُوهُمْ لَا یَسْمَعُوا دُعَاءَکُمْ وَلَوْ سَمِعُوا مَا اسْتَجَابُوا لَکُمْ وَیَوْمَ الْقِیَامَةِ یَکْفُرُونَ بِشِرْکِکُمْ وَلَا یُنَبِّئُکَ مِثْلُ خَبِیرٍ ﴿14﴾
اگر بخوانیدشان، نداى شما را نمىشنوند، و اگر هم مىشنیدند، پاسختان را نمىدادند، و روز قیامت، شرک شما را انکار مىکنند، و هیچ کس چون [خداوند] آگاه تو را آگاه نمىسازد (14)
یَا أَیُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ ﴿15﴾
هان اى مردم، شما [نادار و] نیازمند به خداوند هستید، و خداوند است که بىنیاز ستوده است (15)
إِنْ یَشَأْ یُذْهِبْکُمْ وَیَأْتِ بِخَلْقٍ جَدِیدٍ ﴿16﴾
اگر بخواهد شما را [از میان] مىبرد، و آفریدگان جدیدى به میان مىآورد (16)
وَمَا ذَلِکَ عَلَى اللَّهِ بِعَزِیزٍ ﴿17﴾
و این امر بر خداوند دشوار نیست (17)
وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى وَإِنْ تَدْعُ مُثْقَلَةٌ إِلَى حِمْلِهَا لَا یُحْمَلْ مِنْهُ شَیْءٌ وَلَوْ کَانَ ذَا قُرْبَى إِنَّمَا تُنْذِرُ الَّذِینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَیْبِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَمَنْ تَزَکَّى فَإِنَّمَا یَتَزَکَّى لِنَفْسِهِ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِیرُ ﴿18﴾
و هیچ بردارندهاى بار گناه دیگرى را بر ندارد، و اگر گرانبارى [دیگران را] بخواند که بارش را بردارند، چیزى از آن بار برداشته نشود، و اگر چه [مخاطب] خویشاوند باشد، تو فقط کسانى را که به نادیده از پروردگارشان خوف و خشیت دارند، و نماز را برپا مىدارند، هشدار مىدهى، و هر کس پاکى ورزد، همانا به سود خویش پاکى ورزیده است، و سیر و سرانجام به سوى خداوند است (18)
وَمَا یَسْتَوِی الْأَعْمَى وَالْبَصِیرُ ﴿19﴾
و نابینا و بینا برابر نیست (19)
وَلَا الظُّلُمَاتُ وَلَا النُّورُ ﴿20﴾
و نه تاریکى و روشنایى (20)
وَلَا الظِّلُّ وَلَا الْحَرُورُ ﴿21﴾
و نیز سایه و آتشباد (21)
وَمَا یَسْتَوِی الْأَحْیَاءُ وَلَا الْأَمْوَاتُ إِنَّ اللَّهَ یُسْمِعُ مَنْ یَشَاءُ وَمَا أَنْتَ بِمُسْمِعٍ مَنْ فِی الْقُبُورِ ﴿22﴾
و [دل] زندگان و [دل] مردگان نیز برابر نیستند، بىگمان خداوند هر کس را که بخواهد [پیام و پند خویش] مىشنواند، و تو شنواننده [پند و پیامى به] در گور خفتگان نیستى (22)
إِنْ أَنْتَ إِلَّا نَذِیرٌ ﴿23﴾
تو نیستى مگر هشداردهندهاى (23)
إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ بِالْحَقِّ بَشِیرًا وَنَذِیرًا وَإِنْ مِنْ أُمَّةٍ إِلَّا خَلَا فِیهَا نَذِیرٌ﴿24﴾
ما تو را به حق، مژدهرسان و هشداردهنده فرستادهایم، و امتى نیست مگر آنکه در میان آنان هشداردهندهاى بوده است (24)
وَإِنْ یُکَذِّبُوکَ فَقَدْ کَذَّبَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ جَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَیِّنَاتِ وَبِالزُّبُرِ وَبِالْکِتَابِ الْمُنِیرِ ﴿25﴾
و اگر تو را تکذیب کردند، بدان که پیشینیان آنان هم که پیامبرانشان براى آنان پدیدههاى روشنگر و نوشتهها و کتاب[هاى] روشنگر آوردند، نیز تکذیب پیشه کردند (25)
ثُمَّ أَخَذْتُ الَّذِینَ کَفَرُوا فَکَیْفَ کَانَ نَکِیرِ ﴿26﴾
سپس کافران را فرو گرفتم، [بنگر] تا عقاب من چگونه بوده است (26)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجْنَا بِهِ ثَمَرَاتٍ مُخْتَلِفًا أَلْوَانُهَا وَمِنَ الْجِبَالِ جُدَدٌ بِیضٌ وَحُمْرٌ مُخْتَلِفٌ أَلْوَانُهَا وَغَرَابِیبُ سُودٌ ﴿27﴾
آیا ننگریستهاى که خداوند از آسمان آبى فرو فرستاده است، سپس بدان میوههاى رنگارنگ برآوردیم، و نیز از کوهها راههایى سفید و سرخ رنگارنگ، و همچنین سیاه سیاه [پدید آوردیم] (27)
وَمِنَ النَّاسِ وَالدَّوَابِّ وَالْأَنْعَامِ مُخْتَلِفٌ أَلْوَانُهُ کَذَلِکَ إِنَّمَا یَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ غَفُورٌ ﴿28﴾
بدین گونه از مردم و جانوران و چارپایان رنگارنگ [آفریدهایم]، از میان بندگان خداوند فقط دانشوران از او خوف و خشیت دارند، بىگمان خداوند پیروزمند آمرزگار است (28)
إِنَّ الَّذِینَ یَتْلُونَ کِتَابَ اللَّهِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلَانِیَةً یَرْجُونَ تِجَارَةً لَنْ تَبُورَ ﴿29﴾
بىگمان کسانى که کتاب الهى را مىخوانند، و نماز را برپا مىدارند، و از آنچه به ایشان روزى دادهایم، پنهان و آشکارا مىبخشند، به سودایى که هرگز زیان ندارد، امید دارند (29)
لِیُوَفِّیَهُمْ أُجُورَهُمْ وَیَزِیدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّهُ غَفُورٌ شَکُورٌ ﴿30﴾
تا سرانجام پاداشهایشان را به تمام و کمال بپردازد، و از فضل خویش به سهمشان بیفزاید، چرا که آمرزگار و قدردان است (30)
وَالَّذِی أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ مِنَ الْکِتَابِ هُوَ الْحَقُّ مُصَدِّقًا لِمَا بَیْنَ یَدَیْهِ إِنَّ اللَّهَ بِعِبَادِهِ لَخَبِیرٌ بَصِیرٌ ﴿31﴾
و آنچه از کتاب [آسمانى] به تو وحى کردهایم، حق است و همخوان با آنچه [از کتب آسمانى، که] پیشاپیش اوست، بىگمان خداوند به [احوال] بندگانش آگاه بیناست (31)
ثُمَّ أَوْرَثْنَا الْکِتَابَ الَّذِینَ اصْطَفَیْنَا مِنْ عِبَادِنَا فَمِنْهُمْ ظَالِمٌ لِنَفْسِهِ وَمِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَمِنْهُمْ سَابِقٌ بِالْخَیْرَاتِ بِإِذْنِ اللَّهِ ذَلِکَ هُوَ الْفَضْلُ الْکَبِیرُ ﴿32﴾
سپس کتاب آسمانى را به بندگان خود که برگزیده بودیمشان به میراث دادیم، و از ایشان [بعضى] ستمکار در حق خویش، و بعضى از ایشان میانهرو، و بعضى از ایشان پیشتاز در نیکوکاریها به اذن الهى است، این همانا فضل بزرگ است (32)
جَنَّاتُ عَدْنٍ یَدْخُلُونَهَا یُحَلَّوْنَ فِیهَا مِنْ أَسَاوِرَ مِنْ ذَهَبٍ وَلُؤْلُؤًا وَلِبَاسُهُمْ فِیهَا حَرِیرٌ ﴿33﴾
بهشتهاى عدن که واردش شوند، و در آنجا به دستبندهایى زرین و مروارید آراسته شوند، و لباس آنان در آنجا ابریشم است (33)
وَقَالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنَا لَغَفُورٌ شَکُورٌ ﴿34﴾
و گویند سپاس خداوندى را که از ما اندوه را زدود، بىگمان پروردگار ما آمرزگار قدردان است (34)
الَّذِی أَحَلَّنَا دَارَ الْمُقَامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لَا یَمَسُّنَا فِیهَا نَصَبٌ وَلَا یَمَسُّنَا فِیهَا لُغُوبٌ ﴿35﴾
همان که ما را از فضل خویش به اقامتگاه جاویدان درآورد، که در آنجا به ما خستگى نرسد، و در آنجا به ما ماندگى نرسد (35)
وَالَّذِینَ کَفَرُوا لَهُمْ نَارُ جَهَنَّمَ لَا یُقْضَى عَلَیْهِمْ فَیَمُوتُوا وَلَا یُخَفَّفُ عَنْهُمْ مِنْ عَذَابِهَا کَذَلِکَ نَجْزِی کُلَّ کَفُورٍ ﴿36﴾
و کسانى که کفر ورزیدهاند، آتش جهنم را در پیش دارند، که نه کارشان سپرى شود که بمیرند، و نه چیزى از عذاب آن از ایشان کاسته شود، بدینسان هر [انسان] ناسپاسى را جزا دهیم (36)
وَهُمْ یَصْطَرِخُونَ فِیهَا رَبَّنَا أَخْرِجْنَا نَعْمَلْ صَالِحًا غَیْرَ الَّذِی کُنَّا نَعْمَلُ أَوَلَمْ نُعَمِّرْکُمْ مَا یَتَذَکَّرُ فِیهِ مَنْ تَذَکَّرَ وَجَاءَکُمُ النَّذِیرُ فَذُوقُوا فَمَا لِلظَّالِمِینَ مِنْ نَصِیرٍ ﴿37﴾
و ایشان در آنجا فریاد بردارند که پروردگارا ما را بیرون آور، که کارى شایسته، غیر از آنچه مىکردیم، پیشه کنیم [در پاسخشان گوییم] آیا شما را چندان عمر ندادیم که در آن هر کس که اهل پند گرفتن است، پند گیرد و آیا [پیامبر] هشداردهندهاى به سوى شما نیامد؟ پس [عذاب را] بچشید که ستمکاران [مشرک] یاورى ندارند (37)
إِنَّ اللَّهَ عَالِمُ غَیْبِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ﴿38﴾
بىگمان خداوند داناى نهانیهاى آسمانها و زمین است، او داناى راز دلهاست (38)
هُوَ الَّذِی جَعَلَکُمْ خَلَائِفَ فِی الْأَرْضِ فَمَنْ کَفَرَ فَعَلَیْهِ کُفْرُهُ وَلَا یَزِیدُ الْکَافِرِینَ کُفْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ إِلَّا مَقْتًا وَلَا یَزِیدُ الْکَافِرِینَ کُفْرُهُمْ إِلَّا خَسَارًا ﴿39﴾
او کسى است که شما را در این سرزمین جانشینان [پیشینیان] ساخت، پس هر کس کفر ورزد، کفرش به زیان اوست، و کافران را کفرشان در نزد خداوند جز نفرت نیفزاید، و کافران را کفرشان جز زیان نیفزاید (39)
قُلْ أَرَأَیْتُمْ شُرَکَاءَکُمُ الَّذِینَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَرُونِی مَاذَا خَلَقُوا مِنَ الْأَرْضِ أَمْ لَهُمْ شِرْکٌ فِی السَّمَاوَاتِ أَمْ آتَیْنَاهُمْ کِتَابًا فَهُمْ عَلَى بَیِّنَتٍ مِنْهُ بَلْ إِنْ یَعِدُ الظَّالِمُونَ بَعْضُهُمْ بَعْضًا إِلَّا غُرُورًا ﴿40﴾
بگو آیا شریکانى را که به جاى خداوند قائلید نگریستهاید، به من بنمایانید چه چیزى را در زمین آفریدهاند؟، یا آیا در [آفرینش] آسمانها شرکتى داشتهاند؟ یا آیا به آنان کتابى دادهایم که ایشان بر مبناى آن حجتى [در دست] دارند؟ حق این است که ستمکاران [مشرک] به یکدیگر وعدهاى جز فریب نمىدهند (40)
إِنَّ اللَّهَ یُمْسِکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ أَنْ تَزُولَا وَلَئِنْ زَالَتَا إِنْ أَمْسَکَهُمَا مِنْ أَحَدٍ مِنْ بَعْدِهِ إِنَّهُ کَانَ حَلِیمًا غَفُورًا ﴿41﴾
بىگمان خداوند آسمانها و زمین را از زوال نگه مىدارد، و اگر بخواهند زوال یابند هیچ کس جز او نگاهشان نمىدارد، او بردبار آمرزگار است (41)
وَأَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَیْمَانِهِمْ لَئِنْ جَاءَهُمْ نَذِیرٌ لَیَکُونُنَّ أَهْدَى مِنْ إِحْدَى الْأُمَمِ فَلَمَّا جَاءَهُمْ نَذِیرٌ مَا زَادَهُمْ إِلَّا نُفُورًا ﴿42﴾
و سختترین سوگندهایشان را به [نام] خدا یاد کنند که اگر [پیامبر] هشداردهندهاى به نزد آنان مىآمد، از هر یک از امتها [یهود و نصارا] رهیافتهتر مىشدند، و چون هشداردهندهاى به نزدشان آمد، جز بر گریزشان نیفزود (42)
اسْتِکْبَارًا فِی الْأَرْضِ وَمَکْرَ السَّیِّئِ وَلَا یَحِیقُ الْمَکْرُ السَّیِّئُ إِلَّا بِأَهْلِهِ فَهَلْ یَنْظُرُونَ إِلَّا سُنَّتَ الْأَوَّلِینَ فَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَبْدِیلًا وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَحْوِیلًا ﴿43﴾
و این از سر استکبار در این سرزمین و بدسگالى بود، و بدسگالى جز به صاحب آن باز نمىگردد، آیا جز سنت پیشینیان را انتظار مىکشند؟ پس هرگز در سنت الهى تبدیلى نمىیابى، و هرگز در سنت الهى تغییرى نمىیابى (43)
أَوَلَمْ یَسِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَیَنْظُرُوا کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَکَانُوا أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَمَا کَانَ اللَّهُ لِیُعْجِزَهُ مِنْ شَیْءٍ فِی السَّمَاوَاتِ وَلَا فِی الْأَرْضِ إِنَّهُ کَانَ عَلِیمًا قَدِیرًا ﴿44﴾
آیا در زمین سیر و سفر نکردهاند که بنگرند سرانجام کسانى که پیش از ایشان بودند و از ایشان نیرومندتر بودند، چگونه بوده است؟ و هیچ چیز در آسمانها و زمین از [حیطه قدرت] خداوند نتواند گریخت، چرا که او داناى تواناست (44)
وَلَوْ یُؤَاخِذُ اللَّهُ النَّاسَ بِمَا کَسَبُوا مَا تَرَکَ عَلَى ظَهْرِهَا مِنْ دَابَّةٍ وَلَکِنْ یُؤَخِّرُهُمْ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى فَإِذَا جَاءَ أَجَلُهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ کَانَ بِعِبَادِهِ بَصِیرًا﴿45﴾
و اگر خداوند مردمان را به خاطر کار و کردار [نارواى] آنان فرو مىگرفت، هیچ جانورى را بر پشت آن [زمین] باقى نمىگذارد، ولى ایشان را تا سرآمدى معین باز پس مىدارد، و چون اجلشان فرارسد، آنگاه خداوند در حق بندگانش بیناست (45)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
یس ﴿1﴾
یس [یاسین] (1)
وَالْقُرْآنِ الْحَکِیمِ ﴿2﴾
سوگند به قرآن حکمت آموز (2)
إِنَّکَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿3﴾
که تو از پیامبرانى (3)
عَلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ ﴿4﴾
بر راهى راست (4)
تَنْزِیلَ الْعَزِیزِ الرَّحِیمِ ﴿5﴾
[این کتاب] فرو فرستاده [خداوند] پیروزمند مهربان است (5)
لِتُنْذِرَ قَوْمًا مَا أُنْذِرَ آبَاؤُهُمْ فَهُمْ غَافِلُونَ ﴿6﴾
تا قومى را که پدرانشان هشدار نیافته بودند، و خود غافلند، هشدار دهى (6)
لَقَدْ حَقَّ الْقَوْلُ عَلَى أَکْثَرِهِمْ فَهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿7﴾
به راستى که حکم [عذاب] بر بیشترینه آنان تحقق یافته است و ایشان ایمان نمى آورند (7)
إِنَّا جَعَلْنَا فِی أَعْنَاقِهِمْ أَغْلَالًا فَهِیَ إِلَى الْأَذْقَانِ فَهُمْ مُقْمَحُونَ ﴿8﴾
ما بر گردنهایشان غفل هایى نهاده ایم تا [دستانشان را بسته است به گردنها و] چانه هایشان و ایشان سرهایشان به بالا و نگاهشان به پایین است (8)
وَجَعَلْنَا مِنْ بَیْنِ أَیْدِیهِمْ سَدًّا وَمِنْ خَلْفِهِمْ سَدًّا فَأَغْشَیْنَاهُمْ فَهُمْ لَا یُبْصِرُونَ ﴿9﴾
و در پیشاپیش آنان سدى و در پشتشان هم سدى نهادهایم و بر [دیدگان] آنان پردهاى افکنده ایم، لذا نمىتوانند دید (9)
وَسَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَأَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿10﴾
براى ایشان یکسان است چه هشدارشان دهى، چه هشدارشان ندهى، ایشان ایمان نمى آورند (10)
إِنَّمَا تُنْذِرُ مَنِ اتَّبَعَ الذِّکْرَ وَخَشِیَ الرَّحْمَنَ بِالْغَیْبِ فَبَشِّرْهُ بِمَغْفِرَةٍ وَأَجْرٍ کَرِیمٍ ﴿11﴾
تنها کسى را توانى هشدار داد که از پند [کتاب آسمانى] پیروى کند و به نادیده از خداى رحمان بهراسد، پس او را به آمرزش و پاداشى ارجمند بشارت ده (11)
إِنَّا نَحْنُ نُحْیِی الْمَوْتَى وَنَکْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَکُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْنَاهُ فِی إِمَامٍ مُبِینٍ ﴿12﴾
ما خود مردگان را [از نو] زنده مىکنیم و آنچه در گذشته انجام دادهاند، و حتى نقش گامهایشان را مى نویسیم، و همه چیز را در کتابى روشنگر بر شمارده ایم (12)
وَاضْرِبْ لَهُمْ مَثَلًا أَصْحَابَ الْقَرْیَةِ إِذْ جَاءَهَا الْمُرْسَلُونَ ﴿13﴾
و براى آنان مثلى بزن از شهروندانى که پیامبران به آنجا [نزدشان] آمدند (13)
إِذْ أَرْسَلْنَا إِلَیْهِمُ اثْنَیْنِ فَکَذَّبُوهُمَا فَعَزَّزْنَا بِثَالِثٍ فَقَالُوا إِنَّا إِلَیْکُمْ مُرْسَلُونَ ﴿14﴾
آنگاه که به نزد آنان دو تن را فرستادیم، و آنان را دروغگو شمردند، سپس جانب آنان را با [فرستادن] سومین فرد استوار داشتیم، آنگاه [همگى] گفتند ما به سوى شما [به رسالت] فرستاده شده ایم (14)
قَالُوا مَا أَنْتُمْ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَمَا أَنْزَلَ الرَّحْمَنُ مِنْ شَیْءٍ إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا تَکْذِبُونَ ﴿15﴾
گفتند شما جز بشرى همانند ما نیستید، و خداى رحمان چیزى فرو نفرستاده است، شما چیزى جز دروغ نمىگویید (15)
قَالُوا رَبُّنَا یَعْلَمُ إِنَّا إِلَیْکُمْ لَمُرْسَلُونَ ﴿16﴾
گفتند پروردگار ما مىداند که ما به سوى شما [به رسالت] فرستاده شده ایم (16)
وَمَا عَلَیْنَا إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِینُ ﴿17﴾
و بر عهده ما جز پیامرسانى آشکار چیزى نیست (17)
قَالُوا إِنَّا تَطَیَّرْنَا بِکُمْ لَئِنْ لَمْ تَنْتَهُوا لَنَرْجُمَنَّکُمْ وَلَیَمَسَّنَّکُمْ مِنَّا عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿18﴾
گفتند ما به شما فال بد مىزنیم، اگر دست برندارید، شما را سنگسار مىکنیم، و از ما عذابى دردناک به شما مىرسد (18)
قَالُوا طَائِرُکُمْ مَعَکُمْ أَئِنْ ذُکِّرْتُمْ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ مُسْرِفُونَ ﴿19﴾
گفتند فال بدتان با شماست، آیا چون اندرز داده شوید [باید فال بد بزنید؟]، حق این است که شما قومى تجاوز پیشه اید (19)
وَجَاءَ مِنْ أَقْصَى الْمَدِینَةِ رَجُلٌ یَسْعَى قَالَ یَا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِینَ﴿20﴾
و مردى از دوردست شهر شتابان آمد، گفت اى قوم من از فرستادگان [پیامبران] پیروى کنید (20)
اتَّبِعُوا مَنْ لَا یَسْأَلُکُمْ أَجْرًا وَهُمْ مُهْتَدُونَ ﴿21﴾
از کسانى که از شما پاداشى نمى خواهند و خود رهیافته اند، پیروى کنید (21)
وَمَا لِیَ لَا أَعْبُدُ الَّذِی فَطَرَنِی وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴿22﴾
و مرا نرسد که کسى را که مرا آفریده است، و شما هم به سوى او بازگردانده مىشوید، نپرستم (22)
أَأَتَّخِذُ مِنْ دُونِهِ آلِهَةً إِنْ یُرِدْنِ الرَّحْمَنُ بِضُرٍّ لَا تُغْنِ عَنِّی شَفَاعَتُهُمْ شَیْئًا وَلَا یُنْقِذُونِ ﴿23﴾
آیا به جاى او خدایانى را به پرستش گیرم که اگر خداى رحمان بلایى در حق من اراده کند، شفاعت ایشان مرا سود ندهد و نتوانند مرا نجات دهند (23)
إِنِّی إِذًا لَفِی ضَلَالٍ مُبِینٍ ﴿24﴾
من در آن صورت در گمراهى آشکارم (24)
إِنِّی آمَنْتُ بِرَبِّکُمْ فَاسْمَعُونِ ﴿25﴾
پس سخن مرا بشنوید [و شهادت دهید] که من به پروردگارتان ایمان آورده ام (25)
قِیلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ قَالَ یَا لَیْتَ قَوْمِی یَعْلَمُونَ ﴿26﴾
گفته شود وارد بهشت شو، گوید اى کاش قوم من مىدانستند (26)
بِمَا غَفَرَ لِی رَبِّی وَجَعَلَنِی مِنَ الْمُکْرَمِینَ ﴿27﴾
این را که پروردگارم مرا آمرزیده است، و مرا از گرامیان قرار داده است (27)
وَمَنْ یَقْنُتْ مِنْکُنَّ لِلَّهِ وَرَسُولِهِ وَتَعْمَلْ صَالِحًا نُؤْتِهَا أَجْرَهَا مَرَّتَیْنِ وَأَعْتَدْنَا لَهَا رِزْقًا کَرِیمًا ﴿31﴾
و هر کس از شما در برابر خداوند و پیامبرش فروتنى و تسلیم پیشه کند، و کار شایسته پیش گیرد، پاداش او را دوبار [دو چندان] مىدهیم، و براى او روزى ارزشمند فراهم سازیم (31)
یَا نِسَاءَ النَّبِیِّ لَسْتُنَّ کَأَحَدٍ مِنَ النِّسَاءِ إِنِ اتَّقَیْتُنَّ فَلَا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیَطْمَعَ الَّذِی فِی قَلْبِهِ مَرَضٌ وَقُلْنَ قَوْلًا مَعْرُوفًا ﴿32﴾
اى زنان پیامبر شما همانند هیچ یک از زنان نیستید [و برتر و مسؤولترید]، اگر تقوا پیشه کنید پس در سخن نرمى نکنید که فرد بیماردل به طمع [خام] افتد، و به نیکى [و سنجیدگى] سخن گویید (32)
وَقَرْنَ فِی بُیُوتِکُنَّ وَلَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِیَّةِ الْأُولَى وَأَقِمْنَ الصَّلَاةَ وَآتِینَ الزَّکَاةَ وَأَطِعْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِنَّمَا یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَیُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیرًا ﴿33﴾
و در خانه هایتان قرار و آرام گیرید و همانند زینت نمایى روزگار جاهلیت پیشین، زینت نمایى نکنید، و نماز را برپا دارید و زکات را بپردازید و از خداوند و پیامبر او اطاعت کنید، همانا خداوند مىخواهد که از شما اهل بیت هر پلیدى [احتمالى / شک و شبهه] را بزداید، و شما را چنانکه باید و شاید پاکیزه بدارد (33)
وَاذْکُرْنَ مَا یُتْلَى فِی بُیُوتِکُنَّ مِنْ آیَاتِ اللَّهِ وَالْحِکْمَةِ إِنَّ اللَّهَ کَانَ لَطِیفًا خَبِیرًا ﴿34﴾
و هر آنچه از آیات الهى و حکمت که در خانه هاى شما خوانده مىشود، در یاد گیرید، خداوند باریک بین آگاه است (34)
إِنَّ الْمُسْلِمِینَ وَالْمُسْلِمَاتِ وَالْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَالْقَانِتِینَ وَالْقَانِتَاتِ وَالصَّادِقِینَ وَالصَّادِقَاتِ وَالصَّابِرِینَ وَالصَّابِرَاتِ وَالْخَاشِعِینَ وَالْخَاشِعَاتِ وَالْمُتَصَدِّقِینَ وَالْمُتَصَدِّقَاتِ وَالصَّائِمِینَ وَالصَّائِمَاتِ وَالْحَافِظِینَ فُرُوجَهُمْ وَالْحَافِظَاتِ وَالذَّاکِرِینَ اللَّهَ کَثِیرًا وَالذَّاکِرَاتِ أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ مَغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِیمًا ﴿35﴾
بى گمان مردان و زنان مسلمان، و مردان و زنان مؤمن، و مردان و زنان فرمانبر، و مردان و زنان درستکار، و مردان و زنان شکیبا، و مردان و زنان فروتن، و مردان و زنان صدقه بخش، و مردان و زنان روزه دار، و مردان و زنان پاکدامن، و مردان و زنانى که خداوند را بسیار یاد مىکنند، خداوند براى همگیشان آمرزش و پاداشى بزرگ آماده ساخته است (35)
وَمَا کَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْرًا أَنْ یَکُونَ لَهُمُ الْخِیَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَنْ یَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا مُبِینًا﴿36﴾
و هیچ مرد و زن مؤمنى را نرسد که چون خداوند و پیامبرش امرى را مقرر دارند، آنان را در کارشان اختیار [و چون و چرایى] باشد، و هر کس از [امر] خداوند و پیامبر او سرپیچى کند در گمراهى آشکارى افتاده است (36)
وَإِذْ تَقُولُ لِلَّذِی أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِ وَأَنْعَمْتَ عَلَیْهِ أَمْسِکْ عَلَیْکَ زَوْجَکَ وَاتَّقِ اللَّهَ وَتُخْفِی فِی نَفْسِکَ مَا اللَّهُ مُبْدِیهِ وَتَخْشَى النَّاسَ وَاللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَاهُ فَلَمَّا قَضَى زَیْدٌ مِنْهَا وَطَرًا زَوَّجْنَاکَهَا لِکَیْ لَا یَکُونَ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ حَرَجٌ فِی أَزْوَاجِ أَدْعِیَائِهِمْ إِذَا قَضَوْا مِنْهُنَّ وَطَرًا وَکَانَ أَمْرُ اللَّهِ مَفْعُولًا ﴿37﴾
چنین بود که به کسى که هم خداوند و هم خود تو در حق او نیکى کرده بودید، گفتى که همسرت را نزد خویش نگهدار [و طلاق مده] و از خداوند پروا کن و چیزى را در دل خود پنهان داشتى که خداوند آشکارکننده آن بود، و از مردم بیم داشتى، و حال آنکه خداوند سزاوارتر است به اینکه از او بیم داشته باشى، آنگاه چون زید از او حاجت خویش برآورد، او را به همسرى تو درآوردیم، تا براى مؤمنان در مورد همسران پسر خواندگانشان -به ویژه آنگاه که از اینان حاجت خویش را برآورده باشند محظورى نباشد، و امر الهى انجام یافتنى است (37)
مَا کَانَ عَلَى النَّبِیِّ مِنْ حَرَجٍ فِیمَا فَرَضَ اللَّهُ لَهُ سُنَّةَ اللَّهِ فِی الَّذِینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ وَکَانَ أَمْرُ اللَّهِ قَدَرًا مَقْدُورًا ﴿38﴾
بر پیامبر در آنچه خداوند برایش مقرر داشته است، محظورى نیست، این سنت الهى است که در حق پیشینیان هم معمول بوده است، و امر الهى سنجیده و بسامان است (38)
الَّذِینَ یُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَیَخْشَوْنَهُ وَلَا یَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ وَکَفَى بِاللَّهِ حَسِیبًا ﴿39﴾
همان کسانى که پیامهاى الهى را مىرسانند و از او پروا دارند و از هیچ کس جز خداوند پروا ندارند و خداوند حسابرسى را بسنده است (39)
مَا کَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِنْ رِجَالِکُمْ وَلَکِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِیِّینَ وَکَانَ اللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمًا ﴿40﴾
محمد هرگز پدر هیچ یک از مردان شما نیست، بلکه پیامبر خدا و خاتم پیامبران است، و خداوند به هر چیزى داناست (40)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْرًا کَثِیرًا ﴿41﴾
اى مؤمنان خداوند را بسیار یاد کنید (41)
وَسَبِّحُوهُ بُکْرَةً وَأَصِیلًا ﴿42﴾
و او را در بامداد و شامگاه نیایش کنید (42)
هُوَ الَّذِی یُصَلِّی عَلَیْکُمْ وَمَلَائِکَتُهُ لِیُخْرِجَکُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَکَانَ بِالْمُؤْمِنِینَ رَحِیمًا ﴿43﴾
او کسى است که خود و فرشتگانش به شما درود مى فرستند، تا سرانجام شما را از تاریکی ها به سوى روشنایى برآورد، و او در حق مؤمنان مهربان است (43)
تَحِیَّتُهُمْ یَوْمَ یَلْقَوْنَهُ سَلَامٌ وَأَعَدَّ لَهُمْ أَجْرًا کَرِیمًا ﴿44﴾
درود [خاص] آنان در روزى که به لقاى او نایل شوند، سلام است، و او براى ایشان پاداشى ارجمند آماده ساخته است (44)
یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِیرًا ﴿45﴾
اى پیامبر ما تو را گواه و مژده رسان و هشداردهنده فرستاده ایم (45)
وَدَاعِیًا إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَسِرَاجًا مُنِیرًا ﴿46﴾
و نیز دعوتگر به سوى خداوند به اذن او، و همچون چراغى تابان (46)
وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِینَ بِأَنَّ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ فَضْلًا کَبِیرًا ﴿47﴾
و مؤمنان را بشارت ده که براى آنان از جانب خداوند بخشش و بخشایش بزرگى [در پیش] است (47)
وَلَا تُطِعِ الْکَافِرِینَ وَالْمُنَافِقِینَ وَدَعْ أَذَاهُمْ وَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ وَکَفَى بِاللَّهِ وَکِیلًا ﴿48﴾
و از کافران و منافقان اطاعت مکن و آزارشان را [بدون مقابله و تلافى] بگذار و بر خداوند توکل کن و خداوند کارسازى را بسنده است (48)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِذَا نَکَحْتُمُ الْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَمَسُّوهُنَّ فَمَا لَکُمْ عَلَیْهِنَّ مِنْ عِدَّةٍ تَعْتَدُّونَهَا فَمَتِّعُوهُنَّ وَسَرِّحُوهُنَّ سَرَاحًا جَمِیلًا ﴿49﴾
اى مؤمنان چون با زنان مؤمن ازدواج کردید، سپس پیش از آنکه با آنان هم آغوشى کنید، طلاقشان دادید، براى شما به عهده آنان عده اى نیست که حسابش را نگه دارید، پس آنان را [به نیمه مهر، یا هدیه اى] برخوردار سازید و به خیر و خوشى رهایشان کنید (49)
یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ إِنَّا أَحْلَلْنَا لَکَ أَزْوَاجَکَ اللَّاتِی آتَیْتَ أُجُورَهُنَّ وَمَا مَلَکَتْ یَمِینُکَ مِمَّا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَیْکَ وَبَنَاتِ عَمِّکَ وَبَنَاتِ عَمَّاتِکَ وَبَنَاتِ خَالِکَ وَبَنَاتِ خَالَاتِکَ اللَّاتِی هَاجَرْنَ مَعَکَ وَامْرَأَةً مُؤْمِنَةً إِنْ وَهَبَتْ نَفْسَهَا لِلنَّبِیِّ إِنْ أَرَادَ النَّبِیُّ أَنْ یَسْتَنْکِحَهَا خَالِصَةً لَکَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِینَ قَدْ عَلِمْنَا مَا فَرَضْنَا عَلَیْهِمْ فِی أَزْوَاجِهِمْ وَمَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُمْ لِکَیْلَا یَکُونَ عَلَیْکَ حَرَجٌ وَکَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِیمًا ﴿50﴾
اى پیامبر، ما همسرانت را بر تو حلال داشتهایم، [یعنى] آنانى را که مهرشان را دادهاى، و آنانى را که خداوند از طریق فىء و غنیمت به تو بخشیده است، و ملک یمین تو هستند، و همچنین دختران عمویت و دختران عمه ات و دختران دایى ات، و دختران خاله ات که همراه با تو هجرت کرده اند، و نیز زن مؤمنى را که خویشتن را به پیامبر ببخشد -به شرط آنکه پیامبر بخواهد او را به همسرى خود درآورد که این خاص تو و نه سایر مؤمنان است، خود به خوبى مىدانیم که براى ایشان در مورد همسرانشان و ملک یمین هایشان چه چیزهایى مقرر داشته ایم، تا [در نهایت] براى تو محظورى نباشد، و خداوند آمرزگار مهربان است (50)
تُرْجِی مَنْ تَشَاءُ مِنْهُنَّ وَتُؤْوِی إِلَیْکَ مَنْ تَشَاءُ وَمَنِ ابْتَغَیْتَ مِمَّنْ عَزَلْتَ فَلَا جُنَاحَ عَلَیْکَ ذَلِکَ أَدْنَى أَنْ تَقَرَّ أَعْیُنُهُنَّ وَلَا یَحْزَنَّ وَیَرْضَیْنَ بِمَا آتَیْتَهُنَّ کُلُّهُنَّ وَاللَّهُ یَعْلَمُ مَا فِی قُلُوبِکُمْ وَکَانَ اللَّهُ عَلِیمًا حَلِیمًا ﴿51﴾
هر کدام از آنان [همسرانت] را که مىخواهى از خود دور بدار و هر کدام را که مىخواهى نزدیک بدار، و نیز اگر هر یک از آنانى که از ایشان کناره گرفته اى جویا شوى، در همه حال، هیچ گناهى بر تو نیست، این نزدیکتر است به آنکه دل و دیدگانشان روشن شود، و اندوهگین نشوند و همگیشان به آنچه به آنان بخشیدهاى خشنود شوند، و خداوند مىداند که در دلهاى شما چیست، و خداوند داناى بردبار است (51)
لَا یَحِلُّ لَکَ النِّسَاءُ مِنْ بَعْدُ وَلَا أَنْ تَبَدَّلَ بِهِنَّ مِنْ أَزْوَاجٍ وَلَوْ أَعْجَبَکَ حُسْنُهُنَّ إِلَّا مَا مَلَکَتْ یَمِینُکَ وَکَانَ اللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ رَقِیبًا ﴿52﴾
پس از آن دیگر هیچ زنى بر تو حلال نیست، و نشاید که همسرانى را جانشین آنان سازى، و گرچه زیبایى آنان تو را خوش آید، مگر آنچه ملک یمینت باشد، و خداوند نگاهبان و ناظر همه چیز است (52)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُیُوتَ النَّبِیِّ إِلَّا أَنْ یُؤْذَنَ لَکُمْ إِلَى طَعَامٍ غَیْرَ نَاظِرِینَ إِنَاهُ وَلَکِنْ إِذَا دُعِیتُمْ فَادْخُلُوا فَإِذَا طَعِمْتُمْ فَانْتَشِرُوا وَلَا مُسْتَأْنِسِینَ لِحَدِیثٍ إِنَّ ذَلِکُمْ کَانَ یُؤْذِی النَّبِیَّ فَیَسْتَحْیِی مِنْکُمْ وَاللَّهُ لَا یَسْتَحْیِی مِنَ الْحَقِّ وَإِذَا سَأَلْتُمُوهُنَّ مَتَاعًا فَاسْأَلُوهُنَّ مِنْ وَرَاءِ حِجَابٍ ذَلِکُمْ أَطْهَرُ لِقُلُوبِکُمْ وَقُلُوبِهِنَّ وَمَا کَانَ لَکُمْ أَنْ تُؤْذُوا رَسُولَ اللَّهِ وَلَا أَنْ تَنْکِحُوا أَزْوَاجَهُ مِنْ بَعْدِهِ أَبَدًا إِنَّ ذَلِکُمْ کَانَ عِنْدَ اللَّهِ عَظِیمًا ﴿53﴾
اى مؤمنان وارد حجره هاى پیامبر نشوید مگر آنکه به شما براى صرف طعامى اجازه داده شود، بىآنکه [بىتابانه] منتظر آماده شدنش باشید، ولى چون دعوت شدید، وارد شوید، و چون غذا خوردید، پراکنده شوید، و سرگرم سخنگویى نشوید، چرا که این کارتان پیامبر را رنج مىدهد و او از شما شرم مىکند [که حقیقت را بگوید] ولى خداوند از گفتن حق، شرم نمىکند، و نیز هنگامى که از همسران او [کالایى /] چیزى خواستید، از پشت حجاب و حایلى آن را از ایشان بخواهید، که این کارتان براى دلهاى شما و دلهاى ایشان پاکیزه تر است، و شما را نرسد که پیامبر خدا را آزار برسانید، و نیز نرسد که هرگز پس از او با همسرانش ازدواج کنید بىگمان این کارتان از نظر خداوند سهمگین است (53)
إِنْ تُبْدُوا شَیْئًا أَوْ تُخْفُوهُ فَإِنَّ اللَّهَ کَانَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمًا ﴿54﴾
اگر چیزى را آشکار کنید یا پنهانش بدارید، بدانید که خداوند به هر چیزى داناست (54)
لَا جُنَاحَ عَلَیْهِنَّ فِی آبَائِهِنَّ وَلَا أَبْنَائِهِنَّ وَلَا إِخْوَانِهِنَّ وَلَا أَبْنَاءِ إِخْوَانِهِنَّ وَلَا أَبْنَاءِ أَخَوَاتِهِنَّ وَلَا نِسَائِهِنَّ وَلَا مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُنَّ وَاتَّقِینَ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ کَانَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدًا ﴿55﴾
[ولى] بر آنان [در مورد فروگذاشتن حجاب] در مورد پدرانشان، و پسرانشان، و برادرانشان، و پسران برادرشان، و پسران خواهرشان، و نیز زنان همنشین شان و ملک یمین هایشان گناهى نیست، و از خداوند پروا کنید که خدا بر هر چیزى گواه است (55)
إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَى النَّبِیِّ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِیمًا ﴿56﴾
همانا خداوند و فرشتگانش به پیامبر درود مىفرستند، اى مؤمنان [شما نیز] بر او درود بفرستید و سلام [و تسلیم] عرضه دارید (56)
إِنَّ الَّذِینَ یُؤْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُهِینًا ﴿57﴾
کسانى که [مىخواهند] خداوند و پیامبر او را "برنجانند"، خداوند در دنیا و آخرت ایشان را لعنت مىکند و برایشان عذابى خفت بار آماده ساخته است (57)
وَالَّذِینَ یُؤْذُونَ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ بِغَیْرِ مَا اکْتَسَبُوا فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتَانًا وَإِثْمًا مُبِینًا ﴿58﴾
و کسانى که مردان و زنان مؤمن را، بدون آنکه مرتکب عملى [ناروا] شده باشند، آزار مىرسانند، زیر بار بهتان و گناهى آشکار رفتهاند (58)
یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ قُلْ لِأَزْوَاجِکَ وَبَنَاتِکَ وَنِسَاءِ الْمُؤْمِنِینَ یُدْنِینَ عَلَیْهِنَّ مِنْ جَلَابِیبِهِنَّ ذَلِکَ أَدْنَى أَنْ یُعْرَفْنَ فَلَا یُؤْذَیْنَ وَکَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِیمًا﴿59﴾
اى پیامبر به همسرانت و دخترانت و زنان مسلمان بگو که روسریهاى خود را بر خود بپوشند، که به این وسیله محتملترست که شناخته شوند و رنجانده نشوند، و خداوند آمرزگار مهربان است (59)
لَئِنْ لَمْ یَنْتَهِ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَالْمُرْجِفُونَ فِی الْمَدِینَةِ لَنُغْرِیَنَّکَ بِهِمْ ثُمَّ لَا یُجَاوِرُونَکَ فِیهَا إِلَّا قَلِیلًا ﴿60﴾
اگر منافقان و بیماردلان و شایعه سازان در مدینه [از کارهاى خود] دست برندارند، تو را به ایشان تسلط دهیم و سپس جز اندک مدتى در آن [شهر مدینه] در جوار تو نباشند (60)
مَلْعُونِینَ أَیْنَمَا ثُقِفُوا أُخِذُوا وَقُتِّلُوا تَقْتِیلًا ﴿61﴾
اینان ملعونند و هر جا که یافته شوند، باید بى محابا به اسارت و قتل درآیند (61)
سُنَّةَ اللَّهِ فِی الَّذِینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِیلًا ﴿62﴾
این سنت الهى است که در باب پیشینیان جارى بوده است، و هرگز در سنت الهى تغییر و تبدیلى نخواهى یافت (62)
یَسْأَلُکَ النَّاسُ عَنِ السَّاعَةِ قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِنْدَ اللَّهِ وَمَا یُدْرِیکَ لَعَلَّ السَّاعَةَ تَکُونُ قَرِیبًا ﴿63﴾
مردم از تو درباره قیامت مىپرسند، بگو علم آن [و اطلاع از زمانش] با خداوند است، و تو چه دانى چه بسا قیامت نزدیک باشد (63)
إِنَّ اللَّهَ لَعَنَ الْکَافِرِینَ وَأَعَدَّ لَهُمْ سَعِیرًا ﴿64﴾
بىگمان خداوند کافران را لعنت کرده است، و براى آنان آتشى [سهمگین] آماده ساخته است (64)
خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا لَا یَجِدُونَ وَلِیًّا وَلَا نَصِیرًا ﴿65﴾
که جاودانه در آنند، و یار و یاورى نمىیابند (65)
یَوْمَ تُقَلَّبُ وُجُوهُهُمْ فِی النَّارِ یَقُولُونَ یَا لَیْتَنَا أَطَعْنَا اللَّهَ وَأَطَعْنَا الرَّسُولَا﴿66﴾
روزى که چهره هایشان در آتش [دوزخ] گردانده شود، گویند کاش از خداوند اطاعت مىکردیم و از پیامبر اطاعت مىکردیم (66)
وَقَالُوا رَبَّنَا إِنَّا أَطَعْنَا سَادَتَنَا وَکُبَرَاءَنَا فَأَضَلُّونَا السَّبِیلَا ﴿67﴾
و گویند پروردگارا ما از پیشوایان و بزرگترانمان اطاعت کردیم، آنگاه ما را به گمراهى کشاندند (67)
رَبَّنَا آتِهِمْ ضِعْفَیْنِ مِنَ الْعَذَابِ وَالْعَنْهُمْ لَعْنًا کَبِیرًا ﴿68﴾
پروردگار را به آنان دوچندان [سهم] از عذاب بده و عظیم لعنتشان کن (68)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَکُونُوا کَالَّذِینَ آذَوْا مُوسَى فَبَرَّأَهُ اللَّهُ مِمَّا قَالُوا وَکَانَ عِنْدَ اللَّهِ وَجِیهًا ﴿69﴾
اى مؤمنان مانند کسانى که موسى را آزار دادند مباشید که خداوند از آنچه مىگفتند [و بهتان مىزدند] برى و برکنارش داشت، و نزد خداوند آبرومند بود (69)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَقُولُوا قَوْلًا سَدِیدًا ﴿70﴾
اى مؤمنان از خداوند پروا کنید و سخنى درست و استوار بگویید (70)
یُصْلِحْ لَکُمْ أَعْمَالَکُمْ وَیَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ وَمَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ فَازَ فَوْزًا عَظِیمًا ﴿71﴾
تا اعمالتان و پیامبر او اطاعت کند، به راستى به رستگارى بزرگى نایل شده است (71)
إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَیْنَ أَنْ یَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ إِنَّهُ کَانَ ظَلُومًا جَهُولًا ﴿72﴾
ما امانت [خویش] را بر آسمانها و زمین و کوهها عرضه داشتیم، ولى از پذیرفتن آن سر باززدند، و از آن هراسیدند، و انسان آن را پذیرفت، که او [در حق خویش] ستمکار نادانى بود (72)
لِیُعَذِّبَ اللَّهُ الْمُنَافِقِینَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْمُشْرِکِینَ وَالْمُشْرِکَاتِ وَیَتُوبَ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَکَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِیمًا ﴿73﴾
تا سرانجام خداوند مردان و زنان منافق و مردان و زنان مشرک را عذاب کند، و از [غفلت و قصور] مردان و زنان مؤمن درگذرد، و خداوند آمرزگار مهربان است (73)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَلَهُ الْحَمْدُ فِی الْآخِرَةِ وَهُوَ الْحَکِیمُ الْخَبِیرُ ﴿1﴾
سپاس خداوندى را که آنچه در آسمانها و زمین است، از آن اوست، و در [آغاز و] آخرت نیز سپاس او راست و او فرزانه آگاه است (1)
یَعْلَمُ مَا یَلِجُ فِی الْأَرْضِ وَمَا یَخْرُجُ مِنْهَا وَمَا یَنْزِلُ مِنَ السَّمَاءِ وَمَا یَعْرُجُ فِیهَا وَهُوَ الرَّحِیمُ الْغَفُورُ ﴿2﴾
مىداند که چه چیزى در زمین فرو مىرود، و چه چیزى از آن برون مىآید، و چه چیزى از آسمان فرود مى آید، و چه چیزى به آن فرا مىرود، و او مهربان آمرزگار است (2)
وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لَا تَأْتِینَا السَّاعَةُ قُلْ بَلَى وَرَبِّی لَتَأْتِیَنَّکُمْ عَالِمِ الْغَیْبِ لَا یَعْزُبُ عَنْهُ مِثْقَالُ ذَرَّةٍ فِی السَّمَاوَاتِ وَلَا فِی الْأَرْضِ وَلَا أَصْغَرُ مِنْ ذَلِکَ وَلَا أَکْبَرُ إِلَّا فِی کِتَابٍ مُبِینٍ ﴿3﴾
و کافران گویند قیامت براى ما فرا نمىرسد، بگو چرا، سوگند به پروردگارم که بى شبهه به شما فرا مىرسد، همو که داناى نهان است، و هم سنگ ذره اى در آسمانها و زمین از او پنهان نیست، نیز چیزى کوچکتر از این و نه بزرگتر نیست مگر آنکه در کتابى مبین [ثبت] است (3)
لِیَجْزِیَ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَئِکَ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ کَرِیمٌ﴿4﴾
تا بدینسان کسانى را که ایمان آورده اند و کارهاى شایسته کرده اند، پاداش دهد، اینانند که بر ایشان آمرزش و روزى ارجمند مقرر است (4)
وَالَّذِینَ سَعَوْا فِی آیَاتِنَا مُعَاجِزِینَ أُولَئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ مِنْ رِجْزٍ أَلِیمٌ﴿5﴾
و کسانى که در [رد و انکار] آیات ما مقابله کنان [و بىحاصل] مىکوشند، اینانند که عذابى از عقوبتى دردناک در انتظار آنان است (5)
وَیَرَى الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ الَّذِی أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ هُوَ الْحَقَّ وَیَهْدِی إِلَى صِرَاطِ الْعَزِیزِ الْحَمِیدِ ﴿6﴾
و دانش یافتگان آنچه از جانب پروردگارت بر تو نازل شده است، حق مىدانند، که به راه خداوند پیروزمند ستوده، هدایت مىکند (6)
وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا هَلْ نَدُلُّکُمْ عَلَى رَجُلٍ یُنَبِّئُکُمْ إِذَا مُزِّقْتُمْ کُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّکُمْ لَفِی خَلْقٍ جَدِیدٍ ﴿7﴾
و کافران گویند آیا بشناسانیم به شما مردى را که خبر مىدهد به شما که چون پاره و پراکنده شدید، آنگاه آفرینش [و هیئت] جدیدى خواهید یافت (7)
أَفْتَرَى عَلَى اللَّهِ کَذِبًا أَمْ بِهِ جِنَّةٌ بَلِ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ فِی الْعَذَابِ وَالضَّلَالِ الْبَعِیدِ ﴿8﴾
آیا بر خداوند دروغ بسته است، یا [به خیال آنان] جنونى دارد؟ [هیچ کدام] بلکه نامؤمنان به آخرت در عذاب و گمراهى دور و دراز هستند (8)
أَفَلَمْ یَرَوْا إِلَى مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ إِنْ نَشَأْ نَخْسِفْ بِهِمُ الْأَرْضَ أَوْ نُسْقِطْ عَلَیْهِمْ کِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَةً لِکُلِّ عَبْدٍ مُنِیبٍ ﴿9﴾
آیا آسمان و زمینى را که پیش روى و پشت ایشان است ننگریسته اند؟، اگر خواهیم به زمین فرو بریمشان، یا بر آنان پارهاى از آسمان را فرو اندازیم، در این امر براى هر بنده توبه کار، مایه عبرتى است (9)
وَلَقَدْ آتَیْنَا دَاوُودَ مِنَّا فَضْلًا یَا جِبَالُ أَوِّبِی مَعَهُ وَالطَّیْرَ وَأَلَنَّا لَهُ الْحَدِیدَ﴿10﴾
و به راستى از خود به داوود بخششى [و موهبتى] ارزانى داشتیم [و گفتیم] اى کوهها و اى مرغان با او [در تسبیح] همنوایى کنید، و آهن را براى او نرم گردانیدیم (10)
أَنِ اعْمَلْ سَابِغَاتٍ وَقَدِّرْ فِی السَّرْدِ وَاعْمَلُوا صَالِحًا إِنِّی بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿11﴾
[و گفتیم] که زره هاى بلند و رسا بساز و در زرهبافى سنجیده و بسامان کار کن، و همگان نیکوکارى کنید، که من به آنچه مىکنید آگاهم (11)
وَلِسُلَیْمَانَ الرِّیحَ غُدُوُّهَا شَهْرٌ وَرَوَاحُهَا شَهْرٌ وَأَسَلْنَا لَهُ عَیْنَ الْقِطْرِ وَمِنَ الْجِنِّ مَنْ یَعْمَلُ بَیْنَ یَدَیْهِ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَمَنْ یَزِغْ مِنْهُمْ عَنْ أَمْرِنَا نُذِقْهُ مِنْ عَذَابِ السَّعِیرِ ﴿12﴾
و براى سلیمان باد را [رام گردانیدیم]، که سیر بامدادیش یکماهه راه و سیر شامگاهیش یک ماهه راه بود، و براى او چشمه مس [گداخته و جوشان] را روان ساختیم، و از جنیان گروهى در نزد او و به اذن پروردگارش کار مىکردند، و هر کدام از آنان که از فرمان ما سرپیچید، به او از عذاب آتش [دوزخ] مىچشانیم (12)
یَعْمَلُونَ لَهُ مَا یَشَاءُ مِنْ مَحَارِیبَ وَتَمَاثِیلَ وَجِفَانٍ کَالْجَوَابِ وَقُدُورٍ رَاسِیَاتٍ اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُکْرًا وَقَلِیلٌ مِنْ عِبَادِیَ الشَّکُورُ ﴿13﴾
[آنان] براى او هر چه مىخواست از محرابها و نقش و نگارها و کاسه هاى بزرگ حوض مانند، و دیگدان هاى استوار [و غیر قابل نقل] مىساختند، [و گفتیم] اى خاندان داوود سپاس ورزید، و از بندگان من اندکى سپاسگزار هستند (13)
فَلَمَّا قَضَیْنَا عَلَیْهِ الْمَوْتَ مَا دَلَّهُمْ عَلَى مَوْتِهِ إِلَّا دَابَّةُ الْأَرْضِ تَأْکُلُ مِنْسَأَتَهُ فَلَمَّا خَرَّ تَبَیَّنَتِ الْجِنُّ أَنْ لَوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ الْغَیْبَ مَا لَبِثُوا فِی الْعَذَابِ الْمُهِینِ ﴿14﴾
و چون مرگ او را مقرر داشتیم، چیزى جز کرم چوبخواره، مرگ او را به آنان نشان نداد، که عصایش را خورد و چون [جسدش] در افتاد، جنیان پى بردند که اگر غیب مىدانستند، در آن رنج و عذاب خفتبار نمى ماندند (14)
لَقَدْ کَانَ لِسَبَإٍ فِی مَسْکَنِهِمْ آیَةٌ جَنَّتَانِ عَنْ یَمِینٍ وَشِمَالٍ کُلُوا مِنْ رِزْقِ رَبِّکُمْ وَاشْکُرُوا لَهُ بَلْدَةٌ طَیِّبَةٌ وَرَبٌّ غَفُورٌ ﴿15﴾
براى قوم سبا در مسکن هایشان پدیده شگرفى بود [از جمله] دو بوستان در جانب راست و چپ، [که به ایشان گفتیم] از روزى پروردگارتان بخورید، و او را سپاس بگزارید، [شما را] شهرى پاکیزه و پروردگارى آمرزگار است (15)
فَأَعْرَضُوا فَأَرْسَلْنَا عَلَیْهِمْ سَیْلَ الْعَرِمِ وَبَدَّلْنَاهُمْ بِجَنَّتَیْهِمْ جَنَّتَیْنِ ذَوَاتَیْ أُکُلٍ خَمْطٍ وَأَثْلٍ وَشَیْءٍ مِنْ سِدْرٍ قَلِیلٍ ﴿16﴾
ولى رویگردان شدند، آنگاه بر آنان سیل بنیانکن را روانه کردیم، و به جاى آن دو بوستانشان دو بوستان داراى میوه هاى ناگوار و درخت گز و اندک مایه اى از درخت سدر جانشین کردیم (16)
ذَلِکَ جَزَیْنَاهُمْ بِمَا کَفَرُوا وَهَلْ نُجَازِی إِلَّا الْکَفُورَ ﴿17﴾
به خاطر کفرانى که ورزیده بودند این گونه جز ایشان دادیم، و آیا جز ناسپاس را کیفر مىدهیم؟ (17)
وَجَعَلْنَا بَیْنَهُمْ وَبَیْنَ الْقُرَى الَّتِی بَارَکْنَا فِیهَا قُرًى ظَاهِرَةً وَقَدَّرْنَا فِیهَا السَّیْرَ سِیرُوا فِیهَا لَیَالِیَ وَأَیَّامًا آمِنِینَ ﴿18﴾
و در بین آنان و آبادیهایى که به آنها برکت بخشیده بودیم، آبادیهاى به هم پیوسته قرار داده بودیم، و در میان آنها سیر و سفر مقرر داشته بودیم، و [به آنان مىگفتیم] شبها و روزها با کمال امن و امان در آنها سیر و سفر کنید (18)
فَقَالُوا رَبَّنَا بَاعِدْ بَیْنَ أَسْفَارِنَا وَظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِیثَ وَمَزَّقْنَاهُمْ کُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ ﴿19﴾
پس گفتند پروردگارا بین سفرهاى ما فاصله انداز، و بدینسان بر خویشتن ستم کردند، آنگاه همچون افسانهشان گرداندیم و پاره و پراکنده شان ساختیم، بىگمان در این براى هر شکیباى شاکرى مایههاى عبرت است (19)
وَلَقَدْ صَدَّقَ عَلَیْهِمْ إِبْلِیسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعُوهُ إِلَّا فَرِیقًا مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿20﴾
و به راستى شیطان ظن خود را درباره ایشان راست یافت، آنگاه [همگى] جز گروهى از مؤمنان از او پیروى کردند (20)
وَمَا کَانَ لَهُ عَلَیْهِمْ مِنْ سُلْطَانٍ إِلَّا لِنَعْلَمَ مَنْ یُؤْمِنُ بِالْآخِرَةِ مِمَّنْ هُوَ مِنْهَا فِی شَکٍّ وَرَبُّکَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ حَفِیظٌ ﴿21﴾
و او [شیطان] را بر آنان سلطه اى نبود، مگر آنکه سرانجام کسى را که به آخرت ایمان دارد، از کسى که از آن شک دارد، باز شناسانیم، و پروردگارت بر همه چیز نگهبان است (21)
قُلِ ادْعُوا الَّذِینَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ لَا یَمْلِکُونَ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ فِی السَّمَاوَاتِ وَلَا فِی الْأَرْضِ وَمَا لَهُمْ فِیهِمَا مِنْ شِرْکٍ وَمَا لَهُ مِنْهُمْ مِنْ ظَهِیرٍ ﴿22﴾
بگو کسانى را که در برابر خدا قائلید بخوانید، [خواهید دید] که هم سنگ ذره اى در آسمان و زمین اختیار و دست ندارند، و در [اداره و آفرینش آنها] ایشان را شرکتى نیست، و او [خداوند] را از میان آنان پشتیبانى نیست (22)
وَلَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ حَتَّى إِذَا فُزِّعَ عَنْ قُلُوبِهِمْ قَالُوا مَاذَا قَالَ رَبُّکُمْ قَالُوا الْحَقَّ وَهُوَ الْعَلِیُّ الْکَبِیرُ ﴿23﴾
و شفاعت نزد او سودى ندهد، مگر درباره کسى که براى او اجازه دهد، تا چون هراس از دلهاى ایشان برطرف شود، گویند پروردگارتان چه گفت؟ گویند حق، و او بلندمرتبه بزرگ است (23)
قُلْ مَنْ یَرْزُقُکُمْ مِنَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قُلِ اللَّهُ وَإِنَّا أَوْ إِیَّاکُمْ لَعَلَى هُدًى أَوْ فِی ضَلَالٍ مُبِینٍ ﴿24﴾
بگو چه کسى از آسمانها و زمین شما را روزى مىدهد؟ بگو خداوند و ما یا شما بر طریق هدایت، یا در گمراهى آشکاریم (24)
قُلْ لَا تُسْأَلُونَ عَمَّا أَجْرَمْنَا وَلَا نُسْأَلُ عَمَّا تَعْمَلُونَ ﴿25﴾
بگو نه از شما درباره گناهى که ما کرده ایم مىپرسند و نه از ما درباره آنچه شما مىکنید خواهند پرسید (25)
قُلْ یَجْمَعُ بَیْنَنَا رَبُّنَا ثُمَّ یَفْتَحُ بَیْنَنَا بِالْحَقِّ وَهُوَ الْفَتَّاحُ الْعَلِیمُ ﴿26﴾
بگو پروردگار ما، ما و شما را گرد مى آورد، سپس در میان ما به حق داورى مىکند و اوست داور دانا (26)
قُلْ أَرُونِیَ الَّذِینَ أَلْحَقْتُمْ بِهِ شُرَکَاءَ کَلَّا بَلْ هُوَ اللَّهُ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ﴿27﴾
بگو به من بنمایانید کسانى را که در مقام شریک به او نسبت مىدهید چنین نیست، بلکه او خداوند پیروزمند فرزانه است (27)
وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا کَافَّةً لِلنَّاسِ بَشِیرًا وَنَذِیرًا وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ ﴿28﴾
و تو را جز مژدهآور و هشداردهنده براى همگى مردم نفرستاده ایم، ولى بیشترینه مردم نمىدانند (28)
وَیَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ﴿29﴾
و گویند اگر راست مىگویید این وعده کى فرا مىرسد (29)
قُلْ لَکُمْ مِیعَادُ یَوْمٍ لَا تَسْتَأْخِرُونَ عَنْهُ سَاعَةً وَلَا تَسْتَقْدِمُونَ ﴿30﴾
بگو براى شما موعد روزى مقرر است که نه از آن ساعتى پس افتید و نه پیش افتید (30)
وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لَنْ نُؤْمِنَ بِهَذَا الْقُرْآنِ وَلَا بِالَّذِی بَیْنَ یَدَیْهِ وَلَوْ تَرَى إِذِ الظَّالِمُونَ مَوْقُوفُونَ عِنْدَ رَبِّهِمْ یَرْجِعُ بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ الْقَوْلَ یَقُولُ الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا لَوْلَا أَنْتُمْ لَکُنَّا مُؤْمِنِینَ﴿31﴾
و کافران گویند هرگز به این قرآن، و به آنچه پیش از آن بود، ایمان نمى آوریم، و اگر ستمکاران [مشرک] را بنگرى که نزد پروردگارشان بازداشته شوند، بعضى با بعضى دیگر بگو مگو کنند مستضعفان به مستکبران گویند اگر شما نبودید بى شک، ما مؤمن بودیم (31)
قَالَ الَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا لِلَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا أَنَحْنُ صَدَدْنَاکُمْ عَنِ الْهُدَى بَعْدَ إِذْ جَاءَکُمْ بَلْ کُنْتُمْ مُجْرِمِینَ ﴿32﴾
مستکبران به مستضعفان گویند آیا ما شما را از هدایتى که به سراغ شما آمد بازداشتیم؟ چنین نیست، بلکه خودتان گناهکار بودید (32)
وَقَالَ الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا بَلْ مَکْرُ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ إِذْ تَأْمُرُونَنَا أَنْ نَکْفُرَ بِاللَّهِ وَنَجْعَلَ لَهُ أَنْدَادًا وَأَسَرُّوا النَّدَامَةَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ وَجَعَلْنَا الْأَغْلَالَ فِی أَعْنَاقِ الَّذِینَ کَفَرُوا هَلْ یُجْزَوْنَ إِلَّا مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿33﴾
و مستضعفان به مستکبران گویند چنین نیست، بلکه مکر [شما در] شب و روز بود، آنگاه که به ما فرمان مىدادید که به خداوند کفر بورزیم و براى او شریک قائل شویم، و چون عذاب را ببینند پشیمانى خود را پنهان دارند، و غل ها را در گردن هاى کافران بگذاریم، آیا جز در برابر آنچه کردهاند، جزا مى یابند؟ (33)
وَمَا أَرْسَلْنَا فِی قَرْیَةٍ مِنْ نَذِیرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ کَافِرُونَ ﴿34﴾
و هیچ هشدار دهنده اى به هیچ شهرى نفرستادیم مگر آنکه نازپروردگان آن گفتند ما رسالت شما را منکریم (34)
وَقَالُوا نَحْنُ أَکْثَرُ أَمْوَالًا وَأَوْلَادًا وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ ﴿35﴾
گفتند ما پرمال و منال تر و پرزاد و رودتر هستیم، و ما عذاب دیده نخواهیم بود (35)
قُلْ إِنَّ رَبِّی یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ یَشَاءُ وَیَقْدِرُ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ ﴿36﴾
بگو بى گمان پروردگار من روزى را براى هر کس که بخواهد گشاده یا تنگ مىدارد، ولى بیشترینه مردم نمى دانند (36)
وَمَا أَمْوَالُکُمْ وَلَا أَوْلَادُکُمْ بِالَّتِی تُقَرِّبُکُمْ عِنْدَنَا زُلْفَى إِلَّا مَنْ آمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا فَأُولَئِکَ لَهُمْ جَزَاءُ الضِّعْفِ بِمَا عَمِلُوا وَهُمْ فِی الْغُرُفَاتِ آمِنُونَ ﴿37﴾
و اموال و اولاد شما چیزى نیست که شما را چنانکه باید و شاید به ما نزدیک گرداند، مگر [در مورد] کسى که ایمان آورده و کار شایسته کند، اینانند که به خاطر کار و کردارشان پاداش دوچندانى دارند، و هم ایشان در غرفه ها[ى بهشتى] در امن و امانند (37)
وَالَّذِینَ یَسْعَوْنَ فِی آیَاتِنَا مُعَاجِزِینَ أُولَئِکَ فِی الْعَذَابِ مُحْضَرُونَ﴿38﴾
و آنان که در [رد و انکار] آیات ما مقابله کنان [و بىحاصل] مىکوشند، اینان براى عذاب احضار شوند (38)
قُلْ إِنَّ رَبِّی یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَیَقْدِرُ لَهُ وَمَا أَنْفَقْتُمْ مِنْ شَیْءٍ فَهُوَ یُخْلِفُهُ وَهُوَ خَیْرُ الرَّازِقِینَ ﴿39﴾
بگو بىگمان پروردگار من روزى را براى هر کس از بندگانش که بخواهد گشاده یا براى او تنگ مىدارد، و هر آنچه انفاق کنید او [خداوند] عوض آن را مىدهد، و او بهترین روزىدهندگان است (39)
وَیَوْمَ یَحْشُرُهُمْ جَمِیعًا ثُمَّ یَقُولُ لِلْمَلَائِکَةِ أَهَؤُلَاءِ إِیَّاکُمْ کَانُوا یَعْبُدُونَ ﴿40﴾
و روزى که همگى آنان را محشور گرداند، سپس به فرشتگان گوید آیا اینان شما را مى پرستیدند؟ (40)
قَالُوا سُبْحَانَکَ أَنْتَ وَلِیُّنَا مِنْ دُونِهِمْ بَلْ کَانُوا یَعْبُدُونَ الْجِنَّ أَکْثَرُهُمْ بِهِمْ مُؤْمِنُونَ ﴿41﴾
گویند پاکا که تویى، تو سرور ما هستى نه آنان، خیر، ایشان جنیان را مى پرستیدند [و] بیشترینشان به آنان مؤمن بودند (41)
فَالْیَوْمَ لَا یَمْلِکُ بَعْضُکُمْ لِبَعْضٍ نَفْعًا وَلَا ضَرًّا وَنَقُولُ لِلَّذِینَ ظَلَمُوا ذُوقُوا عَذَابَ النَّارِ الَّتِی کُنْتُمْ بِهَا تُکَذِّبُونَ ﴿42﴾
و امروز هیچیک از آنان در حق دیگرى اختیار سود و زیانى ندارد، و به کسانى که ستم [شرک] ورزیده اند گوییم عذاب آتش [دوزخ] را که آن را تکذیب مىکردید، بچشید (42)
وَإِذَا تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ قَالُوا مَا هَذَا إِلَّا رَجُلٌ یُرِیدُ أَنْ یَصُدَّکُمْ عَمَّا کَانَ یَعْبُدُ آبَاؤُکُمْ وَقَالُوا مَا هَذَا إِلَّا إِفْکٌ مُفْتَرًى وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِینٌ ﴿43﴾
و چون آیات روشنگر ما بر آنان خوانده شود، گویند این جز مردى نیست که مىخواهد شما را از آنچه پدرانتان مىپرستیدند بازدارد، و گویند این جز بهتانى برساخته نیست، و کافران درباره حق -چون فراز آیدشان گویند این جز جادویى آشکار نیست (43)
وَمَا آتَیْنَاهُمْ مِنْ کُتُبٍ یَدْرُسُونَهَا وَمَا أَرْسَلْنَا إِلَیْهِمْ قَبْلَکَ مِنْ نَذِیرٍ﴿44﴾
و به آنان کتابهایى [آسمانى] نداده بودیم، که آنها را بخوانند و بیاموزند، و پیش از تو به سوى آنان [پیامبر] هشدار دهنده اى نفرستاده ایم (44)
وَکَذَّبَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَمَا بَلَغُوا مِعْشَارَ مَا آتَیْنَاهُمْ فَکَذَّبُوا رُسُلِی فَکَیْفَ کَانَ نَکِیرِ ﴿45﴾
و کسانى که پیش از آنان بودند، تکذیب پیشه کردند، و به یک دهم آنچه [از مکنت و نعمت به پیشینیان] آنان داده بودیم، نایل نشدند، آنگاه پیامبران مرا دروغ زن شمردند، [بنگر] تا عقوبت من چگونه بود (45)
قُلْ إِنَّمَا أَعِظُکُمْ بِوَاحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَى وَفُرَادَى ثُمَّ تَتَفَکَّرُوا مَا بِصَاحِبِکُمْ مِنْ جِنَّةٍ إِنْ هُوَ إِلَّا نَذِیرٌ لَکُمْ بَیْنَ یَدَیْ عَذَابٍ شَدِیدٍ﴿46﴾
بگو شما را فقط به کلمه اى یگانه پند مى دهیم، و آن این است که دوگان دوگان، و یکان یکان به کار خداوند برخیزید و سپس اندیشه کنید، هم سخن شما جنونى ندارد، او جز هشدار دهنده اى براى شما در پیشاپیش عذابى شدید نیست (46)
قُلْ مَا سَأَلْتُکُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَکُمْ إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَهُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ ﴿47﴾
بگو هر مزدى که از شما طلبیده باشم متعلق به خودتان، مزد من جز با خداوند نیست، و او بر هر چیزى گواه است (47)
قُلْ إِنَّ رَبِّی یَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَّامُ الْغُیُوبِ ﴿48﴾
بگو بىگمان پروردگار من حق را به میان مىآورد و او داناى رازهاى نهانى است (48)
قُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَمَا یُبْدِئُ الْبَاطِلُ وَمَا یُعِیدُ ﴿49﴾
بگو حق به میان آمد [معبود] باطل نه [آفرینش چیزى را] آغاز کند و نه بازگرداند (49)
قُلْ إِنْ ضَلَلْتُ فَإِنَّمَا أَضِلُّ عَلَى نَفْسِی وَإِنِ اهْتَدَیْتُ فَبِمَا یُوحِی إِلَیَّ رَبِّی إِنَّهُ سَمِیعٌ قَرِیبٌ ﴿50﴾
بگو اگر گمراه باشم، فقط به زیان خویش گمراه بوده ام، و اگر رهیافته باشم، آن به برکت وحى است که پروردگار من به من فرستاده است، چرا که او شنواى نزدیک است (50)
وَلَوْ تَرَى إِذْ فَزِعُوا فَلَا فَوْتَ وَأُخِذُوا مِنْ مَکَانٍ قَرِیبٍ ﴿51﴾
و چون بنگرى آنگاه که هراسان شوند گریزى در کار نیست، و از جایى نزدیک فرو گرفته شوند (51)
وَقَالُوا آمَنَّا بِهِ وَأَنَّى لَهُمُ التَّنَاوُشُ مِنْ مَکَانٍ بَعِیدٍ ﴿52﴾
و گویند [اکنون] به آن [قرآن/ قیامت/ پیامبر] ایمان آوردیم، و چگونه از جایى [چنین] دور، دسترس [به آن] براى آنان میسر باشد؟ (52)
وَقَدْ کَفَرُوا بِهِ مِنْ قَبْلُ وَیَقْذِفُونَ بِالْغَیْبِ مِنْ مَکَانٍ بَعِیدٍ ﴿53﴾
و پیشتر هم به آن انکار ورزیده بودند، و از دور دستها، تیرى در تاریکى مى اندازند (53)
وَحِیلَ بَیْنَهُمْ وَبَیْنَ مَا یَشْتَهُونَ کَمَا فُعِلَ بِأَشْیَاعِهِمْ مِنْ قَبْلُ إِنَّهُمْ کَانُوا فِی شَکٍّ مُرِیبٍ ﴿54﴾
و بین آنان و آنچه خوش دارند، فاصله افتد، چنانکه پیشترها در حق همانندانشان هم چنین شده بود که آنان سخت در شک بودند (54)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
الْحَمْدُ لِلَّهِ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ جَاعِلِ الْمَلَائِکَةِ رُسُلًا أُولِی أَجْنِحَةٍ مَثْنَى وَثُلَاثَ وَرُبَاعَ یَزِیدُ فِی الْخَلْقِ مَا یَشَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿1﴾
سپاس خداوند را، پدید آورنده آسمانها و زمین، که فرشتگان را پیام رسان گردانده است، [فرشتگانى] که داراى بالهاى دوگانه و سهگانه و چهارگانهاند، در آفرینش هر چه خواهد مىافزاید، بىگمان خداوند بر همه چیز تواناست (1)
مَا یَفْتَحِ اللَّهُ لِلنَّاسِ مِنْ رَحْمَةٍ فَلَا مُمْسِکَ لَهَا وَمَا یُمْسِکْ فَلَا مُرْسِلَ لَهُ مِنْ بَعْدِهِ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿2﴾
هر رحمتى که خداوند در حق مردم گشاده سازد، بازدارندهاى ندارد، و هر آنچه فروبندد، گشایندهاى جز او ندارد، و او پیروزمند فرزانه است (2)
یَا أَیُّهَا النَّاسُ اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ هَلْ مِنْ خَالِقٍ غَیْرُ اللَّهِ یَرْزُقُکُمْ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ فَأَنَّى تُؤْفَکُونَ ﴿3﴾
اى مردم نعمت الهى را بر خودتان یاد آورید، آیا آفریدگارى غیر از خداوند هست که شما را از آسمان و زمین روزى دهد؟ خدایى جز او نیست، پس چگونه بیراهه مىروید؟ (3)
وَإِنْ یُکَذِّبُوکَ فَقَدْ کُذِّبَتْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِکَ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ﴿4﴾
و اگر تو را دروغزن شمردند بدان که پیامبران پیش از تو هم با تکذیب روبهرو شدند، و کارها به سوى خداوند بازگردانده مىشود (4)
یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَلَا تَغُرَّنَّکُمُ الْحَیَاةُ الدُّنْیَا وَلَا یَغُرَّنَّکُمْ بِاللَّهِ الْغَرُورُ ﴿5﴾
اى مردم بىگمان وعده الهى حق است، پس زندگانى دنیا شما را مفریبد، و [شیطان] فریبکار شما را نسبت به خداوند فریفته نگرداند (5)
إِنَّ الشَّیْطَانَ لَکُمْ عَدُوٌّ فَاتَّخِذُوهُ عَدُوًّا إِنَّمَا یَدْعُو حِزْبَهُ لِیَکُونُوا مِنْ أَصْحَابِ السَّعِیرِ ﴿6﴾
بىگمان شیطان دشمن شماست، شما هم او را دشمن گیرید، جز این نیست که او حزبش را دعوت مىکند که سرانجام از دوزخیان باشند (6)
الَّذِینَ کَفَرُوا لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ کَبِیرٌ ﴿7﴾
کسانى که کفرورزیدهاند عذابى شدید [در پیش] دارند، و کسانى که ایمان آوردهاند و کارهاى شایسته کردهاند، از آمرزش و پاداشى عظیم برخوردارند (7)
أَفَمَنْ زُیِّنَ لَهُ سُوءُ عَمَلِهِ فَرَآهُ حَسَنًا فَإِنَّ اللَّهَ یُضِلُّ مَنْ یَشَاءُ وَیَهْدِی مَنْ یَشَاءُ فَلَا تَذْهَبْ نَفْسُکَ عَلَیْهِمْ حَسَرَاتٍ إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ بِمَا یَصْنَعُونَ ﴿8﴾
آیا کسى که بدى عملش در نظرش آراسته جلوه داده شده است، و لذا آن را نیک مىبیند [مانند کسى است که خداوند هدایتش کرده باشد] بىگمان خداوند هر کس را که خواهد بیراه دارد، و هر کس را که خواهد هدایت کند مبادا جان تو از حسرت خوردن بر ایشان بفرساید، بىگمان خداوند به آنچه مىکنند آگاه است (8)
وَاللَّهُ الَّذِی أَرْسَلَ الرِّیَاحَ فَتُثِیرُ سَحَابًا فَسُقْنَاهُ إِلَى بَلَدٍ مَیِّتٍ فَأَحْیَیْنَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا کَذَلِکَ النُّشُورُ ﴿9﴾
و خداوند کسى است که بادها را مىفرستد که ابرى را بر مىانگیزد، آنگاه آن را به سوى سرزمینى پژمرده مىرانیم، و بدان زمین را بعد از پژمردنش زنده مىداریم، رستاخیز هم همینگونه است (9)
مَنْ کَانَ یُرِیدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِیعًا إِلَیْهِ یَصْعَدُ الْکَلِمُ الطَّیِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ یَرْفَعُهُ وَالَّذِینَ یَمْکُرُونَ السَّیِّئَاتِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ وَمَکْرُ أُولَئِکَ هُوَ یَبُورُ ﴿10﴾
هر کس عزت مىخواهد [بداند که] هر چه عزت است، نزد خداوند است، سخنان پاکیزه به سوى او بالا مىرود، و کار نیک آن را بالا مىبرد، و کسانى که بدسگالى مىکنند، عذابى شدید [در پیش] دارند، و مکر اینان بر باد است (10)
وَاللَّهُ خَلَقَکُمْ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ جَعَلَکُمْ أَزْوَاجًا وَمَا تَحْمِلُ مِنْ أُنْثَى وَلَا تَضَعُ إِلَّا بِعِلْمِهِ وَمَا یُعَمَّرُ مِنْ مُعَمَّرٍ وَلَا یُنْقَصُ مِنْ عُمُرِهِ إِلَّا فِی کِتَابٍ إِنَّ ذَلِکَ عَلَى اللَّهِ یَسِیرٌ ﴿11﴾
و خداوند شما را از خاک، سپس از نطفه آفریده است، سپس شما را زوج [نر و ماده] گردانده است، و هیچ زنى باردار نمىشود و وضع حمل نمىکند مگر با علم او، و هیچ کهنسالى عمر داده یا از عمر او کاسته نمىشود، مگر آنکه در کتابى [مسطور] است، این امر بر خداوند آسان است (11)
وَمَا یَسْتَوِی الْبَحْرَانِ هَذَا عَذْبٌ فُرَاتٌ سَائِغٌ شَرَابُهُ وَهَذَا مِلْحٌ أُجَاجٌ وَمِنْ کُلٍّ تَأْکُلُونَ لَحْمًا طَرِیًّا وَتَسْتَخْرِجُونَ حِلْیَةً تَلْبَسُونَهَا وَتَرَى الْفُلْکَ فِیهِ مَوَاخِرَ لِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿12﴾
و آن دو دریا برابر نیستند، این یک شیرین خوشگوار که نوشیدنش گواراست، و این یک شور و تلخ، و از هر کدام گوشت تر و تازه مىخورید، و [از آنها] زیورى بیرون مىآورید و آن را "مىپوشید" کشتیى [ها] را در آن، دریا شکاف مىبینى تا در طلب روزى مقرر از جانب او برآیید، و باشد که سپاس بگزارید (12)
یُولِجُ اللَّیْلَ فِی النَّهَارِ وَیُولِجُ النَّهَارَ فِی اللَّیْلِ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ کُلٌّ یَجْرِی لِأَجَلٍ مُسَمًّى ذَلِکُمُ اللَّهُ رَبُّکُمْ لَهُ الْمُلْکُ وَالَّذِینَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ مَا یَمْلِکُونَ مِنْ قِطْمِیرٍ ﴿13﴾
از شب مىکاهد و بر روز مىافزاید و از روز مىکاهد و بر شب مىافزاید، و خورشید و ماه را رام کرده است که هر یک تا سرآمدى معین جریان دارند، چنین است خداوند پروردگارتان، که فرمانروایى او راست، و کسانى که [اى ناباوران] به جاى او مىخوانید، مالک [چیزى حتى به اندازه] پوست هسته خرما نیستند (13)
إِنْ تَدْعُوهُمْ لَا یَسْمَعُوا دُعَاءَکُمْ وَلَوْ سَمِعُوا مَا اسْتَجَابُوا لَکُمْ وَیَوْمَ الْقِیَامَةِ یَکْفُرُونَ بِشِرْکِکُمْ وَلَا یُنَبِّئُکَ مِثْلُ خَبِیرٍ ﴿14﴾
اگر بخوانیدشان، نداى شما را نمىشنوند، و اگر هم مىشنیدند، پاسختان را نمىدادند، و روز قیامت، شرک شما را انکار مىکنند، و هیچ کس چون [خداوند] آگاه تو را آگاه نمىسازد (14)
یَا أَیُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ ﴿15﴾
هان اى مردم، شما [نادار و] نیازمند به خداوند هستید، و خداوند است که بىنیاز ستوده است (15)
إِنْ یَشَأْ یُذْهِبْکُمْ وَیَأْتِ بِخَلْقٍ جَدِیدٍ ﴿16﴾
اگر بخواهد شما را [از میان] مىبرد، و آفریدگان جدیدى به میان مىآورد (16)
وَمَا ذَلِکَ عَلَى اللَّهِ بِعَزِیزٍ ﴿17﴾
و این امر بر خداوند دشوار نیست (17)
وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى وَإِنْ تَدْعُ مُثْقَلَةٌ إِلَى حِمْلِهَا لَا یُحْمَلْ مِنْهُ شَیْءٌ وَلَوْ کَانَ ذَا قُرْبَى إِنَّمَا تُنْذِرُ الَّذِینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَیْبِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَمَنْ تَزَکَّى فَإِنَّمَا یَتَزَکَّى لِنَفْسِهِ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِیرُ ﴿18﴾
و هیچ بردارندهاى بار گناه دیگرى را بر ندارد، و اگر گرانبارى [دیگران را] بخواند که بارش را بردارند، چیزى از آن بار برداشته نشود، و اگر چه [مخاطب] خویشاوند باشد، تو فقط کسانى را که به نادیده از پروردگارشان خوف و خشیت دارند، و نماز را برپا مىدارند، هشدار مىدهى، و هر کس پاکى ورزد، همانا به سود خویش پاکى ورزیده است، و سیر و سرانجام به سوى خداوند است (18)
وَمَا یَسْتَوِی الْأَعْمَى وَالْبَصِیرُ ﴿19﴾
و نابینا و بینا برابر نیست (19)
وَلَا الظُّلُمَاتُ وَلَا النُّورُ ﴿20﴾
و نه تاریکى و روشنایى (20)
وَلَا الظِّلُّ وَلَا الْحَرُورُ ﴿21﴾
و نیز سایه و آتشباد (21)
وَمَا یَسْتَوِی الْأَحْیَاءُ وَلَا الْأَمْوَاتُ إِنَّ اللَّهَ یُسْمِعُ مَنْ یَشَاءُ وَمَا أَنْتَ بِمُسْمِعٍ مَنْ فِی الْقُبُورِ ﴿22﴾
و [دل] زندگان و [دل] مردگان نیز برابر نیستند، بىگمان خداوند هر کس را که بخواهد [پیام و پند خویش] مىشنواند، و تو شنواننده [پند و پیامى به] در گور خفتگان نیستى (22)
إِنْ أَنْتَ إِلَّا نَذِیرٌ ﴿23﴾
تو نیستى مگر هشداردهندهاى (23)
إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ بِالْحَقِّ بَشِیرًا وَنَذِیرًا وَإِنْ مِنْ أُمَّةٍ إِلَّا خَلَا فِیهَا نَذِیرٌ﴿24﴾
ما تو را به حق، مژدهرسان و هشداردهنده فرستادهایم، و امتى نیست مگر آنکه در میان آنان هشداردهندهاى بوده است (24)
وَإِنْ یُکَذِّبُوکَ فَقَدْ کَذَّبَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ جَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَیِّنَاتِ وَبِالزُّبُرِ وَبِالْکِتَابِ الْمُنِیرِ ﴿25﴾
و اگر تو را تکذیب کردند، بدان که پیشینیان آنان هم که پیامبرانشان براى آنان پدیدههاى روشنگر و نوشتهها و کتاب[هاى] روشنگر آوردند، نیز تکذیب پیشه کردند (25)
ثُمَّ أَخَذْتُ الَّذِینَ کَفَرُوا فَکَیْفَ کَانَ نَکِیرِ ﴿26﴾
سپس کافران را فرو گرفتم، [بنگر] تا عقاب من چگونه بوده است (26)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجْنَا بِهِ ثَمَرَاتٍ مُخْتَلِفًا أَلْوَانُهَا وَمِنَ الْجِبَالِ جُدَدٌ بِیضٌ وَحُمْرٌ مُخْتَلِفٌ أَلْوَانُهَا وَغَرَابِیبُ سُودٌ ﴿27﴾
آیا ننگریستهاى که خداوند از آسمان آبى فرو فرستاده است، سپس بدان میوههاى رنگارنگ برآوردیم، و نیز از کوهها راههایى سفید و سرخ رنگارنگ، و همچنین سیاه سیاه [پدید آوردیم] (27)
وَمِنَ النَّاسِ وَالدَّوَابِّ وَالْأَنْعَامِ مُخْتَلِفٌ أَلْوَانُهُ کَذَلِکَ إِنَّمَا یَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ غَفُورٌ ﴿28﴾
بدین گونه از مردم و جانوران و چارپایان رنگارنگ [آفریدهایم]، از میان بندگان خداوند فقط دانشوران از او خوف و خشیت دارند، بىگمان خداوند پیروزمند آمرزگار است (28)
إِنَّ الَّذِینَ یَتْلُونَ کِتَابَ اللَّهِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلَانِیَةً یَرْجُونَ تِجَارَةً لَنْ تَبُورَ ﴿29﴾
بىگمان کسانى که کتاب الهى را مىخوانند، و نماز را برپا مىدارند، و از آنچه به ایشان روزى دادهایم، پنهان و آشکارا مىبخشند، به سودایى که هرگز زیان ندارد، امید دارند (29)
لِیُوَفِّیَهُمْ أُجُورَهُمْ وَیَزِیدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّهُ غَفُورٌ شَکُورٌ ﴿30﴾
تا سرانجام پاداشهایشان را به تمام و کمال بپردازد، و از فضل خویش به سهمشان بیفزاید، چرا که آمرزگار و قدردان است (30)
وَالَّذِی أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ مِنَ الْکِتَابِ هُوَ الْحَقُّ مُصَدِّقًا لِمَا بَیْنَ یَدَیْهِ إِنَّ اللَّهَ بِعِبَادِهِ لَخَبِیرٌ بَصِیرٌ ﴿31﴾
و آنچه از کتاب [آسمانى] به تو وحى کردهایم، حق است و همخوان با آنچه [از کتب آسمانى، که] پیشاپیش اوست، بىگمان خداوند به [احوال] بندگانش آگاه بیناست (31)
ثُمَّ أَوْرَثْنَا الْکِتَابَ الَّذِینَ اصْطَفَیْنَا مِنْ عِبَادِنَا فَمِنْهُمْ ظَالِمٌ لِنَفْسِهِ وَمِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَمِنْهُمْ سَابِقٌ بِالْخَیْرَاتِ بِإِذْنِ اللَّهِ ذَلِکَ هُوَ الْفَضْلُ الْکَبِیرُ ﴿32﴾
سپس کتاب آسمانى را به بندگان خود که برگزیده بودیمشان به میراث دادیم، و از ایشان [بعضى] ستمکار در حق خویش، و بعضى از ایشان میانهرو، و بعضى از ایشان پیشتاز در نیکوکاریها به اذن الهى است، این همانا فضل بزرگ است (32)
جَنَّاتُ عَدْنٍ یَدْخُلُونَهَا یُحَلَّوْنَ فِیهَا مِنْ أَسَاوِرَ مِنْ ذَهَبٍ وَلُؤْلُؤًا وَلِبَاسُهُمْ فِیهَا حَرِیرٌ ﴿33﴾
بهشتهاى عدن که واردش شوند، و در آنجا به دستبندهایى زرین و مروارید آراسته شوند، و لباس آنان در آنجا ابریشم است (33)
وَقَالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنَا لَغَفُورٌ شَکُورٌ ﴿34﴾
و گویند سپاس خداوندى را که از ما اندوه را زدود، بىگمان پروردگار ما آمرزگار قدردان است (34)
الَّذِی أَحَلَّنَا دَارَ الْمُقَامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لَا یَمَسُّنَا فِیهَا نَصَبٌ وَلَا یَمَسُّنَا فِیهَا لُغُوبٌ ﴿35﴾
همان که ما را از فضل خویش به اقامتگاه جاویدان درآورد، که در آنجا به ما خستگى نرسد، و در آنجا به ما ماندگى نرسد (35)
وَالَّذِینَ کَفَرُوا لَهُمْ نَارُ جَهَنَّمَ لَا یُقْضَى عَلَیْهِمْ فَیَمُوتُوا وَلَا یُخَفَّفُ عَنْهُمْ مِنْ عَذَابِهَا کَذَلِکَ نَجْزِی کُلَّ کَفُورٍ ﴿36﴾
و کسانى که کفر ورزیدهاند، آتش جهنم را در پیش دارند، که نه کارشان سپرى شود که بمیرند، و نه چیزى از عذاب آن از ایشان کاسته شود، بدینسان هر [انسان] ناسپاسى را جزا دهیم (36)
وَهُمْ یَصْطَرِخُونَ فِیهَا رَبَّنَا أَخْرِجْنَا نَعْمَلْ صَالِحًا غَیْرَ الَّذِی کُنَّا نَعْمَلُ أَوَلَمْ نُعَمِّرْکُمْ مَا یَتَذَکَّرُ فِیهِ مَنْ تَذَکَّرَ وَجَاءَکُمُ النَّذِیرُ فَذُوقُوا فَمَا لِلظَّالِمِینَ مِنْ نَصِیرٍ ﴿37﴾
و ایشان در آنجا فریاد بردارند که پروردگارا ما را بیرون آور، که کارى شایسته، غیر از آنچه مىکردیم، پیشه کنیم [در پاسخشان گوییم] آیا شما را چندان عمر ندادیم که در آن هر کس که اهل پند گرفتن است، پند گیرد و آیا [پیامبر] هشداردهندهاى به سوى شما نیامد؟ پس [عذاب را] بچشید که ستمکاران [مشرک] یاورى ندارند (37)
إِنَّ اللَّهَ عَالِمُ غَیْبِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ﴿38﴾
بىگمان خداوند داناى نهانیهاى آسمانها و زمین است، او داناى راز دلهاست (38)
هُوَ الَّذِی جَعَلَکُمْ خَلَائِفَ فِی الْأَرْضِ فَمَنْ کَفَرَ فَعَلَیْهِ کُفْرُهُ وَلَا یَزِیدُ الْکَافِرِینَ کُفْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ إِلَّا مَقْتًا وَلَا یَزِیدُ الْکَافِرِینَ کُفْرُهُمْ إِلَّا خَسَارًا ﴿39﴾
او کسى است که شما را در این سرزمین جانشینان [پیشینیان] ساخت، پس هر کس کفر ورزد، کفرش به زیان اوست، و کافران را کفرشان در نزد خداوند جز نفرت نیفزاید، و کافران را کفرشان جز زیان نیفزاید (39)
قُلْ أَرَأَیْتُمْ شُرَکَاءَکُمُ الَّذِینَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَرُونِی مَاذَا خَلَقُوا مِنَ الْأَرْضِ أَمْ لَهُمْ شِرْکٌ فِی السَّمَاوَاتِ أَمْ آتَیْنَاهُمْ کِتَابًا فَهُمْ عَلَى بَیِّنَتٍ مِنْهُ بَلْ إِنْ یَعِدُ الظَّالِمُونَ بَعْضُهُمْ بَعْضًا إِلَّا غُرُورًا ﴿40﴾
بگو آیا شریکانى را که به جاى خداوند قائلید نگریستهاید، به من بنمایانید چه چیزى را در زمین آفریدهاند؟، یا آیا در [آفرینش] آسمانها شرکتى داشتهاند؟ یا آیا به آنان کتابى دادهایم که ایشان بر مبناى آن حجتى [در دست] دارند؟ حق این است که ستمکاران [مشرک] به یکدیگر وعدهاى جز فریب نمىدهند (40)
إِنَّ اللَّهَ یُمْسِکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ أَنْ تَزُولَا وَلَئِنْ زَالَتَا إِنْ أَمْسَکَهُمَا مِنْ أَحَدٍ مِنْ بَعْدِهِ إِنَّهُ کَانَ حَلِیمًا غَفُورًا ﴿41﴾
بىگمان خداوند آسمانها و زمین را از زوال نگه مىدارد، و اگر بخواهند زوال یابند هیچ کس جز او نگاهشان نمىدارد، او بردبار آمرزگار است (41)
وَأَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَیْمَانِهِمْ لَئِنْ جَاءَهُمْ نَذِیرٌ لَیَکُونُنَّ أَهْدَى مِنْ إِحْدَى الْأُمَمِ فَلَمَّا جَاءَهُمْ نَذِیرٌ مَا زَادَهُمْ إِلَّا نُفُورًا ﴿42﴾
و سختترین سوگندهایشان را به [نام] خدا یاد کنند که اگر [پیامبر] هشداردهندهاى به نزد آنان مىآمد، از هر یک از امتها [یهود و نصارا] رهیافتهتر مىشدند، و چون هشداردهندهاى به نزدشان آمد، جز بر گریزشان نیفزود (42)
اسْتِکْبَارًا فِی الْأَرْضِ وَمَکْرَ السَّیِّئِ وَلَا یَحِیقُ الْمَکْرُ السَّیِّئُ إِلَّا بِأَهْلِهِ فَهَلْ یَنْظُرُونَ إِلَّا سُنَّتَ الْأَوَّلِینَ فَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَبْدِیلًا وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَحْوِیلًا ﴿43﴾
و این از سر استکبار در این سرزمین و بدسگالى بود، و بدسگالى جز به صاحب آن باز نمىگردد، آیا جز سنت پیشینیان را انتظار مىکشند؟ پس هرگز در سنت الهى تبدیلى نمىیابى، و هرگز در سنت الهى تغییرى نمىیابى (43)
أَوَلَمْ یَسِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَیَنْظُرُوا کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَکَانُوا أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَمَا کَانَ اللَّهُ لِیُعْجِزَهُ مِنْ شَیْءٍ فِی السَّمَاوَاتِ وَلَا فِی الْأَرْضِ إِنَّهُ کَانَ عَلِیمًا قَدِیرًا ﴿44﴾
آیا در زمین سیر و سفر نکردهاند که بنگرند سرانجام کسانى که پیش از ایشان بودند و از ایشان نیرومندتر بودند، چگونه بوده است؟ و هیچ چیز در آسمانها و زمین از [حیطه قدرت] خداوند نتواند گریخت، چرا که او داناى تواناست (44)
وَلَوْ یُؤَاخِذُ اللَّهُ النَّاسَ بِمَا کَسَبُوا مَا تَرَکَ عَلَى ظَهْرِهَا مِنْ دَابَّةٍ وَلَکِنْ یُؤَخِّرُهُمْ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى فَإِذَا جَاءَ أَجَلُهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ کَانَ بِعِبَادِهِ بَصِیرًا﴿45﴾
و اگر خداوند مردمان را به خاطر کار و کردار [نارواى] آنان فرو مىگرفت، هیچ جانورى را بر پشت آن [زمین] باقى نمىگذارد، ولى ایشان را تا سرآمدى معین باز پس مىدارد، و چون اجلشان فرارسد، آنگاه خداوند در حق بندگانش بیناست (45)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
یس ﴿1﴾
یس [یاسین] (1)
وَالْقُرْآنِ الْحَکِیمِ ﴿2﴾
سوگند به قرآن حکمت آموز (2)
إِنَّکَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ ﴿3﴾
که تو از پیامبرانى (3)
عَلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ ﴿4﴾
بر راهى راست (4)
تَنْزِیلَ الْعَزِیزِ الرَّحِیمِ ﴿5﴾
[این کتاب] فرو فرستاده [خداوند] پیروزمند مهربان است (5)
لِتُنْذِرَ قَوْمًا مَا أُنْذِرَ آبَاؤُهُمْ فَهُمْ غَافِلُونَ ﴿6﴾
تا قومى را که پدرانشان هشدار نیافته بودند، و خود غافلند، هشدار دهى (6)
لَقَدْ حَقَّ الْقَوْلُ عَلَى أَکْثَرِهِمْ فَهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿7﴾
به راستى که حکم [عذاب] بر بیشترینه آنان تحقق یافته است و ایشان ایمان نمى آورند (7)
إِنَّا جَعَلْنَا فِی أَعْنَاقِهِمْ أَغْلَالًا فَهِیَ إِلَى الْأَذْقَانِ فَهُمْ مُقْمَحُونَ ﴿8﴾
ما بر گردنهایشان غفل هایى نهاده ایم تا [دستانشان را بسته است به گردنها و] چانه هایشان و ایشان سرهایشان به بالا و نگاهشان به پایین است (8)
وَجَعَلْنَا مِنْ بَیْنِ أَیْدِیهِمْ سَدًّا وَمِنْ خَلْفِهِمْ سَدًّا فَأَغْشَیْنَاهُمْ فَهُمْ لَا یُبْصِرُونَ ﴿9﴾
و در پیشاپیش آنان سدى و در پشتشان هم سدى نهادهایم و بر [دیدگان] آنان پردهاى افکنده ایم، لذا نمىتوانند دید (9)
وَسَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَأَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿10﴾
براى ایشان یکسان است چه هشدارشان دهى، چه هشدارشان ندهى، ایشان ایمان نمى آورند (10)
إِنَّمَا تُنْذِرُ مَنِ اتَّبَعَ الذِّکْرَ وَخَشِیَ الرَّحْمَنَ بِالْغَیْبِ فَبَشِّرْهُ بِمَغْفِرَةٍ وَأَجْرٍ کَرِیمٍ ﴿11﴾
تنها کسى را توانى هشدار داد که از پند [کتاب آسمانى] پیروى کند و به نادیده از خداى رحمان بهراسد، پس او را به آمرزش و پاداشى ارجمند بشارت ده (11)
إِنَّا نَحْنُ نُحْیِی الْمَوْتَى وَنَکْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَکُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْنَاهُ فِی إِمَامٍ مُبِینٍ ﴿12﴾
ما خود مردگان را [از نو] زنده مىکنیم و آنچه در گذشته انجام دادهاند، و حتى نقش گامهایشان را مى نویسیم، و همه چیز را در کتابى روشنگر بر شمارده ایم (12)
وَاضْرِبْ لَهُمْ مَثَلًا أَصْحَابَ الْقَرْیَةِ إِذْ جَاءَهَا الْمُرْسَلُونَ ﴿13﴾
و براى آنان مثلى بزن از شهروندانى که پیامبران به آنجا [نزدشان] آمدند (13)
إِذْ أَرْسَلْنَا إِلَیْهِمُ اثْنَیْنِ فَکَذَّبُوهُمَا فَعَزَّزْنَا بِثَالِثٍ فَقَالُوا إِنَّا إِلَیْکُمْ مُرْسَلُونَ ﴿14﴾
آنگاه که به نزد آنان دو تن را فرستادیم، و آنان را دروغگو شمردند، سپس جانب آنان را با [فرستادن] سومین فرد استوار داشتیم، آنگاه [همگى] گفتند ما به سوى شما [به رسالت] فرستاده شده ایم (14)
قَالُوا مَا أَنْتُمْ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَمَا أَنْزَلَ الرَّحْمَنُ مِنْ شَیْءٍ إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا تَکْذِبُونَ ﴿15﴾
گفتند شما جز بشرى همانند ما نیستید، و خداى رحمان چیزى فرو نفرستاده است، شما چیزى جز دروغ نمىگویید (15)
قَالُوا رَبُّنَا یَعْلَمُ إِنَّا إِلَیْکُمْ لَمُرْسَلُونَ ﴿16﴾
گفتند پروردگار ما مىداند که ما به سوى شما [به رسالت] فرستاده شده ایم (16)
وَمَا عَلَیْنَا إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِینُ ﴿17﴾
و بر عهده ما جز پیامرسانى آشکار چیزى نیست (17)
قَالُوا إِنَّا تَطَیَّرْنَا بِکُمْ لَئِنْ لَمْ تَنْتَهُوا لَنَرْجُمَنَّکُمْ وَلَیَمَسَّنَّکُمْ مِنَّا عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿18﴾
گفتند ما به شما فال بد مىزنیم، اگر دست برندارید، شما را سنگسار مىکنیم، و از ما عذابى دردناک به شما مىرسد (18)
قَالُوا طَائِرُکُمْ مَعَکُمْ أَئِنْ ذُکِّرْتُمْ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ مُسْرِفُونَ ﴿19﴾
گفتند فال بدتان با شماست، آیا چون اندرز داده شوید [باید فال بد بزنید؟]، حق این است که شما قومى تجاوز پیشه اید (19)
وَجَاءَ مِنْ أَقْصَى الْمَدِینَةِ رَجُلٌ یَسْعَى قَالَ یَا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِینَ﴿20﴾
و مردى از دوردست شهر شتابان آمد، گفت اى قوم من از فرستادگان [پیامبران] پیروى کنید (20)
اتَّبِعُوا مَنْ لَا یَسْأَلُکُمْ أَجْرًا وَهُمْ مُهْتَدُونَ ﴿21﴾
از کسانى که از شما پاداشى نمى خواهند و خود رهیافته اند، پیروى کنید (21)
وَمَا لِیَ لَا أَعْبُدُ الَّذِی فَطَرَنِی وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴿22﴾
و مرا نرسد که کسى را که مرا آفریده است، و شما هم به سوى او بازگردانده مىشوید، نپرستم (22)
أَأَتَّخِذُ مِنْ دُونِهِ آلِهَةً إِنْ یُرِدْنِ الرَّحْمَنُ بِضُرٍّ لَا تُغْنِ عَنِّی شَفَاعَتُهُمْ شَیْئًا وَلَا یُنْقِذُونِ ﴿23﴾
آیا به جاى او خدایانى را به پرستش گیرم که اگر خداى رحمان بلایى در حق من اراده کند، شفاعت ایشان مرا سود ندهد و نتوانند مرا نجات دهند (23)
إِنِّی إِذًا لَفِی ضَلَالٍ مُبِینٍ ﴿24﴾
من در آن صورت در گمراهى آشکارم (24)
إِنِّی آمَنْتُ بِرَبِّکُمْ فَاسْمَعُونِ ﴿25﴾
پس سخن مرا بشنوید [و شهادت دهید] که من به پروردگارتان ایمان آورده ام (25)
قِیلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ قَالَ یَا لَیْتَ قَوْمِی یَعْلَمُونَ ﴿26﴾
گفته شود وارد بهشت شو، گوید اى کاش قوم من مىدانستند (26)
بِمَا غَفَرَ لِی رَبِّی وَجَعَلَنِی مِنَ الْمُکْرَمِینَ ﴿27﴾
این را که پروردگارم مرا آمرزیده است، و مرا از گرامیان قرار داده است (27)
