- 1110
- 1000
- 1000
- 1000
تلاوت ترتیل عبدالله خیاط تلاوت ترتیل عبدالله خیاط (تحدیر) - جزء 17
آیات 1 تا آخر، سوره مبارکه انبیاء و آیات 1 تا آخر سوره مبارکه حج،با ترجمه استاد شیخ حسین انصاریان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ وَهُمْ فِی غَفْلَةٍ مُعْرِضُونَ ﴿1﴾
مردمان را [هنگام] حسابشان نزدیک شده است و ایشان همچنان در غفلت رویگردانند (1)
مَا یَأْتِیهِمْ مِنْ ذِکْرٍ مِنْ رَبِّهِمْ مُحْدَثٍ إِلَّا اسْتَمَعُوهُ وَهُمْ یَلْعَبُونَ ﴿2﴾
هیچ پند تازهاى از سوى پروردگارشان براى آنان نیامد مگر آنکه آن را به بازیچه شنیدند (2)
لَاهِیَةً قُلُوبُهُمْ وَأَسَرُّوا النَّجْوَى الَّذِینَ ظَلَمُوا هَلْ هَذَا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ أَفَتَأْتُونَ السِّحْرَ وَأَنْتُمْ تُبْصِرُونَ ﴿3﴾
دلبسته لهوند، و ستم پیشگان [مشرک] رازگویىشان را پوشیده داشتند [و گفتند] آیا این [پیامبر] جز بشرى همانند شماست، آیا دیده و دانسته به سوى جادو مىروید؟ (3)
قَالَ رَبِّی یَعْلَمُ الْقَوْلَ فِی السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿4﴾
گفت پروردگار من هر سخن را در آسمان و زمین مىداند، و اوست شنواى دانا (4)
بَلْ قَالُوا أَضْغَاثُ أَحْلَامٍ بَلِ افْتَرَاهُ بَلْ هُوَ شَاعِرٌ فَلْیَأْتِنَا بِآیَةٍ کَمَا أُرْسِلَ الْأَوَّلُونَ ﴿5﴾
یا اینکه گویند [قرآن] خوابهاى پریشان است یا [گویند] آن را برساخته است یا [گویند] او شاعرى است پس باید مانند آنچه به پیشینیان داده شد معجزه اى براى ما بیاورد (5)
مَا آمَنَتْ قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْیَةٍ أَهْلَکْنَاهَا أَفَهُمْ یُؤْمِنُونَ ﴿6﴾
پیش از آنان هم اهل هیچ شهرى که [بعدها] نابودش کردیم، ایمان نیاورده بودند، آیا آن وقت اینان ایمان مىآورند؟ (6)
وَمَا أَرْسَلْنَا قَبْلَکَ إِلَّا رِجَالًا نُوحِی إِلَیْهِمْ فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّکْرِ إِنْ کُنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ ﴿7﴾
و ما پیش از تو جز مردانى که به آنان وحى مى فرستادیم، نفرستادیم، اگر نمى دانید از پژوهندگان کتابهاى آسمانى بپرسید (7)
وَمَا جَعَلْنَاهُمْ جَسَدًا لَا یَأْکُلُونَ الطَّعَامَ وَمَا کَانُوا خَالِدِینَ ﴿8﴾
و ما آنان را به صورت پیکرى نساخته بودیم که خوراک نخورند و آنان هم جاودانه نبودند (8)
ثُمَّ صَدَقْنَاهُمُ الْوَعْدَ فَأَنْجَیْنَاهُمْ وَمَنْ نَشَاءُ وَأَهْلَکْنَا الْمُسْرِفِینَ ﴿9﴾
سپس وعده خویش را درباره آنان تحقق بخشیدیم و آنان و کسانى را که مىخواستیم نجات دادیم و اسرافکاران را نابود ساختیم (9)
لَقَدْ أَنْزَلْنَا إِلَیْکُمْ کِتَابًا فِیهِ ذِکْرُکُمْ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿10﴾
به راستى که به سوى شما کتابى فرو فرستاده ایم که در آن یاد [و سخن] شما هست، آیا تعقل نمىکنید؟ (10)
وَکَمْ قَصَمْنَا مِنْ قَرْیَةٍ کَانَتْ ظَالِمَةً وَأَنْشَأْنَا بَعْدَهَا قَوْمًا آخَرِینَ ﴿11﴾
و چه بسیار شهرهایى را که [اهالى آن] ستمگر بودند، درهم شکستیم، و بعد از آنان قومى دیگر پدید آوردیم (11)
فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنَا إِذَا هُمْ مِنْهَا یَرْکُضُونَ ﴿12﴾
و چون عذاب ما را احساس کردند، آنگاه بود که از آن گریختند (12)
لَا تَرْکُضُوا وَارْجِعُوا إِلَى مَا أُتْرِفْتُمْ فِیهِ وَمَسَاکِنِکُمْ لَعَلَّکُمْ تُسْأَلُونَ﴿13﴾
نگریزید و به مهد ناز و نعمت و خانه و کاشانه تان باز گردید، باشد که از شما بازخواست شود (13)
قَالُوا یَا وَیْلَنَا إِنَّا کُنَّا ظَالِمِینَ ﴿14﴾
گویند واى بر ما، ما ستمگر [و مشرک] بودیم (14)
فَمَا زَالَتْ تِلْکَ دَعْوَاهُمْ حَتَّى جَعَلْنَاهُمْ حَصِیدًا خَامِدِینَ ﴿15﴾
و همچنان سخن شان این است تا آنکه آنان را همچون [گیاه] درو شده پژمرده گردانیم (15)
وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاءَ وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا لَاعِبِینَ ﴿16﴾
و ما آسمانها و زمین و ما بین آنها را به بازیچه نیافریده ایم (16)
لَوْ أَرَدْنَا أَنْ نَتَّخِذَ لَهْوًا لَاتَّخَذْنَاهُ مِنْ لَدُنَّا إِنْ کُنَّا فَاعِلِینَ ﴿17﴾
اگر مىخواستیم که بازیچه بگیریم، به اختیار خویش مىگرفتیم که ما کاردانیم (17)
بَلْ نَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَى الْبَاطِلِ فَیَدْمَغُهُ فَإِذَا هُوَ زَاهِقٌ وَلَکُمُ الْوَیْلُ مِمَّا تَصِفُونَ ﴿18﴾
بلکه حق را بر باطل مىکوبیم و آن را فرو مى شکافد، آنگاه است که آن نابود مىگردد، و واى بر شما از توصیفى که مىکنید (18)
وَلَهُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَنْ عِنْدَهُ لَا یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَلَا یَسْتَحْسِرُونَ ﴿19﴾
و هرکس که در آسمانها و زمین است از آن اوست و کسانى که نزد او هستند از پرستش او سر بازنمى زنند و خسته نمى شوند (19)
یُسَبِّحُونَ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ لَا یَفْتُرُونَ ﴿20﴾
شب و روز نیایش مىکنند و سستى نمى ورزند (20)
أَمِ اتَّخَذُوا آلِهَةً مِنَ الْأَرْضِ هُمْ یُنْشِرُونَ ﴿21﴾
یا خدایانى زمینى به پرستش گرفته اند که برانگیزاننده آنان [در قیامت]اند؟ (21)
لَوْ کَانَ فِیهِمَا آلِهَةٌ إِلَّا اللَّهُ لَفَسَدَتَا فَسُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَرْشِ عَمَّا یَصِفُونَ ﴿22﴾
اگر در آن دو خدایان متعددى جز خداوند [یگانه] بود، تباه مىشدند، خداوند صاحب عرش از توصیف آنان منزه است (22)
لَا یُسْأَلُ عَمَّا یَفْعَلُ وَهُمْ یُسْأَلُونَ ﴿23﴾
[او] در آنچه مىکند بازخواست نمىشود، و ایشان [انسانها] بازخواست مىشوند (23)
أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ آلِهَةً قُلْ هَاتُوا بُرْهَانَکُمْ هَذَا ذِکْرُ مَنْ مَعِیَ وَذِکْرُ مَنْ قَبْلِی بَلْ أَکْثَرُهُمْ لَا یَعْلَمُونَ الْحَقَّ فَهُمْ مُعْرِضُونَ ﴿24﴾
یا به جاى او خدایانى را به پرستش گرفته اند؟ بگو برهانتان را بیاورید، این یاد کرد همراهان من و یاد کرد پیشینیان من است، ولى بیشترین شان حق را نمى شناسند و رویگردانند (24)
وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِکَ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا نُوحِی إِلَیْهِ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدُونِ ﴿25﴾
و ما پیش از تو هیچ پیامبرى نفرستادیم، مگر آنکه به او وحى مىفرستادیم که خدایى جز من نیست، پس مرا بپرستید (25)
وَقَالُوا اتَّخَذَ الرَّحْمَنُ وَلَدًا سُبْحَانَهُ بَلْ عِبَادٌ مُکْرَمُونَ ﴿26﴾
و گفتند که خداوند رحمان فرزندى برگزیده است، منزه است او، بلکه آنان [فرشتگان] بندگانى گرامى اند (26)
لَا یَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُمْ بِأَمْرِهِ یَعْمَلُونَ ﴿27﴾
در سخن بر او پیش دستى نکنند و به فرمان او کار کنند (27)
یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا یَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَى وَهُمْ مِنْ خَشْیَتِهِ مُشْفِقُونَ ﴿28﴾
او پیش روى آنان و پشت سرشان را مىداند، و [فرشتگان] شفاعت نمىکنند مگر براى کسى که [خداوند] از او خشنود باشد، و ایشان از خوف و خشیت او بیمناکند (28)
وَمَنْ یَقُلْ مِنْهُمْ إِنِّی إِلَهٌ مِنْ دُونِهِ فَذَلِکَ نَجْزِیهِ جَهَنَّمَ کَذَلِکَ نَجْزِی الظَّالِمِینَ ﴿29﴾
و هرکس از آنان که گوید من خدایى به جاى او هستم، جهنم را جزاى او مىگردانیم، [و] بدین سان ستمگران [مشرک] را جزا مى دهیم (29)
أَوَلَمْ یَرَ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ کَانَتَا رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ کُلَّ شَیْءٍ حَیٍّ أَفَلَا یُؤْمِنُونَ ﴿30﴾
آیا کافران نیاندیشیده اند که آسمانها و زمین فروبسته بودند، آنگاه آنها را برگشادیم، و هر موجود زنده اى را از آب آفریده ایم، آیا ایمان نمىآورند؟ (30)
وَجَعَلْنَا فِی الْأَرْضِ رَوَاسِیَ أَنْ تَمِیدَ بِهِمْ وَجَعَلْنَا فِیهَا فِجَاجًا سُبُلًا لَعَلَّهُمْ یَهْتَدُونَ ﴿31﴾
و در زمین کوههاى استوار افکنده ایم تا ایشان را نجنباند و در آن راههایى گشاده پدید آوردیم باشد که راه یابند (31)
وَجَعَلْنَا السَّمَاءَ سَقْفًا مَحْفُوظًا وَهُمْ عَنْ آیَاتِهَا مُعْرِضُونَ ﴿32﴾
و آسمانها را همچون سقفى محفوظ آفریده ایم، و حال آنکه ایشان از پدیده هاى شگرف آن رویگردانند (32)
وَهُوَ الَّذِی خَلَقَ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ کُلٌّ فِی فَلَکٍ یَسْبَحُونَ﴿33﴾
و اوست کسى که شب و روز و خورشید و ماه را آفریده، که هر یک در سپهرى شناورند (33)
وَمَا جَعَلْنَا لِبَشَرٍ مِنْ قَبْلِکَ الْخُلْدَ أَفَإِنْ مِتَّ فَهُمُ الْخَالِدُونَ ﴿34﴾
و ما پیش از تو هم براى هیچ انسانى جاودانگى مقرر نداشته ایم، آیا اگر تو بمیرى آنان جاویدانند؟ (34)
کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ وَنَبْلُوکُمْ بِالشَّرِّ وَالْخَیْرِ فِتْنَةً وَإِلَیْنَا تُرْجَعُونَ﴿35﴾
هر جاندارى چشنده [طعم] مرگ است و شما را به بد و نیک، چنانکه باید و شاید، مى آزماییم، و به سوى ما بازگردانده مىشوید (35)
وَإِذَا رَآکَ الَّذِینَ کَفَرُوا إِنْ یَتَّخِذُونَکَ إِلَّا هُزُوًا أَهَذَا الَّذِی یَذْکُرُ آلِهَتَکُمْ وَهُمْ بِذِکْرِ الرَّحْمَنِ هُمْ کَافِرُونَ ﴿36﴾
و چون کافران تو را ببینند، جز به ریشخندت نمىگیرند [و گویند] آیا این همان کسى است که از خدایان شما [به بدى] یاد مىکند؟ و هم آنان یاد خداى رحمان را منکرند (36)
خُلِقَ الْإِنْسَانُ مِنْ عَجَلٍ سَأُرِیکُمْ آیَاتِی فَلَا تَسْتَعْجِلُونِ ﴿37﴾
انسان [گویى] از شتاب آفریده شده است، به زودى آیات خود را به شما مى نمایانیم، از من به شتاب مخواهید (37)
وَیَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ﴿38﴾
و گویند اگر راست مىگویید پس کى این وعده فرا مى رسد؟ (38)
لَوْ یَعْلَمُ الَّذِینَ کَفَرُوا حِینَ لَا یَکُفُّونَ عَنْ وُجُوهِهِمُ النَّارَ وَلَا عَنْ ظُهُورِهِمْ وَلَا هُمْ یُنْصَرُونَ ﴿39﴾
اگر کافران بدانند که هنگامى که نتوانند آتش را از چهره هایشان و از پشت هایشان باز دارند، و یارى نیابند [به صدق آن وعده پى برند] (39)
بَلْ تَأْتِیهِمْ بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ فَلَا یَسْتَطِیعُونَ رَدَّهَا وَلَا هُمْ یُنْظَرُونَ ﴿40﴾
آرى [آن وعده و قیامت] ناگهان فرا مىرسد، و حیرانشان مى سازد، و نمىتوانند بازش گردانند، و به آنان مهلتى هم ندهند (40)
وَلَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِنْ قَبْلِکَ فَحَاقَ بِالَّذِینَ سَخِرُوا مِنْهُمْ مَا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿41﴾
و پیامبرانى هم که پیش از تو بودند، ریشخند دیدند، و بر سر ریشخند کنندگان شان کیفر استهزایشان فرود آمد (41)
قُلْ مَنْ یَکْلَؤُکُمْ بِاللَّیْلِ وَالنَّهَارِ مِنَ الرَّحْمَنِ بَلْ هُمْ عَنْ ذِکْرِ رَبِّهِمْ مُعْرِضُونَ ﴿42﴾
بگو چه کسى شما را در شب و روز از [عذاب] خداى رحمان باز مىدارد، آرى آنان از یاد پروردگارشان دل مىگردانند (42)
أَمْ لَهُمْ آلِهَةٌ تَمْنَعُهُمْ مِنْ دُونِنَا لَا یَسْتَطِیعُونَ نَصْرَ أَنْفُسِهِمْ وَلَا هُمْ مِنَّا یُصْحَبُونَ ﴿43﴾
یا براى آنان خدایانى هست که آنان را در برابر ما حفظ مىکند، [حال آنکه] نمىتوانند به خودشان یارى برسانند، و از ما هم یارى نبینند (43)
بَلْ مَتَّعْنَا هَؤُلَاءِ وَآبَاءَهُمْ حَتَّى طَالَ عَلَیْهِمُ الْعُمُرُ أَفَلَا یَرَوْنَ أَنَّا نَأْتِی الْأَرْضَ نَنْقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا أَفَهُمُ الْغَالِبُونَ ﴿44﴾
حق این است که اینان و پدرانشان را [از ناز و نعمت] بهره مند ساخته ایم، تا آنکه روزگارى دراز یافتند، پس آیا نیندیشیده اند که ما دامنه هاى سرزمین [کفر] را مى کاهیم [و بر گستره اسلام مى افزاییم]، آیا ایشان پیروز خواهند شد؟ (44)
قُلْ إِنَّمَا أُنْذِرُکُمْ بِالْوَحْیِ وَلَا یَسْمَعُ الصُّمُّ الدُّعَاءَ إِذَا مَا یُنْذَرُونَ﴿45﴾
بگو همانا شما را از طریق وحى هشدار مىدهم، و البته کران-چون هشدار یابند ندایى نمىشنوند (45)
وَلَئِنْ مَسَّتْهُمْ نَفْحَةٌ مِنْ عَذَابِ رَبِّکَ لَیَقُولُنَّ یَا وَیْلَنَا إِنَّا کُنَّا ظَالِمِینَ﴿46﴾
و چون شمه اى از عذاب پروردگارت به آنان برسد خواهند گفت واى بر ما که ستمکار [مشرک] بودیم (46)
وَنَضَعُ الْمَوَازِینَ الْقِسْطَ لِیَوْمِ الْقِیَامَةِ فَلَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَیْئًا وَإِنْ کَانَ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ أَتَیْنَا بِهَا وَکَفَى بِنَا حَاسِبِینَ ﴿47﴾
و ترازوهاى راست و درست را در روز قیامت در میان نهیم، و بر هیچ کس هیچ ستمى نرود، و اگر [عملى] هم سنگ دانه خردلى باشد، آن را به حساب آوریم، و ما خود حسابرسى را کفایت کنیم (47)
وَلَقَدْ آتَیْنَا مُوسَى وَهَارُونَ الْفُرْقَانَ وَضِیَاءً وَذِکْرًا لِلْمُتَّقِینَ ﴿48﴾
و به راستى که به موسى و هارون فرقان [تورات] و روشنى بخش و پندآموزى براى پرهیزگاران بخشیدیم (48)
الَّذِینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَیْبِ وَهُمْ مِنَ السَّاعَةِ مُشْفِقُونَ ﴿49﴾
همان کسانى که از پروردگارشان در نهان مى ترسند، و هم آنان که از قیامت بیمناکند (49)
وَهَذَا ذِکْرٌ مُبَارَکٌ أَنْزَلْنَاهُ أَفَأَنْتُمْ لَهُ مُنْکِرُونَ ﴿50﴾
این پندآموزى مبارک است که فرو فرستادیمش، آیا شما منکرش هستید؟ (50)
وَلَقَدْ آتَیْنَا إِبْرَاهِیمَ رُشْدَهُ مِنْ قَبْلُ وَکُنَّا بِهِ عَالِمِینَ ﴿51﴾
و به راستى پیشاپیش به ابراهیم رهیافتى که سزاوارش بود بخشیدیم، و به آن آگاه بودیم (51)
إِذْ قَالَ لِأَبِیهِ وَقَوْمِهِ مَا هَذِهِ التَّمَاثِیلُ الَّتِی أَنْتُمْ لَهَا عَاکِفُونَ ﴿52﴾
چنین بود که به پدرش و قومش گفت این تندیس ها چیست که شما در خدمتشان معتکفید (52)
قَالُوا وَجَدْنَا آبَاءَنَا لَهَا عَابِدِینَ ﴿53﴾
گفتند پدرانمان را پرستنده آنها یافتیم (53)
قَالَ لَقَدْ کُنْتُمْ أَنْتُمْ وَآبَاؤُکُمْ فِی ضَلَالٍ مُبِینٍ ﴿54﴾
گفت هم شما و هم پدرانتان در گمراهى آشکار بوده اید (54)
قَالُوا أَجِئْتَنَا بِالْحَقِّ أَمْ أَنْتَ مِنَ اللَّاعِبِینَ ﴿55﴾
گفتند آیا براى ما حق را آورده اى یا بازیگرى؟ (55)
قَالَ بَلْ رَبُّکُمْ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الَّذِی فَطَرَهُنَّ وَأَنَا عَلَى ذَلِکُمْ مِنَ الشَّاهِدِینَ ﴿56﴾
گفت حق این است که پروردگارتان، پروردگار آسمانها و زمین است همو که آنها را آفریده است، و من بر این [سخن] گواهم (56)
وَتَاللَّهِ لَأَکِیدَنَّ أَصْنَامَکُمْ بَعْدَ أَنْ تُوَلُّوا مُدْبِرِینَ ﴿57﴾
و در دل گفت به خدا پس از آنکه روى بر تافتید فکرى به حال بتهایتان خواهم کرد (57)
فَجَعَلَهُمْ جُذَاذًا إِلَّا کَبِیرًا لَهُمْ لَعَلَّهُمْ إِلَیْهِ یَرْجِعُونَ ﴿58﴾
آنگاه آنها را خرد و ریز کرد، مگر بزرگترشان را، باشد که به او روى آورند (58)
قَالُوا مَنْ فَعَلَ هَذَا بِآلِهَتِنَا إِنَّهُ لَمِنَ الظَّالِمِینَ ﴿59﴾
گفتند چه کسى این کار را در حق خدایان ما انجام داده است، بىشک که از ستمکاران است (59)
قَالُوا سَمِعْنَا فَتًى یَذْکُرُهُمْ یُقَالُ لَهُ إِبْرَاهِیمُ ﴿60﴾
گفتند، شنیدیم جوانى که به او ابراهیم گفته مىشد، از آنان سخن مىگفت (60)
قَالُوا فَأْتُوا بِهِ عَلَى أَعْیُنِ النَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَشْهَدُونَ ﴿61﴾
گفتند او را در پیش چشمان مردم حاضر کنید تا آنان حاضر و ناظر باشند (61)
قَالُوا أَأَنْتَ فَعَلْتَ هَذَا بِآلِهَتِنَا یَا إِبْرَاهِیمُ ﴿62﴾
{آوردندش و} گفتند اى ابراهیم آیا تو این کار را با خدایان ما کردى؟ (62)
قَالَ بَلْ فَعَلَهُ کَبِیرُهُمْ هَذَا فَاسْأَلُوهُمْ إِنْ کَانُوا یَنْطِقُونَ ﴿63﴾
{ه ریشخند} گفت نه بلکه همین بزرگترشان چنین کارى کرده است، اگر سخن مىگویند از آنها بپرسید (63)
فَرَجَعُوا إِلَى أَنْفُسِهِمْ فَقَالُوا إِنَّکُمْ أَنْتُمُ الظَّالِمُونَ ﴿64﴾
به خود آمدند و گفتند شما خود ستمگرید (64)
ثُمَّ نُکِسُوا عَلَى رُءُوسِهِمْ لَقَدْ عَلِمْتَ مَا هَؤُلَاءِ یَنْطِقُونَ ﴿65﴾
سپس سرهایشان را تکان دادند [و گفتند] خوب مىدانى که اینها سخن نمىگویند (65)
قَالَ أَفَتَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا یَنْفَعُکُمْ شَیْئًا وَلَا یَضُرُّکُمْ﴿66﴾
گفت آیا پس به جاى خداوند چیزى را که نه سودى به شما مىرساند و نه زیانى مىپرستید؟ (66)
أُفٍّ لَکُمْ وَلِمَا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿67﴾
اف بر شما و بر آنچه به جاى خداوند مىپرستید، آیا اندیشه نمىکنید؟ (67)
قَالُوا حَرِّقُوهُ وَانْصُرُوا آلِهَتَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ فَاعِلِینَ ﴿68﴾
گفتند او را بسوزانید و اگر مىتوانید خدایانتان را یارى دهید (68)
قُلْنَا یَا نَارُ کُونِی بَرْدًا وَسَلَامًا عَلَى إِبْرَاهِیمَ ﴿69﴾
گفتیم اى آتش بر ابراهیم سرد و سلامت شو (69)
وَأَرَادُوا بِهِ کَیْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَخْسَرِینَ ﴿70﴾
و در حق او بدسگالى کردند، آنگاه آنان را زیانکارترین [مردم] گرداندیم (70)
وَنَجَّیْنَاهُ وَلُوطًا إِلَى الْأَرْضِ الَّتِی بَارَکْنَا فِیهَا لِلْعَالَمِینَ ﴿71﴾
و او و لوط را رهاندیم و به سرزمینى رساندیم که براى همگان برکتش بخشیده بودیم (71)
وَوَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ نَافِلَةً وَکُلًّا جَعَلْنَا صَالِحِینَ ﴿72﴾
و به او اسحاق و یعقوب را برترى بخشیدیم، و همه شان را از شایستگان قرار دادیم (72)
وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَیْنَا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلَاةِ وَإِیتَاءَ الزَّکَاةِ وَکَانُوا لَنَا عَابِدِینَ ﴿73﴾
و آنان را پیشوایانى که به فرمان ما ره مى نمودند، گرداندیم، و به آنان نیکوکارى و برپاداشتن نماز و پرداختن زکات را وحى کردیم، و پرستندگان ما بودند (73)
وَلُوطًا آتَیْنَاهُ حُکْمًا وَعِلْمًا وَنَجَّیْنَاهُ مِنَ الْقَرْیَةِ الَّتِی کَانَتْ تَعْمَلُ الْخَبَائِثَ إِنَّهُمْ کَانُوا قَوْمَ سَوْءٍ فَاسِقِینَ ﴿74﴾
و به لوط حکمت و علم بخشیدیم و از شهرى که اهلش پلیدکارى مىکردند، نجاتش دادیم، که آنان مردمى پلید و نافرمان بودند (74)
وَأَدْخَلْنَاهُ فِی رَحْمَتِنَا إِنَّهُ مِنَ الصَّالِحِینَ ﴿75﴾
و او را در جوار رحمت خود در آوردیم، که او از شایستگان بود (75)
وَنُوحًا إِذْ نَادَى مِنْ قَبْلُ فَاسْتَجَبْنَا لَهُ فَنَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ ﴿76﴾
و نوح را [نیز رهاندیم] که پیش از آن ندا به دعا برداشته بود، و دعایش را اجابت کردیم و او و خانواده اش را از گرفتارى بزرگ رهاندیم (76)
وَنَصَرْنَاهُ مِنَ الْقَوْمِ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا إِنَّهُمْ کَانُوا قَوْمَ سَوْءٍ فَأَغْرَقْنَاهُمْ أَجْمَعِینَ ﴿77﴾
و او را در برابر قومى که آیات ما را دروغ مى انگاشتند یارى دادیم، که آنان قومى پلید بودند و همگى شان را غرق کردیم (77)
وَدَاوُودَ وَسُلَیْمَانَ إِذْ یَحْکُمَانِ فِی الْحَرْثِ إِذْ نَفَشَتْ فِیهِ غَنَمُ الْقَوْمِ وَکُنَّا لِحُکْمِهِمْ شَاهِدِینَ ﴿78﴾
و داوود و سلیمان را یاد کن که درباره کشتزارى که گوسفند کسانى شبانه در آن چریده بود، داورى کردند و ما شاهد داوریشان بودیم (78)
فَفَهَّمْنَاهَا سُلَیْمَانَ وَکُلًّا آتَیْنَا حُکْمًا وَعِلْمًا وَسَخَّرْنَا مَعَ دَاوُودَ الْجِبَالَ یُسَبِّحْنَ وَالطَّیْرَ وَکُنَّا فَاعِلِینَ ﴿79﴾
و آن را به سلیمان فهماندیم، و به هر دو حکمت و علم بخشیدیم، و کوهها و پرندگان را تسخیر کردیم که همراه با داوود تسبیح مىگفتند، و تواناى آن کار بودیم (79)
وَعَلَّمْنَاهُ صَنْعَةَ لَبُوسٍ لَکُمْ لِتُحْصِنَکُمْ مِنْ بَأْسِکُمْ فَهَلْ أَنْتُمْ شَاکِرُونَ ﴿80﴾
و به او [داوود] فن زره بافى براى شما آموخته بودیم تا شما را از آسیب همدیگر محفوظ بدارد، آیا شما شاکرید؟ (80)
وَلِسُلَیْمَانَ الرِّیحَ عَاصِفَةً تَجْرِی بِأَمْرِهِ إِلَى الْأَرْضِ الَّتِی بَارَکْنَا فِیهَا وَکُنَّا بِکُلِّ شَیْءٍ عَالِمِینَ ﴿81﴾
و براى سلیمان باد تندرو را [تسخیر کردیم] که به فرمان او به سرزمینى که آن را برکت داده بودیم روان مىشد، و به هر چیزى دانا [و توانا]ییم (81)
وَمِنَ الشَّیَاطِینِ مَنْ یَغُوصُونَ لَهُ وَیَعْمَلُونَ عَمَلًا دُونَ ذَلِکَ وَکُنَّا لَهُمْ حَافِظِینَ ﴿82﴾
و نیز بعضى از شیاطین را که براى او غواصى مىکردند و کارهایى جز این هم انجام مىدادند، و نگاهبان آنان بودیم (82)
وَأَیُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّی مَسَّنِیَ الضُّرُّ وَأَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ ﴿83﴾
و ایوب را [یاد کن] که پروردگارش را به دعا ندا داد که به من رنج رسیده است و حال آنکه تو مهربانترین مهربانانى (83)
فَاسْتَجَبْنَا لَهُ فَکَشَفْنَا مَا بِهِ مِنْ ضُرٍّ وَآتَیْنَاهُ أَهْلَهُ وَمِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنَا وَذِکْرَى لِلْعَابِدِینَ ﴿84﴾
سپس دعاى او را اجابت کردیم و رنجى را که به او رسیده بود، برطرف کردیم، و خانواده اش را [دیگر بار] به او بخشیدیم و همانند آنان را، که رحمتى از جانب ما بود، و پندى براى عبادت پیشگان (84)
وَإِسْمَاعِیلَ وَإِدْرِیسَ وَذَا الْکِفْلِ کُلٌّ مِنَ الصَّابِرِینَ ﴿85﴾
و اسماعیل و ادریس و ذوالکفل را [یاد کن] که همگى از صابران بودند (85)
وَأَدْخَلْنَاهُمْ فِی رَحْمَتِنَا إِنَّهُمْ مِنَ الصَّالِحِینَ ﴿86﴾
و آنان را در جوار رحمت خویش درآوردیم، که آنان از شایستگانند (86)
وَذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَیْهِ فَنَادَى فِی الظُّلُمَاتِ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ ﴿87﴾
و ذوالنون [صاحب ماهى/یونس] را [یاد کن] که خشمگنانه به راه خود رفت، و گمان کرد هرگز بر او تنگ نمىگیریم، آنگاه در دل تاریکى ندا در داد که خدایى جز تو نیست، پاکا
که تویى، من از ستمکاران بودم (87)
فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَنَجَّیْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَکَذَلِکَ نُنْجِی الْمُؤْمِنِینَ ﴿88﴾
آنگاه دعاى او را اجابت کردیم و او را از اندوه رهاندیم، و بدینسان مؤمنان را مى رهانیم (88)
وَزَکَرِیَّا إِذْ نَادَى رَبَّهُ رَبِّ لَا تَذَرْنِی فَرْدًا وَأَنْتَ خَیْرُ الْوَارِثِینَ ﴿89﴾
و زکریا را [یاد کن] که پروردگارش را به دعا ندا داد که پروردگارا مرا تنها مگذار، و حال آنکه تو بهترین بازماندگانى (89)
فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَوَهَبْنَا لَهُ یَحْیَى وَأَصْلَحْنَا لَهُ زَوْجَهُ إِنَّهُمْ کَانُوا یُسَارِعُونَ فِی الْخَیْرَاتِ وَیَدْعُونَنَا رَغَبًا وَرَهَبًا وَکَانُوا لَنَا خَاشِعِینَ ﴿90﴾
آنگاه دعاى او را اجابت کردیم، و به او یحیى را بخشیدیم و همسرش را براى او شایسته گرداندیم، اینان به نیکوکارى مى شتافتند، و ما را از روى امید و بیم مى خواندند، و در برابر ما فروتن بودند (90)
وَالَّتِی أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَنَفَخْنَا فِیهَا مِنْ رُوحِنَا وَجَعَلْنَاهَا وَابْنَهَا آیَةً لِلْعَالَمِینَ ﴿91﴾
و همچنین آن زن که پاکدامنى ورزید و ما از روح خویش در او دمیدیم و او و پسرش را پدیده شگرفى براى جهانیان گرداندیم (91)
إِنَّ هَذِهِ أُمَّتُکُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَأَنَا رَبُّکُمْ فَاعْبُدُونِ ﴿92﴾
این امت شماست که امتى یگانه است و من پروردگار شما هستم، پس مرا بپرستید (92)
وَتَقَطَّعُوا أَمْرَهُمْ بَیْنَهُمْ کُلٌّ إِلَیْنَا رَاجِعُونَ ﴿93﴾
ولى آنان در کار خود اختلاف یافتند، همگى شان به سوى ما باز مىگردند (93)
فَمَنْ یَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَا کُفْرَانَ لِسَعْیِهِ وَإِنَّا لَهُ کَاتِبُونَ ﴿94﴾
پس هرکس که از کارهاى شایسته انجام دهد و مؤمن باشد، در برابر کوشش او ناسپاسى نخواهد شد، و ما نویسنده [کار و کردار] او هستیم (94)
وَحَرَامٌ عَلَى قَرْیَةٍ أَهْلَکْنَاهَا أَنَّهُمْ لَا یَرْجِعُونَ ﴿95﴾
و بر اهل هر شهرى که ما نابودش کردیم حرام است که بازگردند (95)
حَتَّى إِذَا فُتِحَتْ یَأْجُوجُ وَمَأْجُوجُ وَهُمْ مِنْ کُلِّ حَدَبٍ یَنْسِلُونَ ﴿96﴾
تا آنگاه که یاجوج و ماجوج رها شوند و از هر پشته اى بشتابند (96)
وَاقْتَرَبَ الْوَعْدُ الْحَقُّ فَإِذَا هِیَ شَاخِصَةٌ أَبْصَارُ الَّذِینَ کَفَرُوا یَا وَیْلَنَا قَدْ کُنَّا فِی غَفْلَةٍ مِنْ هَذَا بَلْ کُنَّا ظَالِمِینَ ﴿97﴾
و وعده راست و درست نزدیک شود، آنگاه دیدگان کافران خیره گردد [و گویند] واى بر ما که از این حقیقت غافل بودیم، بلکه ستمگر بودیم (97)
إِنَّکُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنْتُمْ لَهَا وَارِدُونَ﴿98﴾
{گویند} شما و آنچه به جاى خداوند مى پرستید هیزم جهنمید و شما وارد آن خواهید شد (98)
لَوْ کَانَ هَؤُلَاءِ آلِهَةً مَا وَرَدُوهَا وَکُلٌّ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿99﴾
و اگر اینان خدایان حقیقى بودند، وارد آن [جهنم] نمىشدند که همه در آن جاویدانند (99)
لَهُمْ فِیهَا زَفِیرٌ وَهُمْ فِیهَا لَا یَسْمَعُونَ ﴿100﴾
آنان در آن فریاد دارند، و در آن [هیچ چیز] نمى شنوند (100)
إِنَّ الَّذِینَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا الْحُسْنَى أُولَئِکَ عَنْهَا مُبْعَدُونَ ﴿101﴾
کسانى که از ما در حق آنان نیکى مقرر شده است، آنان از آن دور داشته شوند (101)
لَا یَسْمَعُونَ حَسِیسَهَا وَهُمْ فِی مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خَالِدُونَ ﴿102﴾
آواز آن را نشنوند و ایشان در [بهشت] دلخواهشان جاویدانند (102)
لَا یَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَکْبَرُ وَتَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِکَةُ هَذَا یَوْمُکُمُ الَّذِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ ﴿103﴾
بیم بزرگ آنان را اندوهگین نکند و فرشتگان به استقبال آنان آیند [و گویند] این همان روزتان است که به شما وعده داده شده بود (103)
یَوْمَ نَطْوِی السَّمَاءَ کَطَیِّ السِّجِلِّ لِلْکُتُبِ کَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِیدُهُ وَعْدًا عَلَیْنَا إِنَّا کُنَّا فَاعِلِینَ ﴿104﴾
روزى که آسمان را همچون طومار کتابها درنوردیم، همچنانکه آفرینش نخستین را آغاز کردهایم، آن را باز مىگردانیم، این وعده بر عهده ماست، و ما انجام دهنده آنیم (104)
وَلَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ ﴿105﴾
و به راستى در زبور، پس از تورات نوشته ایم که زمین را بندگان شایسته من به ارث مىبرند (105)
إِنَّ فِی هَذَا لَبَلَاغًا لِقَوْمٍ عَابِدِینَ ﴿106﴾
در این براى اهل عبادت، کفایتى هست (106)
وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِینَ ﴿107﴾
و ما تو را جز مایه رحمت براى جهانیان نفرستاده ایم (107)
قُلْ إِنَّمَا یُوحَى إِلَیَّ أَنَّمَا إِلَهُکُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَهَلْ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ ﴿108﴾
بگو همین به من وحى مىشود که خداى شما خداى یگانه است، پس آیا شما پذیرنده اید؟ (108)
فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ آذَنْتُکُمْ عَلَى سَوَاءٍ وَإِنْ أَدْرِی أَقَرِیبٌ أَمْ بَعِیدٌ مَا تُوعَدُونَ ﴿109﴾
و اگر رویگردان شدند بگو همهتان را یکسان آگاه کردم، و خود نمىدانم که آیا آنچه به شما وعده داده شده است نزدیک است یا دور؟ (109)
إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَیَعْلَمُ مَا تَکْتُمُونَ ﴿110﴾
به راستى که او هم سخن آشکار را مىداند و هم آنچه پنهان مىدارید مىداند (110)
وَإِنْ أَدْرِی لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَکُمْ وَمَتَاعٌ إِلَى حِینٍ ﴿111﴾
و نمىدانم شاید آن آزمونى براى شما باشد، و برخوردارى تا زمانى معین (111)
قَالَ رَبِّ احْکُمْ بِالْحَقِّ وَرَبُّنَا الرَّحْمَنُ الْمُسْتَعَانُ عَلَى مَا تَصِفُونَ﴿112﴾
گفت پروردگارا به حق حکم فرما، و پروردگار ما که خداى رحمان است در آنچه مىگویید مددکار [ما]ست (112)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
یَا أَیُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّکُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَیْءٌ عَظِیمٌ ﴿1﴾
هان اى مردم از پروردگارتان پروا کنید، که زلزله قیامت چیزى سهمگین است (1)
یَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ کُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ کُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُکَارَى وَمَا هُمْ بِسُکَارَى وَلَکِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِیدٌ ﴿2﴾
روزى که در آن بینید هر زن شیردهنده اى از نوزاد شیرىاش غافل شود، و هر زن آبستنى [بىاختیار] وضع حمل کند و مردمان را مست بینى، و حال آنکه مست نباشند، ولى
عذاب الهى سخت و سنگین است (2)
وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یُجَادِلُ فِی اللَّهِ بِغَیْرِ عِلْمٍ وَیَتَّبِعُ کُلَّ شَیْطَانٍ مَرِیدٍ ﴿3﴾
و از مردمان کسى هست که درباره خداوند بدون دانش مجادله مىکند و از هر شیطان سرکشى پیروى مىکند (3)
کُتِبَ عَلَیْهِ أَنَّهُ مَنْ تَوَلَّاهُ فَأَنَّهُ یُضِلُّهُ وَیَهْدِیهِ إِلَى عَذَابِ السَّعِیرِ ﴿4﴾
بر او مقرر شده است که هرکس او را دوست گیرد، او گمراهش مىکند و به عذاب آتش جهنم مىکشاند (4)
یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنْ کُنْتُمْ فِی رَیْبٍ مِنَ الْبَعْثِ فَإِنَّا خَلَقْنَاکُمْ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ مِنْ مُضْغَةٍ مُخَلَّقَةٍ وَغَیْرِ مُخَلَّقَةٍ لِنُبَیِّنَ لَکُمْ وَنُقِرُّ فِی الْأَرْحَامِ مَا نَشَاءُ إِلَى أَجَلٍ
مُسَمًّى ثُمَّ نُخْرِجُکُمْ طِفْلًا ثُمَّ لِتَبْلُغُوا أَشُدَّکُمْ وَمِنْکُمْ مَنْ یُتَوَفَّى وَمِنْکُمْ مَنْ یُرَدُّ إِلَى أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِکَیْلَا یَعْلَمَ مِنْ بَعْدِ عِلْمٍ شَیْئًا وَتَرَى الْأَرْضَ هَامِدَةً فَإِذَا أَنْزَلْنَا عَلَیْهَا الْمَاءَ اهْتَزَّتْ
وَرَبَتْ وَأَنْبَتَتْ مِنْ کُلِّ زَوْجٍ بَهِیجٍ ﴿5﴾
هان اى مردم اگر درباره رستاخیز شک و شبهه دارید، بدانید که ما شما را از خاک، سپس از نطفه، سپس از خون بسته، سپس گوشت پاره شکل یافته و شکل نیافته
آفریده ایم تا [حقیقت را] براى شما هویدا کنیم، و هر چه را بخواهیم تا زمانى معین در رحمها قرار مىدهیم، سپس شما را که کودکى شده اید [از شکم مادر] بیرون مىآوریم
که به کمال بلوغتان برسید، و بعضى از شما جانشان گرفته مىشود، و بعضى به حد اعلاى فرتوتى بازبرده شود، چندانکه پس از دانستن [بسیارى چیزها] چیزى نداند، و
زمین را پژمرده بینى، آنگاه چون بر آن آب [باران] فرو فرستیم، جنبش یابد و رشد کند، و چه بسیار از گونه هاى خرم برویاند (5)
ذَلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّهُ یُحْیِی الْمَوْتَى وَأَنَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿6﴾
این از آن است که خداوند بر حق است و او مردگان را زنده مىکند و او بر هر کارى تواناست (6)
وَأَنَّ السَّاعَةَ آتِیَةٌ لَا رَیْبَ فِیهَا وَأَنَّ اللَّهَ یَبْعَثُ مَنْ فِی الْقُبُورِ ﴿7﴾
و اینکه قیامت آمدنى است [و] در آن شکى نیست و خداوند کسانى را که در گورها خفته اند، بر مىانگیزد (7)
وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یُجَادِلُ فِی اللَّهِ بِغَیْرِ عِلْمٍ وَلَا هُدًى وَلَا کِتَابٍ مُنِیرٍ﴿8﴾
و از مردمان کسى هست که درباره خداوند بدون دانش و بدون رهنمود و بدون کتابى روشنگر مجادله مىکند (8)
ثَانِیَ عِطْفِهِ لِیُضِلَّ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ لَهُ فِی الدُّنْیَا خِزْیٌ وَنُذِیقُهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَذَابَ الْحَرِیقِ ﴿9﴾
پهلو به تکبر بگرداند تا [مردمان را] از راه خدا گمراه کند در دنیا خفت و خوارى دارد و در روز قیامت عذاب آتش را به او مى چشانیم (9)
ذَلِکَ بِمَا قَدَّمَتْ یَدَاکَ وَأَنَّ اللَّهَ لَیْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ ﴿10﴾
این به خاطر کار و کردار پیشین توست، و گرنه خداوند هرگز در حق بندگان ستمگر نیست (10)
وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یَعْبُدُ اللَّهَ عَلَى حَرْفٍ فَإِنْ أَصَابَهُ خَیْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ وَإِنْ أَصَابَتْهُ فِتْنَةٌ انْقَلَبَ عَلَى وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْیَا وَالْآخِرَةَ ذَلِکَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِینُ ﴿11﴾
و از مردم کسى هست که خداوند را با دودلى مىپرستد، پس اگر خیرى به او برسد، دلش به آن آرام گیرد، و اگر رنجى به او رسد رویگردان شود، در دنیا و آخرت زیانکار شده
است، این همان زیانکارى آشکار است (11)
یَدْعُو مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا یَضُرُّهُ وَمَا لَا یَنْفَعُهُ ذَلِکَ هُوَ الضَّلَالُ الْبَعِیدُ﴿12﴾
به جاى خداوند چیزى به دعا خواند که نه زیانى به او مى رساند و نه سودى، این همان گمراهى دور و دراز است (12)
یَدْعُو لَمَنْ ضَرُّهُ أَقْرَبُ مِنْ نَفْعِهِ لَبِئْسَ الْمَوْلَى وَلَبِئْسَ الْعَشِیرُ ﴿13﴾
کسى را به دعا مىخواند که زیانش محتمل تر است از سودش، بد یار و بد دمسازى است (13)
إِنَّ اللَّهَ یُدْخِلُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ إِنَّ اللَّهَ یَفْعَلُ مَا یُرِیدُ ﴿14﴾
بىگمان خداوند کسانى را که ایمان آورده اند و کارهاى شایسته کرده اند، به باغ هایى درمىآورد که جویباران از فرو دست آن جارى است، بىگمان خداوند هرچه خواهد همان
تواند کرد (14)
مَنْ کَانَ یَظُنُّ أَنْ لَنْ یَنْصُرَهُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ فَلْیَمْدُدْ بِسَبَبٍ إِلَى السَّمَاءِ ثُمَّ لْیَقْطَعْ فَلْیَنْظُرْ هَلْ یُذْهِبَنَّ کَیْدُهُ مَا یَغِیظُ ﴿15﴾
هرکس گمان مىبرد که خداوند هرگز او [پیامبر] را در دنیا و آخرت یارى نمىکند، ریسمانى به سقف خانه[اش] ببندد [و به گردن اندازد] سپس [آن یا نفس خود را] ببرد و بنگرد
آیا این تدبیر او مایه خشمش را از بین مىبرد؟ (15)
وَکَذَلِکَ أَنْزَلْنَاهُ آیَاتٍ بَیِّنَاتٍ وَأَنَّ اللَّهَ یَهْدِی مَنْ یُرِیدُ ﴿16﴾
و بدینسان آن را به صورت آیاتى روشنگر فرو فرستادیم و خداوند هر که را خواهد هدایت کند (16)
إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَالَّذِینَ هَادُوا وَالصَّابِئِینَ وَالنَّصَارَى وَالْمَجُوسَ وَالَّذِینَ أَشْرَکُوا إِنَّ اللَّهَ یَفْصِلُ بَیْنَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ﴿17﴾
همانا خداوند در میان مؤمنان و یهودیان و صابئین و مسیحیان و مجوس و مشرکان در روز قیامت داورى خواهد کرد، بىگمان خداوند بر همه چیز گواه است (17)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ یَسْجُدُ لَهُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَمَنْ فِی الْأَرْضِ وَالشَّمْسُ وَالْقَمَرُ وَالنُّجُومُ وَالْجِبَالُ وَالشَّجَرُ وَالدَّوَابُّ وَکَثِیرٌ مِنَ النَّاسِ وَکَثِیرٌ حَقَّ عَلَیْهِ الْعَذَابُ وَمَنْ یُهِنِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ
مُکْرِمٍ إِنَّ اللَّهَ یَفْعَلُ مَا یَشَاءُ ﴿18﴾
آیا نیندیشیده اى که هر که در آسمانها و زمین است و خورشید و ماه و ستارگان و کوهها و درختان و جانوران و بسیارى از مردم، بر خداوند سجده مى برند، و بسیارى هم
هستند که عذاب بر آنان محقق شده است، و هرکس که خداوند خوارش بدارد، گرامى دارنده اى ندارد، که خداوند هرچه خواهد همان تواند کرد (18)
هَذَانِ خَصْمَانِ اخْتَصَمُوا فِی رَبِّهِمْ فَالَّذِینَ کَفَرُوا قُطِّعَتْ لَهُمْ ثِیَابٌ مِنْ نَارٍ یُصَبُّ مِنْ فَوْقِ رُءُوسِهِمُ الْحَمِیمُ ﴿19﴾
اینان حریفانى هستند که در حق پروردگارشان مجادله کرده اند، اما کسانى که کفرورزیده اند، بر بالاى آنان جامه هایى از آتش بریده اند [و] از بالاى سرهایشان آب جوش
ریخته شود (19)
یُصْهَرُ بِهِ مَا فِی بُطُونِهِمْ وَالْجُلُودُ ﴿20﴾
که آنچه در درونشان هست و پوست هایشان به آن گداخته مىشود (20)
وَلَهُمْ مَقَامِعُ مِنْ حَدِیدٍ ﴿21﴾
و گرزهاى آهنینى براى آنان [مهیا] هست (21)
کُلَّمَا أَرَادُوا أَنْ یَخْرُجُوا مِنْهَا مِنْ غَمٍّ أُعِیدُوا فِیهَا وَذُوقُوا عَذَابَ الْحَرِیقِ ﴿22﴾
هر بار که بخواهند از شدت اندوه از آن [جهنم] بیرون روند، به آن بازگردانده شوند [و گویند] عذاب آتش را بچشید (22)
إِنَّ اللَّهَ یُدْخِلُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ یُحَلَّوْنَ فِیهَا مِنْ أَسَاوِرَ مِنْ ذَهَبٍ وَلُؤْلُؤًا وَلِبَاسُهُمْ فِیهَا حَرِیرٌ﴿23﴾
بىگمان خداوند کسانى را که ایمان آوردهاند و کارهاى شایسته کردهاند، به باغهایى درمىآورد که جویباران از فرودست آن جارى است، در آنجا به دستبندهایى زرین و نیز
مروارید آراسته شوند، و لباسشان در آنجا ابریشم است (23)
وَهُدُوا إِلَى الطَّیِّبِ مِنَ الْقَوْلِ وَهُدُوا إِلَى صِرَاطِ الْحَمِیدِ ﴿24﴾
و به سخن پاکیزه و راه خداوند ستوده رهنمون شوند (24)
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا وَیَصُدُّونَ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ وَالْمَسْجِدِ الْحَرَامِ الَّذِی جَعَلْنَاهُ لِلنَّاسِ سَوَاءً الْعَاکِفُ فِیهِ وَالْبَادِ وَمَنْ یُرِدْ فِیهِ بِإِلْحَادٍ بِظُلْمٍ نُذِقْهُ مِنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿25﴾
کسانى که کفر ورزیده و [مردم را] از راه خدا و مسجدالحرام -که آن را براى مردم اعم از مقیم و مسافر بیابانى نهادهایم باز داشتهاند [آنان را به عذابى دردناک دچار مىکنیم]،
و هرکس در آن از سر ستمگرى آهنگ کژروى کند، به او عذابى دردناک مىچشانیم (25)
وَإِذْ بَوَّأْنَا لِإِبْرَاهِیمَ مَکَانَ الْبَیْتِ أَنْ لَا تُشْرِکْ بِی شَیْئًا وَطَهِّرْ بَیْتِیَ لِلطَّائِفِینَ وَالْقَائِمِینَ وَالرُّکَّعِ السُّجُودِ ﴿26﴾
و چنین بود که براى ابراهیم جایگاه خانه کعبه را معین کردیم [و گفتیم] که براى من هیچگونه شریک میاور و خانهام را براى غریبان و مقیمان و نمازگزاران پاکیزه بدار (26)
وَأَذِّنْ فِی النَّاسِ بِالْحَجِّ یَأْتُوکَ رِجَالًا وَعَلَى کُلِّ ضَامِرٍ یَأْتِینَ مِنْ کُلِّ فَجٍّ عَمِیقٍ ﴿27﴾
و در میان مردم براى حج ندا در ده که پیاده و سوار بر هر شتر لاغرى که از هر راه دورى مىآیندرو به سوى تو آورند (27)
لِیَشْهَدُوا مَنَافِعَ لَهُمْ وَیَذْکُرُوا اسْمَ اللَّهِ فِی أَیَّامٍ مَعْلُومَاتٍ عَلَى مَا رَزَقَهُمْ مِنْ بَهِیمَةِ الْأَنْعَامِ فَکُلُوا مِنْهَا وَأَطْعِمُوا الْبَائِسَ الْفَقِیرَ ﴿28﴾
تا در منافعى که براى آنان هست حضور داشته باشند، و نام خداوند را در روزهاى معین بر چارپایان زبان بستهاى که روزیشان دادهایم، ببرند [و قربانى کنند]، آنگاه از آن
بخورید و به درمانده بینوا هم بخورانید (28)
ثُمَّ لْیَقْضُوا تَفَثَهُمْ وَلْیُوفُوا نُذُورَهُمْ وَلْیَطَّوَّفُوا بِالْبَیْتِ الْعَتِیقِ ﴿29﴾
آنگاه باید آلایش هایشان را بزدایند و نذرهایشان را وفا کنند و پیرامون بیتالعتیق طواف کنند (29)
ذَلِکَ وَمَنْ یُعَظِّمْ حُرُمَاتِ اللَّهِ فَهُوَ خَیْرٌ لَهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَأُحِلَّتْ لَکُمُ الْأَنْعَامُ إِلَّا مَا یُتْلَى عَلَیْکُمْ فَاجْتَنِبُوا الرِّجْسَ مِنَ الْأَوْثَانِ وَاجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ ﴿30﴾
چنین است و هرکس شعائر الهى را بزرگ بشمارد، برایش در نزد پروردگارش بهتر است، و بر شما همه چارپایان جز آنچه [حرمت آن] بر شما خوانده شده است، حلال است،
پس از پلیدى بتها پرهیز کنید، و نیز از شهادت دروغ پرهیز کنید (30)
حُنَفَاءَ لِلَّهِ غَیْرَ مُشْرِکِینَ بِهِ وَمَنْ یُشْرِکْ بِاللَّهِ فَکَأَنَّمَا خَرَّ مِنَ السَّمَاءِ فَتَخْطَفُهُ الطَّیْرُ أَوْ تَهْوِی بِهِ الرِّیحُ فِی مَکَانٍ سَحِیقٍ ﴿31﴾
براى خداوند پاکدین باشید و به او شرک نورزید، و هرکس به خداوند شرک ورزد، گویى از آسمان درافتاده و پرندهاى او را در ربوده، یا باد او را به جایى دوردست درانداخته
است (31)
ذَلِکَ وَمَنْ یُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ ﴿32﴾
چنین است و هرکس شعائر الهى را بزرگ شمارد، آن از پروا و پرهیز دلهاست (32)
لَکُمْ فِیهَا مَنَافِعُ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى ثُمَّ مَحِلُّهَا إِلَى الْبَیْتِ الْعَتِیقِ ﴿33﴾
در آنها تا زمانى معین براى شما سودهایى هست، آنگاه بازگشتگاه آن بیتالعتیق است (33)
وَلِکُلِّ أُمَّةٍ جَعَلْنَا مَنْسَکًا لِیَذْکُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَى مَا رَزَقَهُمْ مِنْ بَهِیمَةِ الْأَنْعَامِ فَإِلَهُکُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَلَهُ أَسْلِمُوا وَبَشِّرِ الْمُخْبِتِینَ ﴿34﴾
و براى هر امتى قربانىاى معین داشتهایم تا نام خدا را، [به هنگام ذبح] بر چارپایان زبان بستهاى که روزیشان کردهایم، ببرند، آرى خداى شما خداى یگانه است، در برابر او تسلیم باشید، و به فروتنان بشارت ده (34)
الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَالصَّابِرِینَ عَلَى مَا أَصَابَهُمْ وَالْمُقِیمِی الصَّلَاةِ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنْفِقُونَ ﴿35﴾
همان کسانى که چون یاد خدا به میان آید، دلهایشان خشیت گیرد، و نیز کسانى که بر مصائبشان شکیبایى مىورزند، و برپا دارندگان نماز و کسانى که از آنچه روزیشان
داده ایم مى بخشند (35)
وَالْبُدْنَ جَعَلْنَاهَا لَکُمْ مِنْ شَعَائِرِ اللَّهِ لَکُمْ فِیهَا خَیْرٌ فَاذْکُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَیْهَا صَوَافَّ فَإِذَا وَجَبَتْ جُنُوبُهَا فَکُلُوا مِنْهَا وَأَطْعِمُوا الْقَانِعَ وَالْمُعْتَرَّ کَذَلِکَ سَخَّرْنَاهَا لَکُمْ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿36﴾
و [قربانى] شتران درشت اندام را براى شما از شعائر الهى گرداندهایم، براى شما در آن خیرى هست، پس در حالى که به صف و بر پا ایستادهاند، نام خداوند را بر آنها ببرید
[و قربانى کنید] و چون پهلوهایشان به خاک رسید [و بدنشان سرد شد] از آن بخورید، و به فقیر غیر سائل و سائل نیز بخورانید، بدینسان آنها را براى شما رام کرده ایم،
باشد که سپاس بگزارید (36)
لَنْ یَنَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَلَا دِمَاؤُهَا وَلَکِنْ یَنَالُهُ التَّقْوَى مِنْکُمْ کَذَلِکَ سَخَّرَهَا لَکُمْ لِتُکَبِّرُوا اللَّهَ عَلَى مَا هَدَاکُمْ وَبَشِّرِ الْمُحْسِنِینَ ﴿37﴾
گوشتهاى آنها و خونهایشان هرگز به خداوند نمىرسد، بلکه پرهیزگارى شما به رضاى او نایل مىگردد، بدینسان آنها را براى شما رام کرده ایم تا خداوند را به خاطر آنکه
راهنمایى تان کرده است، تکبیر گویید، و به نیکوکاران بشارت ده (37)
إِنَّ اللَّهَ یُدَافِعُ عَنِ الَّذِینَ آمَنُوا إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ کُلَّ خَوَّانٍ کَفُورٍ ﴿38﴾
بىگمان خداوند از مؤمنان دفاع مىکند، بىگمان خداوند هیچ خیانتگر ناسپاسى را دوست ندارد (38)
أُذِنَ لِلَّذِینَ یُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِیرٌ ﴿39﴾
به کسانى [از مؤمنان] که [مشرکان] با آنان کارزار کردهاند، رخصت جهاد داده شده است، چرا که ستم دیدهاند، و خداوند بر یارى دادن آنان تواناست (39)
الَّذِینَ أُخْرِجُوا مِنْ دِیَارِهِمْ بِغَیْرِ حَقٍّ إِلَّا أَنْ یَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِیَعٌ وَصَلَوَاتٌ وَمَسَاجِدُ یُذْکَرُ فِیهَا اسْمُ اللَّهِ کَثِیرًا وَلَیَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ یَنْصُرُهُ
إِنَّ اللَّهَ لَقَوِیٌّ عَزِیزٌ ﴿40﴾
همان کسانى که از خانه و کاشانه شان به ناحق رانده شدهاند، و جز این نبوده که گفته اند خداوند پروردگار ماست، و اگر خداوند بعضى از مردم را به دست بعضى دیگر دفع
نمى کرد، هم صومعه هاى راهبان و هم معابد [مسیحیان] و هم عبادتگاه ها[ى یهودیان] و هم مساجد [مسلمانان] که نام خداوند در آنها بسیار یاد مىشود، ویران مىگردید، و
خداوند هرکس را که دینش را یارى کند، یارى مىدهد، که خداوند تواناى پیروزمند است (40)
الَّذِینَ إِنْ مَکَّنَّاهُمْ فِی الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّکَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنْکَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ ﴿41﴾
کسانى که چون در این سرزمین توانایشان دهیم، نماز را برپا مىدارند و زکات را مىپردازند، و امر به معروف و نهى از منکر مىکنند، و سرانجام کارها با خداوند است (41)
وَإِنْ یُکَذِّبُوکَ فَقَدْ کَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَعَادٌ وَثَمُودُ ﴿42﴾
و اگر تو را دروغگو انگاشتند بدان که قوم نوح و عاد و ثمود هم [پیامبرانشان را] دروغگو انگاشتند (42)
وَقَوْمُ إِبْرَاهِیمَ وَقَوْمُ لُوطٍ ﴿43﴾
همچنین قوم ابراهیم و قوم لوط (43)
وَأَصْحَابُ مَدْیَنَ وَکُذِّبَ مُوسَى فَأَمْلَیْتُ لِلْکَافِرِینَ ثُمَّ أَخَذْتُهُمْ فَکَیْفَ کَانَ نَکِیرِ ﴿44﴾
و اهل مدین، و نیز موسى با تکذیب مواجه شد، آنگاه به کافران مهلت و میدان دادم، سپس فروگرفتم شان، بنگر که عقاب من چگونه بوده است (44)
فَکَأَیِّنْ مِنْ قَرْیَةٍ أَهْلَکْنَاهَا وَهِیَ ظَالِمَةٌ فَهِیَ خَاوِیَةٌ عَلَى عُرُوشِهَا وَبِئْرٍ مُعَطَّلَةٍ وَقَصْرٍ مَشِیدٍ ﴿45﴾
و چه بسیار شهرها را که چون [مردمش] ستمکار بود، نابود کردیم، و سقف ها و دیوارهایش فروریخته است، و چه بسیار چاه ها که بىرونق مانده، و نیز چه بسیار قصر
استوار و سر به فلک کشیده (45)
أَفَلَمْ یَسِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَتَکُونَ لَهُمْ قُلُوبٌ یَعْقِلُونَ بِهَا أَوْ آذَانٌ یَسْمَعُونَ بِهَا فَإِنَّهَا لَا تَعْمَى الْأَبْصَارُ وَلَکِنْ تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتِی فِی الصُّدُورِ ﴿46﴾
آیا در زمین گردش نکرده اند تا دلهایى داشته باشند که با آن بیندیشند یا گوشهایى که با آن [حق را] بشنوند، آرى [فقط] دیدگان نیست که نابینا مىشود، بلکه دلهایى که در
سینه ها هست هم نابینا مىگردد (46)
وَیَسْتَعْجِلُونَکَ بِالْعَذَابِ وَلَنْ یُخْلِفَ اللَّهُ وَعْدَهُ وَإِنَّ یَوْمًا عِنْدَ رَبِّکَ کَأَلْفِ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ ﴿47﴾
و از تو عذاب را به شتاب مىخواهند و حال آنکه خداوند هرگز در وعدهاش خلاف نمىکند، و یک روز به حساب پروردگارت برابر با هزار سال است از آن دست که شما مىشمارید (47)
وَکَأَیِّنْ مِنْ قَرْیَةٍ أَمْلَیْتُ لَهَا وَهِیَ ظَالِمَةٌ ثُمَّ أَخَذْتُهَا وَإِلَیَّ الْمَصِیرُ﴿48﴾
و چه بسیار [اهل] شهرها که به آنان مهلت و میدان دادم در حالى که ستمگر بودند، سپس فروگرفتم شان، و سیر و سرانجام به سوى من است (48)
قُلْ یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا أَنَا لَکُمْ نَذِیرٌ مُبِینٌ ﴿49﴾
بگو اى مردم من براى شما هشدار دهنده اى آشکارم (49)
فَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ کَرِیمٌ ﴿50﴾
بدانید کسانى که ایمان آوردهاند و کارهاى شایسته کرده اند از آمرزش و روزى نیک برخوردارند (50)
وَالَّذِینَ سَعَوْا فِی آیَاتِنَا مُعَاجِزِینَ أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْجَحِیمِ ﴿51﴾
و کسانى که در [رد و انکار] آیات ما مقابله کنان [و بى حاصل] مى کوشند، اینان دوزخى اند (51)
وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِکَ مِنْ رَسُولٍ وَلَا نَبِیٍّ إِلَّا إِذَا تَمَنَّى أَلْقَى الشَّیْطَانُ فِی أُمْنِیَّتِهِ فَیَنْسَخُ اللَّهُ مَا یُلْقِی الشَّیْطَانُ ثُمَّ یُحْکِمُ اللَّهُ آیَاتِهِ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ ﴿52﴾
و پیش از تو هیچ رسول یا نبى نفرستادیم مگر آنکه چون قرائت [وحى را] آغاز کرد، شیطان در خواندن او اخلال مىکرد، آنگاه خداوند اثر القاى شیطان را مىزداید، و سپس آیات
خویش را استوار مىدارد و خداوند داناى فرزانه است (52)
لِیَجْعَلَ مَا یُلْقِی الشَّیْطَانُ فِتْنَةً لِلَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَالْقَاسِیَةِ قُلُوبُهُمْ وَإِنَّ الظَّالِمِینَ لَفِی شِقَاقٍ بَعِیدٍ ﴿53﴾
تا [بدین وسیله] خداوند القاى شیطان را مایه آزمون بیماردلان و سخت دلان بگرداند، و بىگمان ستمکاران در ستیزه اى دور و درازند (53)
وَلِیَعْلَمَ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکَ فَیُؤْمِنُوا بِهِ فَتُخْبِتَ لَهُ قُلُوبُهُمْ وَإِنَّ اللَّهَ لَهَادِ الَّذِینَ آمَنُوا إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ ﴿54﴾
و تا دانش یافتگان [راستین] بدانند که آن حق و از سوى پروردگار توست، و به آن ایمان آورند و دلهایشان در برابر آن خاشع شود، و بىگمان خداوند رهنماى مؤمنان به راه
راست است (54)
وَلَا یَزَالُ الَّذِینَ کَفَرُوا فِی مِرْیَةٍ مِنْهُ حَتَّى تَأْتِیَهُمُ السَّاعَةُ بَغْتَةً أَوْ یَأْتِیَهُمْ عَذَابُ یَوْمٍ عَقِیمٍ ﴿55﴾
و کافران همچنان از آن در شک هستند، تا آنکه قیامت ناگاه فرارسدشان، یا عذاب روزى [سهمگین و] سترون گریبان گیرشان شود (55)
الْمُلْکُ یَوْمَئِذٍ لِلَّهِ یَحْکُمُ بَیْنَهُمْ فَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ ﴿56﴾
در چنین روزى فرمانروایى خاص خداوند است که میان آنان داورى مىکند، آنگاه کسانى که ایمان آوردهاند و کارهاى شایسته کرده اند، در باغهاى بهشتى پرناز و نعمت اند (56)
وَالَّذِینَ کَفَرُوا وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا فَأُولَئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ مُهِینٌ ﴿57﴾
و کسانى که کفر ورزیده اند و آیات ما را دروغ انگاشته اند، اینان عذابى خوارکننده [در پیش] دارند (57)
وَالَّذِینَ هَاجَرُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ ثُمَّ قُتِلُوا أَوْ مَاتُوا لَیَرْزُقَنَّهُمُ اللَّهُ رِزْقًا حَسَنًا وَإِنَّ اللَّهَ لَهُوَ خَیْرُ الرَّازِقِینَ ﴿58﴾
و کسانى که در راه خدا هجرت کرده اند، سپس کشته شده، یا در گذشته اند، بىگمان خداوند آنان را از روزى نیکو برخوردار مىسازد، و بىگمان خداوند بهترین روزی دهندگان
است (58)
لَیُدْخِلَنَّهُمْ مُدْخَلًا یَرْضَوْنَهُ وَإِنَّ اللَّهَ لَعَلِیمٌ حَلِیمٌ ﴿59﴾
بى شک آنان را به جایگاهى که آن را مى پسندند درآورد، و به راستى خداوند داناى بردبار است (59)
ذَلِکَ وَمَنْ عَاقَبَ بِمِثْلِ مَا عُوقِبَ بِهِ ثُمَّ بُغِیَ عَلَیْهِ لَیَنْصُرَنَّهُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ ﴿60﴾
آرى و کسى که همانند عقابى که دیده است، [بر دیگران] عقاب روا دارد، سپس بر او ستم رود، خداوند او را یارى مىدهد که بىگمان خداوند بخشاینده آمرزگار است (60)
ذَلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ یُولِجُ اللَّیْلَ فِی النَّهَارِ وَیُولِجُ النَّهَارَ فِی اللَّیْلِ وَأَنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ بَصِیرٌ ﴿61﴾
این از آن است که خداوند از شب مى کاهد و بر روز مىافزاید، و از روز مى کاهد و بر شب مى افزاید، و بىگمان خداوند شنواى بیناست (61)
ذَلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّ مَا یَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ هُوَ الْبَاطِلُ وَأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلِیُّ الْکَبِیرُ ﴿62﴾
این از آن است که خداوند بر حق است، و آنچه به جاى او مىپرستند باطل است، و همانا خداوند بلندمرتبه و بزرگ است (62)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَتُصْبِحُ الْأَرْضُ مُخْضَرَّةً إِنَّ اللَّهَ لَطِیفٌ خَبِیرٌ ﴿63﴾
آیا نیندیشیده اى که خداوند از آسمان آبى فرو فرستاد، آنگاه زمین سبز و خرم گردید، بىگمان خداوند باریک بین و آگاه است (63)
لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَإِنَّ اللَّهَ لَهُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ ﴿64﴾
آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آن اوست، و بىگمان خداوند بى نیاز ستوده است (64)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَکُمْ مَا فِی الْأَرْضِ وَالْفُلْکَ تَجْرِی فِی الْبَحْرِ بِأَمْرِهِ وَیُمْسِکُ السَّمَاءَ أَنْ تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ إِلَّا بِإِذْنِهِ إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَءُوفٌ رَحِیمٌ ﴿65﴾
آیا نیندیشیده اى که خداوند آنچه در زمین است و کشتی ها را که در دریا به فرمان او روانند، براى شما رام کرد، و او [اجرام] آسمان را نگاه مىدارد که بر زمین نیفتد، مگر به اذن او، بىگمان خداوند به مردم رئوف مهربان است (65)
وَهُوَ الَّذِی أَحْیَاکُمْ ثُمَّ یُمِیتُکُمْ ثُمَّ یُحْیِیکُمْ إِنَّ الْإِنْسَانَ لَکَفُورٌ﴿66﴾
و اوست کسى که شما را زنده کرد، سپس شما را مى میراند، آنگاه دوباره زنده تان مى دارد، بى گمان انسان ناسپاس است (66)
لِکُلِّ أُمَّةٍ جَعَلْنَا مَنْسَکًا هُمْ نَاسِکُوهُ فَلَا یُنَازِعُنَّکَ فِی الْأَمْرِ وَادْعُ إِلَى رَبِّکَ إِنَّکَ لَعَلَى هُدًى مُسْتَقِیمٍ ﴿67﴾
هر امتى را شریعتى مقرر داشته ایم که ایشان متمسک به آنند، پس نباید که با تو در این امر ستیزه کنند، و به راه پروردگارت بخوان، که تو بر طریق هدایتى مستقیم هستى (67)
وَإِنْ جَادَلُوکَ فَقُلِ اللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿68﴾
و اگر با تو مجادله کردند بگو خداوند به آنچه مىکنید داناتر است (68)
اللَّهُ یَحْکُمُ بَیْنَکُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فِیمَا کُنْتُمْ فِیهِ تَخْتَلِفُونَ ﴿69﴾
خداوند در میان شما، در آنچه اختلاف داشتید، در روز قیامت داورى مىکند (69)
أَلَمْ تَعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ یَعْلَمُ مَا فِی السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ إِنَّ ذَلِکَ فِی کِتَابٍ إِنَّ ذَلِکَ عَلَى اللَّهِ یَسِیرٌ ﴿70﴾
آیا نمىدانى که خداوند آنچه در آسمان و زمین است مىداند، که اینها در کتابى [مسطور] است، بى گمان این امر بر خداوند آسان است (70)
وَیَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَمْ یُنَزِّلْ بِهِ سُلْطَانًا وَمَا لَیْسَ لَهُمْ بِهِ عِلْمٌ وَمَا لِلظَّالِمِینَ مِنْ نَصِیرٍ ﴿71﴾
و به جاى خداوند چیزى را مى پرستند که درباره آن برهانى نازل نکرده است، و چیزى را [مىپرستند] که به آن علم ندارند، و ستمکاران [مشرک] یاورى ندارند (71)
وَإِذَا تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ تَعْرِفُ فِی وُجُوهِ الَّذِینَ کَفَرُوا الْمُنْکَرَ یَکَادُونَ یَسْطُونَ بِالَّذِینَ یَتْلُونَ عَلَیْهِمْ آیَاتِنَا قُلْ أَفَأُنَبِّئُکُمْ بِشَرٍّ مِنْ ذَلِکُمُ النَّارُ وَعَدَهَا اللَّهُ الَّذِینَ کَفَرُوا وَبِئْسَ الْمَصِیرُ
﴿72﴾
و چون آیات روشنگر ما را بر آنان بخوانند، در چهره هاى کفرپیشگان [نشان] ناخوشایندى مىبینى، نزدیک است که به کسانى که آیات ما را بر آنان مىخوانند حمله برند، بگو آیا
به از این بدترى [که در کمین شماست] آگاهتان کنم؟ آن آتش دوزخ است که خداوند به کافران وعده اش را داده است، و بد سرانجامى است (72)
یَا أَیُّهَا النَّاسُ ضُرِبَ مَثَلٌ فَاسْتَمِعُوا لَهُ إِنَّ الَّذِینَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ لَنْ یَخْلُقُوا ذُبَابًا وَلَوِ اجْتَمَعُوا لَهُ وَإِنْ یَسْلُبْهُمُ الذُّبَابُ شَیْئًا لَا یَسْتَنْقِذُوهُ مِنْهُ ضَعُفَ الطَّالِبُ وَالْمَطْلُوبُ ﴿73﴾
اى مردم مثلى زده مىشود که به آن گوش فرادهید کسانى که به جاى خداوند مىپرستید، اگر هم دست یکى کنند، هرگز مگسى را هم نتوانند آفرید، و اگر مگس چیزى از
آنان برباید، نمىتوانند آن را از او بازپس گیرند، هم پرستنده و هم پرستیده ناتوانند (73)
مَا قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِیٌّ عَزِیزٌ ﴿74﴾
خداوند را چنانکه سزاوار ارج اوست، ارج نگذاشتند، بى گمان خداوند تواناى پیروزمند است (74)
اللَّهُ یَصْطَفِی مِنَ الْمَلَائِکَةِ رُسُلًا وَمِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ بَصِیرٌ﴿75﴾
خداوند از میان فرشتگان و مردمان، پیامبرانى برمىگزیند، بىگمان خداوند شنواى بیناست (75)
یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ ﴿76﴾
هرچه پیش روى آنان و پشت سرشان است، مىداند، و همه کارها به خداوند بازگردانده مىشود (76)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا ارْکَعُوا وَاسْجُدُوا وَاعْبُدُوا رَبَّکُمْ وَافْعَلُوا الْخَیْرَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ﴿77﴾
اى مؤمنان به رکوع و سجود [نماز] بپردازید و پروردگارتان را بپرستید، و نیکى کنید، باشد که رستگار شوید (77)
وَجَاهِدُوا فِی اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ هُوَ اجْتَبَاکُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَیْکُمْ فِی الدِّینِ مِنْ حَرَجٍ مِلَّةَ أَبِیکُمْ إِبْرَاهِیمَ هُوَ سَمَّاکُمُ الْمُسْلِمِینَ مِنْ قَبْلُ وَفِی هَذَا لِیَکُونَ الرَّسُولُ شَهِیدًا عَلَیْکُمْ وَتَکُونُوا
شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ فَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّکَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلَاکُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِیرُ ﴿78﴾
و در راه خدا چنانکه سزاوار جهاد اوست جهاد کنید، او شما را برگزیده است و براى شما در دین تان محظورى قرار نداده است، که آیین پدرتان ابراهیم است، همو که شما را از پیش مسلمان نامید، و در این [کتاب] هم [مسلمان نامیده شده اید]، تا سرانجام پیامبر گواه بر شما و شما گواه بر مردمان باشید، پس نماز برپا دارید و زکات بدهید و به
خداوند پناه برید، او سرور شماست، چه نیکو سرورى و چه نیکو یاورى (78)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ وَهُمْ فِی غَفْلَةٍ مُعْرِضُونَ ﴿1﴾
مردمان را [هنگام] حسابشان نزدیک شده است و ایشان همچنان در غفلت رویگردانند (1)
مَا یَأْتِیهِمْ مِنْ ذِکْرٍ مِنْ رَبِّهِمْ مُحْدَثٍ إِلَّا اسْتَمَعُوهُ وَهُمْ یَلْعَبُونَ ﴿2﴾
هیچ پند تازهاى از سوى پروردگارشان براى آنان نیامد مگر آنکه آن را به بازیچه شنیدند (2)
لَاهِیَةً قُلُوبُهُمْ وَأَسَرُّوا النَّجْوَى الَّذِینَ ظَلَمُوا هَلْ هَذَا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ أَفَتَأْتُونَ السِّحْرَ وَأَنْتُمْ تُبْصِرُونَ ﴿3﴾
دلبسته لهوند، و ستم پیشگان [مشرک] رازگویىشان را پوشیده داشتند [و گفتند] آیا این [پیامبر] جز بشرى همانند شماست، آیا دیده و دانسته به سوى جادو مىروید؟ (3)
قَالَ رَبِّی یَعْلَمُ الْقَوْلَ فِی السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿4﴾
گفت پروردگار من هر سخن را در آسمان و زمین مىداند، و اوست شنواى دانا (4)
بَلْ قَالُوا أَضْغَاثُ أَحْلَامٍ بَلِ افْتَرَاهُ بَلْ هُوَ شَاعِرٌ فَلْیَأْتِنَا بِآیَةٍ کَمَا أُرْسِلَ الْأَوَّلُونَ ﴿5﴾
یا اینکه گویند [قرآن] خوابهاى پریشان است یا [گویند] آن را برساخته است یا [گویند] او شاعرى است پس باید مانند آنچه به پیشینیان داده شد معجزه اى براى ما بیاورد (5)
مَا آمَنَتْ قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْیَةٍ أَهْلَکْنَاهَا أَفَهُمْ یُؤْمِنُونَ ﴿6﴾
پیش از آنان هم اهل هیچ شهرى که [بعدها] نابودش کردیم، ایمان نیاورده بودند، آیا آن وقت اینان ایمان مىآورند؟ (6)
وَمَا أَرْسَلْنَا قَبْلَکَ إِلَّا رِجَالًا نُوحِی إِلَیْهِمْ فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّکْرِ إِنْ کُنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ ﴿7﴾
و ما پیش از تو جز مردانى که به آنان وحى مى فرستادیم، نفرستادیم، اگر نمى دانید از پژوهندگان کتابهاى آسمانى بپرسید (7)
وَمَا جَعَلْنَاهُمْ جَسَدًا لَا یَأْکُلُونَ الطَّعَامَ وَمَا کَانُوا خَالِدِینَ ﴿8﴾
و ما آنان را به صورت پیکرى نساخته بودیم که خوراک نخورند و آنان هم جاودانه نبودند (8)
ثُمَّ صَدَقْنَاهُمُ الْوَعْدَ فَأَنْجَیْنَاهُمْ وَمَنْ نَشَاءُ وَأَهْلَکْنَا الْمُسْرِفِینَ ﴿9﴾
سپس وعده خویش را درباره آنان تحقق بخشیدیم و آنان و کسانى را که مىخواستیم نجات دادیم و اسرافکاران را نابود ساختیم (9)
لَقَدْ أَنْزَلْنَا إِلَیْکُمْ کِتَابًا فِیهِ ذِکْرُکُمْ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿10﴾
به راستى که به سوى شما کتابى فرو فرستاده ایم که در آن یاد [و سخن] شما هست، آیا تعقل نمىکنید؟ (10)
وَکَمْ قَصَمْنَا مِنْ قَرْیَةٍ کَانَتْ ظَالِمَةً وَأَنْشَأْنَا بَعْدَهَا قَوْمًا آخَرِینَ ﴿11﴾
و چه بسیار شهرهایى را که [اهالى آن] ستمگر بودند، درهم شکستیم، و بعد از آنان قومى دیگر پدید آوردیم (11)
فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنَا إِذَا هُمْ مِنْهَا یَرْکُضُونَ ﴿12﴾
و چون عذاب ما را احساس کردند، آنگاه بود که از آن گریختند (12)
لَا تَرْکُضُوا وَارْجِعُوا إِلَى مَا أُتْرِفْتُمْ فِیهِ وَمَسَاکِنِکُمْ لَعَلَّکُمْ تُسْأَلُونَ﴿13﴾
نگریزید و به مهد ناز و نعمت و خانه و کاشانه تان باز گردید، باشد که از شما بازخواست شود (13)
قَالُوا یَا وَیْلَنَا إِنَّا کُنَّا ظَالِمِینَ ﴿14﴾
گویند واى بر ما، ما ستمگر [و مشرک] بودیم (14)
فَمَا زَالَتْ تِلْکَ دَعْوَاهُمْ حَتَّى جَعَلْنَاهُمْ حَصِیدًا خَامِدِینَ ﴿15﴾
و همچنان سخن شان این است تا آنکه آنان را همچون [گیاه] درو شده پژمرده گردانیم (15)
وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاءَ وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا لَاعِبِینَ ﴿16﴾
و ما آسمانها و زمین و ما بین آنها را به بازیچه نیافریده ایم (16)
لَوْ أَرَدْنَا أَنْ نَتَّخِذَ لَهْوًا لَاتَّخَذْنَاهُ مِنْ لَدُنَّا إِنْ کُنَّا فَاعِلِینَ ﴿17﴾
اگر مىخواستیم که بازیچه بگیریم، به اختیار خویش مىگرفتیم که ما کاردانیم (17)
بَلْ نَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَى الْبَاطِلِ فَیَدْمَغُهُ فَإِذَا هُوَ زَاهِقٌ وَلَکُمُ الْوَیْلُ مِمَّا تَصِفُونَ ﴿18﴾
بلکه حق را بر باطل مىکوبیم و آن را فرو مى شکافد، آنگاه است که آن نابود مىگردد، و واى بر شما از توصیفى که مىکنید (18)
وَلَهُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَنْ عِنْدَهُ لَا یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَلَا یَسْتَحْسِرُونَ ﴿19﴾
و هرکس که در آسمانها و زمین است از آن اوست و کسانى که نزد او هستند از پرستش او سر بازنمى زنند و خسته نمى شوند (19)
یُسَبِّحُونَ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ لَا یَفْتُرُونَ ﴿20﴾
شب و روز نیایش مىکنند و سستى نمى ورزند (20)
أَمِ اتَّخَذُوا آلِهَةً مِنَ الْأَرْضِ هُمْ یُنْشِرُونَ ﴿21﴾
یا خدایانى زمینى به پرستش گرفته اند که برانگیزاننده آنان [در قیامت]اند؟ (21)
لَوْ کَانَ فِیهِمَا آلِهَةٌ إِلَّا اللَّهُ لَفَسَدَتَا فَسُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَرْشِ عَمَّا یَصِفُونَ ﴿22﴾
اگر در آن دو خدایان متعددى جز خداوند [یگانه] بود، تباه مىشدند، خداوند صاحب عرش از توصیف آنان منزه است (22)
لَا یُسْأَلُ عَمَّا یَفْعَلُ وَهُمْ یُسْأَلُونَ ﴿23﴾
[او] در آنچه مىکند بازخواست نمىشود، و ایشان [انسانها] بازخواست مىشوند (23)
أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ آلِهَةً قُلْ هَاتُوا بُرْهَانَکُمْ هَذَا ذِکْرُ مَنْ مَعِیَ وَذِکْرُ مَنْ قَبْلِی بَلْ أَکْثَرُهُمْ لَا یَعْلَمُونَ الْحَقَّ فَهُمْ مُعْرِضُونَ ﴿24﴾
یا به جاى او خدایانى را به پرستش گرفته اند؟ بگو برهانتان را بیاورید، این یاد کرد همراهان من و یاد کرد پیشینیان من است، ولى بیشترین شان حق را نمى شناسند و رویگردانند (24)
وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِکَ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا نُوحِی إِلَیْهِ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدُونِ ﴿25﴾
و ما پیش از تو هیچ پیامبرى نفرستادیم، مگر آنکه به او وحى مىفرستادیم که خدایى جز من نیست، پس مرا بپرستید (25)
وَقَالُوا اتَّخَذَ الرَّحْمَنُ وَلَدًا سُبْحَانَهُ بَلْ عِبَادٌ مُکْرَمُونَ ﴿26﴾
و گفتند که خداوند رحمان فرزندى برگزیده است، منزه است او، بلکه آنان [فرشتگان] بندگانى گرامى اند (26)
لَا یَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُمْ بِأَمْرِهِ یَعْمَلُونَ ﴿27﴾
در سخن بر او پیش دستى نکنند و به فرمان او کار کنند (27)
یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا یَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَى وَهُمْ مِنْ خَشْیَتِهِ مُشْفِقُونَ ﴿28﴾
او پیش روى آنان و پشت سرشان را مىداند، و [فرشتگان] شفاعت نمىکنند مگر براى کسى که [خداوند] از او خشنود باشد، و ایشان از خوف و خشیت او بیمناکند (28)
وَمَنْ یَقُلْ مِنْهُمْ إِنِّی إِلَهٌ مِنْ دُونِهِ فَذَلِکَ نَجْزِیهِ جَهَنَّمَ کَذَلِکَ نَجْزِی الظَّالِمِینَ ﴿29﴾
و هرکس از آنان که گوید من خدایى به جاى او هستم، جهنم را جزاى او مىگردانیم، [و] بدین سان ستمگران [مشرک] را جزا مى دهیم (29)
أَوَلَمْ یَرَ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ کَانَتَا رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ کُلَّ شَیْءٍ حَیٍّ أَفَلَا یُؤْمِنُونَ ﴿30﴾
آیا کافران نیاندیشیده اند که آسمانها و زمین فروبسته بودند، آنگاه آنها را برگشادیم، و هر موجود زنده اى را از آب آفریده ایم، آیا ایمان نمىآورند؟ (30)
وَجَعَلْنَا فِی الْأَرْضِ رَوَاسِیَ أَنْ تَمِیدَ بِهِمْ وَجَعَلْنَا فِیهَا فِجَاجًا سُبُلًا لَعَلَّهُمْ یَهْتَدُونَ ﴿31﴾
و در زمین کوههاى استوار افکنده ایم تا ایشان را نجنباند و در آن راههایى گشاده پدید آوردیم باشد که راه یابند (31)
وَجَعَلْنَا السَّمَاءَ سَقْفًا مَحْفُوظًا وَهُمْ عَنْ آیَاتِهَا مُعْرِضُونَ ﴿32﴾
و آسمانها را همچون سقفى محفوظ آفریده ایم، و حال آنکه ایشان از پدیده هاى شگرف آن رویگردانند (32)
وَهُوَ الَّذِی خَلَقَ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ کُلٌّ فِی فَلَکٍ یَسْبَحُونَ﴿33﴾
و اوست کسى که شب و روز و خورشید و ماه را آفریده، که هر یک در سپهرى شناورند (33)
وَمَا جَعَلْنَا لِبَشَرٍ مِنْ قَبْلِکَ الْخُلْدَ أَفَإِنْ مِتَّ فَهُمُ الْخَالِدُونَ ﴿34﴾
و ما پیش از تو هم براى هیچ انسانى جاودانگى مقرر نداشته ایم، آیا اگر تو بمیرى آنان جاویدانند؟ (34)
کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ وَنَبْلُوکُمْ بِالشَّرِّ وَالْخَیْرِ فِتْنَةً وَإِلَیْنَا تُرْجَعُونَ﴿35﴾
هر جاندارى چشنده [طعم] مرگ است و شما را به بد و نیک، چنانکه باید و شاید، مى آزماییم، و به سوى ما بازگردانده مىشوید (35)
وَإِذَا رَآکَ الَّذِینَ کَفَرُوا إِنْ یَتَّخِذُونَکَ إِلَّا هُزُوًا أَهَذَا الَّذِی یَذْکُرُ آلِهَتَکُمْ وَهُمْ بِذِکْرِ الرَّحْمَنِ هُمْ کَافِرُونَ ﴿36﴾
و چون کافران تو را ببینند، جز به ریشخندت نمىگیرند [و گویند] آیا این همان کسى است که از خدایان شما [به بدى] یاد مىکند؟ و هم آنان یاد خداى رحمان را منکرند (36)
خُلِقَ الْإِنْسَانُ مِنْ عَجَلٍ سَأُرِیکُمْ آیَاتِی فَلَا تَسْتَعْجِلُونِ ﴿37﴾
انسان [گویى] از شتاب آفریده شده است، به زودى آیات خود را به شما مى نمایانیم، از من به شتاب مخواهید (37)
وَیَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ﴿38﴾
و گویند اگر راست مىگویید پس کى این وعده فرا مى رسد؟ (38)
لَوْ یَعْلَمُ الَّذِینَ کَفَرُوا حِینَ لَا یَکُفُّونَ عَنْ وُجُوهِهِمُ النَّارَ وَلَا عَنْ ظُهُورِهِمْ وَلَا هُمْ یُنْصَرُونَ ﴿39﴾
اگر کافران بدانند که هنگامى که نتوانند آتش را از چهره هایشان و از پشت هایشان باز دارند، و یارى نیابند [به صدق آن وعده پى برند] (39)
بَلْ تَأْتِیهِمْ بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ فَلَا یَسْتَطِیعُونَ رَدَّهَا وَلَا هُمْ یُنْظَرُونَ ﴿40﴾
آرى [آن وعده و قیامت] ناگهان فرا مىرسد، و حیرانشان مى سازد، و نمىتوانند بازش گردانند، و به آنان مهلتى هم ندهند (40)
وَلَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِنْ قَبْلِکَ فَحَاقَ بِالَّذِینَ سَخِرُوا مِنْهُمْ مَا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿41﴾
و پیامبرانى هم که پیش از تو بودند، ریشخند دیدند، و بر سر ریشخند کنندگان شان کیفر استهزایشان فرود آمد (41)
قُلْ مَنْ یَکْلَؤُکُمْ بِاللَّیْلِ وَالنَّهَارِ مِنَ الرَّحْمَنِ بَلْ هُمْ عَنْ ذِکْرِ رَبِّهِمْ مُعْرِضُونَ ﴿42﴾
بگو چه کسى شما را در شب و روز از [عذاب] خداى رحمان باز مىدارد، آرى آنان از یاد پروردگارشان دل مىگردانند (42)
أَمْ لَهُمْ آلِهَةٌ تَمْنَعُهُمْ مِنْ دُونِنَا لَا یَسْتَطِیعُونَ نَصْرَ أَنْفُسِهِمْ وَلَا هُمْ مِنَّا یُصْحَبُونَ ﴿43﴾
یا براى آنان خدایانى هست که آنان را در برابر ما حفظ مىکند، [حال آنکه] نمىتوانند به خودشان یارى برسانند، و از ما هم یارى نبینند (43)
بَلْ مَتَّعْنَا هَؤُلَاءِ وَآبَاءَهُمْ حَتَّى طَالَ عَلَیْهِمُ الْعُمُرُ أَفَلَا یَرَوْنَ أَنَّا نَأْتِی الْأَرْضَ نَنْقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا أَفَهُمُ الْغَالِبُونَ ﴿44﴾
حق این است که اینان و پدرانشان را [از ناز و نعمت] بهره مند ساخته ایم، تا آنکه روزگارى دراز یافتند، پس آیا نیندیشیده اند که ما دامنه هاى سرزمین [کفر] را مى کاهیم [و بر گستره اسلام مى افزاییم]، آیا ایشان پیروز خواهند شد؟ (44)
قُلْ إِنَّمَا أُنْذِرُکُمْ بِالْوَحْیِ وَلَا یَسْمَعُ الصُّمُّ الدُّعَاءَ إِذَا مَا یُنْذَرُونَ﴿45﴾
بگو همانا شما را از طریق وحى هشدار مىدهم، و البته کران-چون هشدار یابند ندایى نمىشنوند (45)
وَلَئِنْ مَسَّتْهُمْ نَفْحَةٌ مِنْ عَذَابِ رَبِّکَ لَیَقُولُنَّ یَا وَیْلَنَا إِنَّا کُنَّا ظَالِمِینَ﴿46﴾
و چون شمه اى از عذاب پروردگارت به آنان برسد خواهند گفت واى بر ما که ستمکار [مشرک] بودیم (46)
وَنَضَعُ الْمَوَازِینَ الْقِسْطَ لِیَوْمِ الْقِیَامَةِ فَلَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَیْئًا وَإِنْ کَانَ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ أَتَیْنَا بِهَا وَکَفَى بِنَا حَاسِبِینَ ﴿47﴾
و ترازوهاى راست و درست را در روز قیامت در میان نهیم، و بر هیچ کس هیچ ستمى نرود، و اگر [عملى] هم سنگ دانه خردلى باشد، آن را به حساب آوریم، و ما خود حسابرسى را کفایت کنیم (47)
وَلَقَدْ آتَیْنَا مُوسَى وَهَارُونَ الْفُرْقَانَ وَضِیَاءً وَذِکْرًا لِلْمُتَّقِینَ ﴿48﴾
و به راستى که به موسى و هارون فرقان [تورات] و روشنى بخش و پندآموزى براى پرهیزگاران بخشیدیم (48)
الَّذِینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَیْبِ وَهُمْ مِنَ السَّاعَةِ مُشْفِقُونَ ﴿49﴾
همان کسانى که از پروردگارشان در نهان مى ترسند، و هم آنان که از قیامت بیمناکند (49)
وَهَذَا ذِکْرٌ مُبَارَکٌ أَنْزَلْنَاهُ أَفَأَنْتُمْ لَهُ مُنْکِرُونَ ﴿50﴾
این پندآموزى مبارک است که فرو فرستادیمش، آیا شما منکرش هستید؟ (50)
وَلَقَدْ آتَیْنَا إِبْرَاهِیمَ رُشْدَهُ مِنْ قَبْلُ وَکُنَّا بِهِ عَالِمِینَ ﴿51﴾
و به راستى پیشاپیش به ابراهیم رهیافتى که سزاوارش بود بخشیدیم، و به آن آگاه بودیم (51)
إِذْ قَالَ لِأَبِیهِ وَقَوْمِهِ مَا هَذِهِ التَّمَاثِیلُ الَّتِی أَنْتُمْ لَهَا عَاکِفُونَ ﴿52﴾
چنین بود که به پدرش و قومش گفت این تندیس ها چیست که شما در خدمتشان معتکفید (52)
قَالُوا وَجَدْنَا آبَاءَنَا لَهَا عَابِدِینَ ﴿53﴾
گفتند پدرانمان را پرستنده آنها یافتیم (53)
قَالَ لَقَدْ کُنْتُمْ أَنْتُمْ وَآبَاؤُکُمْ فِی ضَلَالٍ مُبِینٍ ﴿54﴾
گفت هم شما و هم پدرانتان در گمراهى آشکار بوده اید (54)
قَالُوا أَجِئْتَنَا بِالْحَقِّ أَمْ أَنْتَ مِنَ اللَّاعِبِینَ ﴿55﴾
گفتند آیا براى ما حق را آورده اى یا بازیگرى؟ (55)
قَالَ بَلْ رَبُّکُمْ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الَّذِی فَطَرَهُنَّ وَأَنَا عَلَى ذَلِکُمْ مِنَ الشَّاهِدِینَ ﴿56﴾
گفت حق این است که پروردگارتان، پروردگار آسمانها و زمین است همو که آنها را آفریده است، و من بر این [سخن] گواهم (56)
وَتَاللَّهِ لَأَکِیدَنَّ أَصْنَامَکُمْ بَعْدَ أَنْ تُوَلُّوا مُدْبِرِینَ ﴿57﴾
و در دل گفت به خدا پس از آنکه روى بر تافتید فکرى به حال بتهایتان خواهم کرد (57)
فَجَعَلَهُمْ جُذَاذًا إِلَّا کَبِیرًا لَهُمْ لَعَلَّهُمْ إِلَیْهِ یَرْجِعُونَ ﴿58﴾
آنگاه آنها را خرد و ریز کرد، مگر بزرگترشان را، باشد که به او روى آورند (58)
قَالُوا مَنْ فَعَلَ هَذَا بِآلِهَتِنَا إِنَّهُ لَمِنَ الظَّالِمِینَ ﴿59﴾
گفتند چه کسى این کار را در حق خدایان ما انجام داده است، بىشک که از ستمکاران است (59)
قَالُوا سَمِعْنَا فَتًى یَذْکُرُهُمْ یُقَالُ لَهُ إِبْرَاهِیمُ ﴿60﴾
گفتند، شنیدیم جوانى که به او ابراهیم گفته مىشد، از آنان سخن مىگفت (60)
قَالُوا فَأْتُوا بِهِ عَلَى أَعْیُنِ النَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَشْهَدُونَ ﴿61﴾
گفتند او را در پیش چشمان مردم حاضر کنید تا آنان حاضر و ناظر باشند (61)
قَالُوا أَأَنْتَ فَعَلْتَ هَذَا بِآلِهَتِنَا یَا إِبْرَاهِیمُ ﴿62﴾
{آوردندش و} گفتند اى ابراهیم آیا تو این کار را با خدایان ما کردى؟ (62)
قَالَ بَلْ فَعَلَهُ کَبِیرُهُمْ هَذَا فَاسْأَلُوهُمْ إِنْ کَانُوا یَنْطِقُونَ ﴿63﴾
{ه ریشخند} گفت نه بلکه همین بزرگترشان چنین کارى کرده است، اگر سخن مىگویند از آنها بپرسید (63)
فَرَجَعُوا إِلَى أَنْفُسِهِمْ فَقَالُوا إِنَّکُمْ أَنْتُمُ الظَّالِمُونَ ﴿64﴾
به خود آمدند و گفتند شما خود ستمگرید (64)
ثُمَّ نُکِسُوا عَلَى رُءُوسِهِمْ لَقَدْ عَلِمْتَ مَا هَؤُلَاءِ یَنْطِقُونَ ﴿65﴾
سپس سرهایشان را تکان دادند [و گفتند] خوب مىدانى که اینها سخن نمىگویند (65)
قَالَ أَفَتَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا یَنْفَعُکُمْ شَیْئًا وَلَا یَضُرُّکُمْ﴿66﴾
گفت آیا پس به جاى خداوند چیزى را که نه سودى به شما مىرساند و نه زیانى مىپرستید؟ (66)
أُفٍّ لَکُمْ وَلِمَا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿67﴾
اف بر شما و بر آنچه به جاى خداوند مىپرستید، آیا اندیشه نمىکنید؟ (67)
قَالُوا حَرِّقُوهُ وَانْصُرُوا آلِهَتَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ فَاعِلِینَ ﴿68﴾
گفتند او را بسوزانید و اگر مىتوانید خدایانتان را یارى دهید (68)
قُلْنَا یَا نَارُ کُونِی بَرْدًا وَسَلَامًا عَلَى إِبْرَاهِیمَ ﴿69﴾
گفتیم اى آتش بر ابراهیم سرد و سلامت شو (69)
وَأَرَادُوا بِهِ کَیْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَخْسَرِینَ ﴿70﴾
و در حق او بدسگالى کردند، آنگاه آنان را زیانکارترین [مردم] گرداندیم (70)
وَنَجَّیْنَاهُ وَلُوطًا إِلَى الْأَرْضِ الَّتِی بَارَکْنَا فِیهَا لِلْعَالَمِینَ ﴿71﴾
و او و لوط را رهاندیم و به سرزمینى رساندیم که براى همگان برکتش بخشیده بودیم (71)
وَوَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ نَافِلَةً وَکُلًّا جَعَلْنَا صَالِحِینَ ﴿72﴾
و به او اسحاق و یعقوب را برترى بخشیدیم، و همه شان را از شایستگان قرار دادیم (72)
وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَیْنَا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلَاةِ وَإِیتَاءَ الزَّکَاةِ وَکَانُوا لَنَا عَابِدِینَ ﴿73﴾
و آنان را پیشوایانى که به فرمان ما ره مى نمودند، گرداندیم، و به آنان نیکوکارى و برپاداشتن نماز و پرداختن زکات را وحى کردیم، و پرستندگان ما بودند (73)
وَلُوطًا آتَیْنَاهُ حُکْمًا وَعِلْمًا وَنَجَّیْنَاهُ مِنَ الْقَرْیَةِ الَّتِی کَانَتْ تَعْمَلُ الْخَبَائِثَ إِنَّهُمْ کَانُوا قَوْمَ سَوْءٍ فَاسِقِینَ ﴿74﴾
و به لوط حکمت و علم بخشیدیم و از شهرى که اهلش پلیدکارى مىکردند، نجاتش دادیم، که آنان مردمى پلید و نافرمان بودند (74)
وَأَدْخَلْنَاهُ فِی رَحْمَتِنَا إِنَّهُ مِنَ الصَّالِحِینَ ﴿75﴾
و او را در جوار رحمت خود در آوردیم، که او از شایستگان بود (75)
وَنُوحًا إِذْ نَادَى مِنْ قَبْلُ فَاسْتَجَبْنَا لَهُ فَنَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ ﴿76﴾
و نوح را [نیز رهاندیم] که پیش از آن ندا به دعا برداشته بود، و دعایش را اجابت کردیم و او و خانواده اش را از گرفتارى بزرگ رهاندیم (76)
وَنَصَرْنَاهُ مِنَ الْقَوْمِ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا إِنَّهُمْ کَانُوا قَوْمَ سَوْءٍ فَأَغْرَقْنَاهُمْ أَجْمَعِینَ ﴿77﴾
و او را در برابر قومى که آیات ما را دروغ مى انگاشتند یارى دادیم، که آنان قومى پلید بودند و همگى شان را غرق کردیم (77)
وَدَاوُودَ وَسُلَیْمَانَ إِذْ یَحْکُمَانِ فِی الْحَرْثِ إِذْ نَفَشَتْ فِیهِ غَنَمُ الْقَوْمِ وَکُنَّا لِحُکْمِهِمْ شَاهِدِینَ ﴿78﴾
و داوود و سلیمان را یاد کن که درباره کشتزارى که گوسفند کسانى شبانه در آن چریده بود، داورى کردند و ما شاهد داوریشان بودیم (78)
فَفَهَّمْنَاهَا سُلَیْمَانَ وَکُلًّا آتَیْنَا حُکْمًا وَعِلْمًا وَسَخَّرْنَا مَعَ دَاوُودَ الْجِبَالَ یُسَبِّحْنَ وَالطَّیْرَ وَکُنَّا فَاعِلِینَ ﴿79﴾
و آن را به سلیمان فهماندیم، و به هر دو حکمت و علم بخشیدیم، و کوهها و پرندگان را تسخیر کردیم که همراه با داوود تسبیح مىگفتند، و تواناى آن کار بودیم (79)
وَعَلَّمْنَاهُ صَنْعَةَ لَبُوسٍ لَکُمْ لِتُحْصِنَکُمْ مِنْ بَأْسِکُمْ فَهَلْ أَنْتُمْ شَاکِرُونَ ﴿80﴾
و به او [داوود] فن زره بافى براى شما آموخته بودیم تا شما را از آسیب همدیگر محفوظ بدارد، آیا شما شاکرید؟ (80)
وَلِسُلَیْمَانَ الرِّیحَ عَاصِفَةً تَجْرِی بِأَمْرِهِ إِلَى الْأَرْضِ الَّتِی بَارَکْنَا فِیهَا وَکُنَّا بِکُلِّ شَیْءٍ عَالِمِینَ ﴿81﴾
و براى سلیمان باد تندرو را [تسخیر کردیم] که به فرمان او به سرزمینى که آن را برکت داده بودیم روان مىشد، و به هر چیزى دانا [و توانا]ییم (81)
وَمِنَ الشَّیَاطِینِ مَنْ یَغُوصُونَ لَهُ وَیَعْمَلُونَ عَمَلًا دُونَ ذَلِکَ وَکُنَّا لَهُمْ حَافِظِینَ ﴿82﴾
و نیز بعضى از شیاطین را که براى او غواصى مىکردند و کارهایى جز این هم انجام مىدادند، و نگاهبان آنان بودیم (82)
وَأَیُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّی مَسَّنِیَ الضُّرُّ وَأَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ ﴿83﴾
و ایوب را [یاد کن] که پروردگارش را به دعا ندا داد که به من رنج رسیده است و حال آنکه تو مهربانترین مهربانانى (83)
فَاسْتَجَبْنَا لَهُ فَکَشَفْنَا مَا بِهِ مِنْ ضُرٍّ وَآتَیْنَاهُ أَهْلَهُ وَمِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنَا وَذِکْرَى لِلْعَابِدِینَ ﴿84﴾
سپس دعاى او را اجابت کردیم و رنجى را که به او رسیده بود، برطرف کردیم، و خانواده اش را [دیگر بار] به او بخشیدیم و همانند آنان را، که رحمتى از جانب ما بود، و پندى براى عبادت پیشگان (84)
وَإِسْمَاعِیلَ وَإِدْرِیسَ وَذَا الْکِفْلِ کُلٌّ مِنَ الصَّابِرِینَ ﴿85﴾
و اسماعیل و ادریس و ذوالکفل را [یاد کن] که همگى از صابران بودند (85)
وَأَدْخَلْنَاهُمْ فِی رَحْمَتِنَا إِنَّهُمْ مِنَ الصَّالِحِینَ ﴿86﴾
و آنان را در جوار رحمت خویش درآوردیم، که آنان از شایستگانند (86)
وَذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَیْهِ فَنَادَى فِی الظُّلُمَاتِ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ ﴿87﴾
و ذوالنون [صاحب ماهى/یونس] را [یاد کن] که خشمگنانه به راه خود رفت، و گمان کرد هرگز بر او تنگ نمىگیریم، آنگاه در دل تاریکى ندا در داد که خدایى جز تو نیست، پاکا
که تویى، من از ستمکاران بودم (87)
فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَنَجَّیْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَکَذَلِکَ نُنْجِی الْمُؤْمِنِینَ ﴿88﴾
آنگاه دعاى او را اجابت کردیم و او را از اندوه رهاندیم، و بدینسان مؤمنان را مى رهانیم (88)
وَزَکَرِیَّا إِذْ نَادَى رَبَّهُ رَبِّ لَا تَذَرْنِی فَرْدًا وَأَنْتَ خَیْرُ الْوَارِثِینَ ﴿89﴾
و زکریا را [یاد کن] که پروردگارش را به دعا ندا داد که پروردگارا مرا تنها مگذار، و حال آنکه تو بهترین بازماندگانى (89)
فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَوَهَبْنَا لَهُ یَحْیَى وَأَصْلَحْنَا لَهُ زَوْجَهُ إِنَّهُمْ کَانُوا یُسَارِعُونَ فِی الْخَیْرَاتِ وَیَدْعُونَنَا رَغَبًا وَرَهَبًا وَکَانُوا لَنَا خَاشِعِینَ ﴿90﴾
آنگاه دعاى او را اجابت کردیم، و به او یحیى را بخشیدیم و همسرش را براى او شایسته گرداندیم، اینان به نیکوکارى مى شتافتند، و ما را از روى امید و بیم مى خواندند، و در برابر ما فروتن بودند (90)
وَالَّتِی أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَنَفَخْنَا فِیهَا مِنْ رُوحِنَا وَجَعَلْنَاهَا وَابْنَهَا آیَةً لِلْعَالَمِینَ ﴿91﴾
و همچنین آن زن که پاکدامنى ورزید و ما از روح خویش در او دمیدیم و او و پسرش را پدیده شگرفى براى جهانیان گرداندیم (91)
إِنَّ هَذِهِ أُمَّتُکُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَأَنَا رَبُّکُمْ فَاعْبُدُونِ ﴿92﴾
این امت شماست که امتى یگانه است و من پروردگار شما هستم، پس مرا بپرستید (92)
وَتَقَطَّعُوا أَمْرَهُمْ بَیْنَهُمْ کُلٌّ إِلَیْنَا رَاجِعُونَ ﴿93﴾
ولى آنان در کار خود اختلاف یافتند، همگى شان به سوى ما باز مىگردند (93)
فَمَنْ یَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَا کُفْرَانَ لِسَعْیِهِ وَإِنَّا لَهُ کَاتِبُونَ ﴿94﴾
پس هرکس که از کارهاى شایسته انجام دهد و مؤمن باشد، در برابر کوشش او ناسپاسى نخواهد شد، و ما نویسنده [کار و کردار] او هستیم (94)
وَحَرَامٌ عَلَى قَرْیَةٍ أَهْلَکْنَاهَا أَنَّهُمْ لَا یَرْجِعُونَ ﴿95﴾
و بر اهل هر شهرى که ما نابودش کردیم حرام است که بازگردند (95)
حَتَّى إِذَا فُتِحَتْ یَأْجُوجُ وَمَأْجُوجُ وَهُمْ مِنْ کُلِّ حَدَبٍ یَنْسِلُونَ ﴿96﴾
تا آنگاه که یاجوج و ماجوج رها شوند و از هر پشته اى بشتابند (96)
وَاقْتَرَبَ الْوَعْدُ الْحَقُّ فَإِذَا هِیَ شَاخِصَةٌ أَبْصَارُ الَّذِینَ کَفَرُوا یَا وَیْلَنَا قَدْ کُنَّا فِی غَفْلَةٍ مِنْ هَذَا بَلْ کُنَّا ظَالِمِینَ ﴿97﴾
و وعده راست و درست نزدیک شود، آنگاه دیدگان کافران خیره گردد [و گویند] واى بر ما که از این حقیقت غافل بودیم، بلکه ستمگر بودیم (97)
إِنَّکُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنْتُمْ لَهَا وَارِدُونَ﴿98﴾
{گویند} شما و آنچه به جاى خداوند مى پرستید هیزم جهنمید و شما وارد آن خواهید شد (98)
لَوْ کَانَ هَؤُلَاءِ آلِهَةً مَا وَرَدُوهَا وَکُلٌّ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿99﴾
و اگر اینان خدایان حقیقى بودند، وارد آن [جهنم] نمىشدند که همه در آن جاویدانند (99)
لَهُمْ فِیهَا زَفِیرٌ وَهُمْ فِیهَا لَا یَسْمَعُونَ ﴿100﴾
آنان در آن فریاد دارند، و در آن [هیچ چیز] نمى شنوند (100)
إِنَّ الَّذِینَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا الْحُسْنَى أُولَئِکَ عَنْهَا مُبْعَدُونَ ﴿101﴾
کسانى که از ما در حق آنان نیکى مقرر شده است، آنان از آن دور داشته شوند (101)
لَا یَسْمَعُونَ حَسِیسَهَا وَهُمْ فِی مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خَالِدُونَ ﴿102﴾
آواز آن را نشنوند و ایشان در [بهشت] دلخواهشان جاویدانند (102)
لَا یَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَکْبَرُ وَتَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِکَةُ هَذَا یَوْمُکُمُ الَّذِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ ﴿103﴾
بیم بزرگ آنان را اندوهگین نکند و فرشتگان به استقبال آنان آیند [و گویند] این همان روزتان است که به شما وعده داده شده بود (103)
یَوْمَ نَطْوِی السَّمَاءَ کَطَیِّ السِّجِلِّ لِلْکُتُبِ کَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِیدُهُ وَعْدًا عَلَیْنَا إِنَّا کُنَّا فَاعِلِینَ ﴿104﴾
روزى که آسمان را همچون طومار کتابها درنوردیم، همچنانکه آفرینش نخستین را آغاز کردهایم، آن را باز مىگردانیم، این وعده بر عهده ماست، و ما انجام دهنده آنیم (104)
وَلَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ ﴿105﴾
و به راستى در زبور، پس از تورات نوشته ایم که زمین را بندگان شایسته من به ارث مىبرند (105)
إِنَّ فِی هَذَا لَبَلَاغًا لِقَوْمٍ عَابِدِینَ ﴿106﴾
در این براى اهل عبادت، کفایتى هست (106)
وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِینَ ﴿107﴾
و ما تو را جز مایه رحمت براى جهانیان نفرستاده ایم (107)
قُلْ إِنَّمَا یُوحَى إِلَیَّ أَنَّمَا إِلَهُکُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَهَلْ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ ﴿108﴾
بگو همین به من وحى مىشود که خداى شما خداى یگانه است، پس آیا شما پذیرنده اید؟ (108)
فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ آذَنْتُکُمْ عَلَى سَوَاءٍ وَإِنْ أَدْرِی أَقَرِیبٌ أَمْ بَعِیدٌ مَا تُوعَدُونَ ﴿109﴾
و اگر رویگردان شدند بگو همهتان را یکسان آگاه کردم، و خود نمىدانم که آیا آنچه به شما وعده داده شده است نزدیک است یا دور؟ (109)
إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَیَعْلَمُ مَا تَکْتُمُونَ ﴿110﴾
به راستى که او هم سخن آشکار را مىداند و هم آنچه پنهان مىدارید مىداند (110)
وَإِنْ أَدْرِی لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَکُمْ وَمَتَاعٌ إِلَى حِینٍ ﴿111﴾
و نمىدانم شاید آن آزمونى براى شما باشد، و برخوردارى تا زمانى معین (111)
قَالَ رَبِّ احْکُمْ بِالْحَقِّ وَرَبُّنَا الرَّحْمَنُ الْمُسْتَعَانُ عَلَى مَا تَصِفُونَ﴿112﴾
گفت پروردگارا به حق حکم فرما، و پروردگار ما که خداى رحمان است در آنچه مىگویید مددکار [ما]ست (112)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
یَا أَیُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّکُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَیْءٌ عَظِیمٌ ﴿1﴾
هان اى مردم از پروردگارتان پروا کنید، که زلزله قیامت چیزى سهمگین است (1)
یَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ کُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ کُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُکَارَى وَمَا هُمْ بِسُکَارَى وَلَکِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِیدٌ ﴿2﴾
روزى که در آن بینید هر زن شیردهنده اى از نوزاد شیرىاش غافل شود، و هر زن آبستنى [بىاختیار] وضع حمل کند و مردمان را مست بینى، و حال آنکه مست نباشند، ولى
عذاب الهى سخت و سنگین است (2)
وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یُجَادِلُ فِی اللَّهِ بِغَیْرِ عِلْمٍ وَیَتَّبِعُ کُلَّ شَیْطَانٍ مَرِیدٍ ﴿3﴾
و از مردمان کسى هست که درباره خداوند بدون دانش مجادله مىکند و از هر شیطان سرکشى پیروى مىکند (3)
کُتِبَ عَلَیْهِ أَنَّهُ مَنْ تَوَلَّاهُ فَأَنَّهُ یُضِلُّهُ وَیَهْدِیهِ إِلَى عَذَابِ السَّعِیرِ ﴿4﴾
بر او مقرر شده است که هرکس او را دوست گیرد، او گمراهش مىکند و به عذاب آتش جهنم مىکشاند (4)
یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنْ کُنْتُمْ فِی رَیْبٍ مِنَ الْبَعْثِ فَإِنَّا خَلَقْنَاکُمْ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ مِنْ مُضْغَةٍ مُخَلَّقَةٍ وَغَیْرِ مُخَلَّقَةٍ لِنُبَیِّنَ لَکُمْ وَنُقِرُّ فِی الْأَرْحَامِ مَا نَشَاءُ إِلَى أَجَلٍ
مُسَمًّى ثُمَّ نُخْرِجُکُمْ طِفْلًا ثُمَّ لِتَبْلُغُوا أَشُدَّکُمْ وَمِنْکُمْ مَنْ یُتَوَفَّى وَمِنْکُمْ مَنْ یُرَدُّ إِلَى أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِکَیْلَا یَعْلَمَ مِنْ بَعْدِ عِلْمٍ شَیْئًا وَتَرَى الْأَرْضَ هَامِدَةً فَإِذَا أَنْزَلْنَا عَلَیْهَا الْمَاءَ اهْتَزَّتْ
وَرَبَتْ وَأَنْبَتَتْ مِنْ کُلِّ زَوْجٍ بَهِیجٍ ﴿5﴾
هان اى مردم اگر درباره رستاخیز شک و شبهه دارید، بدانید که ما شما را از خاک، سپس از نطفه، سپس از خون بسته، سپس گوشت پاره شکل یافته و شکل نیافته
آفریده ایم تا [حقیقت را] براى شما هویدا کنیم، و هر چه را بخواهیم تا زمانى معین در رحمها قرار مىدهیم، سپس شما را که کودکى شده اید [از شکم مادر] بیرون مىآوریم
که به کمال بلوغتان برسید، و بعضى از شما جانشان گرفته مىشود، و بعضى به حد اعلاى فرتوتى بازبرده شود، چندانکه پس از دانستن [بسیارى چیزها] چیزى نداند، و
زمین را پژمرده بینى، آنگاه چون بر آن آب [باران] فرو فرستیم، جنبش یابد و رشد کند، و چه بسیار از گونه هاى خرم برویاند (5)
ذَلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّهُ یُحْیِی الْمَوْتَى وَأَنَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿6﴾
این از آن است که خداوند بر حق است و او مردگان را زنده مىکند و او بر هر کارى تواناست (6)
وَأَنَّ السَّاعَةَ آتِیَةٌ لَا رَیْبَ فِیهَا وَأَنَّ اللَّهَ یَبْعَثُ مَنْ فِی الْقُبُورِ ﴿7﴾
و اینکه قیامت آمدنى است [و] در آن شکى نیست و خداوند کسانى را که در گورها خفته اند، بر مىانگیزد (7)
وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یُجَادِلُ فِی اللَّهِ بِغَیْرِ عِلْمٍ وَلَا هُدًى وَلَا کِتَابٍ مُنِیرٍ﴿8﴾
و از مردمان کسى هست که درباره خداوند بدون دانش و بدون رهنمود و بدون کتابى روشنگر مجادله مىکند (8)
ثَانِیَ عِطْفِهِ لِیُضِلَّ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ لَهُ فِی الدُّنْیَا خِزْیٌ وَنُذِیقُهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَذَابَ الْحَرِیقِ ﴿9﴾
پهلو به تکبر بگرداند تا [مردمان را] از راه خدا گمراه کند در دنیا خفت و خوارى دارد و در روز قیامت عذاب آتش را به او مى چشانیم (9)
ذَلِکَ بِمَا قَدَّمَتْ یَدَاکَ وَأَنَّ اللَّهَ لَیْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ ﴿10﴾
این به خاطر کار و کردار پیشین توست، و گرنه خداوند هرگز در حق بندگان ستمگر نیست (10)
وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یَعْبُدُ اللَّهَ عَلَى حَرْفٍ فَإِنْ أَصَابَهُ خَیْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ وَإِنْ أَصَابَتْهُ فِتْنَةٌ انْقَلَبَ عَلَى وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْیَا وَالْآخِرَةَ ذَلِکَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِینُ ﴿11﴾
و از مردم کسى هست که خداوند را با دودلى مىپرستد، پس اگر خیرى به او برسد، دلش به آن آرام گیرد، و اگر رنجى به او رسد رویگردان شود، در دنیا و آخرت زیانکار شده
است، این همان زیانکارى آشکار است (11)
یَدْعُو مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا یَضُرُّهُ وَمَا لَا یَنْفَعُهُ ذَلِکَ هُوَ الضَّلَالُ الْبَعِیدُ﴿12﴾
به جاى خداوند چیزى به دعا خواند که نه زیانى به او مى رساند و نه سودى، این همان گمراهى دور و دراز است (12)
یَدْعُو لَمَنْ ضَرُّهُ أَقْرَبُ مِنْ نَفْعِهِ لَبِئْسَ الْمَوْلَى وَلَبِئْسَ الْعَشِیرُ ﴿13﴾
کسى را به دعا مىخواند که زیانش محتمل تر است از سودش، بد یار و بد دمسازى است (13)
إِنَّ اللَّهَ یُدْخِلُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ إِنَّ اللَّهَ یَفْعَلُ مَا یُرِیدُ ﴿14﴾
بىگمان خداوند کسانى را که ایمان آورده اند و کارهاى شایسته کرده اند، به باغ هایى درمىآورد که جویباران از فرو دست آن جارى است، بىگمان خداوند هرچه خواهد همان
تواند کرد (14)
مَنْ کَانَ یَظُنُّ أَنْ لَنْ یَنْصُرَهُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ فَلْیَمْدُدْ بِسَبَبٍ إِلَى السَّمَاءِ ثُمَّ لْیَقْطَعْ فَلْیَنْظُرْ هَلْ یُذْهِبَنَّ کَیْدُهُ مَا یَغِیظُ ﴿15﴾
هرکس گمان مىبرد که خداوند هرگز او [پیامبر] را در دنیا و آخرت یارى نمىکند، ریسمانى به سقف خانه[اش] ببندد [و به گردن اندازد] سپس [آن یا نفس خود را] ببرد و بنگرد
آیا این تدبیر او مایه خشمش را از بین مىبرد؟ (15)
وَکَذَلِکَ أَنْزَلْنَاهُ آیَاتٍ بَیِّنَاتٍ وَأَنَّ اللَّهَ یَهْدِی مَنْ یُرِیدُ ﴿16﴾
و بدینسان آن را به صورت آیاتى روشنگر فرو فرستادیم و خداوند هر که را خواهد هدایت کند (16)
إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَالَّذِینَ هَادُوا وَالصَّابِئِینَ وَالنَّصَارَى وَالْمَجُوسَ وَالَّذِینَ أَشْرَکُوا إِنَّ اللَّهَ یَفْصِلُ بَیْنَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ﴿17﴾
همانا خداوند در میان مؤمنان و یهودیان و صابئین و مسیحیان و مجوس و مشرکان در روز قیامت داورى خواهد کرد، بىگمان خداوند بر همه چیز گواه است (17)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ یَسْجُدُ لَهُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَمَنْ فِی الْأَرْضِ وَالشَّمْسُ وَالْقَمَرُ وَالنُّجُومُ وَالْجِبَالُ وَالشَّجَرُ وَالدَّوَابُّ وَکَثِیرٌ مِنَ النَّاسِ وَکَثِیرٌ حَقَّ عَلَیْهِ الْعَذَابُ وَمَنْ یُهِنِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ
مُکْرِمٍ إِنَّ اللَّهَ یَفْعَلُ مَا یَشَاءُ ﴿18﴾
آیا نیندیشیده اى که هر که در آسمانها و زمین است و خورشید و ماه و ستارگان و کوهها و درختان و جانوران و بسیارى از مردم، بر خداوند سجده مى برند، و بسیارى هم
هستند که عذاب بر آنان محقق شده است، و هرکس که خداوند خوارش بدارد، گرامى دارنده اى ندارد، که خداوند هرچه خواهد همان تواند کرد (18)
هَذَانِ خَصْمَانِ اخْتَصَمُوا فِی رَبِّهِمْ فَالَّذِینَ کَفَرُوا قُطِّعَتْ لَهُمْ ثِیَابٌ مِنْ نَارٍ یُصَبُّ مِنْ فَوْقِ رُءُوسِهِمُ الْحَمِیمُ ﴿19﴾
اینان حریفانى هستند که در حق پروردگارشان مجادله کرده اند، اما کسانى که کفرورزیده اند، بر بالاى آنان جامه هایى از آتش بریده اند [و] از بالاى سرهایشان آب جوش
ریخته شود (19)
یُصْهَرُ بِهِ مَا فِی بُطُونِهِمْ وَالْجُلُودُ ﴿20﴾
که آنچه در درونشان هست و پوست هایشان به آن گداخته مىشود (20)
وَلَهُمْ مَقَامِعُ مِنْ حَدِیدٍ ﴿21﴾
و گرزهاى آهنینى براى آنان [مهیا] هست (21)
کُلَّمَا أَرَادُوا أَنْ یَخْرُجُوا مِنْهَا مِنْ غَمٍّ أُعِیدُوا فِیهَا وَذُوقُوا عَذَابَ الْحَرِیقِ ﴿22﴾
هر بار که بخواهند از شدت اندوه از آن [جهنم] بیرون روند، به آن بازگردانده شوند [و گویند] عذاب آتش را بچشید (22)
إِنَّ اللَّهَ یُدْخِلُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ یُحَلَّوْنَ فِیهَا مِنْ أَسَاوِرَ مِنْ ذَهَبٍ وَلُؤْلُؤًا وَلِبَاسُهُمْ فِیهَا حَرِیرٌ﴿23﴾
بىگمان خداوند کسانى را که ایمان آوردهاند و کارهاى شایسته کردهاند، به باغهایى درمىآورد که جویباران از فرودست آن جارى است، در آنجا به دستبندهایى زرین و نیز
مروارید آراسته شوند، و لباسشان در آنجا ابریشم است (23)
وَهُدُوا إِلَى الطَّیِّبِ مِنَ الْقَوْلِ وَهُدُوا إِلَى صِرَاطِ الْحَمِیدِ ﴿24﴾
و به سخن پاکیزه و راه خداوند ستوده رهنمون شوند (24)
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا وَیَصُدُّونَ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ وَالْمَسْجِدِ الْحَرَامِ الَّذِی جَعَلْنَاهُ لِلنَّاسِ سَوَاءً الْعَاکِفُ فِیهِ وَالْبَادِ وَمَنْ یُرِدْ فِیهِ بِإِلْحَادٍ بِظُلْمٍ نُذِقْهُ مِنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿25﴾
کسانى که کفر ورزیده و [مردم را] از راه خدا و مسجدالحرام -که آن را براى مردم اعم از مقیم و مسافر بیابانى نهادهایم باز داشتهاند [آنان را به عذابى دردناک دچار مىکنیم]،
و هرکس در آن از سر ستمگرى آهنگ کژروى کند، به او عذابى دردناک مىچشانیم (25)
وَإِذْ بَوَّأْنَا لِإِبْرَاهِیمَ مَکَانَ الْبَیْتِ أَنْ لَا تُشْرِکْ بِی شَیْئًا وَطَهِّرْ بَیْتِیَ لِلطَّائِفِینَ وَالْقَائِمِینَ وَالرُّکَّعِ السُّجُودِ ﴿26﴾
و چنین بود که براى ابراهیم جایگاه خانه کعبه را معین کردیم [و گفتیم] که براى من هیچگونه شریک میاور و خانهام را براى غریبان و مقیمان و نمازگزاران پاکیزه بدار (26)
وَأَذِّنْ فِی النَّاسِ بِالْحَجِّ یَأْتُوکَ رِجَالًا وَعَلَى کُلِّ ضَامِرٍ یَأْتِینَ مِنْ کُلِّ فَجٍّ عَمِیقٍ ﴿27﴾
و در میان مردم براى حج ندا در ده که پیاده و سوار بر هر شتر لاغرى که از هر راه دورى مىآیندرو به سوى تو آورند (27)
لِیَشْهَدُوا مَنَافِعَ لَهُمْ وَیَذْکُرُوا اسْمَ اللَّهِ فِی أَیَّامٍ مَعْلُومَاتٍ عَلَى مَا رَزَقَهُمْ مِنْ بَهِیمَةِ الْأَنْعَامِ فَکُلُوا مِنْهَا وَأَطْعِمُوا الْبَائِسَ الْفَقِیرَ ﴿28﴾
تا در منافعى که براى آنان هست حضور داشته باشند، و نام خداوند را در روزهاى معین بر چارپایان زبان بستهاى که روزیشان دادهایم، ببرند [و قربانى کنند]، آنگاه از آن
بخورید و به درمانده بینوا هم بخورانید (28)
ثُمَّ لْیَقْضُوا تَفَثَهُمْ وَلْیُوفُوا نُذُورَهُمْ وَلْیَطَّوَّفُوا بِالْبَیْتِ الْعَتِیقِ ﴿29﴾
آنگاه باید آلایش هایشان را بزدایند و نذرهایشان را وفا کنند و پیرامون بیتالعتیق طواف کنند (29)
ذَلِکَ وَمَنْ یُعَظِّمْ حُرُمَاتِ اللَّهِ فَهُوَ خَیْرٌ لَهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَأُحِلَّتْ لَکُمُ الْأَنْعَامُ إِلَّا مَا یُتْلَى عَلَیْکُمْ فَاجْتَنِبُوا الرِّجْسَ مِنَ الْأَوْثَانِ وَاجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ ﴿30﴾
چنین است و هرکس شعائر الهى را بزرگ بشمارد، برایش در نزد پروردگارش بهتر است، و بر شما همه چارپایان جز آنچه [حرمت آن] بر شما خوانده شده است، حلال است،
پس از پلیدى بتها پرهیز کنید، و نیز از شهادت دروغ پرهیز کنید (30)
حُنَفَاءَ لِلَّهِ غَیْرَ مُشْرِکِینَ بِهِ وَمَنْ یُشْرِکْ بِاللَّهِ فَکَأَنَّمَا خَرَّ مِنَ السَّمَاءِ فَتَخْطَفُهُ الطَّیْرُ أَوْ تَهْوِی بِهِ الرِّیحُ فِی مَکَانٍ سَحِیقٍ ﴿31﴾
براى خداوند پاکدین باشید و به او شرک نورزید، و هرکس به خداوند شرک ورزد، گویى از آسمان درافتاده و پرندهاى او را در ربوده، یا باد او را به جایى دوردست درانداخته
است (31)
ذَلِکَ وَمَنْ یُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ ﴿32﴾
چنین است و هرکس شعائر الهى را بزرگ شمارد، آن از پروا و پرهیز دلهاست (32)
لَکُمْ فِیهَا مَنَافِعُ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى ثُمَّ مَحِلُّهَا إِلَى الْبَیْتِ الْعَتِیقِ ﴿33﴾
در آنها تا زمانى معین براى شما سودهایى هست، آنگاه بازگشتگاه آن بیتالعتیق است (33)
وَلِکُلِّ أُمَّةٍ جَعَلْنَا مَنْسَکًا لِیَذْکُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَى مَا رَزَقَهُمْ مِنْ بَهِیمَةِ الْأَنْعَامِ فَإِلَهُکُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَلَهُ أَسْلِمُوا وَبَشِّرِ الْمُخْبِتِینَ ﴿34﴾
و براى هر امتى قربانىاى معین داشتهایم تا نام خدا را، [به هنگام ذبح] بر چارپایان زبان بستهاى که روزیشان کردهایم، ببرند، آرى خداى شما خداى یگانه است، در برابر او تسلیم باشید، و به فروتنان بشارت ده (34)
الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَالصَّابِرِینَ عَلَى مَا أَصَابَهُمْ وَالْمُقِیمِی الصَّلَاةِ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنْفِقُونَ ﴿35﴾
همان کسانى که چون یاد خدا به میان آید، دلهایشان خشیت گیرد، و نیز کسانى که بر مصائبشان شکیبایى مىورزند، و برپا دارندگان نماز و کسانى که از آنچه روزیشان
داده ایم مى بخشند (35)
وَالْبُدْنَ جَعَلْنَاهَا لَکُمْ مِنْ شَعَائِرِ اللَّهِ لَکُمْ فِیهَا خَیْرٌ فَاذْکُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَیْهَا صَوَافَّ فَإِذَا وَجَبَتْ جُنُوبُهَا فَکُلُوا مِنْهَا وَأَطْعِمُوا الْقَانِعَ وَالْمُعْتَرَّ کَذَلِکَ سَخَّرْنَاهَا لَکُمْ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿36﴾
و [قربانى] شتران درشت اندام را براى شما از شعائر الهى گرداندهایم، براى شما در آن خیرى هست، پس در حالى که به صف و بر پا ایستادهاند، نام خداوند را بر آنها ببرید
[و قربانى کنید] و چون پهلوهایشان به خاک رسید [و بدنشان سرد شد] از آن بخورید، و به فقیر غیر سائل و سائل نیز بخورانید، بدینسان آنها را براى شما رام کرده ایم،
باشد که سپاس بگزارید (36)
لَنْ یَنَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَلَا دِمَاؤُهَا وَلَکِنْ یَنَالُهُ التَّقْوَى مِنْکُمْ کَذَلِکَ سَخَّرَهَا لَکُمْ لِتُکَبِّرُوا اللَّهَ عَلَى مَا هَدَاکُمْ وَبَشِّرِ الْمُحْسِنِینَ ﴿37﴾
گوشتهاى آنها و خونهایشان هرگز به خداوند نمىرسد، بلکه پرهیزگارى شما به رضاى او نایل مىگردد، بدینسان آنها را براى شما رام کرده ایم تا خداوند را به خاطر آنکه
راهنمایى تان کرده است، تکبیر گویید، و به نیکوکاران بشارت ده (37)
إِنَّ اللَّهَ یُدَافِعُ عَنِ الَّذِینَ آمَنُوا إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ کُلَّ خَوَّانٍ کَفُورٍ ﴿38﴾
بىگمان خداوند از مؤمنان دفاع مىکند، بىگمان خداوند هیچ خیانتگر ناسپاسى را دوست ندارد (38)
أُذِنَ لِلَّذِینَ یُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِیرٌ ﴿39﴾
به کسانى [از مؤمنان] که [مشرکان] با آنان کارزار کردهاند، رخصت جهاد داده شده است، چرا که ستم دیدهاند، و خداوند بر یارى دادن آنان تواناست (39)
الَّذِینَ أُخْرِجُوا مِنْ دِیَارِهِمْ بِغَیْرِ حَقٍّ إِلَّا أَنْ یَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِیَعٌ وَصَلَوَاتٌ وَمَسَاجِدُ یُذْکَرُ فِیهَا اسْمُ اللَّهِ کَثِیرًا وَلَیَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ یَنْصُرُهُ
إِنَّ اللَّهَ لَقَوِیٌّ عَزِیزٌ ﴿40﴾
همان کسانى که از خانه و کاشانه شان به ناحق رانده شدهاند، و جز این نبوده که گفته اند خداوند پروردگار ماست، و اگر خداوند بعضى از مردم را به دست بعضى دیگر دفع
نمى کرد، هم صومعه هاى راهبان و هم معابد [مسیحیان] و هم عبادتگاه ها[ى یهودیان] و هم مساجد [مسلمانان] که نام خداوند در آنها بسیار یاد مىشود، ویران مىگردید، و
خداوند هرکس را که دینش را یارى کند، یارى مىدهد، که خداوند تواناى پیروزمند است (40)
الَّذِینَ إِنْ مَکَّنَّاهُمْ فِی الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّکَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنْکَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ ﴿41﴾
کسانى که چون در این سرزمین توانایشان دهیم، نماز را برپا مىدارند و زکات را مىپردازند، و امر به معروف و نهى از منکر مىکنند، و سرانجام کارها با خداوند است (41)
وَإِنْ یُکَذِّبُوکَ فَقَدْ کَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَعَادٌ وَثَمُودُ ﴿42﴾
و اگر تو را دروغگو انگاشتند بدان که قوم نوح و عاد و ثمود هم [پیامبرانشان را] دروغگو انگاشتند (42)
وَقَوْمُ إِبْرَاهِیمَ وَقَوْمُ لُوطٍ ﴿43﴾
همچنین قوم ابراهیم و قوم لوط (43)
وَأَصْحَابُ مَدْیَنَ وَکُذِّبَ مُوسَى فَأَمْلَیْتُ لِلْکَافِرِینَ ثُمَّ أَخَذْتُهُمْ فَکَیْفَ کَانَ نَکِیرِ ﴿44﴾
و اهل مدین، و نیز موسى با تکذیب مواجه شد، آنگاه به کافران مهلت و میدان دادم، سپس فروگرفتم شان، بنگر که عقاب من چگونه بوده است (44)
فَکَأَیِّنْ مِنْ قَرْیَةٍ أَهْلَکْنَاهَا وَهِیَ ظَالِمَةٌ فَهِیَ خَاوِیَةٌ عَلَى عُرُوشِهَا وَبِئْرٍ مُعَطَّلَةٍ وَقَصْرٍ مَشِیدٍ ﴿45﴾
و چه بسیار شهرها را که چون [مردمش] ستمکار بود، نابود کردیم، و سقف ها و دیوارهایش فروریخته است، و چه بسیار چاه ها که بىرونق مانده، و نیز چه بسیار قصر
استوار و سر به فلک کشیده (45)
أَفَلَمْ یَسِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَتَکُونَ لَهُمْ قُلُوبٌ یَعْقِلُونَ بِهَا أَوْ آذَانٌ یَسْمَعُونَ بِهَا فَإِنَّهَا لَا تَعْمَى الْأَبْصَارُ وَلَکِنْ تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتِی فِی الصُّدُورِ ﴿46﴾
آیا در زمین گردش نکرده اند تا دلهایى داشته باشند که با آن بیندیشند یا گوشهایى که با آن [حق را] بشنوند، آرى [فقط] دیدگان نیست که نابینا مىشود، بلکه دلهایى که در
سینه ها هست هم نابینا مىگردد (46)
وَیَسْتَعْجِلُونَکَ بِالْعَذَابِ وَلَنْ یُخْلِفَ اللَّهُ وَعْدَهُ وَإِنَّ یَوْمًا عِنْدَ رَبِّکَ کَأَلْفِ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ ﴿47﴾
و از تو عذاب را به شتاب مىخواهند و حال آنکه خداوند هرگز در وعدهاش خلاف نمىکند، و یک روز به حساب پروردگارت برابر با هزار سال است از آن دست که شما مىشمارید (47)
وَکَأَیِّنْ مِنْ قَرْیَةٍ أَمْلَیْتُ لَهَا وَهِیَ ظَالِمَةٌ ثُمَّ أَخَذْتُهَا وَإِلَیَّ الْمَصِیرُ﴿48﴾
و چه بسیار [اهل] شهرها که به آنان مهلت و میدان دادم در حالى که ستمگر بودند، سپس فروگرفتم شان، و سیر و سرانجام به سوى من است (48)
قُلْ یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا أَنَا لَکُمْ نَذِیرٌ مُبِینٌ ﴿49﴾
بگو اى مردم من براى شما هشدار دهنده اى آشکارم (49)
فَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ کَرِیمٌ ﴿50﴾
بدانید کسانى که ایمان آوردهاند و کارهاى شایسته کرده اند از آمرزش و روزى نیک برخوردارند (50)
وَالَّذِینَ سَعَوْا فِی آیَاتِنَا مُعَاجِزِینَ أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْجَحِیمِ ﴿51﴾
و کسانى که در [رد و انکار] آیات ما مقابله کنان [و بى حاصل] مى کوشند، اینان دوزخى اند (51)
وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِکَ مِنْ رَسُولٍ وَلَا نَبِیٍّ إِلَّا إِذَا تَمَنَّى أَلْقَى الشَّیْطَانُ فِی أُمْنِیَّتِهِ فَیَنْسَخُ اللَّهُ مَا یُلْقِی الشَّیْطَانُ ثُمَّ یُحْکِمُ اللَّهُ آیَاتِهِ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ ﴿52﴾
و پیش از تو هیچ رسول یا نبى نفرستادیم مگر آنکه چون قرائت [وحى را] آغاز کرد، شیطان در خواندن او اخلال مىکرد، آنگاه خداوند اثر القاى شیطان را مىزداید، و سپس آیات
خویش را استوار مىدارد و خداوند داناى فرزانه است (52)
لِیَجْعَلَ مَا یُلْقِی الشَّیْطَانُ فِتْنَةً لِلَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَالْقَاسِیَةِ قُلُوبُهُمْ وَإِنَّ الظَّالِمِینَ لَفِی شِقَاقٍ بَعِیدٍ ﴿53﴾
تا [بدین وسیله] خداوند القاى شیطان را مایه آزمون بیماردلان و سخت دلان بگرداند، و بىگمان ستمکاران در ستیزه اى دور و درازند (53)
وَلِیَعْلَمَ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکَ فَیُؤْمِنُوا بِهِ فَتُخْبِتَ لَهُ قُلُوبُهُمْ وَإِنَّ اللَّهَ لَهَادِ الَّذِینَ آمَنُوا إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ ﴿54﴾
و تا دانش یافتگان [راستین] بدانند که آن حق و از سوى پروردگار توست، و به آن ایمان آورند و دلهایشان در برابر آن خاشع شود، و بىگمان خداوند رهنماى مؤمنان به راه
راست است (54)
وَلَا یَزَالُ الَّذِینَ کَفَرُوا فِی مِرْیَةٍ مِنْهُ حَتَّى تَأْتِیَهُمُ السَّاعَةُ بَغْتَةً أَوْ یَأْتِیَهُمْ عَذَابُ یَوْمٍ عَقِیمٍ ﴿55﴾
و کافران همچنان از آن در شک هستند، تا آنکه قیامت ناگاه فرارسدشان، یا عذاب روزى [سهمگین و] سترون گریبان گیرشان شود (55)
الْمُلْکُ یَوْمَئِذٍ لِلَّهِ یَحْکُمُ بَیْنَهُمْ فَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ ﴿56﴾
در چنین روزى فرمانروایى خاص خداوند است که میان آنان داورى مىکند، آنگاه کسانى که ایمان آوردهاند و کارهاى شایسته کرده اند، در باغهاى بهشتى پرناز و نعمت اند (56)
وَالَّذِینَ کَفَرُوا وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا فَأُولَئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ مُهِینٌ ﴿57﴾
و کسانى که کفر ورزیده اند و آیات ما را دروغ انگاشته اند، اینان عذابى خوارکننده [در پیش] دارند (57)
وَالَّذِینَ هَاجَرُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ ثُمَّ قُتِلُوا أَوْ مَاتُوا لَیَرْزُقَنَّهُمُ اللَّهُ رِزْقًا حَسَنًا وَإِنَّ اللَّهَ لَهُوَ خَیْرُ الرَّازِقِینَ ﴿58﴾
و کسانى که در راه خدا هجرت کرده اند، سپس کشته شده، یا در گذشته اند، بىگمان خداوند آنان را از روزى نیکو برخوردار مىسازد، و بىگمان خداوند بهترین روزی دهندگان
است (58)
لَیُدْخِلَنَّهُمْ مُدْخَلًا یَرْضَوْنَهُ وَإِنَّ اللَّهَ لَعَلِیمٌ حَلِیمٌ ﴿59﴾
بى شک آنان را به جایگاهى که آن را مى پسندند درآورد، و به راستى خداوند داناى بردبار است (59)
ذَلِکَ وَمَنْ عَاقَبَ بِمِثْلِ مَا عُوقِبَ بِهِ ثُمَّ بُغِیَ عَلَیْهِ لَیَنْصُرَنَّهُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ ﴿60﴾
آرى و کسى که همانند عقابى که دیده است، [بر دیگران] عقاب روا دارد، سپس بر او ستم رود، خداوند او را یارى مىدهد که بىگمان خداوند بخشاینده آمرزگار است (60)
ذَلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ یُولِجُ اللَّیْلَ فِی النَّهَارِ وَیُولِجُ النَّهَارَ فِی اللَّیْلِ وَأَنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ بَصِیرٌ ﴿61﴾
این از آن است که خداوند از شب مى کاهد و بر روز مىافزاید، و از روز مى کاهد و بر شب مى افزاید، و بىگمان خداوند شنواى بیناست (61)
ذَلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّ مَا یَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ هُوَ الْبَاطِلُ وَأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلِیُّ الْکَبِیرُ ﴿62﴾
این از آن است که خداوند بر حق است، و آنچه به جاى او مىپرستند باطل است، و همانا خداوند بلندمرتبه و بزرگ است (62)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَتُصْبِحُ الْأَرْضُ مُخْضَرَّةً إِنَّ اللَّهَ لَطِیفٌ خَبِیرٌ ﴿63﴾
آیا نیندیشیده اى که خداوند از آسمان آبى فرو فرستاد، آنگاه زمین سبز و خرم گردید، بىگمان خداوند باریک بین و آگاه است (63)
لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَإِنَّ اللَّهَ لَهُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ ﴿64﴾
آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آن اوست، و بىگمان خداوند بى نیاز ستوده است (64)
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَکُمْ مَا فِی الْأَرْضِ وَالْفُلْکَ تَجْرِی فِی الْبَحْرِ بِأَمْرِهِ وَیُمْسِکُ السَّمَاءَ أَنْ تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ إِلَّا بِإِذْنِهِ إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَءُوفٌ رَحِیمٌ ﴿65﴾
آیا نیندیشیده اى که خداوند آنچه در زمین است و کشتی ها را که در دریا به فرمان او روانند، براى شما رام کرد، و او [اجرام] آسمان را نگاه مىدارد که بر زمین نیفتد، مگر به اذن او، بىگمان خداوند به مردم رئوف مهربان است (65)
وَهُوَ الَّذِی أَحْیَاکُمْ ثُمَّ یُمِیتُکُمْ ثُمَّ یُحْیِیکُمْ إِنَّ الْإِنْسَانَ لَکَفُورٌ﴿66﴾
و اوست کسى که شما را زنده کرد، سپس شما را مى میراند، آنگاه دوباره زنده تان مى دارد، بى گمان انسان ناسپاس است (66)
لِکُلِّ أُمَّةٍ جَعَلْنَا مَنْسَکًا هُمْ نَاسِکُوهُ فَلَا یُنَازِعُنَّکَ فِی الْأَمْرِ وَادْعُ إِلَى رَبِّکَ إِنَّکَ لَعَلَى هُدًى مُسْتَقِیمٍ ﴿67﴾
هر امتى را شریعتى مقرر داشته ایم که ایشان متمسک به آنند، پس نباید که با تو در این امر ستیزه کنند، و به راه پروردگارت بخوان، که تو بر طریق هدایتى مستقیم هستى (67)
وَإِنْ جَادَلُوکَ فَقُلِ اللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿68﴾
و اگر با تو مجادله کردند بگو خداوند به آنچه مىکنید داناتر است (68)
اللَّهُ یَحْکُمُ بَیْنَکُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فِیمَا کُنْتُمْ فِیهِ تَخْتَلِفُونَ ﴿69﴾
خداوند در میان شما، در آنچه اختلاف داشتید، در روز قیامت داورى مىکند (69)
أَلَمْ تَعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ یَعْلَمُ مَا فِی السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ إِنَّ ذَلِکَ فِی کِتَابٍ إِنَّ ذَلِکَ عَلَى اللَّهِ یَسِیرٌ ﴿70﴾
آیا نمىدانى که خداوند آنچه در آسمان و زمین است مىداند، که اینها در کتابى [مسطور] است، بى گمان این امر بر خداوند آسان است (70)
وَیَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَمْ یُنَزِّلْ بِهِ سُلْطَانًا وَمَا لَیْسَ لَهُمْ بِهِ عِلْمٌ وَمَا لِلظَّالِمِینَ مِنْ نَصِیرٍ ﴿71﴾
و به جاى خداوند چیزى را مى پرستند که درباره آن برهانى نازل نکرده است، و چیزى را [مىپرستند] که به آن علم ندارند، و ستمکاران [مشرک] یاورى ندارند (71)
وَإِذَا تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ تَعْرِفُ فِی وُجُوهِ الَّذِینَ کَفَرُوا الْمُنْکَرَ یَکَادُونَ یَسْطُونَ بِالَّذِینَ یَتْلُونَ عَلَیْهِمْ آیَاتِنَا قُلْ أَفَأُنَبِّئُکُمْ بِشَرٍّ مِنْ ذَلِکُمُ النَّارُ وَعَدَهَا اللَّهُ الَّذِینَ کَفَرُوا وَبِئْسَ الْمَصِیرُ
﴿72﴾
و چون آیات روشنگر ما را بر آنان بخوانند، در چهره هاى کفرپیشگان [نشان] ناخوشایندى مىبینى، نزدیک است که به کسانى که آیات ما را بر آنان مىخوانند حمله برند، بگو آیا
به از این بدترى [که در کمین شماست] آگاهتان کنم؟ آن آتش دوزخ است که خداوند به کافران وعده اش را داده است، و بد سرانجامى است (72)
یَا أَیُّهَا النَّاسُ ضُرِبَ مَثَلٌ فَاسْتَمِعُوا لَهُ إِنَّ الَّذِینَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ لَنْ یَخْلُقُوا ذُبَابًا وَلَوِ اجْتَمَعُوا لَهُ وَإِنْ یَسْلُبْهُمُ الذُّبَابُ شَیْئًا لَا یَسْتَنْقِذُوهُ مِنْهُ ضَعُفَ الطَّالِبُ وَالْمَطْلُوبُ ﴿73﴾
اى مردم مثلى زده مىشود که به آن گوش فرادهید کسانى که به جاى خداوند مىپرستید، اگر هم دست یکى کنند، هرگز مگسى را هم نتوانند آفرید، و اگر مگس چیزى از
آنان برباید، نمىتوانند آن را از او بازپس گیرند، هم پرستنده و هم پرستیده ناتوانند (73)
مَا قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِیٌّ عَزِیزٌ ﴿74﴾
خداوند را چنانکه سزاوار ارج اوست، ارج نگذاشتند، بى گمان خداوند تواناى پیروزمند است (74)
اللَّهُ یَصْطَفِی مِنَ الْمَلَائِکَةِ رُسُلًا وَمِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ بَصِیرٌ﴿75﴾
خداوند از میان فرشتگان و مردمان، پیامبرانى برمىگزیند، بىگمان خداوند شنواى بیناست (75)
یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ ﴿76﴾
هرچه پیش روى آنان و پشت سرشان است، مىداند، و همه کارها به خداوند بازگردانده مىشود (76)
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا ارْکَعُوا وَاسْجُدُوا وَاعْبُدُوا رَبَّکُمْ وَافْعَلُوا الْخَیْرَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ﴿77﴾
اى مؤمنان به رکوع و سجود [نماز] بپردازید و پروردگارتان را بپرستید، و نیکى کنید، باشد که رستگار شوید (77)
وَجَاهِدُوا فِی اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ هُوَ اجْتَبَاکُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَیْکُمْ فِی الدِّینِ مِنْ حَرَجٍ مِلَّةَ أَبِیکُمْ إِبْرَاهِیمَ هُوَ سَمَّاکُمُ الْمُسْلِمِینَ مِنْ قَبْلُ وَفِی هَذَا لِیَکُونَ الرَّسُولُ شَهِیدًا عَلَیْکُمْ وَتَکُونُوا
شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ فَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّکَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلَاکُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِیرُ ﴿78﴾
و در راه خدا چنانکه سزاوار جهاد اوست جهاد کنید، او شما را برگزیده است و براى شما در دین تان محظورى قرار نداده است، که آیین پدرتان ابراهیم است، همو که شما را از پیش مسلمان نامید، و در این [کتاب] هم [مسلمان نامیده شده اید]، تا سرانجام پیامبر گواه بر شما و شما گواه بر مردمان باشید، پس نماز برپا دارید و زکات بدهید و به
خداوند پناه برید، او سرور شماست، چه نیکو سرورى و چه نیکو یاورى (78)
